Soep van de Week in Het StamCafé

Het was weer ouderwets genieten bij Opsporing Verzocht, afgelopen dinsdag. Er viel ook nog eens iets te winnen en dat maakt de kaaskop in mij blij: er wordt namelijk maar liefst vijfduizend euro uitgeloofd voor de gouden tip die leidt tot de arrestatie van de explosieflegger van kleur die vorig jaar september een kledingwinkel opblies in Keulen.

Het woord explosieflegger kende ik niet en het bestaat dan ook niet. Vermoedelijk is het een vondst van een redacteur van AT5 die de Van Dale wil halen. Bommenlegger lijkt mij juister, al kan er dan een oeverloze semantische discussie ontstaan over de aard van het voorwerp dat ontplofte bij de kledingwinkel in Keulen, die gek genoeg niet met naam wordt genoemd in het verhaaltje van AT5.

Het is namelijk een filiaal van LFDY en dat betekent Live Fast Die Young. De vrijetijdskleding wordt blijkens de website vooral gedragen door jongemannen die u liever niet met uw dochter ziet thuiskomen.

Het modemerk LFDY werd in 2012 opgericht door Lorenz Amend in Düsseldorf en heeft filialen in Keulen, Berlijn, Hamburg, München, Londen en Amsterdam.

Het was niet de eerste aanslag op deze klerezaak (pun intended) voor penose want op 24 augustus vorig jaar ontplofte er een bom (of explosief zo u wilt) bij de vestiging van LFDY in de Hartenstraat in Amsterdam. Het pand werd zwaar beschadigd maar gek genoeg vond ik niets over deze aanslag terug in de Nederlandse media. Misschien was het bericht te lullig en te alledaags voor de faits divers.

De aanslag op woensdag 18 september op de LFDY-vestiging in Keulen kwam dus niet uit de lucht vallen.

Nog even terug naar het bericht van Opsporing Verzocht: “De schade bij een kledingwinkel was die bewuste 18 september enorm, zo is op beelden in de uitzending van het opsporingsprogramma te zien. Duitsland heeft een beloning van 5.000 euro uitgeloofd voor de gouden tip. De vermoedelijke dader zou Nederlands kunnen zijn of mogelijk in ons land verblijven. Behalve in Keulen is hij na de explosie ook gefilmd op station Amsterdam Centraal. De verdachte is via overstappen in Venlo en Utrecht aangekomen in Amsterdam, waar hij rond 13.00 het station uit liep. De afgelegde reis hoeft niet te betekenen dat de gezochte man uit Amsterdam komt, maar het zou wel kunnen. Heeft u een idee wie hij zou kunnen zijn? Weet of vermoedt u iets over een aanleiding voor de explosie bij de Keulse winkel en/of wie daar mogelijk als opdrachtgever achter kan zitten? Meld dat dan alstublieft en maak kans op die vijf ruggen!”

Hoera! Daar is uw Soep van de Week

foto © Yasmijn Tan
===

Dilettant-filosoof Harry Mulisch verklaarde eens: “dat ik sterfelijk ben, moet eerst maar eens bewezen worden” en tweevoudig Nobelprijswinnaar Linus Pauling schreef: “De mens is een zichzelf reparerende machine, in principe is hij onsterfelijk.”

Sinds ik een jaar geleden begon met een spartaans regime van afvallen en drie keer per week in de gym in Olhão word afgebeuld door mijn personal trainer, pieker ik nog zelden over de eindigheid van mijn bestaan en mijn sterfelijkheid. Ik ga dagelijks om negen uur naar bed, slaap als een roos en ‘s anderendaags wandel ik nog voor de schemering over het strand met de hondjes. Een sereen en zen natuurmens dus, met heel af en toe een liederlijke en noodzakelijk uitspatting.

Het tweeweekse werkbezoek aan Nederland - in verband met de presentatie van de hondenbijbel die ik met Rob Hoogland samenstelde - is een aanslag op mijn gestel want ik drink nu vrijwel iedere dag en vooral het katereten is rampzalig (bakken Surinaams en Chinees, zakken drop, enorme chocoladerepen, alle mogelijke taartjes en bekers ijs). Na al het gefeest, gezuip en geschrok voel ik me een brak varken en daarom zocht ik mijn heil bij Hanny Roskamp, die tot haar grote tevredenheid van Amsterdam-oost naar de heuvels van Arnhem verhuisde.

Ze afgestudeerd in vaste stof chemie, met kwantumchemie als specialisme, werkte bij Philips-Duphar en is nu expert op het gebied van anti-aging. Ze schreef met Pim Christiaans de bestseller De houdbare vrouw.

Ik vroeg haar onder het genot van een geneeskrachtig kopje thee en goddelijk hazelnoot schuimgebak in café Pierre, in het prachtige Museum Arnhem - een mekka voor beschaafde grijsaards die hier zilveruitjes worden genoemd - hoe ik zo snel mogelijk kan recupereren en fris als een hoentje kan worden want aanstaande donderdag moet ik weer scherp zijn voor de potkast van GeenStijl.

Soep van de Week in Het StamCafé

Als ik aan ratten denk, denk ik vooral aan de Schimmelpenninckjes, de Klompjes en de Dolfjes van deze wereld, en aan kartelknagertjes als Trouw en de Volkskrant, die allen met de staart tussen de poten luid piepend, fluitend, gillend en krijsend het volgens hen zinkende X-schip van Elon Musk ontvluchtten om vervolgens een geruisloze dood te sterven in het Bluesky-hospice. En ik denk natuurlijk aan de magistrale roman van Pieter Waterdrinker: De Rat van Amsterdam.

Waterdrinker: “De ratten van Amsterdam zijn de verderfelijkste van alle. Met hun stinkende lijven hullen ze zich in walmen parfum, in de bovenwereld lachen ze het volk met hun knaagdiertanden vriendelijk toe, waarna ze zich ondergronds voortbewegen door de gouden, met fluweel en satijn beklede buizen van het menselijke riool, onder de op palen gebouwde Nederlandse hoofdstad, terwijl de massa hen blijft zien als de verkondigers van de zuivere menslievendheid, empathie, onbaatzuchtigheid – la volonté générale est toujours bonne.”

En verder denk ik aan die epische langspeelplaat van The Stranglers: Rattus Norvegicus.

Ik wilde voor vandaag eigenlijk een doorwrocht essay schrijven over de zeer geslaagde wittebroodsweken van Donald Trump, tot ik op een rattenberichtje op de website van de staatsomroep stuitte.

Soep van de Week in Het StamCafé

Ik wilde eigenlijk openen met Keir Starmer, een zo mogelijk nog engere griezel dan Jeremy Corbyn, maar toen zag ik deze hilarische twiet.

Een brandweerpersoon van de saffische (moeilijk woord voor potteus) beginselen geeft voor de camera toe dat ze met haar 150 kilo te vet is om een kat uit te een boom te halen of om op een ladder tegen een fikkend huis te kunnen klimmen, laat staan dat ze iemand op haar rug kan dragen. Deze juffrouw is overigens niet zomaar een een brandweerpersoon, want Kristine Larson is de first black lesbian Equity Bureau Chief van de Los Angeles Fire Department en verdient $399,000 per jaar. De LAFD heeft nog twee Kristina’s en laten die nou ook lesbisch zijn (maar van wit): Kristina Crowley is First LGBTQ Fire Chief LAFD ($439,722 per jaar) en Kristina Kepner is First Lesbian Assistant Chief LAFD ($264,468 per jaar).

En het wordt nog beter: een man zou Larson ze nooit en te nimmer redden (wat ze dus niet kan omdat ze aan morbide obesitas lijdt), omdat het zijn eigen schuld is dat hij zich in dat fikkende huis bevindt. Burn and roast, white male chauvinist pig!

Ik vraag me af of ze Bill Cosby, Dave Chappelle, O.J. Simpson, Eddie Murphy, Sean 'Diddy' Combs of R. Kelly wel van de vuurdood zou willen redden, in puur hypothetische zin, maar misschien redt ze alleen maar homofiele mannen van kleur, wederom in puur hypothetische zin want zelfs de gang van het digitale menubord van een willekeurige fastfoodketen naar de counter waar haar bestelling wacht, is voor haar al levensgevaarlijk.

StamCafé

De trouwe lezer weet dat ik wars ben van piskijkers, strontlezers, tasseografen, slangenolieverkopers, sterrenwichelaars, auguren en andere kermisklanten. De laatste keer dat ik mij de toekomst heb laten voorspellen, was in 1985 in de brousse van Bosnië. Op de jaarlijkse zigeunermarkt stond tussen de paarden, het schroot en de tweedehands auto’s een goor tentje met daarin een stokoude zigeunerin. Het tandeloze besje zat achter een vunzig tafeltje met tarotkaarten en volgens mij was er ook nog een glazen bol, maar dat kan verdichting zijn (wie waren Alzheimer en Korsakov ook al weer?).

De goede vrouw begon mijn hand te lezen - dat was het goedkoopst en volgens mij het minst onbetrouwbare consult - en na 5 minuten slaakte zij een ijselijke kreet want ik zou zeer spoedig getroffen worden door een vreselijke ziekte, dat maakte ik althans op uit haar spastische gebaren naar mijn broze lijf. En inderdaad: drie dagen later bleek ik een hele smerige gonorroe te hebben opgelopen bij haar dochter, die tippelde tussen het oud ijzer, de knollen en de roestige barrels.

Ik moest aan de Bosnische ciganin en haar hoerige dochter denken toen ik van de week Rob de Wijk’s voorspellingen voor 2025 las. Decennialang whiskymisbruik hebben bij de Profeet van Clingendael meer sporen op zijn bakkes achtergelaten dan bij Bonnie St. Claire en Shane MacGowan samen. Alcohol maakt meer stuk dan je denkt en dat blijkt uit deze natte hersenscheet:

Soep van de Week in het StamCafé

Mijn grootste en tevens enige frustratie is dat ik het nooit tot Bekende Nederlander heb geschopt. Ik word daarom nooit gevraagd om mee te protesteren tegen pesten, tegen laaggeletterdheid, tegen vrouwengeweld, tegen advertentiefraude, tegen de bio-industrie, tegen bont, tegen kanker (terwijl ik echt iets heb met kanker), tegen corona, tegen zorgelijke uitspraken van minister Blok, tegen racisme, tegen de btw-verhoging, tegen spierziekten (met die Lucille Werner was wel meer aan de hand), tegen de climapocalypse, tegen vluchtelingenkou, tegen GeenStijl, tegen de PVV, voor slachtoffers Syrië (2013), voor slachtoffers ebola, voor Beiroet, tegen Zwarte Piet, voor Sulawesi, tegen de oorlog in Irak tegen overbevissing (toen Sophie nog een frisse jonge blom was, roflol), tegen de marteldood van George Floyd, tegen de verbreding van de A27 bij Amelisweerd, voor Black Lives Matter, voor de culturele sector, voor Oekraïne, voor onze beschaving, tegen de mediawet, tegen jodenhaat (terwijl ik met afstand de grootste vriend van Israël en de internationale jodenheid ben), en uiteraard werd ik ook niet gevraagd voor de antisemitische campagne van de kleuterneukers van Oxfam.

Isa Hoes wel. Ze had nog aan de viespeuken van Oxfam gevraagd of de naam van Antonie ook op de poster kon, plus de link naar haar nieuwe boek over Antonie, maar dat werd iets te druk op de foto volgens de vormgever van de vuile viezeriken van Oxfam.

hoe reaguurders walgen van een dode kunstenaar die duizenden vrouwen neukte

[SOEP VAN DE WEEK in Het StamCafé]

Peter Klashorst stopte met schilderen en Mosterd schreef een waardige i.m. over de man die net als Casanova, Julio Iglesias, Ron Jeremy, Russell Brand, Jack Nicholson, Mick Jagger, Gene Simmons, Charlie Sheen, Georges Simenon en Jeroen Pauw met duizenden vrouwen neukte.

Simenon, de schrijver van onder andere de geweldige avonturen van inspecteur Maigret, zei eens tegen zijn vriend Federico Fellini dat hij het met 15.000 vrouwen had gedaan, waarvan er 8000 de hoer speelden. Tellen die temeiers wel mee in de statistieken, zo vraag ik mij af, want op die manier kan zelfs Egbert uit Zoetermeer in het Nederlandse Guinness Book of Records komen. Alhoewel, reken maar eens uit hoe tijdrovend 8000 kommersjele pompertjes keer 15 minuten is. En dan moet Egbert bovendien wekelijks 40 uur bij de baas vegeteren en zit de goede man 15 uur per week in de auto naar de zaak (of nog erger: met zijn trommeltje met bammies in de trein).

Daarnaast moet hij ook nog iedere avond met Samantha en de koters voor de buis wortel schieten als een bedorven bintje. ‘Samantha’ is een vondst van Mosterd, en volgens mij heeft hij het ook wel eens over ‘Chantal’. De Nederlandse variant van Karen. Daarmee verwijst Mosterd naar de koene toetsenbordridders, die onder hun dakkapel in de vinex met het speeksel op de lippen en de kin iedere kerel afzeiken die er lekker op los leeft, die geen baas heeft, die snuift en zuipt en die thuis geen Samantha heeft die hem elke keer vervloekt als hij zijn sokken of boxershorts laat slingeren of de ijskastdeur open heeft laten staan.

Kijk maar eens naar de reacties van de nieuwe en vooral anonieme zedenprekers onder de necrologie van Mosterd.

Soep van de Week

Groep Timmermans en de volidioten van de Partij voor de Halal Geslachte Dieren en hun islamofascistische carnivore bedgenoten van DENK hebben de hoofddoek als wapen ingezet in de strijd tegen Kabinet Bruin 1 en dat leverde deze week potsierlijke en vooral deerniswekkende taferelen op in de Tweede Kamer.

De pathetische jammerklacht van Esmah Lahlah - die er toch al uitziet als een verdrietig Brabants aardappeltje - zorgde vooral voor krokodillentranen bij haar zusters Piri, Ouwehand, Kröger en Bromet, nou niet bepaalde de scherpste mesjes in de besteklade van de oppositie.

De twiet van Fleur Agema, waarin ze verwees naar een uitspraak van Femke Halsema (moslima’s, slinger die hoofddoek af) smeet olie op het vuur en het bleef nog lang onrustig die dag.

De laatste keer dat ik Jan Cremer tegenkwam, was op het Boekenbal.

“Neuken jullie wel genoeg, jongens?” vroeg hij aan mij en Pieter Waterdrinker. Jan liep tegen de tachtig, maar had nog steeds de bravoure van een nozem van twintig. Rijk de Gooijer had dat ook, dat eeuwige jongensachtige. Hoe heerlijk vond ik het om op mijn veertiende Ik Jan Cremer te lezen onder de dekens om vervolgens lekker te fappen op de erotische avonturen van ome Jan, in het schijnsel van de zaklantaarn. Vroeger had je nog romantiek.

In die tijd kocht ik - de bronstige puber met een kop vol pukkels - het singletje De Flipstand van Jan Cremer. Ik had geen idee wat die flipstand precies was, en eigenlijk wist niemand dat en al helemaal niet op de Veluwe, maar dat donderde niet.

Soep van de Week & tevens StamCafé

Op de onvolprezen website van Omroep Flevoland las ik dat het Festivalplein, in de volksmond Apenheul geheten, gesloten wordt. De gemeente besloot afgelopen donderdag om de hangplek in Almere Stad met hekken af te zetten, omdat er veel criminaliteit plaatsvindt. Zo raakte er begin april nog iemand gewond bij een steekpartij.

Omroep Flevoland: De mensen die donderdagavond op het plein aanwezig zijn, reageren verbijsterd op de sluiting. "Waar moeten we dan heen als ze deze plek sluiten?", vraagt een jongeman. Op de vraag of het niet komt door de vele criminaliteit op het plein antwoordt hij: "Ze kijken alleen naar de negatieve dingen, maar het is ook een plek waar we samen kunnen komen." Op het plein verwachten veel mensen dat ze na de sluiting weer in het centrum gaan rondhangen. Dat is ook niet zo gek, want de hangplek bevindt zich op steenworpafstand van het stadscentrum. De plek was ooit in 2008 aangewezen als ontmoetingsplek, nadat een groep volwassenen overlast veroorzaakte in het Mandelapark.

Uitgerekend dat pleintje was voor mij de aanleiding om ooit te solliciteren  op de vacature van writer in residence in Almere. Niña Weijers, Stephan Sanders, Renate Dorrestein en de legendarische Redmond O’Hanlon waren gastschrijvers in Almere en lieten de letteren duchtig knetteren. Mijn sollicitatiebrief ging de deur uit en en enthousiast schreef ik aan de ballotagecommissie van gemeente dat ik al wist wat er op mijn grafsteen - een toeristenattractie van je welste - zou worden gebeiteld: ‘Don Arturo, stadschroniqueur. In Almere vond hij eindelijk rust’.