Leve Reve

Donderdag 7 december

Wees wijs en vlucht tijdens de feestdagen naar een warm land.

De donkere, duistere dagen voor kerst: kent u die uitdrukking? In de Algarve valt het reuze mee, want de zon straalt hier in december gemiddeld 9 uur per dag. De afgelopen dagen steeg het kwik tot boven de 20 graden en kon je gewoon in een T-shirt op een terras aan zee of op het strand bier drinken.

Ik heb dan ook nog eens de luxe dat ik vanuit mijn werkplek, die uitkijkt op de Atlantische Oceaan en het eiland Armona, de zon ‘s ochtends op zie komen en ‘s avonds weer onder zie gaan. Vandaar die fraaie openingskiek met Matcha. Het kost me dan ook veel moeite om een cynische aflevering van Annus Horribilis te schrijven, maar ik ga mijn best doen. Noblesse oblige.

Op de social media wemelt het zoals gewoonlijk rond deze tijd van de jammerklachten. Vrouwen die niet weten wat ze moeten koken met Kerstmis en wat ze moeten aantrekken, en mannen die geen zin hebben in de schoonouders en in de schoonbroer, waarvan ze na vijfentwintig jaar nog steeds niet precies weten wat die voor werk doet (“je deed toch iets in de IT, Evert?”).

Het ergste is natuurlijk als je ouders gescheiden zijn en nieuwe partners hebben. Bij wie ga je dan op Eerste Kerstdag eten? Ik heb echt de meest vreselijke ruzies gezien bij stelletjes. Het is algemeen bekend dat wanneer mensen lang bij elkaar zijn, ze de ouders van de partners gaan afzeiken. In de eerste jaren van een relatie ontzie je de schoonouders nog, maar op een gegeven moment begin je dan toch met het afkraken en het slopen van bompa en bomma, en daarmee raak je meestal een gevoelig punt bij je lief. Eigenlijk is dat hetzelfde mechanisme als scheten laten in bed en met de lakens wapperen. Dat doe je ook niet in de kennismakingsfase, althans niet tijdens de wittebroodsweken.

Ik had achttien jaar een relatie met een schone Joodse wier moeder ultra-orthodox was en die vierde dus geen Kerstfeest. Ik kan het dus iedereen aanraden om een partner te kiezen van de Hebräische of de mohammedaanse persuasie, want dat scheelt een boel gezeik rond deze tijd. Met enige pech vast Aisha de hele maand ramadan, maar dan ga je gewoon stiekem bij de FEBO een vette bek halen.

En verder kan ik iedereen aanraden om gewoon twee weken weg naar een warm land te gaan, van vrijdag 22 december tot maandag 8 januari. Man man, wat scheelt dat een boel ellende en een boel centen. Gewoon lekker met je luie reet op een zonovergoten strand van een van de Kaapverdische eilanden liggen bakken, om maar wat te noemen. Eilat kan natuurlijk ook, maar dat is reteduur en daar word je gek van de sirenes. De feestdagen ontvluchten deed dat vroeger al, toen ik nog in 020 woonde, en de laatste decennia woonde ik in warme landen als Libanon, Israël, Paraguay, Brazilië en nu dan bijna twaalf jaar in de Algarve.

In Amsterdam in de jaren tachtig was ook nog eens alle horeca potdicht en kon je alleen terecht bij het Leger en in de diverse leertenten in de binnenstad. Ik vond alles beter dan Kerstmis vieren in het ouderlijk huis. Ik wist trouwens niet dat er talloze fobieën zijn met betrekking tot het vieren van Kerstmis: christougenniatikophobia, selaphobia, syngenesophobia (ook wel familiaphobia genoemd), ghabhphobia, phagophobia en ecclesiophobia.

StamCafé Special - door Arthur van Amerongen

Dr. Martin Funkenstein geeft muziekcollege

Koolhoven: Ik ben dol op funk en zou daar best een televisieserie aan willen wijden. Het lastige is dat David Kleijwegt, mijn regisseur bij VPRO’s Kijk van Koolhoven, van oorsprong een popjournalist is en het nog maar de vraag is of hij mij wel serieus neemt als muziekkenner.

Ik ben door acteur Marc van Uchelen - dat zijn herinnering tot een zegen mag zijn - opgevoed in de funk. Die zat bij mij op de filmacademie en werd mijn beste vriend. Marc was begonnen als acteur, had de hoofdrol in De Aanslag en werd daarna regisseur. Hij heeft zelfmoord gepleegd, heel tragisch. Door hem leerde ik begin jaren negentig funk en reggae snappen, en vooral George Clinton en Lee “Scratch” Perry.

Papa’s got a brand new back

Funk draait om de 1. Zonder 1 geen groove. Daar moet je de nadruk dus op leggen.

Als je een vierkwartsmaat hebt, 1 2 3 4, leg je de nadruk op de 1. Dat komt allemaal van James Brown. Er wordt wel eens gezegd dat de funk geboren is met James Brown’s Papa’s got a brand new bag.  Gaat over een ouwe kerel die de dansvloer op gaat, en daar gaat hij gewoon dik op de 1. Als ze aan Brown vroegen: what happened?, antwoordde hij altijd: Papa’s got a brand new bag happened. Daar is trouwens een geweldige persiflage op gemaakt door Peter Cook en Dudley Moore en een mocro genaamd Fadoul, deed in 1970 een habibifunk-versie, ook heel lekker.

P-Funk

Clinton mag dan het grote brein zijn achter Parliament-Funkadelic, niemand kon de 1 beter uitleggen dan zijn bassist Bootsy Collins. Toen Bootsy ooit begon bij James Brown, was hij in tegenstelling tot andere bassisten “all over the place”. Brown vond dat prima maar zei: het enige dat je moet geven is die 1. Toen begreep Bootsy het.

Op een gegeven moment vond hij het keurslijf toch te strak bij James Brown en ging hij naar George Clinton en diens Parliament-Funkadelic, omdat ie gehoord had dat zij krankjorum waren. Bootsy heeft vervolgens de religie van de 1 uitgelegd aan Clinton en die ging er nog veel harder op. Zo is de P-Funk geboren, dat live helemaal een belevenis was.

Tevens StamCafé

donderdag 30 november

Moeder alcohol

Ik zit in de vroege boemel van Olhão naar Monte Gordo, alwaar ik ga koffieleuten en lunchen met Marie Roelofsen, een van de tien weduwen van mijn grote held August Willemsen. Door zijn Braziliaanse Brieven wilde ik ergens in de jaren zeventig al naar Brazilië.

Bol: Tussen 1967 en 1984 verbleef August Willemsen vier keer gedurende langere tijd in Brazilië. In brieven aan zijn vriend Paul Roelofsen, die op zichzelf vaak weer bestonden uit dagboekteksten, deed hij verslag van zijn ervaringen en belevenissen tijdens deze ‘studiereizen’ die hem dwars en overdwars door het land voerden van São Paulo en Rio de Janeiro naar Bahia en Palmeira dos Índios. Als egodocument staat dit boek, ook door de superieure stijl van de schrijver, op eenzame hoogte in de Nederlandstalige letteren. Maar veel meer dan voor zichzelf en zijn zielenroerselen zet Willemsen de staaltjes van zijn meesterschap in om met een even onderkoelde als scherpe blik het dagelijks leven in Brazilië te beschrijven.

De colleges Portugees van schrijver/vertaler August Willemsen aan de Universiteit van Amsterdam waren legendarisch. Om 9 uur ‘s ochtends kwam de goede man aanzeulen met flessen cachaça, limoenen, ijs en rietsuiker en werd de Braziliaanse ziel verklaard aan de hand van een spoedcursus caipirinhas stampen. Leuker kan men alcoholisme niet maken.

Zijn collega op de faculteit was overigens José Rentes de Carvalho, de Portugees/Nederlandse schrijver die nog steeds alive and kicking is.

Over Gretta Duisenberg, Anja Meulenbelt & Abou Eenarm

Kees Broer gisteren op zijn blog:

‘s Morgens wakker worden terwijl op de radio wordt verteld dat de vermoedelijke Hamas-fondsenwerver en lieveling van de pro-Palestina-beweging, Amin Abou Rashed, deel uitmaakte van een handelsdelegatie naar Qatar, onder verantwoordelijkheid van Sigrid Kaag.

“Het balletje gaat eindelijk rollen”, zeg ik tegen mijn vrouw. Enkele bloggers en journalisten zijn al weken met het schandaal rond Amin Abou Rashed, Orange Sports Forum, Anne Jellema, JB Promotions en Sigrid Kaag bezig. Nu eindelijk sijpelt het witwassen van de Nederlandse Hamas-financier naar de mainstream media door. De vorige keer dat ik Amin Abou Rashed zag, was in de Rotterdamse rechtszaal, en werd hij ervan beschuldigd 6,3 miljoen euro naar Hamas gesluisd te hebben. In zijn huis werden nog eens 157.000 euro in briefjes van 500 gevonden, tevens militaire insignes van Hamas. De rechter liet hem na de zitting op 26 september 2023 in voorarrest zitten. Op donderdag 7 december wordt opnieuw tijdens een pro-forma-zitting beoordeeld of Amin Abou Rashed in voorarrest blijft. Zijn zijn kansen nu verslechterd of gestegen, nu hij zo’n innige relatie met het Ministerie van Buitenlandse Handel van Sigrid Kaag blijkt te hebben? Blogger en oud-journalist Carel Brendel observeerde dat er in Gaza werd gedemonstreerd voor de vrijlating van Amin Abou Rashed. Sinds tijdens de terreuraanval van Hamas op 7 oktober 2023 ook de Nederlander Ofir Engel werd ontvoerd, bestaat de vrees dat Hamas ook de vrijlating van de in Nederland gevangen Amin Abou Rashed zal eisen. Aanstaande donderdag zullen we in de Rotterdamse rechtbank meemaken hoe ver de invloed van Hamas in Nederland reikt. De vrees bestaat dat Amin Abou Rashed, die over cash geld beschikt en een huis in Libanon en een huis in Syrië bezit, zijn veroordeling zal ontlopen en Nederland zal verlaten.

Broer: “Ik ben cultureel-antropoloog, ICT’er en blogger, gespecialiseerd in Palestijns activisme en terrorisme. Ik schreef twee boeken, Vijftig Jaar Palestina Komitee en De boycot van Israël en mijn volgende boek gaat over de link tussen het Palestina Komitee en de Rote Armee Fraktion. Als blogger word ik alleen door de Telegraaf en GeenStijl serieus genomen. Als je eenmaal door de Telegraaf bent geïnterviewd, word je nooit meer door de andere dagbladen geïnterviewd."

Tevens StamCafé

Vrijdag 24 november

Schadenfreude ist die schönste Freude

Ik zit met mijn uitgever Otto op Schiphol te wachten op de vlucht naar London City Airport en ben nog steeds aan het nagenieten van de overwinning van Wilders. Het is exact dezelfde sensatie als bij de overwinning van Trump, de uitslag van het Brexit-referendum en de verkiezingsoverwinning van BBB. Ook toen wentelde ik mij in leedvermaak. En wederom is er heerlijke Schadenfreude vanwege het intense verdriet bij hoernalistiek Nederland: de verbouwereerde gezichten bij de inktkoelies van het Vlaamse Mediakartel, de tranen in de ogen van Floor Bremer, de cheerleader van D66 en RTL Unilever Treurbuis, de verbijstering bij de buklaven van de NPO, de huilende gestaalde kaders van Groep Frenske, de asgrauwe kop van Rob Jetten, die op slag van de ideale schoonzoon transformeerde tot een bijzonder griezelige Gay Dracula.

De Nederlandse journalistiek leeft al decennialang in een bubbel. Eerst waren de amigos de la prensa verbijsterd over de populariteit van Fortuyn en schreven ze die kapot. Idem dito met Thierry Baudet en daarna Caroline van der Plas. De afgelopen maanden werd het moeilijk: ze moesten enerzijds én Omtzigt én Van der Plas én Wilders slopen, en anderzijds Timmermans – Kaag met een pens en een baard – de hemel in schrijven. Een ondankbare taak. Vrijwel alle aanwezigen in de studio waar de Grote GeenStijl Tweede Kamer Verkiezings Uitslag Dinges werd opgenomen, kennen politici van rechtse partijen. Jarenlang werden er informele avonden gehouden in Café Waterlooplein – de zogenaamde ‘alt right-borrels' – en daar kwam altijd een zeer prettig publiek op af: een mix van vrije geesten. De broodschrijvers van de Vlaamse kartelkrantjes lieten zich nooit zien op dit soort avondjes, want die willen en durven niet geassocieerd te worden met “extreem-rechts”.