Geenstijl

Soep van de Week in Het StamCafé

De aanleiding voor mijn boek Brussel: Eurabia was de Belgische Muriel Degauque. Deze juffrouw, een promiscue, alcoholische junk uit de krochten van Wallonie die zich bekeerde tot de islam, ging de geschiedenis in als de eerste blanke Europese martelares van al-Qaida: op 9 november 2005 blies ze zich op naast een groep politieagenten ten noorden van Bagdad. Zelf stierf ze onmiddellijk, slechts een militair raakte gewond.

Eigenlijk een klassieke Belgenmop dus, van het kaliber: ‘Belgische terrorist brandde zijn mond aan de uitlaat tijdens het opblazen van een bus.’ Of: 'Belg kaapt trein. Eerste eis: gijzelaars en wapens.’

Na de totaal mislukte aanslag vonden  Amerikaanse veiligheidstroepen een Belgisch paspoort. Uit de stempels in de pas bleek dat Degauque met haar echtgenoot Issam Goris ( ze was twee keer eerder met een vrome mohammedaan getrouwd) per auto via Turkije en Syrië naar Irak was gereden. Kort na de aanslag schoten Amerikaanse mariniers Goris dood; hij stond op het punt een zelfmoordaanslag te plegen.

Niet lang na de aanslagen werd in Brussel Pascal Cruypenninck gearresteerd, die zich na een criminele carrière in de gevangenis tot de islam had bekeerd. Cruypenninck werd beschouwd als de leider van de Brusselse cel die zelfmoordcommando’s voor Irak had geronseld, onder wie Muriel Degauque.

Toen ik het minuscule berichtje over de dood van Degauque toevallig las, ergens weggemoffeld in een Belgische krant, moest ik denken aan Truman Capote en zijn schitterende In Cold Blood. Capote kwam de viervoudige moord op het spoor door een onopvallend nieuws berichtje in The New York Times. Hij besloot naar Kansas af te reizen om daar, nog voordat de daders Richard "Dick" Hickock en Perry Smith gepakt werden, over de moorden te schrijven.

Het piepkleine berichtje over Degauqe was voor mij de aanleiding om mij te verdiepen in mensen die zich bekeren tot de salafistische islam. Ik nam mij voor om moslim te worden in Brussel.

In het boek Lost Worlds. Veertien portretten van nieuwe Nederlandse en Vlaamse moslims van Ton Crijnen las ik dat er onder de bekeerlingen opvallend veel ex-katholieke vrouwen waren die de moederkerk hadden verlaten omdat ze niet uit de voeten konden met gecompliceerde dogma’s als de drie-eenheid en de vergoddelijking van Jezus. Veel bekeerlingen zagen in de islam een werkzame remedie tegen defecten in de westerse samenleving zoals alcoholisme, drugs, promiscuïteit, overtrokken individualisme en groeiende misdaad.

Net als Degauque had ik mij uitbundig gelaafd aan dope en alcohol, al was ik godzijdank niet van het houtje en nooit met een vrome mohammedaan getrouwd. Wel was ik afgestudeerd in de semitische talen, en mijn doctoraalscriptie ging over de jihad in Algerije. Tijdens mijn veldwerk voor mijn boek in Brussel, kwam ik overal bekeerlingen tegen. In de regel waren het halve zolen. Nog niet zo krankjorum als shoe bomber Richard Reid maar net zo onrendabel. Daarom was ik bijzonder geïnteresseerd in de wonderbaarlijke bekering van volidioot Donny Roelvink. In een interview met het clubblad van Chantal Janzen loopt deze rastokkie helemaal leeg.

Donny koos voor de islam, omdat zijn beste vriend dat ook is. “Mijn beste vriend met wie ik al sinds groep vijf heel close ben is moslim. Doordat ik bij hem thuis kwam, kwam ik al jong in aanraking met de cultuur, de manieren van leven en de gedachten daarachter. Die vond ik altijd interessant, maar dan leef je je leven en ben je daar niet zo veel mee bezig. “Ik voel het bij de islam echt. Het bleef steeds een beetje in het midden, totdat ik met de afgelopen ramadan meedeed en ben gaan lezen en praktiseren. In de laatste week ben ik zelfs naar Dubai gegaan. Ik kan het niet uitleggen, maar daar op dat moment voelde ik God gewoon. En de manier waarop moslims voor hun geloof staan en de normen en waarden waarmee ze leven, dat trekt me ook. Vooral het altijd bewust met de juiste intentie handelen. Hoe meer ik me erin verdiep, hoe meer ik erachter kom dat ik veel van de leefregels al toepaste.”

Wie schetst mijn verbazing toen deze week ook nog eens zijn broer Dave het nieuws haalde. Ook deze uit het kikkerdril van de ondiepe genenpool van papa Dries getrokken “reality star” wil mohammedaan worden! En anders wel Jood!

Dave: “Ik verdiep me net zo goed in het christendom of het jodendom en kijk wat me raakt en wat niet. Ik sluit in elk geval niet uit dat ik op een gegeven moment ook zo’n stap als Donny zet. Ik noem mezelf geen moslim, maar ook ik heb dus met die doodsangst gezeten en een soort positieve jaloezie gevoeld naar gelovige mensen. Ik zat maar in de stress, terwijl zij dachten: nou jongens, mij kan niets gebeuren, want straks gaat het feest pas echt beginnen. Ook leerde ik steeds meer moslims kennen en kwam ik erachter dat het vrij negatieve beeld dat ik van dat geloof had, door de extreme hoeken en bomaanslagen die altijd in de media voorbijkomen, niet matchte.”

Overigens schreef GeenStijl twee jaar geleden al over de halve zolen Roelvink en hun fascinatie met het mohammedanisme, maar kennelijk hebben ze al die tijd eerst de Nijntje-versie van de Koran bestudeerd voordat het kwartje viel.

Je kan zeggen wat je wil over Knabbel en Babbel Roelvink (ik moet bij hun steeds denken aan Mo en Ali de Boer), maar het zijn wel trendsetters want steeds meer Nederlanders bekeren zich tot het mohammedanisme.

Het onverdachte Hart van Nederland geeft Donny, maar ook ene Vonneke Bonneke (klinkt als een ex-pornster uit Purmerend) en Joram van Klaveren als voorbeeld. Joram vond ik trouwens een prima Tweede Kamerlid en een aardige gozer dus over hem maak ik geen grapjes. Ik maak ook geen grapjes over Franck Ribéry, Sinead O’Connor, Mike Tyson, coureur Jan Lammers, Clarence Seedorf, Felixia Yeap en andere aanwinsten van het mohammedanisme.

Tijdens mijn onderzoek voor Brussel: Eurabia studeerde ik aan de Khairya-academie

in de Brusselse wijk Anderlecht, die grenst aan Molenbeek. Na het afronden van deze vrome opleiding kan je islamles geven op middelbare scholen.  Een moddervette arische Waal nam mij van top tot teen op en zei toen zuinig in het Frans: ‘Ben je eigenlijk wel moslim?’ Hij weigerde Nederlands met mij te praten. Overdag bestuurde hij een hijskraan, tijdens de colleges viel hij regelmatig in slaap. Hij was getrouwd met een van top tot teen gesluierde Marokkaanse en had een kindje. Ik vertelde hem dat ik me had ingeschreven bij de Grote Moskee en dat ik mij eventueel wilde bekeren. ‘Dan kan ik je dus ook niet begroeten als een moslim,’ zei hij vol walging. Op een avond deelde de dikke roomblanke Belg - die jaloers op mij was omdat ik de Koran in het Arabisch kon lezen en hij het moest doen met de geïllustreerde kinderversie - tijdens de les kopieën van de ‘Protocollen van Zion’ uit. Hij had het document van het internet geplukt en zei dat het boordevol boeiende informatie stond over de joden. De ‘Protocollen van Zion’ waren een fabricatie van de geheime dienst van de laatste Russische tsaar. In het pamflet wordt de wereldoverheersing van de joden beschreven. Ze bezitten de media en het grootkapitaal, maar hebben ook het communisme gebaard. In de Openbare Bibliotheek aan de Prinsengracht te Amsterdam had ik medio jaren tachtig naar ‘De Protocollen’ gevraagd. Ik moest een contract tekenen, daarna werd het document uit een kluis gehaald waar nog meer verboden boeken lagen. Door het internet was die maatregel overbodig geworden.

Ik hield mijn mond toen de papzak mij een kopie overhandigde. Hij was de meest radicale van de hele groep, en hield mij voortdurend in de gaten, alsof ik een spion van de Mossad was. Eens had ik een plastic beker koffie naast een koran gezet. ‘Weet je wel dat de Koran een heilig boek is en dat je er heel voorzichtig mee om moet gaan,’ zei hij op barse toon. Dat wist ik. Het liefst had ik er een schuimend glas Westvleteren 12 op gezet maar dan had die vrome kloot van kamerolifant mij ritueel het hoofd van de romp gesneden met zijn zakmes.

Toen ik op een avond een t-shirt droeg met opschrift FBI New York (ik schuw de humor niet, dat moge duidelijk zijn), dat ik ooit voor vijf euro op de vlooienmarkt op het Vossenplein in de Marollen had gekocht, reageerde hij woedend: ‘Zoiets trek je toch niet aan hier, na 11 september!’

Deze eencellige vetkwab was nog te dom om wat voor soort aanslag dan ook te plegen, maar hij had wel het juiste fanatisme daarvoor. Ik had het toen al een beetje te doen met de islam: met zulke bevriende bekeerlingen heb je geen vijanden nodig. Het blijft opvallend dat slechts 15 moslims, op een totaal van twee miljard, de Nobelprijs wonnen en met Donny en Dave (en wellicht binnenkort papa Driss) als nieuwe aanwinsten vrees ik dat het bij die 15 laureaten blijft. Leuk weetje van de dag: wereldwijd zijn er 16 miljoen joden en in totaal wonnen 214 leden van het Oude Volk een Nobelprijs. Ik heb zo het idee dat Dave niet wordt toegelaten tot het jodendom, al ken ik nog een hele louche rabbijn in Casablanca die wel een Joodverklaring kan regelen, uiteraard tegen een kleine vergoeding.

Tip van Tuur voor de Roelvink-dynastie: begin een eigen sekte in Brits Guyana, of Waco, of wordt lid van de Order of the Solar Temple. Dan haal je het wereldnieuws en dat lijkt mij de enige drijfveer van de Drolvinkies. En anders gaan ze maar rappen bij Al Wahda.