Soep van de Week in Het StamCafé

De aanleiding voor mijn boek Brussel: Eurabia was de Belgische Muriel Degauque. Deze juffrouw, een promiscue, alcoholische junk uit de krochten van Wallonie die zich bekeerde tot de islam, ging de geschiedenis in als de eerste blanke Europese martelares van al-Qaida: op 9 november 2005 blies ze zich op naast een groep politieagenten ten noorden van Bagdad. Zelf stierf ze onmiddellijk, slechts een militair raakte gewond.

Eigenlijk een klassieke Belgenmop dus, van het kaliber: ‘Belgische terrorist brandde zijn mond aan de uitlaat tijdens het opblazen van een bus.’ Of: 'Belg kaapt trein. Eerste eis: gijzelaars en wapens.’

Na de totaal mislukte aanslag vonden  Amerikaanse veiligheidstroepen een Belgisch paspoort. Uit de stempels in de pas bleek dat Degauque met haar echtgenoot Issam Goris ( ze was twee keer eerder met een vrome mohammedaan getrouwd) per auto via Turkije en Syrië naar Irak was gereden. Kort na de aanslag schoten Amerikaanse mariniers Goris dood; hij stond op het punt een zelfmoordaanslag te plegen.

Niet lang na de aanslagen werd in Brussel Pascal Cruypenninck gearresteerd, die zich na een criminele carrière in de gevangenis tot de islam had bekeerd. Cruypenninck werd beschouwd als de leider van de Brusselse cel die zelfmoordcommando’s voor Irak had geronseld, onder wie Muriel Degauque.

Toen ik het minuscule berichtje over de dood van Degauque toevallig las, ergens weggemoffeld in een Belgische krant, moest ik denken aan Truman Capote en zijn schitterende In Cold Blood. Capote kwam de viervoudige moord op het spoor door een onopvallend nieuws berichtje in The New York Times. Hij besloot naar Kansas af te reizen om daar, nog voordat de daders Richard "Dick" Hickock en Perry Smith gepakt werden, over de moorden te schrijven.

Het piepkleine berichtje over Degauqe was voor mij de aanleiding om mij te verdiepen in mensen die zich bekeren tot de salafistische islam. Ik nam mij voor om moslim te worden in Brussel.

De discussie die lang niet zo interessant is als alle betrokken partijen deze achten, zet zichzelf voort!

Gelukkig is het verloop van de discussie interessanter dan de discussie zelf. Want na drie decennia noeste subversie van de sociale wetenschappen door eindtijd-academici hebben we een Amerikaanse vice-president met "She/her" in haar Twitter-bio en kan een zwarte comedian geen grappen meer maken over dat Caitlin Jenner na minder dan een jaar als 'vrouw' werd uitgeroepen tot Vrouw van het Jaar, zonder dat tot media-brede veroordeling, walk-outs bij Netflix, studio's en filmfestivals die hun handen van Dave's aanstaande docu-film af trekken en overige ideologische reflexen vermomd als persoonlijke emotie lijdt. 

Enfin, daar reageert Dave bovenstaand dus op, en nodigt de "transgemeenschap" uit met hem in gesprek te gaan. "It's been said in the press that I was invited to speak with transgender employees at Netflix and I refused. That is not true. If they had invited me I would've accepted, although I am confused about what we're speaking about. (...) To the transgender community, I am more than willing to give you an audience. But you will not summon me. I am not bending to anybody's demands. (...) You must come to a place of my choosing, at a time of my choosing. And thirdly, you must admit that Hannah Gadsby is not funny."

Dat laatste zouden we ongezien voor waar aannemen aangezien het een vrouw is. Échter, het is een butch lesbian en die kunnen volgens de uitleg door Hitchens na de breek in theorie dus weer wel grappig zijn. Iliza Shlesinger is trouwens wel oprecht grappig soms (gecorrigeerd voor geslacht).