Geenstijl

Van de duizenden uithuisgeplaatste kinderen zijn er pas zeventien terug naar huis

Drie jaar na het vorige aftreden van Mark Rutte weet de overheid wie de duizenden kinderen zijn, die ze uit huis hebben geplaatst. We hebben een gigantisch internetknooppunt, maar koppelen van gegevens binnen de overheid blijft drama. Er zijn pas zeventien kinderen thuisgebracht, dat is EEN PROCENT per kabinetsperiode. Tientallen andere kinderen hebben weer een beetje contact met hun ouders.

Ik heb nul vertrouwen in deze koppelingen. De eerste keer keek de overheid alleen naar kinderen die uit huis waren geplaatst dankzij een uitspraak van de jeugdrechter, die nog steeds verbleven in een internaat gefinancierd door het rijk EN dan alleen over de periode na 2015. Alleen kinderen die nog aan alle drie deze criteria voldeden, werden meegeteld. Dat was bot bureaucratisch bagatelliseren.

Kinderen die dankzij goed overleg met de zachte hand uit huis waren geplaatst, tellen niet mee. Kinderen die uit huis zijn geplaatst en inmiddels wonen bij familie, pleegouders of elders tellen niet mee. Kinderen die inmiddels meerderjarig zijn, en bijvoorbeeld op straat zijn gegooid, maar nog geen contact met hun ouders hebben, tellen niet mee. We missen rustig meer dan de helft.

Om deze zaak op te lossen, hebben ouders hun dossiers nodig. De fiscus is vooral bezig deze dossiers zorgvuldig te anonimiseren en op te schonen om elke kans op civiele of strafrechtelijke dreiging richting de organisatie of haar ambtenaren te minimaliseren. De fiscus is als de dood dat politici, journalisten of advocaten nog meer illegale patronen in deze fiscale gehaktmolen ontdekken.

Informatie tijdig delen met ouders, hun advocaten of herstelcommissies staat niet centraal. Na deze jaren is het klaar met treuzelen. Geef die dossiers nu maar ongelakt af aan de advocaten van ouders. Als ouders al een advocaat mochten, iets wat minister Weerwind niet had geregeld. Waarom krijgen kinderen en ouders niet dezelfde mate van juridische bijstand als asielzoekers en statushouders?

De Raad van State erkende ruiterlijk schuld, maar van voortschrijdend inzicht is geen sprake. Dat de fiscus onrechtmatig en strafbaar heeft gehandeld is algemeen bekend. Dat het de staat niet lukt deze zaak tijdig en royaal te repareren en te schikken ook. Dat de Raad van State de zaak zonder oplossing of termijn heeft terugverwezen naar het kabinet en de wetgever is een groteske gerechtelijke dwaling.

Deze ouders hebben lang genoeg in de ellende gezeten en lang genoeg op hun kinderen, dossiers, eerste herberekeningen en betaling gewacht. We zijn jaren verder, elke redelijke termijn is ruimhartig overschreden. De Raad van State hoort dwangsommen op te leggen en een schadestaatprocedure te starten. Dit arrest ontzegde kinderen en ouders effectieve toegang tot een gerechtelijk vangnet.

Je baan, bedrijf, bestaan en huis kwijtraken is in deze affaire schering en inslag. Je krijgt op de sociale en particuliere huurmarkt of de koopmarkt niet zomaar een huis terug. Het is dus inadequaat door alleen naar de schade in het verleden te kijken, het leven van deze mensen is gesloopt en zal weer opgebouwd moeten worden, inclusief een nieuw huis en eventueel een nieuwe bedrijfsruimte.

Het steekt mij hoe creatief de overheid kan worden als er een gebrek aan woonruimte voor asielzoekers en statushouders is. Niet dat ik iets heb tegen mensen uit oorlogsgebieden of dictaturen, maar als er in de laatste halve eeuw dezelfde politieke wil, voortvarendheid en werklust was geweest voor de eigen bevolking, dan misten we niet een miljoen woningen en dan was dit al geregeld.

Een gedupeerde moeder verloor alles in Nederland dankzij deze affaire, het kippetje was letterlijk kaalgeplukt. Ze werd een fiscale vluchteling naar Suriname en probeerde daar een nieuw bestaan op te bouwen, maar ook daar ging de Nederlandse fiscus verder met haar discriminatie, ongefundeerde besluitvorming, afpersing en knevelarij. Ze probeerden haar huis in Suriname ook af te nemen.

Ze is geboren en getogen in Den Haag, heeft veertien jaar in de shit gezeten, ze is terug in de Hofstad maar nog steeds dakloos. Ze is in verwachting en heeft de zorg voor een baby. Het Catshuis lijkt mij een geschikte woning totdat onze demissionaire leider zijn eigen stront heeft opgeruimd. Het wordt echt tijd dat rechters net zo hard opkomen voor deze kinderen en ouders, als voor vluchtelingen.

De eerste ambtenaar of politicus moet nog aangeklaagd worden...