Het wordt tijd dat onze rechters en ons parlement weer op eigen benen staan.

De bedoeling van de Trias Politica is scheiding der machten. Een parlement dat wetten schrijft en richting geeft. Een kabinet wordt vanuit een coalitie benoemd tot dagelijks bestuur die op haar beurt onafhankelijk gaat opereren. Een rechter die alles toetst aan de regelgeving. Macht is iets wat je moet afbreken, verdelen en nooit meer moet samenbrengen. Helaas kan het allemaal weer gebeuren...

Met de kinderopvangtoeslagenaffaire hebben we gezien wat er gebeurd als de Trias Politica te verweven raakt en letterlijk een soort meltdown heeft. We zagen de voet van de olifant letterlijk werkende ouders langzaam, maar helemaal kapot stampen. Een wilde olifant zou zoiets niet snel doen, een gorilla ook niet. De wreedheid die we hier zien, zie je vooral bij chimpansees en mensen.

Niemand dacht zelfstandig na. Achteraf trekt iedereen het boetekleed aan voor hun deel, om direct erna naar de handelingen van de ander te verwijzen. De stapjes zijn te klein, niemand wordt vervolgd. Politieagenten vervolgen we voor splitsecond beslissingen, maar voor andere ambtenaren geldt totale immuniteit vanuit de Pikmeerarresten. Zelfs als ze bewust onschuldigen afpersen en knevelen.

Gelukkig komt er elke paar jaar een zwaarlijvig rapport hoe erg we fiscaal kopschoppen. Een paar jaar geleden veroorzaakte “Ongekend Onrecht” de val van Rutte3, deze week kwam na de val van Rutte4 het rapport “Blind voor mens en recht” uit. Het vorige rapport keek wat er was gebeurd, dit rapport keek naar hoe en waarom. Wie schrijft die blijft. Een glas, een plas en alles bleef zoals het was...

Werkende ouders, politici en de fiscus zijn het overzicht kwijt

Binnen twee maanden mag u weer opdraven om uw stem in te leveren, aansluitend mag u jaren geld afgeven. Net zoals in het zonnige Turkije krijgt u bij de deur van het stemlokaal wat handgeld. Koopkrachtplaatjes zijn bijgestuurd, iedereen krijgt er iets bij. De kiezer is een blij ei. Voor maximale media-aandacht in de zendtijd voor politieke partijen lekten deze details weer vlak voor Prinsjesdag.

Er zit een denkfout in deze koopkrachtplaatjespolitiek. Gezinnen die door een onvoorziene, ongewenste en onbekende samenloop van diverse nationale en lokale belastingstelsels, toeslagen en andere ondersteuning altijd fors buiten de boot vallen en niet rond kunnen komen, zijn met een paar procent erbij nog lang niet uit de shit. Wie het zijn weet niemand, want ons herverdelingssysteem is te complex.

Die groep is wel vrij groot. Zelfs na de koopkrachtreparaties van het kabinet blijven 5,1% van de kinderen opgroeien in armoede. Ze worden niet bereikt, ze krijgen geen kans op een eerlijke start. Dit heeft een negatief effect op hun ontwikkeling, wat een leven lang misgelopen belastingafdracht en extra druk op sociale voorzieningen oplevert. Onderwijs is duur, onwetendheid is duurder.

Van de duizenden uithuisgeplaatste kinderen zijn er pas zeventien terug naar huis

Drie jaar na het vorige aftreden van Mark Rutte weet de overheid wie de duizenden kinderen zijn, die ze uit huis hebben geplaatst. We hebben een gigantisch internetknooppunt, maar koppelen van gegevens binnen de overheid blijft drama. Er zijn pas zeventien kinderen thuisgebracht, dat is EEN PROCENT per kabinetsperiode. Tientallen andere kinderen hebben weer een beetje contact met hun ouders.

Ik heb nul vertrouwen in deze koppelingen. De eerste keer keek de overheid alleen naar kinderen die uit huis waren geplaatst dankzij een uitspraak van de jeugdrechter, die nog steeds verbleven in een internaat gefinancierd door het rijk EN dan alleen over de periode na 2015. Alleen kinderen die nog aan alle drie deze criteria voldeden, werden meegeteld. Dat was bot bureaucratisch bagatelliseren.

Kinderen die dankzij goed overleg met de zachte hand uit huis waren geplaatst, tellen niet mee. Kinderen die uit huis zijn geplaatst en inmiddels wonen bij familie, pleegouders of elders tellen niet mee. Kinderen die inmiddels meerderjarig zijn, en bijvoorbeeld op straat zijn gegooid, maar nog geen contact met hun ouders hebben, tellen niet mee. We missen rustig meer dan de helft.

Siri wat is een abusive relationship

Nee maar jongens, prachtig toch. Ons sociaal contract. Staan tot ongeveer eind juni van elk fiscaal jaar op de plantage van het Narco-VVD-Unilever-syndicaat, op onbetaalbare benzine richting het café waar we braaf ons groene QR-vinkje tonen voordat we 21% btw per biertje aftikken terwijl Zweden en Denemarken gewoon volledig open zijn, de huizenmarkt u binnen uw horrorhuwelijk of huurdersarmoede gijzelt terwijl u wekelijks nieuwe buren verwelkomt en ohja er gaan "tientallen miljarden" extra gaan er naar het 'klimaat'.

Kortom, of u even wilt betalen. NU. "De Belastingdienst is na een maandenlange pauze vanwege de coronacrisis begonnen met het versturen van betalingsherinneringen, aanmaningen en dwangbevelen. (...) Er worden 500.000 brieven verstuurd naar particulieren met bijvoorbeeld een achterstand op de wegenbelasting en naar ondernemers die met achterstanden kampen en die geen aanspraak hebben gemaakt op uitstel. Het kunnen schulden zijn die soms een jaar of langer geleden zijn opgebouwd."

Belangrijke noot: die 500.000 brieven staan dus los van de 270.000 ondernemers die tijdens de coronacrisis zelf om uitstel hebben gevraagd. Hun gezamenlijke belastingSCHULD staat op 19 miljard euro, oftewel ongeveer een tiende van de Nederlandse afdracht voor Timmermans' klimaatplannen die eigenlijk nergens op slaan.

Er staat zwart op wit dat de fiscus als een blinde gehaktmolen werkte.

De politieke partijen probeerden ongekend onrecht met verse verkiezingsprogramma’s en nieuwe beloften te begraven. Daar trap ik niet in. Het huidige wetboek wordt niet al gelezen, de rechter wordt voorgelogen en in de meeste zaken kregen ouders zonder enig bewijs een vinkje achter hun naam. Er werd jarenlang besloten, ingevorderd en kapotgemaakt op basis van vermoedens.

Op de een of andere manier heeft het Openbaar Ministerie in al deze individuele 35.000 zaken bewijs gezien dat iedere ouder wel degelijk gefraudeerd heeft. Dat is vreemd, wat dat bewijs is niet aangeboden aan ouders, advocaten, Kamerleden, rechters, ombudsmannen, journalisten of de parlementaire ondervragingscommissie. Er staat zwart op wit dat de fiscus als een blinde gehaktmolen werkte.

Dat het OM zich met een kattenbelletje ruim tien jaar aan ongekend onrecht afdoet zonder serieus te onderzoeken hoe topambtenaren een half miljard jatten van werkende ouders, vat onze rechtsstaat netjes samen. Tenminste, we hebben de FIOD of rijksrecherche geen invallen zien doen of met duizenden rechercheurs gekeken of er in ieder dossier op basis van feiten beslist is.

WITHEET

Vroeger kwam de ridder te paard de belastingen innen. Administraties bestonden niet, dus de voorraden van boerderijen werden afgeroomd en opgeladen. Hadden de soldaten een beetje intelligentie, empathie en een goed humeur, dan bleef er nog wat zaden over om na de winter te zaaien, maar regelmatig werden de horigen zonder voorraden aan hun lot overgelaten.

Precies dat Middeleeuwse model blijkt gevolgd te zijn door Sociale Zaken, de dienst toeslagen en de belastingdienst. Met volledige instemming van de ambtelijke top en PvdA-minister Lodewijk Asscher. Dit dossiertje toont aan hoe doodziek onze bananenrepubliek is. Hoe ver de ambtenarij gaat, en hoe ieder controle- en correctiemechanisme doelbewust gesaboteerd wordt.

Op een andere manier zijn de parlementaire verhoren niet samen te vatten. Alles was bekend, ze hebben het geweten. Eerst werd zonder aanleiding of bewijs iemand tot fraudeur verklaard en veroordeeld, daarna werden bezwaren jarenlang niet behandeld. Ambtenaren die aan de bel trokken werden niet gehoord. Dossiers niet verstrekt aan ouders of verslaggevers.

Als een advocaat werd ingeschakeld, kreeg deze ook niet de stukken, en leverde de belastingdienst valse verklaringen bij de rechtbank of hield gewoon bewijs achter. De NOS neemt Trump de maat dat hij niet slaafs de verkiezingsuitslag accepteert, maar kan beter eerst eventjes drie rondjes op het Binnenhof lopen voordat we anderen de maat nemen.

Wetten zijn te complex geworden

Het betoog van Pieter Omtzigt deze week deed me denken aan een spreuk van de kwaliteitscontrole bij Shell Technology Centre Amsterdam: “Wij zijn hier niet om dingen goed te keuren”. Hun werk is niet het zetten van een stempeltje, een vinkje, de papieren werkelijkheid compleet maken. Hun werk is de kwaliteit te borgen en fouten eruit te halen om een ongeluk, letsel of overlijden te voorkomen.

Toch is het wel hoe de coalitie rolt. Wet na wet is een hamerstuk. Pure fractiediscipline castreert het Kamerlid, het debat is voor de show. Wetgeving is te omvangrijk om door te nemen, men drijft op de mening van legers beleidsambtenaren. Het is voor Kamerleden niet meer te doen met twee ondersteuners een zelfstandig oordeel te vormen, en politieke partijen missen hun denktanks. Ze worden letterlijk levend begraven onder dossiers.

Niet zelfstandig nadenken door een toezichthouder was exact de oorzaak van de kredietcrisis, niemand bij (centrale) banken begreep de nieuwe generatie financiële producten, het onderliggende waarderingsstelsel en het fundamentele risico voor de fabrikant of eigenaar. Gepromoveerde natuurkundigen zaten bij banken een maand te studeren om een waarde te bepalen, de uitkomst zorgde voor de val van diverse banken. De films Margin Call en Inside Job legden dit netjes uit.

Jij een fraudeur. Jij een fraudeur. Jij een fraudeur. IEDEREEN EEN FRAUDEUR!

Rijksambtenaar bij de Belastingdienst. Dat was ooit een prachtig beroep. Jaarlijks wat penningen ophalen bij hardwerkende Nederlandse burgers, waar dan wegen, lantaarnpalen, dijken, scholen, ziekenhuizen, zorginstellingen en omroepen van bekostigd werden. Lekker veel vrije tijd, een prima pensioen en dan vanaf je 55ste met de camper door Europa. Maar tijden veranderen.

Anno 2020 is de Rijksambtenaar der Belastingdienst geen Noodzakelijke Vervelio met Blauwe Enveloppen meer, maar een ranzige profilerende predatorgraaier die sterren op revers van belastingbetalers naait, en ze vervolgt tot aan de poorten van de hel.

Godskolere, wat een teringzooi is die kwaadaardige kliek Schatkist Suppliers geworden. En dat allemaal omdat Onze Koning een nieuwe speedboot wil, het pluche wachtgeld en Brussel paperclips zonder bonnetje (uitleg). De Omtzigtman noemt de situatie "heel ernstig", hetwelk betekent dat het allemaal nog veel erger wordt.

Er zit maar 1 ding op. Iedere Rijksambtenaar der Belastingen ontslaan en heropvoeden in kampementen. Alle gebouwen van de fiscus tot op de laatste steen afbreken. En dan gewoon opnieuw beginnen. Het is niet anders.

9000 dossiers kwijt, klinkt als een Willem Holleeder die het losgeld van Freddy Heineken niet kan vinden.

De landsadvocaat is vervangen door de advocaat van de duivel. Net zoals in de gelijknamige film zijn 9000 kinderopvangtoeslagdossiers bij de belastingdienst vernietigd. Hier hoort eigenlijk het historische filmfragment waar meerdere vadsige advocaten compleet bezweet meerdere shredders vol met papier aan het pompen zijn. Liever straf voor geen administratie, dan voor de feiten.

Bij 4468 zaken liet de belastingdienst het niet tot een zitting komen en schikte met de gedupeerde ouders. Het bezwaar wordt pas blind toegekend of inhoudelijk beoordeeld vlak voor zitting, als ouders en kinderen al jaren in de shit zitten en al maanden met een advocaat in de weer zijn. Het lijkt een noodgreep om onhandige jurisprudentie te voorkomen.

9000 dossiers kwijt, klinkt als een Willem Holleeder die het losgeld van Freddy Heineken niet kan vinden. Klinkt als Marc Dutroux die niet weet waar de kelder is. Sorry, in dit digitale tijdperk waar alles meerdere keren op meerdere plaatsen bewaard wordt, verdwijnt NIETS. Zeker niet aangezien iedere politicus en belastingambtenaar doordrongen is hoe gevoelig dit dossier ligt.

De staat gedraagt zich als een criminogene organisatie. Eerst etnisch profileren wie er gecontroleerd wordt, daarna die controlestap overslaan en zonder onderzoek of bewijs mensen tot fraudeur bestempelen en kaalscheren. Dat eerste is racisme, dat tweede is knevelarij. Het derde deel van het drieluik was al jaren het achterhouden van bewijs en nu “per ongeluk” weggooien.

Het is een paar kabinetten niet gelukt grip te krijgen op de belastingdienst. Het toeslagencircus is sinds de invoering een gemakkelijk doelwit voor Europees uitkeringstoerisme. Dat leidde tot Kamerbrede populistische oproepen tot strenge controles tot achter de voordeur. De automatisering is een clusterfuckup waarmee je boeken kunt vullen, ze weten oprecht niet meer hoe het zit. Het evenwicht is zoek, privacy is weg, het sociale vangnet is stuk en de schatkist staat wagenwijd open.

Het systeem voor een alleenstaande parttime werkende ouder is zo complex dat er jaarlijks ruim tien formulieren worden ingevuld om tot tachtig betalingen te komen. Als dat hele kaartenhuis optimaal verloopt eindigt moeder & kind net boven het sociale minimum, beetje zand in de motor en er staat geen eten meer op tafel. Achteraf kijken of het klopt is moeilijker dan kwantummechanica.

Mensen in een woningbouwcomplex zien de stress bij iemand die voor een appel en een ei gaat werken. Het mantra van sommige niet-werkenden, is kiezen voor “de veiligheid van een uitkering.” Geen ongedekte verborgen arbeidskosten zoals extra voedsel, vervoer of representatieve kleding, simpelere en minder formulieren voor hogere koopkracht, die je kunt aanvullen met zwartwerken.