Geenstijl

Het wordt tijd dat onze rechters en ons parlement weer op eigen benen staan.

De bedoeling van de Trias Politica is scheiding der machten. Een parlement dat wetten schrijft en richting geeft. Een kabinet wordt vanuit een coalitie benoemd tot dagelijks bestuur die op haar beurt onafhankelijk gaat opereren. Een rechter die alles toetst aan de regelgeving. Macht is iets wat je moet afbreken, verdelen en nooit meer moet samenbrengen. Helaas kan het allemaal weer gebeuren...

Met de kinderopvangtoeslagenaffaire hebben we gezien wat er gebeurd als de Trias Politica te verweven raakt en letterlijk een soort meltdown heeft. We zagen de voet van de olifant letterlijk werkende ouders langzaam, maar helemaal kapot stampen. Een wilde olifant zou zoiets niet snel doen, een gorilla ook niet. De wreedheid die we hier zien, zie je vooral bij chimpansees en mensen.

Niemand dacht zelfstandig na. Achteraf trekt iedereen het boetekleed aan voor hun deel, om direct erna naar de handelingen van de ander te verwijzen. De stapjes zijn te klein, niemand wordt vervolgd. Politieagenten vervolgen we voor splitsecond beslissingen, maar voor andere ambtenaren geldt totale immuniteit vanuit de Pikmeerarresten. Zelfs als ze bewust onschuldigen afpersen en knevelen.

Gelukkig komt er elke paar jaar een zwaarlijvig rapport hoe erg we fiscaal kopschoppen. Een paar jaar geleden veroorzaakte “Ongekend Onrecht” de val van Rutte3, deze week kwam na de val van Rutte4 het rapport “Blind voor mens en recht” uit. Het vorige rapport keek wat er was gebeurd, dit rapport keek naar hoe en waarom. Wie schrijft die blijft. Een glas, een plas en alles bleef zoals het was...

Het volgende rapport zal rond 2027 benoemen dat gezinnen vijftien jaar verwoest waren en het herstel te lang duurt en nog steeds loopt. Daarna komt een rapport dat ouders het niet eens waren met de inschattingen van de Commissie Werkelijke Schade en procederen bij de Rechtbank, het Hof en de Hoge Raad. Er zijn helaas niet genoeg accountants, advocaten of rechters om het af te doen.

Er zijn nog steeds gezinnen en advocaten die wachten op de onderliggende dossiers. Het wordt helaas allemaal steeds slechter om te reconstrueren. Hoe groot is de schade van een gesloopt gezin of misgelopen jeugd!? Hoe krijgen die gezinnen weer een normaal thuis? Rond 2035 komt er een Kerstspecial waar Robert ten Brink (bij leven en welzijn) kinderen en ouders herenigt.

Rechters moeten niet meer uitgaan van een onschuldpresumptie of integriteit bij de overheid. Diverse kabinetten en ministeries hebben in de afgelopen decennia dat vertrouwen beschaamd. Dat vertrouwen had er nooit mogen zijn, controle is beter. Die rechtszaken zijn niet op de inhoud beoordeeld, magistraten hebben niet kritisch nagedacht en die gezinnen laten creperen.

Deze ellende bleek VOOR de Bulgarenfraude al begonnen te zijn. Voortschrijdend inzicht was jarenlang ver te zoeken, we blijven liever vastgeroest in routine en het eigen gelijk. We hebben een uitvoerende macht die een liegende en frauderende landsadvocaat richting de rechterlijke macht stuurt, en we hebben een rechtelijke macht die de fiscus blind heeft geloofd. Gezinnen maken geen kans.

Hetzelfde zien we in onze politiek. De wetgevende macht heeft niet genoeg ondersteuning om alle documenten vanuit de uitvoerende macht of samenleving te lezen of verwerken. De wetgevende macht heeft nog een rudimentair recht zelf een wet in te dienen, maar daar blijft niets van over als alleen de uitvoerende macht genoeg ambtenaren onder zich heeft om een wet te ontwikkelen.

We zijn zo gewend aan Kamerleden die vanwege fractiediscipline als zombies met hun coalitie meestemmen, dat er niet meer een controlerende of sturende rol bestaat. Het partijbestuur regeert, niet hun volksvertegenwoordigers. Kamerleden zijn voor hun baan en inkomen afhankelijk van hun plekje op de kieslijst. Ze hebben de facto geen zelfstandig mandaat, ze hebben geen stem.

We zullen de legers van ambtenaren gelijkmatiger moeten verdelen over de uitvoerende, wetgevende en rechtsprekende machten. Alleen dan zijn de wetgevende en de rechtsprekende macht weer in staat hun rollen in de samenleving te vervullen. Dan kan de oppositie weer onderzoek doen en alternatief beleid en wetgeving ontwikkelen. Dan kan de rechter het bewijs volledig wegen.

Rusland, Turkije, Rutte, maar ook de Verenigde Staten laten zien wat er gebeurt als de macht te gecentraliseerd raakt. Dan gaat het niet meer over die inhoud, maar of een rechter van de juiste partij is. Er moet een harde splitsing komen tussen Kabinet en Kamer. Steun voor beleid moet komen op basis van de inhoud, en niet op basis van fractiediscipline en slaafse media.

Een extra parlementair kabinet is de enige weg.