Geenstijl

Het is een paar kabinetten niet gelukt grip te krijgen op de belastingdienst. Het toeslagencircus is sinds de invoering een gemakkelijk doelwit voor Europees uitkeringstoerisme. Dat leidde tot Kamerbrede populistische oproepen tot strenge controles tot achter de voordeur. De automatisering is een clusterfuckup waarmee je boeken kunt vullen, ze weten oprecht niet meer hoe het zit. Het evenwicht is zoek, privacy is weg, het sociale vangnet is stuk en de schatkist staat wagenwijd open.

Het systeem voor een alleenstaande parttime werkende ouder is zo complex dat er jaarlijks ruim tien formulieren worden ingevuld om tot tachtig betalingen te komen. Als dat hele kaartenhuis optimaal verloopt eindigt moeder & kind net boven het sociale minimum, beetje zand in de motor en er staat geen eten meer op tafel. Achteraf kijken of het klopt is moeilijker dan kwantummechanica.

Mensen in een woningbouwcomplex zien de stress bij iemand die voor een appel en een ei gaat werken. Het mantra van sommige niet-werkenden, is kiezen voor “de veiligheid van een uitkering.” Geen ongedekte verborgen arbeidskosten zoals extra voedsel, vervoer of representatieve kleding, simpelere en minder formulieren voor hogere koopkracht, die je kunt aanvullen met zwartwerken.

Het sociale contract dat werken voor iedereen loont is weg. Deze week moest de minister beloven de € 1000 voor zorgpersoneel buiten de belastingdienst om netto te verstrekken, om te voorkomen dat de ene helft verdwijnt naar de inkomstenbelasting en de andere helft naar misgelopen toeslagen. In uitzonderingsgevallen zou er verplegend personeel bestaan dat er op achteruit ging.

Ouders met kinderen vanwege hun achternaam selecteren voor een extra controle is al onzuiver en verwerpelijk, maar de belastingdienst ging in deze CAF-zaken nog veel verder. Er werd zonder die arbeidsintensieve tussenstap besloten alle ouders tot fraudeur te bestempelen en jaren van toeslagen in 1 keer terug te halen. Voor echte minima zijn dat meerdere jaarinkomens.

De belastingdienst heeft zelfs 8500 gezinnen als fraudeur aangemerkt zonder onderzoek, bewijs of administratie, dat ze nu aangeven dat ze niet meer hun fouten kunnen herstellen, omdat ze niet meer weten in welke gevallen dat zonder enig vermoeden of bewijs is gebeurd. Ze kunnen de groep opzettelijk onterecht gesloopte ouders niet duidelijk omkaderen, dus krijgt niemand zijn geld terug.

Sociale diensten van gemeenten hanteren net zoals de belastingdienst het piepsysteem. Volledig geautomatiseerd rücksichtslos beslissingen nemen, burgers als afvalvlees tot gehakt vermalen, fouten worden vast wel hersteld door de rechtbank. Alleen dat is een sprookje. Kinderen groeien hun hele jeugd onder de armoedegrens, dankzij onterechte belastingschulden van hun ouders.

De rechter gaat volledig mee in de proza van de fiscus. Bij fiscale zaken is het aan de burger om aan te tonen dat de inschatting van de fiscus niet deugt. Als iemand als fraudeur wordt aangemerkt vanwege een exotische achternaam of extra nationaliteit, moet die persoon maar aantonen netjes te zijn, zonder handleiding of idee wat de fiscus of rechter als bewijs wenst.

De meeste zaken bij de gesubsidieerde rechtsbijstand zijn tegen de overheid. Als de staat wil bezuinigen op deze “gratis” advocaat voor (werkende) minima, zou het ook zorgvuldiger beslissingen kunnen nemen, en daarmee de gehele showproces voorkomen. Steeds meer zaken krijgen sociale advocaten geen of minder uren voor. Verdien je te veel? Dan krijg je helemaal geen hulp.

Er wordt steeds meer verwacht dat mensen zelfstandig en succesvol beroep kunnen aantekenen tegen foutieve beslissingen van de overheid. Dit zijn mensen die een gezin runnen, voor een laag loon werken, maar zijn volgens de ambtenarij en politici in staat ongeschoold na een dag werken de amateur-jurist uit te hangen. Gelooft u het zelf?!

Ik hoop dat Vrouwe Justitia kennis genomen heeft van ambtenaren die de commissie Donner saboteren door regelmatig explosieve informatie niet te delen. Ik hoop dat Vrouwe Justitia gezien heeft dat de belastingdienst ongefundeerde beslissingen neemt, bewijs niet tijdig kan vinden of niet deelt en daarmee burgers, advocaten, politici en rechters passief en actief misleidt.

Deze bom legde de ombudsman: Het is tijd de bewijsopdracht weg te halen bij de burger, en terug te geven aan de eisende partij, de fiscus. Dat wordt een intens dure en arbeidsintensieve puinhoop bij de belastingdienst, maar zoals nu mensen zonder eerlijk proces een kruisje achter hun naam krijgen en daarmee hun baan, huis, gezin, partner, geld en kinderen kwijtraken moet vandaag stoppen.

Het is tijd dat de fiscus iemand pas als fraudeur in haar systemen mag aanmerken na een onherroepelijke strafrechtelijke veroordeling. Het is tijd dat de rechter pas instemt met loonbeslag en executieverkopen als de schuldenaar lijfelijk in de rechtszaal is geweest en zijn of haar verhaal heeft kunnen doen. Tijd dat de rechter eerst naar het bewijs kijkt, voordat het met de hamer slaat.

Het is de uitvoerende macht niet gelukt om grip te krijgen op de fiscus. De wetgevende macht is eerst met complexe, onuitvoerbare wetgeving gekomen, en krijgt daarna niet alle informatie om haar controletaak te doen. De rechtsprekende macht behandelt de belastingdienst als een onafhankelijke partij, terwijl ambtenaren carrière maken op basis van behaalde targets.

Het tijdperk dat je de fiscus op haar blauwe ogen kan geloven, is voorbij.