Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 41, vandaag deel 42. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Donderdag 11 augustus 2016  

De universiteit waaraan de aardappelen-professor verbonden is, ligt in het oosten van Turkije, ver weg van grote steden als Istanbul en Ankara. Vanuit Ankara is het bijna zes uur rijden naar de universiteit. Vanuit Istanbul kun je beter vliegen. Gelukkig is professor Serdal Demir een paar dagen in Istanbul zodat wij hem kunnen spreken.

Professor Demir weet alles van landbouw en nog veel meer van aardappelen. Hij heeft een nieuw soort ras ontwikkeld dat tegen de Turkse hitte kan. Daardoor kunnen aardappelen eindelijk op een succesvolle wijze in Turkije worden geteeld. Tegen aanzienlijk lagere kosten dan in Nederland.  

“Dus Eren,” zegt mijn vader terwijl we in een taxi naar het restaurant rijden waar we met Serdal hebben afgesproken, “wij gaan die professor vragen om betaald adviseur te worden van ons bedrijf, ja? Wij kunnen zijn kennis goed gebruiken, hij is een genie Eren, een genie.”

De friet zal als “Turkse patat” in de markt worden gezet. Dat bestaat nog niet in Nederland. Eerst zal de patat alleen via snackbars worden verkocht. Daarna via restaurants. En tot slot via diepvries in de supermarkt. Eerst alleen in Nederland en dan in alle landen waar Turken zitten.

“Eren,” zegt mijn vader. “Als wij dat Turkse patat noemen, dan gaan alle Turken dat eten. Is zeker. En weet jij Eren, die Nederlanders houden van eten uit het buitenland. Kijk maar naar pizza’s. Weet jij hoeveel pizza’s de gemiddelde Nederlander per jaar eet? ”

“Nou,” reageer ik. “Stuk of tien?”

“Bijna twintig! Begrijp je? De markt is enorm!” Hij glundert. Hij zegt: “Wij gaan die wereld veroveren Eren. En jij moet meedoen. Ga jij meedoen?” Hij kijkt zijwaarts, in mijn richting, bijna smekend.  

“Ik weet het niet papa,” zeg ik. “Ik denk daar nog over. Laten wij nu eerst met professor Serdal praten. Dan kijken we daarna verder.”

Even later lopen we restaurant Erhan binnen en nemen we plaats aan een tafeltje dat door de professor is gereserveerd. Mijn vader had liever een plek bezocht waar we friet konden eten, maar professor Serdal had een voorkeur voor dit restaurant.  

Als wij onze drankjes krijgen geserveerd, verschijnt de professor. Een kleine man met een rond brilletje. Ik schat hem een jaar of vijftig. Bruin pak, grijs haar. Mijn vader duwt mij bijkans opzij om zo snel mogelijk bij Serdal te kunnen komen. Na enkele hartelijke begroetingen tussen het tweetal valt ook mij een omhelzing ten deel, alsof ik de man al jaren ken. En dan volgt een monoloog van een minuut of twintig over het telen van aardappelen. Komt erop neer dat Serdal een ingenieuze methode heeft ontwikkeld om aardappelen nu eindelijk echt goed te laten groeien in Turkije. Kost bijna niks, althans, vergeleken bij het telen in Nederland.

Anderhalf uur later ronden we af. Serdal geeft aan het verzoek van mijn vader om toe te treden als adviseur van de onderneming in overweging te nemen. Er volgen nog enkele omhelzingen waarna Serdal vertrekt en mijn vader de rekening krijgt gepresenteerd. Honderdtwintig euro. “Een kleine investering Eren,” zegt mijn vader. “Je weet toch wat ze zeggen in Nederland? Het eerste kopje thee moet je altijd zelf betalen.”

“Kopje koffie papa, koffie,” zeg ik.

Koffie van 120 euro.