Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 39, vandaag deel 40*. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons* Fictie Feuilleton dossier.

Maandag 25 juli 2016  

“U wilt mijn woning bezichtigen?” vraag ik. Twee mannen van de gemeente staan voor mijn deur. Een inkomensconsulent en een trainee inkomensconsulent. Met het verzoek om mijn woning te mogen bezichtigen.  

Als Turken ergens een hekel aan hebben, dan is het wel aan vreemden in hun eigen domein. Dat willen “we” niet.  

“Ja,” zegt de inkomensconsulent. Hij heeft zich voorgesteld als Fred. De trainee heet Jurjan. “Wij bekijken en beoordelen graag uw woonsituatie. Dat duurt niet lang. Hooguit tien minuten. Maar u dient wel eerst toestemming te geven. Dat is bij wet bepaald.”

“Nou, in dat geval, dan…,” begin ik aarzelend.

“Bij weigering keren we op een ander moment terug,” zegt Fred snel. “Mensen die meerdere keren weigeren, kunnen verplicht worden om toegang tot hun woning te geven. Het behoort tot uw plichten.”

Ik probeer te bedenken hoe mijn huis er bij ligt. Dat is best lastig zonder thee in mijn maag. Nog niet alle radertjes draaien op volle toeren. Erg kan het niet zijn. Ik hou de boel redelijk netjes. “Goed dan,” zeg ik tenslotte. “Komen jullie maar binnen.”  

En dat doen ze. Ze lopen naar de huiskamer en kijken uitgebreid om zich heen alsof ze op zoek zijn naar een nieuwe woning

“Woont u hier al lang,” vraagt Fred.

“Een jaar of drie,” antwoord ik.

“Bevalt het?”

“Prima.”

“Die geur beneden was zeker wel even wennen?”

“Welke geur?”

“Etensgeur. Ik weet niet wat voor soort eten. Roti of zo? Zo gauw je het gebouw binnenstapt, dringt het je neus binnen. Hele heftige geur.”

Nooit geroken. Maar misschien woon ik hier al te lang. Ik zeg: “Oh die geur, ja, ik weet precies wat je bedoelt, die hangt hier soms, maar meestal niet hoor. Hier ruik je er niks van.”

Ze knikken. De trainee maakt aantekeningen terwijl hij om zich heen kijkt.

“Geen problemen in de buurt?” vraagt Fred.

Ik schud nee. “Gaat allemaal goed.”

“Hier was toch die moord. Vorig jaar?”

“Moord?”

“Ja, dat heeft in de kranten gestaan.” Fred en Jurjan knikken in elkaars richting. Ze weten het zeker.

“Dat is dan aan mij voorbij gegaan,” lieg ik.

“En in die andere toren, daar was vorige week een politie-inval, toch?”  

“Inval?” vraag ik. “Daar heb ik niks van gemerkt.”

“Maakt ook niet uit,” zegt Fred. “Hier hebben we genoeg gezien. Laten we verder gaan.” Ze lopen naar mijn slaapkamer. Als we allemaal voor de kastenwand staan, vraagt Fred: “Zou je de kasten voor ons willen openen?”

“Kasten openen?” herhaal ik de vraag terwijl ik hem verbaasd aankijk.

Fred zegt: “Heel graag. Dat geeft ons een indruk van de wijze waarop u met uw spullen omgaat.”

Jurjan voegt eraan toe: “En zo kunnen we er zeker van zijn dat er geen gekke zaken spelen.”

“Gekke zaken?”  

“Nou,” zegt Fred, “Jurjan bedoelt dat wij de raarste dingen aantreffen. Vorige week nog troffen we een aantal illegale wurgslangen aan in de badkamer van één van onze cliënten. En dit jaar hebben wij al vier keer een hennepkwekerij moeten laten ontmantelen. Van soms wel honderden plantjes.”

“Goed,” zeg ik. Ik open enkele kasten en zie tot mijn genoegen – en ik weet niet waarom ik hier verbaasd over ben – dat mijn jasjes en overhemden netjes naast elkaar hangen en mijn ondergoed keurig gestapeld op de planken ligt. Geen wurgslangen, geen hennepplatjes.

Na enkele blikken zegt Fred: “Prima, we hebben genoeg gezien. Nog een kijkje in de keuken en dan vertrekken we weer.”

Ik ga de heren voor naar de keuken. “Erg veel is hier niet te zien,” merk ik op.

“Wat is dat?” vraag Jurjen. Hij wijst naar een doosje thee.

“Dat is Turkse thee,” zeg ik. “Dorst?”

“Oh nee hoor, ik vroeg het me gewoon af. Ik kon niet zien wat het was. Nederlandse doosjes thee zien er heel anders uit.”

“Wisten jullie dat de thee die in Nederland gedronken wordt, eigenlijk residu is? Rommel die overblijft bij het produceren van echte thee.”

Jut en Jul schudden hun hoofd tegelijkertijd.  

“Zal ik een kop thee voor jullie maken? Dan kunnen jullie het proeven.” Ik neem het doosje in mijn handen.

“Nee hoor,” zegt Fred haastig, waarop hij direct aanstalten maakt om te vertrekken. “Meneer Yilmaz, het ziet er allemaal prima uit. Dank!”

Ik haal mijn schouders op en zet het doosje weer op het aanrecht.