Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 32, vandaag deel 33. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Dinsdag 28 juni 2016  

Ik ben op bezoek bij de muziekstudio van oud-klasgenoot Thijs. Freek is er ook. Hij wil mij zijn skills laten zien.  

De studio bestaat uit twee kamers. Een grote en een kleine. In de grote kamer staan allemaal instrumenten en bevindt zich een enorm mengpaneel. Via een deur is de andere, iets kleinere ruimte te bereiken. Daar staat alleen maar een microfoon op een standaard. Tussen de twee ruimtes bevindt zich een glazen wand. Thijs heeft zich achter het mengpaneel genesteld. Ik zit links naast hem, enigszins oncomfortabel op een kleine kruk. Freek bevindt zich in de ruimte met de microfoon.

“Kijk,” zegt Thijs terwijl hij naar mij kijkt. “Als ik op kop druk, kan Freek ons horen.” Hij drukt op een rode knop helemaal aan de linkerkant van het paneel waardoor ik een stukje naar achteren wordt gedwongen. “Freek, hoor je me?” zegt hij. Freek steekt zijn duim op en knikt. Hij hoort ons.  

“Goed,” zegt Thijs. “Ik laat de knop nu los en ga een beat starten, OK?”  

“Prima,” reageer ik. “Natuurlijk.” Alsof hij mij om toestemming moet vragen.

Thijs duwt enkele schuiven omhoog, rommelt iets met een touchscreen aan de rechterkant van het paneel, en opeens klinkt een stevige beat met af en toe een strijk van een viool er doorheen. Freek begint zijn hoofd op de beat heen en weer te bewegen en Thijs doet net zo vrolijk mee. Ik twijfel. Moet ik ook mijn hoofd in de maat meebewegen of de situatie gewoon maar even aanzien? Ik heb niks met rapmuziek. En gevoel voor ritme heb ik al helemaal niet. Kans is groot dat ik uit de maat beweeg als ik mee doe, hoe simpel de beat ook is.

Voordat ik een beslissing kan nemen, klinkt de rauwe stem van Freek door de ruimte. In korte, agressieve zinnen rapt hij over zijn leven.  

Hier is ie dan, Lijpe Freek, ik verdien meer geld, week op week

Elke dag tel ik mijn centen, word gewoon rijk met me talenten

Kijk in wat voor huis ik woon, er is niemand zoals ik, geen kloon

In m’n Bentley aan het stuur, luister naar mijn woordenvuur.

Terwijl ik de neiging heb om mijn handen voor mijn oren te slaan, kijk ik opzij naar Thijs, maar die gaat helemaal op in de performance van Freek. Hij beweegt zijn hoofd nog enthousiaster op de beat en duwt af en toe een schuif omhoog of juist omlaag. En dan, na drie tenenkrommende minuten, is het voorbij. Thijs slaat op mijn bovenbeen en kijkt me glimlachend aan. “Nou? En?” informeert hij.

Verschrikkelijk. Ik zeg: “Nee, ja, heel…” Ik aarzel even en zeg dan vol overtuiging: “Heel knap!”  

Thijs drukt op de knop om contact te zoeken met Freek en roept: “Je begint er te komen Freek! Gaat de goede kant op!” Freek balt zijn vuist en wijst dan glimlachend in de richting van Thijs. Klaarblijkelijk is het tweetal inmiddels uitgegroeid tot een hecht team. “We doen zo een nieuwe ronde!”

Thijs laat de knop weer los en zegt tegen mij: “Kijk, misschien is hij nog niet de beste rapper die we in Nederland hebben. Maar we moeten hem wel dat vertrouwen geven. Een kans.”

“Ja,” stamel ik. “Nog niet de beste rapper.”

“Precies, maar beats maken kan hij als geen ander. Dat stukje viool dat je hoort? Heeft hij gespeeld. De basisbeat? Heeft hij gemaakt. De teksten? Van hem. Ik heb alleen de zaken mooi in elkaar gemixed, maar in feite is het werk van Freek.”

“Moet hij zich dan niet daar op richten?” tip ik Thijs voorzichtig. “In plaats van dat rappen?”

“Misschien. Maar zo ver is hij nog niet. Vooralsnog denkt hij dat hij de beste rapper van Nederland is. Dit is ook een proces voor hem. Hier moet hij gewoon doorheen. En wie weet, misschien kan hij zich ontwikkelen tot een topper.”

Ja. Wie weet.