Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 31, vandaag deel 32. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Woensdag 22 juni 2016  

Het loopt niet lekker met mijn sollicitaties. Ondanks een licht afstotend, gebrekkig CV ben ik weer uitgenodigd voor twee gesprekken.  

Volgende week vrijdag mag ik in de ochtend langskomen bij een handelsonderneming. Het bedrijf koopt spullen in Turkije en verkoopt deze tegen een aanzienlijk hogere prijs in Nederland. Van bloempotten tot dienbladen. Omdat de zaken goed gaan, hebben ze een posities voor sales medewerkers die, bij voorkeur, zowel Turks als Nederlands spreken.  

Ik mag ook op gesprek bij een organisatie die mensen in Turkije helpt om hun emigratie naar Nederland in goede banen te leiden. Bij voorkeur iemand die zowel Turks als Nederlands spreekt. Uiteraard.

Ik surf naar werk.nl en vul mijn twee nieuwe “successen” in. Hetty zal tevreden zijn. Nu er alleen nog voor zorgen dat de gesprekken mislukken.

Woensdag 24 juni 2016  

“Doe mij maar dat broodje met roombrie,” zegt Simone. “Met extra veel walnoten en de mango saus apart graag.”

“Op bruin of wit?” vraagt het meisje.  

“Doe maar een bruin waldkorn broodje.”

“Prima, en wat wordt het voor u?” vraagt ze aan mij.

“Ik sla vandaag de lunch over,” zeg ik morrend.

“Heeft u geen trek?”

Of ik honger heb? Enorm! Ik val bijna om!

Maar ja.

De ramadan loopt nog.

Ik zeg: “Nee hoor, met mij gaat het prima.”  

Simone wilde per se lunchen. Ze zei: “ik respecteer jouw keuze om deel te nemen aan de ramadan, maar het kan natuurlijk niet zo zijn dat mijn leven daaronder moet lijden.” En nu zit ik tegenover haar. Zij een dampende muntthee. Ik niks. Zij straks een broodje roombrie. Ik niks.  

Maar goed, we kunnen wel praten. Dat is immers toegestaan binnen de ramadan.

Ze bewondert me, vertelt ze. Ze vindt het knap dat ik me zo strikt aan de ramadan hou. Daar moet je toch discipline voor hebben. Ze kent genoeg mensen die zich, zeg maar, “grotendeels” aan de ramadan houden. Af en toe een drankje en af en toe een snoepje overdag. Maar jij, Eren, jij doet gewoon voor de volle 100% mee. Knap hoor.  

En dan neemt ze een stevige hap uit haar rijkelijk belegde broodje.

Mijn honger heeft geen invloed op mijn humeur. We hebben het gezellig. Grappen over van alles en nog wat. Mijn situatie als uitkeringstrekker levert ook hilariteit op. “Nou goed,” zegt ze als we op het punt staan te vertrekken. “Zal ik vandaag maar betalen? Jij bent tenslotte werkloos.”

“Nee hoor,” zeg ik. “Ik sta erop. Laat mij alsjeblieft betalen. Ik heb tenslotte ook helemaal niks gegeten of gedronken.”

Als we lachend het tentje verlaten, pakt ze me bij mijn schouders, kijkt me aan en zegt: “Eren, kom vanavond bij me langs. Bij mij thuis. Een avondje samen, gewoon gezellig. Kom je?”

Ik zeg: “Je hebt toch geen stoute plannen hè? Het is nog altijd de ramadan. Dan mogen héél véél dingen niet.”

Donderdag 25 juni 2016  

Ik heb de hele nacht naast een prachtige vrouw gelegen. En haar met geen vinger aangeraakt.  

“Met jou zijn goede afspraken te maken,” zegt Simone als we ’s ochtends aan haar kleine keukentafel zitten. Het is al licht. Ik ben vergeten mijn wekker te zetten en nu begin ik de dag zonder dat ik vlak voor zonsopkomst iets heb gegeten en gedronken. Simone heeft dat probleem niet. Ze snijdt het topje van haar gekookte ei af en begint met een lepeltje te eten.

“Wat fijn om te zien dat mijn geliefde een lekker eitje eet,” merk ik op terwijl ik haar handelingen volg.

Ze kijkt op en zegt: “Geliefde? Ben ik je geliefde? Wat leuk!”

“Na zo’n heftig avondje in bed durf ik dat wel te stellen,” zeg ik.

“Het was inderdaad heftig. Zo!”

Ik bevind me tussen twee emoties. Licht euforisch omdat het met Simone de goede kant op gaat. Licht chagrijnig omdat ik nu echt honger heb.  

“Leuk allemaal, zo’n ramadan, maar ik kan niet wachten totdat het zes juli is.”

“Duurt het nog zo lang?”

“Helaas wel.”

“Op zes juli ga ik voor jou koken,” zegt Simone. “De hele avond. Dan ga ik je in de watten leggen Eren. Dan weet je waarvoor je het doet.”

“Vegetarisch?”

“Ja, dat wel.”

“De ene martelgang is voorbij, en de andere begint,” zeg ik glimlachend.