Geenstijl

Ons Ebru over de kwaadaardige kippetjes van de Linda en de halfapen die er helemaal niet waren

De Nederlandse media is te klein om ruzie te maken leerde ’s lands belangrijkste artiestenmanager me ooit – niet toevallig de manager van Linda de Mol – maar soms moet je opkomen voor je gelijk, je rechten en principes.

Het is één ding om een voorschot te nemen op inwoners van dit land die je van seksisme, racisme en discriminatie zullen beschuldigen naar aanleiding van een column en een totaal ander ding om geframed te worden dát je racistisch zou zijn. Uiteraard staat er niets racistisch in mijn column – ik moet het eerste medium nog tegenkomen dat een racistische column zou accepteren – maar laat het aan het kippetje van dienst @lindanieuws over om een column die spot on is, te framen als racistisch. Sterker nog, kippetje zegt dat ‘wij er nogal van schrikken’.

Ik  zou ook schrikken hoor, als een van mijn medewerkers vraagt waar een sniper blijft tijdens de inauguratie van Trump maar dat bedoelde kippedijn niet met haar tweet. Vorige week schrok ze daar  niet van, tijdens de inauguratie van Trump niet – en hey surprise: nooit  niet. Niemand schrikt van wat gutmenschjes zeggen – on of offline, nee, gutmenschjes mogen alles zeggen en doen en daar hebben we het dan niet over. Veel  leuker is het om die ander te framen, die ander die niet tot de club van gutmenschjes  grachtengordel of mainstream media hoort. Die kun je gerust van racisme en discriminatie betichten. Meten met twee maten: schrikken hoor!

Of niet natuurlijk.

Mijn soort mensen denkt naïef dat er wel excuses zullen komen, want tja, goed volk he? Keurige mensen die weten hoe het hoort. Excuses zijn namelijk op hun plek: 

Excuses voor het niet kunnen lezen.

Excuses voor het opzettelijk framen.

Excuses voor stilletjes de online koppen veranderen.

Excuses  voor het niet inzien dat Sylvana Simons hét voorbeeld van emancipatie  is? Wat Estelle Cruyff kan, is niet voorbehouden aan blanke blonde  meisjes – hoor! 

Gewoon, excuses. Dat ene woordje wat je kindjes van vier al leert als ze iets verkeerds gedaan hebben.

Tegelijkertijd denk ik: hoe intens triest Umar, dat je excuses wilt van een wijfwicht voor wie de primaten in 020 Zuid waarschijnlijk het grootste voorbeeld in haar leven zijn, voor wie het hoogst haalbare in hipster Holland én alimentatietrekkend Amsterdam een eigen woning binnen de ring van 020 is. Excuses van een tikgeitje dat weet dat ze dat zonder de centen van een man nooit zal kunnen bewerkstelligen. Grow up Umar! Laat ze!

Maar ik hou van mijn zinnetjes. Ik ben columnist, onder álle omstandigheden. Ik hou ervan om op te kunnen schrijven dat niet alleen voor ‘politici’ die het verschil tussen psychiater en psychiatrisch patiënt niet weten, maar ook voor de Linda-stagiair van dienst geldt dat sorry seems to be the hardest word.