*plop*

Naar noordenwindje vandaag. Maar in de luwte, op het zuiden, was het prima te doen. Lekker wabbie en dikke UV-stralings op de ontblote bovenarms. Potje Springtij of Breughem erbij, en je waande je OP EEN TERRAS. Maar terrassen zijn verboten (nou ja, soort van) en die arme Ebru Umar liep de hele dag met de ziel onder de arm naar Hugo en Mark te schreeuwen. En niemand die die meisje iets te drinken gaf, want Mark & Hugo hoorden niks, die hadden het te druk met 538-feestjes op steenworp afstand van een ziekenhuis. Van die ziekenhuizen die helemaal schijtziek worden om nog maandenlang in het roodzwart te buffelen, en die dan maar gaan zelfvaccineren. Want terwijl u op Rhodos en Gran Canaria aan het feestvieren bent, worden hunnies verloven ingetrokken. Morgen zonnig en 15 graden. Lekker buiten zitten op het crisisterras van het Catshuis!

Never forget

We hadden gisteravond een feestje. Want wij bij de GeenStijl bestonden 1 jaar.  We aten roti met bier op de redaxie en dronken daarna nog meer bier in het stijlloze feestcafé. Er waren heel veel mensen. Kapitein Rob van de Tele was er, en Arthur van de Volkskrant ook. Zentgraaff was er zelfs (het gaat hem goed), en het weerzien met hunnie van Das Kapital was fijn. Cortés is onze beste vriend en Gregorius Nekschot kwam ook nog langs. Het café stond helemaal vol met allemaal toffe mensen en het was warm. Theodor, Hans en Ebru zouden ook komen. Maar die kwamen toch niet. Daar hadden we wel begrip voor. Want 1 november wordt altijd 2 november.

Zomaar een foto van een iftar in Rotterdam

Kijk mensen. Zo gaat de wereld dus naar de knoppen. Water uit plastic wegwerp flesjes. Plastic wegwerp bordjes. Plastic wegwerp lepels. Plastic wegwerp bekertjes. En terrasverwarmers op GAS (1 op tafel, en 1 aan de ongeïsoleerde muur). En NIEMAND die er wat van durft te zeggen want OEI OEI OEI moslims islam lege maag worshippers divers verbinding inclusief (Foto Robin Utrecht). Als u straks uw Nederland mist. Het ligt ergens bij de vuilverbranding. Bonus: een fijne ramadan column van Ebru Umar.
Met stukjes spek enzo...

Ontwaakt, mensen in een geel hesje!

Wij zijn er niet, maar Ebru is er wel, net als Jan D. en de ME. Samen met allerlei anderen die zich in een geel hesje hebben gestoken ten behoeve van de ontnietmeerpikbaarheid van de maatschappij. 15 miljoen mensen zingen dus, en vrolijk vriendelijke en vredelievend door het hele kleine stukje Den Haag rond het Binnenhof lopen. Om 13:00 uur begint het op het Malieveld. En marche! Voorwaarts!
UPDATE: Arrestatie in Maastricht.

Een columnist wil maar één ding: gelezen worden.

Het is het grootste verschil tussen de hobbyist en de professional; je stukjes online plempen kan iedereen. Zorgen dat je gelezen wordt en er toe doet, is een team effort. Tenzij je natuurlijk Jan Dijkgraaf heet en een ijzeren discipline hebt, dan doe je het allemaal zelf. Knap, ik doe het hem niet na. “Je vergooit je talent,” beet hij me ooit toe. Nooit begrepen, wél onthouden. Ik wil gelezen worden, het circus eromheen vind ik precies dat: circus.

'Het briefje van Bleker' heet het boek waarin Peter Kee beschrijft hoe het er nou aan toe gaat op de kwaliteitsredacties van onze kwaliteitsbabbelprogramma's waarin de kwaliteit van de dag wordt besproken.

Het boek ligt in mijn huis in Turkije en waar de gemiddelde Nederlander ah en oh riep over de 'inside info' en het 'kijkje in de keuken' walgde ik ervan. Om obvious redenen kan ik er niet uit citeren, maar de strekking is als volgt: met elke gast die aanschuift aan tafel worden afspraken gemaakt. Er worden vragen doorgenomen en vragen doorgestreept. Als die gast een politicus is, nou, dan zijn de afspraken geen afspraken maar dan zijn het eisen. Van de politicus hè, niet van de redactie.

Nee, als er een politicus aanschuift, ligt men op de rug te kwispelen. Want de politicus moet vooral nergens anders heen met zijn 'primeur' (oh VN, jullie hebben het woord 'primeur' harder dan alle #MeToo verhalen bij elkaar verkracht maar daar hoor je niemand over, dat heet namelijk kwaliteitsjournalistiek binnen de grachtengordel). En nee, moeilijke vragen gaan we uit de weg want jee, de politicus zou de volgende keer wel 's niet willen aanschuiven. Helemaal bont wordt het als het om de MinPres gaat. Als de man zendtijd wil, krijgt de man zendtijd. In z'n eentje.

Krap 100 jaar nadat het vrouwenkiesrecht werd ingevoerd (1917 passief, 1919 actief), kun je alleen maar concluderen dat, als het op werken en carrière maken aankomt, vrouwen de mislukte versie van mannen zijn.

Zeker in de week waarin Rob Jetten fractievoorzitter van D66 wordt en Beau van Erven Dorens de Televizierring wint, kun je stellen dat vrouwen alleen een rol van betekenis spelen, als het om #metoo-gejank en dramissues gaat.

Sterker nog: als het vrouwenquotum niet zou bestaan, zouden nog minder vrouwen een rol van economische betekenis spelen. Schoenen kopen kunnen we allemaal, ze betalen is een ander onderwerp.

Anno 2018 bestaat de lichting jonge politici met wie we het de komende tien jaar zullen moeten stellen uit vier mannen en één vrouw – en die laatste is nog een twijfelachtige gevalletje nepotisme waar de Oranjes van kunnen leren. Rob Jetten, Jesse Klaver, Thierry Baudet, Klaas Dijkhoff en Lilian Marijnissen zijn de dertigers die als gezichten van partijen de geschiedenis in zullen gaan. Vier mannen en één vrouw – hoe is dat anders dan tien jaar geleden? Of twintig? Doe es gek: 100 jaar geleden? Femke Halsema, Jolande Sap en Agnes Kant waren de voorgangers, Marianne Thieme de outsider, maar echt significant is het nooit geworden qua vrouwelijke leiders. Om over de balans of evenwichtige verhouding man/vrouw nog maar te zwijgen.

Drie manieren om 'jihadistische intenties' te voorkomen

Elke Nederlander en zijn moeder weet hoe je wannabe Syriëgangers met, zoals Grapperhaus noemde ‘jihadistische intenties’ moet aanpakken, maar de rechtsstaat geldt helaas ook voor degenen die Allahuakbartje willen spelen. Opgerot is prima zou je zeggen, helaas schijnt het alleen door politici verklaarbare redenen geen goed plan te zijn die mensen te laten oprotten. Waardoor ze hun allahuakbarintenties maar binnen onze landsgrenzen pogen uit te voeren.

Pogen. Het is niet gelukt – maar ja, deze keer niet hé? Waarbij je je tegelijkertijd afvraagt of onze overheid niet een goednieuwsshow dan wel bliksemafleider nodig heeft voor de integriteitstekorten bij de VVD, de nieuwe job van Pechtold, de anderhalfprocenterbij die niemand voelt, het ontbreken van winterjassen bij militairen, de tekorten in het onderwijs en ook de zorg – en zo kun je een hele column volschrijven met de drama’s van Rutte I/II/III maar ze doen nou net zo hun best om dat niet te laten gebeuren. 

Tuig, veelal mannen van lichtgetinte afkomst, kun je niet permanent dan wel preventief vastzetten, jihadistische intenties of niet. Ze moeten eerst een keel doorsnijden.

Wat je wél  kunt doen, is voorkomen dat 21 tot 34 jarige jongens zich toeleggen op jihadistische intenties. Alleen moet je dan  wel het lef hebben om iets te doen. En zo moeilijk is het allemaal niet, alleen Haagse mannen en vrouwen die 80 tot 140.000 euro  per jaar verdienen om ons de toekomst in te leiden, hebben geen idee hoe het  moet. De rest van Nederland weet best wat je moet doen met 21 tot 34 jarige jongens die jihadistische intenties hebben in plaats van meisjes  versieren, zuipen, reizen, leren, trouwen, scheiden, huizen kopen, werken en al het andere  dat ze horen te doen op die leeftijd. De grijsgedraaide plaat begint saai te  worden maar zolang ‘ie niet wordt uitgevoerd, moet ie afgedraaid worden.

Of Orwell het nou gezegd heeft of een ander: ‘journalism is printing what someone else does not want printed. All else is public relations.’. 

En Public Relations is precies wat we al dagen voorgeschoteld krijgen. Waar de Algemene Politieke Beschouwingen toch een serieuze aangelegenheid zou moeten zijn, is het al jaren niets meer dan theater. Ingestudeerd theater waar in heel Nederland geen burger voor zou betalen als je er een kaartje voor zou moeten kopen. Gelukkig konden de wannabe acteurs zich vermommen als politicus – jammer voor ons maar ja, sinds wanneer doen wij er toe?

Journalisten kijken neer op acteurs maar zijn dol op politici. Vandaar dat ze het theater negeren, evenals de voorzetjes, de ingestudeerde oneliners, het profileren voor coalitiegenoten en de zinloosheid van de debatten. Ze noemen wat ze zien “vuurwerk”, “verbaal vuurwerk” en geven toe ervan te genieten. Ze kijken naar de vorm, niet naar de inhoud (Xander  van der Wulp, alle uitzendingen van Pauw. Alleen terugkijken als je een  lage bloeddruk hebt). Helaas blijkt de inhoud te moeilijk voor duurbetaalde Publieke Omroep en MainStreamMedia journalisten en veranderen ze tot PR-machines. In plaats van dat journalisten politici terechtwijzen om de nonsens die ze voor de tigste keer  verkondigen, schrijven, filmen en praten ze over het theater, bejubelen ze de kunstvorm.  

Journalisten zijn de PR hoeren van politici die onverbloemd rekening houden met de  deadlines van print en andere media – het moet allemaal natuurlijk wel mee met de  krant van morgen. Politici scoren bonuspunten als ze het NOS Journaal halen,  het ‘vuurwerk’ vindt niet voor niets plaats tussen 12-17 uur; dan staan de camera’s aan.

En dus viel iedereen en zijn moeder over de nieuwkomer in de Tweede Kamer die weigert mee te doen aan het theater. Die benoemt dat het draait om van tevoren uitgedachte spitsvondigheden, bij voorbaat zinloze argumentatie en die weigert mee te spelen in de sprookjeswereld waarin velen in de Tweede Kamer leven.  

Gespeelde verontwaardiging noemde Thierry Baudet de vertoning van de afgelopen dagen. Zijn ‘vakgenoten’ reageerden op de  voorzet, hij bleef staan en keek het meewarig aan. Elk woord dat hij sprak, was de waarheid: het toontje waarop de Tweede Kamerleden praten, is nep. Er wordt niet ingegaan op argumenten. Grote visies – zelfs kleinere visies – worden geschuwd (op die van Wilders na maar ja, de manier waarop hij wordt bejegend is niet anders dan hoe hoernalisten Baudet bejegenen). En alles is dichtgemetseld in coalitieakkoorden. Wat voor nut heeft het gebabbel in de Tweede Kamer, anders dan jezelf profileren voor de pers?

Klaver, Pechtold, Buma en hoe ze ook allemaal mogen heten: ze voeren een show op. Ze zijn hun roeping in het theater misgelopen. ‘Parlementair journalisten’ zijn verworden tot de PR machine van deze amateurs, die vergeten zijn dat ze namens, voor en door ons in de Tweede Kamer zitten. Niet voor het plakboek van hun mama.

Toch fijn dat nu het hardleerse deel van onze natie middels hun clubblad heeft mogen vernemen dat er salafisten zijn in Nederland die democratie, homo’s en vrouwen niet zulke leuke concepten vinden.

Maar wat gaan we nu doen, aan deze open deur waarvan nu zelfs in het clubblad staat dat 'ie open is? Het antwoord daarop zal nog twintig jaar en dertig proefschriften duren, maar laat niemand zeggen dat 'ie het niet al ergens had gelezen. 

1. Herdefiniëren van de term ‘vluchtelingen’. Dit zijn mensen die in eigen land moeten vrezen voor hun leven, omdat ze vrouw of homo zijn en onder een (islamitische of anderszins) dictatuur leven. Tevens zijn vluchtelingen mensen die wegens aanhoudende bommen niet in eigen land kunnen wonen.

2. Per definitie weigeren van mannelijke vluchtelingen zónder vrouw. In testosterongedreven landen (veelal islamitische landen) komen mannen de nachtclub niet in zonder meisje. Zie dit als een variant erop: geen vrouw, geen vluchteling.

3. Quotum instellen voor het aantal vluchtelingen uit islamitische landen. Dit om indoctrinatie, infiltratie, hersenspoeling en lange armen uit verweggistan te beperken. Gezien de problemen die we hier toch al mee hebben, is een nulquotum niet uitgesloten.