Geenstijl

Krap 100 jaar nadat het vrouwenkiesrecht werd ingevoerd (1917 passief, 1919 actief), kun je alleen maar concluderen dat, als het op werken en carrière maken aankomt, vrouwen de mislukte versie van mannen zijn.

Zeker in de week waarin Rob Jetten fractievoorzitter van D66 wordt en Beau van Erven Dorens de Televizierring wint, kun je stellen dat vrouwen alleen een rol van betekenis spelen, als het om #metoo-gejank en dramissues gaat.

Sterker nog: als het vrouwenquotum niet zou bestaan, zouden nog minder vrouwen een rol van economische betekenis spelen. Schoenen kopen kunnen we allemaal, ze betalen is een ander onderwerp.

Anno 2018 bestaat de lichting jonge politici met wie we het de komende tien jaar zullen moeten stellen uit vier mannen en één vrouw – en die laatste is nog een twijfelachtige gevalletje nepotisme waar de Oranjes van kunnen leren. Rob Jetten, Jesse Klaver, Thierry Baudet, Klaas Dijkhoff en Lilian Marijnissen zijn de dertigers die als gezichten van partijen de geschiedenis in zullen gaan. Vier mannen en één vrouw – hoe is dat anders dan tien jaar geleden? Of twintig? Doe es gek: 100 jaar geleden? Femke Halsema, Jolande Sap en Agnes Kant waren de voorgangers, Marianne Thieme de outsider, maar echt significant is het nooit geworden qua vrouwelijke leiders. Om over de balans of evenwichtige verhouding man/vrouw nog maar te zwijgen.

Zelfde verhaal, andere branche: Beau van Erven Dorens stond te midden van alleen maar zwarte pakken te glunderen bij het winnen van de Televizierring. Geen. Enkele. Vrouw. Stond ertussen. Is het erg? Nee. Is het verbazingwekkend? Ja. We leven in een vrij land, waar iedereen de kans krijgt zich te ontplooien, waar mannen en vrouwen dezelfde rechten hebben en recht op hetzelfde onderwijs. Waarom falen vrouwen in het werkzame leven? Als er alleen vrouwen op het podium hadden gestaan, had iedereen geapplaudisseerd om hun vrouw-zijn. Zouden ze geroemd worden dat hen 'dit' 'als vrouw' gelukt was. Dat er alleen mannen staan, is een vanzelfsprekendheid, niemand die het opvalt of erover valt.

Waarom lukt het vrouwen niet om zonder hulp van mannen (vrouwenquotum) aan het werk te komen, carrière te maken en fatsoenlijk geld te verdienen? Waarom is het vanzelfsprekend dat een robot een partij leidt maar niet een vrouw? En waarom mag je dan nooit de enige conclusie trekken die getrokken kan worden: ambitie zit blijkbaar niet in het genenpakket van vrouwen. Als er zoveel gedram, gepush en gequote nodig is om vrouwen aan het werk te krijgen, moeten we dan niet concluderen dat we verkeerd bezig zijn? Niet dat de islam nou gelijk heeft en vrouwen ondergeschikte wezens zijn, maar misschien moesten we toch maar wat minder tijd en energie besteden aan vrouwen. Op een handjevol vrouwen na – veelal van de allochtone persuasie, dat dan weer wel, die weten wat ondergeschiktheid voor gevolgen kan hebben – zijn vrouwen reteslimme wezens die mannen het werk laten doen en geld naar huis laten brengen terwijl ze zelf hun nagels lakken, schilderen en meisjescolumns schrijven. Of zo. Maar als slechts een handjevol vrouwen geïnteresseerd is in werken en geld verdienen, slechts een handjevol vrouwen de ambitie heeft om zelfstandig te zijn, moeten we dan als samenleving wel geld in ze investeren en vrouwenquota instellen?

Het is waarschijnlijker dat over 100 jaar net zoveel vrouwen aan het werk zijn als nu, dan dat Rob Jetten ooit nog iets origineels gaat zeggen.