Geenstijl

Een columnist wil maar één ding: gelezen worden.

Het is het grootste verschil tussen de hobbyist en de professional; je stukjes online plempen kan iedereen. Zorgen dat je gelezen wordt en er toe doet, is een team effort. Tenzij je natuurlijk Jan Dijkgraaf heet en een ijzeren discipline hebt, dan doe je het allemaal zelf. Knap, ik doe het hem niet na. “Je vergooit je talent,” beet hij me ooit toe. Nooit begrepen, wél onthouden. Ik wil gelezen worden, het circus eromheen vind ik precies dat: circus.

Schrijven is een vak. Te veel hoofdredacteuren denken dat een column een lukrake verzameling woordjes is die elke postpuber, liefst de vrouwelijke soort, achter elkaar kan zetten. Hun voorkeur voor overjarige jankmeisjes die schrijven over shampoo, hun huisgenoten en andere special snowflake issues waar normale stervelingen nog nooit van gehoord hebben, is schrijnend. Kost niets. Heb je niets. Talent is overbodig. Ook kicken hoofdredacteuren op de allochtone soort; als je een Marokkaanse cq Turkse kop en dito verleden hebt, liefst bekeerd crimineel/ moslim/ man/ verbindend/ statusgevoelig kun je zo aan de slag. Het Parool en uitgeverij Prometheus zijn grootverbruikers. Het wachten is op de Turkse Transgender, heus, de hoofdredacteur die de talentloze hem/haar/het vindt, komt klaar alsof ie door alle Angels van Victoria’s Secret tegelijk gepijpt wordt. Een carrière moet je gegund worden. 

Of je nou een paarse broek, koningin, acteur, Twan Huys of columnist bent. Meebuigen wil helpen, een rechte rug en principes zijn overbodig. Je hypotheek ermee aflossen lukt slechts een enkeling. En all of the above opschrijven en publiceren op het grootste weblog van Nederland, leidt al helemaal niet tot een openbare liefde van de boven ons gestelden, die de budgetten beheren van publicerend Nederland. Van de mannen en vrouwen bij radio, tv en print, die bepalen in welke carrieres wél geïnvesteerd wordt, welke huppelkutten wél opeens deskundig blijken en welke allochtone tronie opeens wél tot betrouwbaar wordt gebombardeerd. In het Nederland waarin wij leven, geven hoofdredacteuren een podium aan huppelkutten, die journalistiek verwarren met commercie en oproepen tot een adverteerdersboycot. In het Nederland waarin wij leven, juichen de boven ons gestelden bij radio, tv en print een dergelijke actie toe, in plaats van dat ze de wijven terechtwijzen. Ga strijken kreng! Nog nooit een Nederlandse vrouw ontmoet die kan koken dus dat toeroepen dat ze moeten koken, is een compliment.

In dat licht bezien, raakt de tweet van collega Bas Paternotte me.

Met journalistiek valt geen droog brood te verdienen, maar mijn normen liggen dan ook zo hoog dat ik drie minimaal asielzoekersgezinnen financier (sorry, ik bepaal ook niet wat de belastingdienst met mijn contributie doet). Ik ben altijd trots geweest dat ik mag – het is mág – schrijven voor de grootste media in Nederland: Libelle, METRO, GeenStijl. Dat het me gegund wordt door deze hoofdredacteuren om gelezen te worden, en dat ze me er ook nog ‘ns fatsoenlijk voor willen betalen. Ik heb mateloos respect voor de rechte ruggen van mijn hoofdredacteuren, ik hou van mijn lezers en hun commentaren. 

En op de dag dat er een einde komt aan de samenwerking, is dat vooralsnog om financiële redenen: er is geen geld voor freelancers. Eerlijk? Respect voor Bart Nijman en Marck Burema die niet gezegd hebben: ‘ja maar je mag wel gratis tikken’. Gratis werkt niet. Ik kán het niet. En degenen die het wél doen, zorgen voor de uitholling van dit vak; trouwens degenen die het voor drie duppies doen ook.

Darling reaguurders: dit is mijn laatste column. Ik hou van jullie. Ik genoot van jullie. Ik las jullie complimenten en terechtwijzingen. Jullie waren de motor waarop ik dreef. Doe Marck Burema, Bart Nijman en de rest van het stijlloze team een lol en wordt premiumlid. Zorg dat ze niet alleen hun hypotheek kunnen betalen, maar ook de rechte rug kunnen behouden waar we in publicerend Nederland een schrijnend tekort aan hebben.

Het ga jullie goed.

Dank voor jullie liefde.

Dank voor jullie haat.

Dank voor jullie aandacht.