Geenstijl

Of Orwell het nou gezegd heeft of een ander: ‘journalism is printing what someone else does not want printed. All else is public relations.’. 

En Public Relations is precies wat we al dagen voorgeschoteld krijgen. Waar de Algemene Politieke Beschouwingen toch een serieuze aangelegenheid zou moeten zijn, is het al jaren niets meer dan theater. Ingestudeerd theater waar in heel Nederland geen burger voor zou betalen als je er een kaartje voor zou moeten kopen. Gelukkig konden de wannabe acteurs zich vermommen als politicus – jammer voor ons maar ja, sinds wanneer doen wij er toe?

Journalisten kijken neer op acteurs maar zijn dol op politici. Vandaar dat ze het theater negeren, evenals de voorzetjes, de ingestudeerde oneliners, het profileren voor coalitiegenoten en de zinloosheid van de debatten. Ze noemen wat ze zien “vuurwerk”, “verbaal vuurwerk” en geven toe ervan te genieten. Ze kijken naar de vorm, niet naar de inhoud (Xander  van der Wulp, alle uitzendingen van Pauw. Alleen terugkijken als je een  lage bloeddruk hebt). Helaas blijkt de inhoud te moeilijk voor duurbetaalde Publieke Omroep en MainStreamMedia journalisten en veranderen ze tot PR-machines. In plaats van dat journalisten politici terechtwijzen om de nonsens die ze voor de tigste keer  verkondigen, schrijven, filmen en praten ze over het theater, bejubelen ze de kunstvorm.  

Journalisten zijn de PR hoeren van politici die onverbloemd rekening houden met de  deadlines van print en andere media – het moet allemaal natuurlijk wel mee met de  krant van morgen. Politici scoren bonuspunten als ze het NOS Journaal halen,  het ‘vuurwerk’ vindt niet voor niets plaats tussen 12-17 uur; dan staan de camera’s aan.

En dus viel iedereen en zijn moeder over de nieuwkomer in de Tweede Kamer die weigert mee te doen aan het theater. Die benoemt dat het draait om van tevoren uitgedachte spitsvondigheden, bij voorbaat zinloze argumentatie en die weigert mee te spelen in de sprookjeswereld waarin velen in de Tweede Kamer leven.  

Gespeelde verontwaardiging noemde Thierry Baudet de vertoning van de afgelopen dagen. Zijn ‘vakgenoten’ reageerden op de  voorzet, hij bleef staan en keek het meewarig aan. Elk woord dat hij sprak, was de waarheid: het toontje waarop de Tweede Kamerleden praten, is nep. Er wordt niet ingegaan op argumenten. Grote visies – zelfs kleinere visies – worden geschuwd (op die van Wilders na maar ja, de manier waarop hij wordt bejegend is niet anders dan hoe hoernalisten Baudet bejegenen). En alles is dichtgemetseld in coalitieakkoorden. Wat voor nut heeft het gebabbel in de Tweede Kamer, anders dan jezelf profileren voor de pers?

Klaver, Pechtold, Buma en hoe ze ook allemaal mogen heten: ze voeren een show op. Ze zijn hun roeping in het theater misgelopen. ‘Parlementair journalisten’ zijn verworden tot de PR machine van deze amateurs, die vergeten zijn dat ze namens, voor en door ons in de Tweede Kamer zitten. Niet voor het plakboek van hun mama.