“Meneer van Amerongen: steek uw Annus Horribilis maar in een geheime opening waar de zon nooit schijnt!” (tevens Stamcafé)

Donderdag 28 december

Antisemitisme is het allerhoogste stadium van wokisme

Mooi interview met de Franse filosoof Alain Finkielkraut in de Neue Zürcher Zeitung van vandaag. Ik vat de kern even in eigen woorden samen: wokisme is het volledig in twijfel trekken van de westerse cultuur. Het is een achterdochtige en zelfs beschuldigende blik op ons gehele erfgoed. Het favoriete tijdverdrijf van het wokisme is het oordelen, in de vorm van een tribunaal, over een verleden dat racistisch, seksistisch, homofoob, enzovoort was. Er heerst een totale overgevoeligheid voor alles bij de woken, die alle mogelijke vormen van veronderstelde stigmatisering willen bestrijden.

De communistische ideologie werd op een bepaald moment met de werkelijkheid geconfronteerd in de vorm van de Sovjet-Unie en het maoïstische regime in China. Voor de woken bestaat zo'n realiteitscheck niet. Bovendien gaat het wokisme hand in hand met een demografische verandering in onze samenleving. Het wokisme associeert zich met het islamisme. Om deze reden kan het nog moeilijker worden deze ideologie van zich af te schudden. Na het bloedbad van 7 oktober lijkt het erop dat antisemitisme het hoogste stadium van wokisme is. Het wokisme reduceert genadeloos de complexiteit van menselijke constellaties tot de confrontatie van heersers en geregeerden, onderdrukkers en onderdrukten. Deze ideologie plaatst Israël in het kamp van de onderdrukkers. Dit gaat zo ver dat de staat volledig wordt gedelegitimeerd. Amerikaanse studentencollectieven omschrijven Israël vanaf het begin tot op de dag van vandaag als een koloniale onderneming. Het recht van Joden op dit land wordt betwist. Er wordt gehandeld alsof ze zich daar, in Palestina, hadden gevestigd, zoals de Duitsers in Namibië of de Fransen in Algerije. Vandaar de opkomst van de slogan ‘Van de rivier tot de zee, Palestina zal vrij zijn’.

Tevens StamCafé

Donderdag 16 november

The only thing worse than being talked about is not being talked about.

Oscar Wilde

De Ierse schrijver Brendan Behan (1923-1964) schreef: There’s no such thing as bad publicity except your own obituary. Behan had die quote weer geleend van Phineas T. Barnum, bekend van Barnum & Bailey Circus alias The Greatest Show on Earth, en die parafraseerde Oscar Wilde: The only thing worse than being talked about is not being talked about.
Ik ben benieuwd hoeveel lezers van mijn kroniek het prachtige liedje Mountjoy van Morrissey kennen. Dat is opgedragen aan Behan. 

Brendan Behan's laughter rings
For what he had or hadn't done
For he knew then as I know now
That for each and every one of us

We all lose
Rich or poor, we all lose
Rich or poor, they all lose

Steven Patrick Morrissey was natuurlijk het gezicht van The Smiths, bij de stokoude reaguurders bekend van Hand in Glove, Reel around the Fountain, This Night has Opened my Eyes en This Charming Man, maar ik vond de beste man pas echt interessant worden toen hij als islamcriticus uit de kast sprong. Dat werd hem niet in dank afgenomen door de linkse kerk  in Engeland:

Just after the jihadist attack on his hometown of Manchester, Britrock icon Morrissey broke their sacred law. He spoke out on social media, expressing his frustration with politicians’ obfuscation over the obvious role Islam plays in the never-ending stream of violent attacks against Europe from the Islamic state. The statement was met with a swift and fierce response. Morrissey was branded a racist, a far-right zealot, a bitter man seething with hatred for all minorities. After all, in the hive mind of the Far Left, that’s the only explanation for why a person wouldn’t embrace an open-borders immigration policy in the middle of a jihadist insurgency.

Donderdag 9 november

Lied van Louis Davids, voor Jos Collignon

Kleine Brammie, tenger Jodenjochie, snikt het uit,
Begrijpt het niet.
Dat zijn makkers sarren en hem plagen,
Hem bedotten en bespotten.
Moeder, vraagt hij, waarom scheldt men voor Jood?
Ze neemt haar kleine jongen op haar schoot:
Kom maar bij me, Brammie,
Schat, je moet niet huilen!
Kom maar bij je mammie,
Die kent jouw verdriet.
Ik weet het, jij vindt
Heel zelden een vrind;
Met een Jodenkind willen ZIJ niet spelen.
Als ze je plagen, leer het verdragen
Kom bij moeder, lieve vent,
Speel maar alleen, gebensjte jongen,
En wees er trots op
Dat jij je moeders Jodenkindje bent!
Luister, Brammie-lief,
het lot van Jodenkindertjes is niet vol zonnenschijn
Maar je zult het later goed begrijpen,
Als je groot bent, dat je Jood bent.
Goeie mensen doen ons Joden geen kwaad;
Droog nou maar je traantjes, kameraad!
Kom maar bij me, Brammie…....

Eigenlijk heb ik het helemaal geen zin om het in mijn gezellige kroniek over Jos Collignon te hebben, de tekenaar die destijds zowel bij Der Stürmer als bij Der Völkische Beobachter door de respectievelijke hoofdredacteuren Julius Streicher en Alfred Rosenberg werd geweigerd als cartoonist omdat ze Collignon niet grappig genoeg vonden. 

Bij de Redactie Humor van de Volkskrant vonden ze Collignon wél grappig en de column van vandaag is een klassieke dijenkletser. We kijken even naar de beelden:

Tevens het 2 november Stamcafé

Donderdag 26 oktober

Buk buk buk nog een keer
Geluk is toch al zo teer
Buk buk buk nog een keer
Mijn liefde vraagt niet om meer

In Portugal wonen ongeveer 60.000 mohammedanen, op een totale bevolking van ruim 10 miljoen. “Lekker rustig", hoor ik het roze leger der reaguurders denken. Dat klopt, want de afgelopen weken zag ik nergens in Portugal moslims schuimbekkend demonstreren tegen de internationale jodenheid (die maar zeer matig vertegenwoordigd is met rond de 4000 zionistische handlangers). 

Misschien hebben die 60.000 moslims gewoon een baan en helemaal geen tijd om te demonstreren, of weten ze dat je geen geintjes moet uithalen met de gastheren en al helemaal niet met de bullebakken van Guarda Nacional Republicana (GNR) want die knuppelen er vrolijk op los. Daar kan de Nederlandse tokkiejeugd die Albufeira des zomers infecteert over mee praten. We genieten nog even na van de beelden. En Nederlandse voetbalsupporters, die dachten dat je je in Lissabon net zo onbeschoft kon gedragen als in Amsterdam, zijn ook een keer finaal in de pan gehakt door de GNR. Mijn moeder zei altijd: ‘s lands wijs, ‘s lands eer. Oftewel: When in Rome, do as the Romans do. De “Nederlanders” uit Den Haag die dachten even een ober in Praag te kunnen kopschoppen, zitten nog steeds vast em de knapen die van hun tent op het Sziget-festival in Boedapest een pill mill hadden gemaakt, kregen vijf jaar aan de broek. 

Er waren uiteindelijk wel een paar vervelende Portugese mohammedanen, maar die groeiden op in Engeland en bekeerden zich pas op latere leeftijd tot het jihadisme. Voor hun wonderbaarlijke ontdekking van Het Ware Geloof, voetbalden ze in parken in Londen, en dronken en blowden en hoerden en snoerden ze. De bekendste van dat clubje eencelligen, waarvan er een aantal naar hun Schepper zijn teruggeroepen, zijn Nero Saraiva en zijn Nederlands-Portugese bruidje Angela Barreto uit Soesterberg. 

In landen als Portugal, Hongarije en Polen is er om evidente redenen dus geen vijfde colonne mohammedanen, die zich gedragen alsof ze de baas zijn.

Tevens Stamcafé

**Woensdag 11 oktober **

... Promise was that I

Should Israel from Philistian yoke deliver;

Ask for this great deliverer now, and find him

Eyeless in Gaza at the Mill with slaves ...

Samson Agonistes, John Milton

De lezers van dit kroniekje weten natuurlijk wie Samson was (ja, die van Delilah), en de verzamelde werken van John Milton liggen op hun nachtkastje. Goeroe Aldous Huxley liet zich inspireren door Milton en schreef Eyeless in Gaza, met Brave New World zijn beste boek. Menno ter Braak schreef een deftige recensie over Huxley’s roman en deze site houdt het lekker simpel, terwijl het een gruwelijk ingewikkeld boek is: 

De titel van deze roman is ontleend aan Milton's beschrijving van Simson als Eyeless in Gaza at the Mill with slaves. De hoofdpersoon, Anthony Beavis, is intelligent genoeg om er een eigen mening op na te houden. De omstandigheden hebben hem in staat gesteld een economisch onafhankelijk leven te leiden. Emotionele banden met een familieleven tomen evenmin zijn vrijheid in. Zonder enige morele strijd verovert hij zich de objectiviteit van de filosoof en de zelfverloochening van de religieuze mens. Het hoofdthema is zijn ontwikkeling van knaap tot volwassene en zijn ontdekking op middelbare leeftijd dat zijn zelfzuchtige vrijheid geen vrijheid is, dat de houding van filosofische objectiviteit en van 'heiligheid' die hij zich heeft aangemeten, op geen enkele manier overeenkomt met authentiek leven.

Eyeless in Gaza was natuurlijk ook het duo Martyn Bates en Peter Becker, bekend van onder andere Kodak Ghosts Run Amok, New Risen en Veil Like Calm.

De Blitzkrieg van Hamas: een mix van Marocchinate, de pogroms van SS-Einsatzgruppen en de verkrachtingen, ontvoeringen en onthoofdingen van Islamitische Staat (tevens Stamcafé)

Ik had al een paar dagen van deze meeslepende kroniek gevuld met mijn triviale doodsreutels, tot ik afgelopen zaterdagochtend om 7 uur op GeenStijl zag dat Hamas een gruwelijke Blitzkrieg was begonnen. Thijs Post alias Mosterd heeft zich die dag helemaal lam getikt, evenals Timon Dias, beter bekend als Spartacus. Bij de NOS en de krantjes van het Vlaamse mediakartel bleef het tot ver in de middag doodstil en vriend & vijand waren het er over eens dat GS het enige betrouwbare nieuwsmedium is aangaande Operation Al-Aqsa Storm vs Operation Swords of Iron: fair & balanced. 

Ondertussen wrongen de Nederlandse dagbladen zich in allerlei  bochten om de grootste slachting van Joden sinds de Tweede Wereldoorlog te downplayen: ja, maar Israël…

De papieren edities zouden pas 48 uur na het begin van Hamas-Blitzkrieg van de persen rollen en zo was er genoeg tijd om de digibete, gefossiliseerde abonnees op maandag een mooi, evenwichtig verslag van de Israelische bombardementen op Gaza te presenteren. 

Verder was er natuurlijk De Joop, het blog van de Grote Witte Onderbroek dat een interessante polemiek plaatste van Anja Meulenbelt, de op een na felste jodenhater van Nederland na Gretchen Duisenberg. 

Meulenbelt praat de “militaire actie” van haar vriendjes van Hamas helemaal goed, en de voormalige feministe vindt het kennelijk prima dat honderden weerloze meisjes op een rave party worden verkracht, gelyncht, gemutileerd en ontvoerd. Ach, het zijn maar Joden… Gelukkig had mijn goede vriend Han ter Horst een prima weerwoord op de natte hersenscheet van de haatheks van Bij1.

Stamcafé in Het Onbekende Portugal

Donderdag 28 september

Wat nou green deal? Leve de vliegmasjien!

Ik vlieg voor twee tientjes van Faro naar Porto met Ryan Air. Met de trein zou de reis mij ongeveer 50 euro kosten en dan ben ik zes tot acht uur kwijt. Een vlucht van Faro naar het treurige moederland kost een paar tientjes. Met Frenske’s groene trein duurt dat tripje minimaal anderhalf etmaal, moet ik 6 keer overstappen en kost een enkel 400 euro. Tel uit uw winst. 

Ik ga met Arie Pos door het woeste hoge noorden van Portugal reizen, in het kader van ons nieuwe boek Het Onbekende Portugal. We hebben ruim een jaar nagedacht over deze titel en vinden hem geniaal in zijn eenvoud. 

Van de heerlijk overzichtelijke luchthaven van Porto rijden we meteen naar de markt van Barcelos, een van de grootsten in Europa, en tevens the best kept secret van Portugal (volgens de ANWB-reisgids). 

De legende van de beroemde galo komt hier vandaan en het lijkt ons origineel om die haan op de voorkant van Het Onbekende Portugal te zetten. Toen ik nog in Maastricht bivakkeerde, een jaar of tweeëntwintig geleden, mocht ik graag naar de La Batte-markt in Luik gaan, langs de Maas. Meestal doorgezopen na een nacht stappen, herstelbier drinken (Blanche de Liège van l'Abbaye du Val-Dieu), worstjes en kaas kopen en daarna chansons zingen in Aux Olivettes. Das war einmal. Mijn verloofde is dol op vlooienmarkten en elke zondag is er wel eentje in de Algarve. Ik heb geen oog en geen geduld voor bric-à-brac en het leukste gedeelte van zo’n zondags uitstapje zijn de gegrilde kippen en het ochtendbier.

Groetjes uit de Algarve

**Woensdag 13 september. **

Een prima stuk over Portugal van Jurriaan van Eerten, de correspondent van het Parool en Trouw op het Iberisch Schiereiland. 

*Eerst voorbij een cocktailbar lopen waar Amerikanen en Noord-Europeanen rustig een drankje van een euro of 8 drinken, daarna door een straat waar de huren niet onderdoen voor die in Amsterdam, om vervolgens in een supermarkt te moeten kiezen tussen een B-merk pak rijst of pasta. Als het al mogelijk is om die dag dit soort boodschappen te betalen. Door de toenemende inflatie komen steeds meer Portugezen financieel in de knel, terwijl het land door de influx van expats en afstandswerkers in hoog tempo duurder wordt. Hierdoor ontstaat een groeiende kloof tussen de Portugees die probeert te overleven op een lokaal salaris en de buitenlanders met hun laptops in koffiebarretjes, die vaak een veelvoud daarvan verdienen. In een land waar het minimumloon 760 euro per maand is, terwijl bijvoorbeeld een liter benzine net onder de twee euro kost en het boodschappenmandje qua prijs niet veel verschilt van dat in Nederland, verbaast de uitkomst van het onderzoek niet. Om een eenkamerappartement te huren in de hoofdstad besteden Portugezen gemiddeld genomen twee derde van hun inkomen. Bovendien geldt dit niet alleen voor de hoofdstad: ook in de tweede stad Porto en de door Noord-Europeanen bevolkte Algarve is het voor de middenklasse praktisch onmogelijk om nog woonruimte te vinden die in verhouding staat tot het inkomen. Zelfs in kleinere plattelandssteden zijn de prijzen recent over de kop gegaan. In Évora, op anderhalf uur rijden van Lissabon, steeg de gemiddelde huur van een woning bijvoorbeeld met meer dan 120 procent in één jaar. *

Een paar kanttekeningen mijnerzijds: de Algarve is in de elf jaar dat ik er woon absoluut duurder geworden. Een schattig vissershuisje in het centrum van Olhão kostte destijds 50.000 euro en nu 2 ton. Met name Fransozen hebben de markt verziekt. Ze zijn hier als sprinkhanen neergestreken, mede omdat ze allerlei belastingvoordeeltjes kregen van de regering in Lissabon. Ze namen allemaal een autootje mee waardoor parkeren in Olhão, qua structuur vergelijkbaar met een Noord-Afrikaanse kasba, net zo’n hel is geworden als 020. Het voordeel is dat er door de migranten veel goede restaurants zijn gekomen en dat je in de supermarkten alle mogelijke delicatessen en exotische producten en specerijen kan kopen, en dat was elf jaar geleden wel anders.

Vrijdag 8 september

A horse is a horse, of course, of course,
And no one can talk to a horse of course
That is, of course, unless the horse is the famous Mr. Ed.
Go right to the source and ask the horse
He'll give you the answer that you'll endorse.
He's always on a steady course.
Talk to Mr. Ed.

Twiet van de dag:

Kijk, bij de Volkskrant - maar ook bij alle andere krantjes van het Vlaamse mediakartel - draait alles om clickbait. Ik weet dat omdat ik ruim tien jaar mee trippelde in die tredmolen. Noem het voor mijn part een ratrace. Zodra mijn column online stond, ging ik pompen. Niet in de zin van neuken, maar de social media volpompen met het linkje naar mijn cursiefje. Dat stond binnen de kortste keren op de eerste plaats in het rubriekje Best Gelezen van de Volkskrant. Het was stuivertje wisselen met Sander Schimmelpenninck, de opvolger van de ontslagen columnist René Cuperus (als hoofdredacteur Klok een medewerker uitnodigt voor een lunch, heeft diens laatste uurtje bij de krant geslagen). Cuperus is verbonden aan Internationaal Instituut Clingendael en was voorheen senior wetenschappelijk medewerker in dienst van de Wiardi Beckman Stichting, het wetenschappelijk bureau van de Partij van de Arbeid.  Een keurige kerel, met wie ik samen op reis was door het Heilig Land, gesponsord door het CIDI. Voor mij was het alleen maar belangrijk dat ik scoorde, omdat ik dan met cijfertjes kon zwaaien naar hoofdredacteur Pieter Klok. Ik had in een jaar tijd per e-mail minstens tien waarschuwingen gehad die over de inhoud van mijn columns gingen, en over mijn Twittergedrag. Ik was volgens Klok niet hoffelijk op Twitter, in tegenstelling tot Sander Schimmelpenninck, die Hoe hoort het eigenlijk? op zijn nachtkastje heeft liggen, de bijbel voor etiquette, in 1938 geschreven door Amy Groskamp-ten Have. Kabouter Clickbait zat zijn geliefde collega Aaf dan ook niet snel met mr. Ed vergelijken.

Donderdag 31 augustus

*“Presque tous les hommes meurent de leurs remèdes, et non pas de leurs maladies.” *

Le malade imaginaire (Molière) 

Ik besloot toch maar weer eens naar de kliniek te gaan omdat de pijn in de voorhoofdsholte, in het gehemelte, in de keel, de nek en de hals al weken aanhield, en ik ging ik er vanzelfsprekend vanuit dat het kanker was. Na een uurtje googelen op de diverse symptomen, kwam ik tot de conclusie dat het in ieder geval een zeldzame soort tumor moest zijn en dat was dan weer mooi meegenomen. En nu ik het toch over zelfdiagnose heb: wie kent het educatieve spel Dokter Bibber nog? Tegenwoordig barst het trouwens van de operatiespelletjes op het internet en de leukste vond ik Monster Heart Surgery, een spoedcursus Hersenchirurgie voor 16-jarige Somaliërs en de online cursus Tandarts Worden In Een Dag. 

Na vijf maanden totale abstinentie was er ik per saldo dus niet op vooruit gegaan, qua geestelijke en lichamelijke gezondheid. Ik besloot met de moed der wanhoop te gaan wandelen. De tocht van mijn huis in de Ria Formosa naar de kliniek duurt ruim een uur als ik flink door tippel. Dwars door de zoutpannen en een bos vol pijnbomen, en langs de enorme camping van Olhão, die officieel Parque de Campismo e Caravanismo do Sindicato dos Bancários do Sul e Ilhas heet. Portugezen zijn dol op gezwollen taalgebruik.