Donderdag 20 juli

Twiet van de dag! 

Wat een feest, vrienden. Ik ben erkend Timmermans-watcher (ik muntte zelfs zijn inmiddels door gans Nederland gebruikte koosnaam Frenske) en heb in nauw overleg met het politbureau van GeenStijl meteen besloten om zijn verkiezingscampagne voor de Linkse Walm op de voet te gaan volgen. Mijn bevindingen, analyses en voorspellingen kunt u na het zomerreces van de Tweede Kamer wekelijks lezen in het enige echte Frenske Journaal: vrij en onverveerd, fair&balanced . 

De ware Frans Timmermans openbaarde zich aan mij in een ogenschijnlijk luchtige Facebook-posting, op 16 augustus 2014. Hij prees het boek Gevelde Eiken aan, met daarin gesprekken tussen de Franse schrijver/politicus André Malraux en oud-president Charles De Gaulle. 

Ik vind het vreselijk wanneer een insipide klerk als Frenske dweept met mijn held Malraux. La condition humaine is verplicht leesvoer voor iedereen en luister naar deze schitterende potkast.

Feest! Rondje thee van Tuur!

donderdag 29 juni

Naziploitation &Holocaust-Pulp-Fiction

Goed nieuws en slecht nieuws, vrienden. 

Eerst het goede nieuws: ik ben precies op de helft van mijn odyssee en voel me gezonder dan ooit. Op 1 januari van dit jaar ging ik nog dood. Ik schreef toen: Waarom ben ik vooral bang voor de dood als ik een kater heb? Ik heb nu al een week of vier slijm in de keel en pijn bij het slikken. En een gore W.F. Hermans-hoest. Natuurlijk ben ik die symptomen gaan googelen en ja hoor: kanker. Ik mag kiezen tussen keel-, slokdarm- en longkanker en ik heb hoogstens nog een maand te leven.

Vroeger riep ik altijd heel stoer: I hope I die before I get old -, lekker gejat van The Who - maar dat is natuurlijk pathetische zever.  Als ik nou nog een bekende schrijver of een poète maudit was, had zelfmoord wellicht tot de mogelijkheden behoord (puur vanuit publicitair oogpunt en uit empathie voor mijn uitgever Otto Wollring). Maar voor zelfmoord ben ik niet romantisch genoeg, al stond ik ooit wel op het punt mij te verhangen toen ik honderd keer achter elkaar Closer van Joy Division had gedraaid, vijf tubes Velpon had opgerookt en vijf  gram rattengif had gesnoven.

Arturo op Grand Tour in Italië: *Bud Spencer heette in het echt Carlo Pedersoli. *

**Woensdag 24 mei **

Het blijft bizar dat een vlucht van Lampegat naar Bergamo goedkoper is dan de gemiddelde treinreis van anderhalf uur met de Nederlandse Spoorwegen. En aan boord bij Ryanair verkopen ze tenminste nog krasloten en iets wat voor koffie door moet gaan.  

In Bergamo neem ik de nachtbus naar Rome. Het busstation is luguber ‘s avonds, en doet mij denken aan de Amsterdamse Zeedijk in de gouden jaren. Uit alle hoeken en gaten duiken junkies op en veel perrons zijn bezet door nachtvlinders en paradijsvogels.

Ik had antropologie als bijvak op de Universiteit van Amsterdam, maar doe nu pas - 35 jaar later - veldwerk en bestudeer met academische ijver de diverse stammen die het station bevolken. 

De daklozen slapen her en der tussen geroofde winkelwagentjes en hun schaarse bezittingen. De junks zijn vooral Marokkanen, Tunesiërs en Algerijnen. Om de haverklap beginnen ze te krijsen en te ruziën als zieke eksters, vermoedelijk over uit de hand gelopen dopedeals. 

Zo is mijn studie Arabisch eindelijk ook weer eens handig, al spreken ze voornamelijk darja, straattakkietakkie. Drugs-Arabisch, zeg maar. 

Daarnaast zijn er diverse etniciteiten uit Afrika, die lekker aan het trommelen zijn rond een open vuur op een perron. Veelal uit koloniaal Italië (Somalië, Ethiopië, Eritrea)  - die zijn makkelijk herkenbaar - en dan veel grotere, stevigere en veel zwartere kerels die Engelstalig zijn en die ik niet kan plaatsen. 

De personen van kleur mijden de lichtgetinte naffers als de pest. 

Dan zijn er  nog de authentieke dronkelappen van Italiaanse snit, die rond en op het terras van de cafetaria rondhangen en die een bloedhekel aan junkies hebben. De alcoholist staat overal ter wereld iets hoger in de pikorde dan de narcomaan. 

De cafetaria van het busstation wordt gerund door een goedlachs jong Chinees echtpaar. Zij in hotpants achter de bar, hij achter de kassa. Welkom in de multiculturele parel Bergamo. 

Ik heb het te doen met de Italiaanse oudjes die hier bibberend van angst met hun koffers op de nachtbus staan te wachten tussen het schorriemorrie en het geteisem. 

In de drie uur dat ik zat te wachten bij de Chinees, heb ik één keer de politie gezien. De smerissen boezemen weinig ontzag in, met hun truttig-geile uniformpjes waarmee ze zo de leerbarkelder in kunnen trippelen om eens lekker te knuppelen of geknuppeld te worden. P.S. Voor de liefhebbers: de homo-erotische kunstenaar van dienst heet Tom of Finland.

Ik vind Cornald - met zijn griezelige Cocu-neusje en zijn pathetische Paternotte-zeiloren, een geparfumeerde flapdrol.

**Donderdag 11 mei **

Ik ben al een paar dagen vrolijk vanwege het feit dat reaguurders oprecht geloven dat ik dol ben op Coldplay, Nickelback en Willem Bijkerk uit Apeldoorn, die zichzelf Waylon noemt. Aanvankelijk wilde ik ook nog Dinand ‘Kane’ Hoestbroek (de man die door zijn anus zingt), Blaudzun, Spinvis en dat bipolaire wijf van een Duncan Laurence aan het rijtje toevoegen, maar dan zou de ironie er iets te veel bovenop liggen. 

Toen Willem Bijkerk net doorbrak, voelde ik nog enige empathie. Ook ik kom van de Veluwe, en ook ik haalde met de hakken over de sloot mijn MAVO-diploma. 

Ik heb daarna enige tijd gewerkt in de sociale werkplaats van stichting Arbeidszorg aan de Zanderijweg in Ede, maar bleek niet geschikt te zijn als Chef Lege Dozen. Tegenwoordig heet zo’n instelling Beschutte Werkplaats, maar in mijn tijd was de sociale werkplaats levensgevaarlijk, want het wemelde er van de maanzieken die mij elk moment dreigden te lynchen. Denk aan de dansende clientèle van die Ardense kroeg in die geweldige Belgische horrorfilm Calvaire, en u krijgt een beeld van de genetisch uitgedaagden (“mensen met een rugzakje”) waarmee ik met gevaar voor eigen leven wasknijpers moest draaien in die sociale werkplaats. Reeds toen begon ik mij te verdiepen in de werken van Charles Darwin, E. O. Wilson, Desmond Harris, W.D. Hamilton en G.C. Williams. Veel later vond ik aansluiting bij het gedachtegoed van Theodore Dalrymple, die ook een frisse kijk op de mensheid heeft.