Arturo op Grand Tour in Italië: *Bud Spencer heette in het echt Carlo Pedersoli. *

**Woensdag 24 mei **

Het blijft bizar dat een vlucht van Lampegat naar Bergamo goedkoper is dan de gemiddelde treinreis van anderhalf uur met de Nederlandse Spoorwegen. En aan boord bij Ryanair verkopen ze tenminste nog krasloten en iets wat voor koffie door moet gaan.  

In Bergamo neem ik de nachtbus naar Rome. Het busstation is luguber ‘s avonds, en doet mij denken aan de Amsterdamse Zeedijk in de gouden jaren. Uit alle hoeken en gaten duiken junkies op en veel perrons zijn bezet door nachtvlinders en paradijsvogels.

Ik had antropologie als bijvak op de Universiteit van Amsterdam, maar doe nu pas - 35 jaar later - veldwerk en bestudeer met academische ijver de diverse stammen die het station bevolken. 

De daklozen slapen her en der tussen geroofde winkelwagentjes en hun schaarse bezittingen. De junks zijn vooral Marokkanen, Tunesiërs en Algerijnen. Om de haverklap beginnen ze te krijsen en te ruziën als zieke eksters, vermoedelijk over uit de hand gelopen dopedeals. 

Zo is mijn studie Arabisch eindelijk ook weer eens handig, al spreken ze voornamelijk darja, straattakkietakkie. Drugs-Arabisch, zeg maar. 

Daarnaast zijn er diverse etniciteiten uit Afrika, die lekker aan het trommelen zijn rond een open vuur op een perron. Veelal uit koloniaal Italië (Somalië, Ethiopië, Eritrea)  - die zijn makkelijk herkenbaar - en dan veel grotere, stevigere en veel zwartere kerels die Engelstalig zijn en die ik niet kan plaatsen. 

De personen van kleur mijden de lichtgetinte naffers als de pest. 

Dan zijn er  nog de authentieke dronkelappen van Italiaanse snit, die rond en op het terras van de cafetaria rondhangen en die een bloedhekel aan junkies hebben. De alcoholist staat overal ter wereld iets hoger in de pikorde dan de narcomaan. 

De cafetaria van het busstation wordt gerund door een goedlachs jong Chinees echtpaar. Zij in hotpants achter de bar, hij achter de kassa. Welkom in de multiculturele parel Bergamo. 

Ik heb het te doen met de Italiaanse oudjes die hier bibberend van angst met hun koffers op de nachtbus staan te wachten tussen het schorriemorrie en het geteisem. 

In de drie uur dat ik zat te wachten bij de Chinees, heb ik één keer de politie gezien. De smerissen boezemen weinig ontzag in, met hun truttig-geile uniformpjes waarmee ze zo de leerbarkelder in kunnen trippelen om eens lekker te knuppelen of geknuppeld te worden. P.S. Voor de liefhebbers: de homo-erotische kunstenaar van dienst heet Tom of Finland.

Donderdag 18 mei

Trein Eindhoven-Rotterdam. Deze rit met de Nederlandse Spoorwegen is duurder dan mijn Ryanair-vlucht van Faro naar Lampegat. Op hellegat Schiphol vlieg ik allang niet meer. Ik vermijd 020, als het effe kan, sowieso als de vinkentering tijdens mijn schaarse bezoekjes aan het droevige moederland want “Amsterdam is een lugubere feesttent waarop een vloek schijnt te rusten, want welke gave of welk talent men ook moge hebben: wie daar blijft zitten zal nooit iets bereiken” (Gerard Reve in Het boek van violet en dood). 

Tegenover mij zitten twee ernstig verfomfaaide en verkreukelde studentes uit Eindhoven, met een enorme kegel. Ze zijn hoogstens tweeëntwintig, maar nu al verlept en verlopen. Het leuke van ouder worden is dat ik precies weet hoe ze er over een paar jaar uitzien. En hun mannies en kinderen ook. Ze heten ook nog eens Maud en Tess en hun oeverloze katerconversatie is zeer vermakelijk, met een sappig Brabo-accent. Het zijn net de Mannen van de Radio. 

Tess: “Ik had mijn tasje bij Luc laten liggen, met deze zonnebril die ik nu draag, en mijn tasje moest ik vanmorgen ophalen in Valkenswaard.  Kom ik met veel bombarie, in mijn zomerpak, op Luc’s kantoor binnen. Ik was chagrijnig, met een kater van hier tot gunter, meine Gute. Zit Yentl daar in haar Gucci-legging, helemaal opgedirkt. Nou, als blikken konden doden... En Luc doen alsof er niks aan de hand is, want zo is Luc. Hij rook gewoon nog helemaal naar mij. Yen had Luc gewoon niet alleen moeten laten in de Wildeman, dan was dit allemaal niet gebeurd, Maud. Yen had gewoon kunnen weten dat ik op boevenpad was. Sta ik daar in de Wildeman op Mama Mia te dansen met Luc, en van het een komt het ander. Je kent me.” 

Maud: “Je moet het gewoon loslaten, Tess, het een plekje geven. Je moet echt een middenweg zoeken, anders verpest je die vriendschap met jou en Luc en Yen en zo gaat hun relatie ook naar de kloten.”

Ik vind Cornald - met zijn griezelige Cocu-neusje en zijn pathetische Paternotte-zeiloren, een geparfumeerde flapdrol.

**Donderdag 11 mei **

Ik ben al een paar dagen vrolijk vanwege het feit dat reaguurders oprecht geloven dat ik dol ben op Coldplay, Nickelback en Willem Bijkerk uit Apeldoorn, die zichzelf Waylon noemt. Aanvankelijk wilde ik ook nog Dinand ‘Kane’ Hoestbroek (de man die door zijn anus zingt), Blaudzun, Spinvis en dat bipolaire wijf van een Duncan Laurence aan het rijtje toevoegen, maar dan zou de ironie er iets te veel bovenop liggen. 

Toen Willem Bijkerk net doorbrak, voelde ik nog enige empathie. Ook ik kom van de Veluwe, en ook ik haalde met de hakken over de sloot mijn MAVO-diploma. 

Ik heb daarna enige tijd gewerkt in de sociale werkplaats van stichting Arbeidszorg aan de Zanderijweg in Ede, maar bleek niet geschikt te zijn als Chef Lege Dozen. Tegenwoordig heet zo’n instelling Beschutte Werkplaats, maar in mijn tijd was de sociale werkplaats levensgevaarlijk, want het wemelde er van de maanzieken die mij elk moment dreigden te lynchen. Denk aan de dansende clientèle van die Ardense kroeg in die geweldige Belgische horrorfilm Calvaire, en u krijgt een beeld van de genetisch uitgedaagden (“mensen met een rugzakje”) waarmee ik met gevaar voor eigen leven wasknijpers moest draaien in die sociale werkplaats. Reeds toen begon ik mij te verdiepen in de werken van Charles Darwin, E. O. Wilson, Desmond Harris, W.D. Hamilton en G.C. Williams. Veel later vond ik aansluiting bij het gedachtegoed van Theodore Dalrymple, die ook een frisse kijk op de mensheid heeft.

Langs de koele kali liep een kale koeli met een kilo kali op zijn kale koelikop.

Heremetijd, wat is het fijn om saai te zijn. Ik draai de hele dag Nickelback, Waylon en Coldplay, toffe muziek die prima past bij mijn huidige gemoedstoestand. 

Mijn hele leven was één groot gevecht tegen de alledaagsheid, maar nu ik ben geworden wie ik ben - een insipide oude ziel - begrijp ik ineens de intense tevredenheid van mensen met een regelmatig leven: het zen-gevoel van de reaguurder die met een blij gemoed op maandagmorgen naar zijn baas zoeft, met het broodtrommeltje in de aktetas en vol ongeduld uitkijkend naar de vrijdagmiddagborrel met de collegaatjes. 

Jammer dat ik onvruchtbaar ben want anders had ik me nu voortgeplant, zo volmaakt gelukkig voel ik mij sinds ik gestopt ben met die rotdrugs, die gemene alcohol en die smerige tabak. 

Misschien moet ik maar een kindje adopteren om nóg volmaakt gelukkiger te worden. Wel eentje uit Korea, want die kunnen al met negen maanden rekenen en mijn boekhouding doen. En liever geen adoptiekindje uit Columbia, want die gaan op hun derde banken overvallen. 

Een adoptiekind is net een toupet: iedereen op straat wijst er naar. Tijdens een van mijn reizen door Colombia zag ik door het historische centrum van Cali een Hollands setje schuifelen: twee roomblanke ouders met een boomlange neger van een jaar of 16. Mijn moeder (met Rotterdams accent en een stem als een klok) zou meteen naar ze gewezen hebben: 'kijk daaro, Tuurtje! Wat zielig hè, die mensen kunnen geen kinderen krijgen.' 

De vader was kaal op een paardenstaart na en de moeder droeg een indianenponcho. Een vreugdeloos en vruchteloos stel dat foldert voor Groenlinks en de columns van clickbaitkabouter Sander Schimmelpenninck verslindt. 

De azijnbekken stonden te kijken naar zwetende salsadansers op een plein. Cali is het mekka van de salsa en er is iets met cocaïne, maar daar heb ik verder geen verstand van. De moeder duwde de adoptiezoon van kleur naar voren en riep wanhopig: 'ga nou toch lekker dansen, jongen.' De knul, die waarschijnlijk Arnoud heette, keek nors en leek meer zin te hebben in een nakkie met een geile stoephoer.

Ik ben gewoon een vreselijk saai mannetje zonder drank en drugs. Zelfs voor hobby’s ben ik te saai.

Donderdag 20 april

De belangrijkste conclusie na een maand geheelonthouding: ik ben gewoon een vreselijk saai mannetje zonder drank en drugs. Zelfs voor hobby’s ben ik te saai. Als kind spaarde ik tenminste nog voetbalplaatjes, sigarenbandjes, munten, speldjes en postzegels. De hamster in mij is dood, want ik verzamel helemaal niets meer. Ik vind verzamelaars sowieso een beetje sneu. Alsof je al die spulletjes mee kunt nemen naar de eeuwige jachtvelden. 

Dat ik niet hamster is trouwens niet helemaal waar, want ik heb een stuk of honderd koffiecapsules van L’OR (intensiteit 13, Barista) vier tubes scheercrème van het merk Palmolive, vier tubes Uriage crème  tegen seborrheic dermatitis (een soort schurft, met hele gore huidschilfers) en negentig rollen toiletpapier van het Portugese topmerk Renova (Deca, 4 vellen, subtiel geparfumeerd). De simpele reden is dat al deze spullen in de aanbieding waren, want ik ben bepaald geen prepper. 

Preppers zijn pas echt zielig. Mijn vriendin woonde lang aan de Spiegelplas in Nederhorst den Berg en op vrijdagmiddag vertrokken er uit de jachthaven altoos bootjes met volwassen kerels die als Rambo waren uitgedost, met camouflage-kleding, Navy Seals baseball caps, muskietengaas, fuiken, een tent en tot de tanden bewapend met survival-messen en hengels, alsof ze de Vietcong gingen uitroeien. In de Spiegelplas liggen eilandjes en daar bleven die stumperds dan tot zondagmiddag “overleven”, rukkend op pornoblaadjes, slap bakkie-bakkie-ouwehoeren met maten op andere eilandjes en maandag weer lekker jasjedasje naar het assurantiekantoor.

Met deze week: Binge Geheelonthouden op het GeenStijl20 FEEST in de Algarve

Ik vind het best bizar dat mijn hond Jamba (vrede zij met haar) lever- en longkanker kreeg en haar baasje niet. Inmiddels ben ik ruim drie weken geheelonthouder maar daarmee zijn mijn longen nog niet meteen schoon want ik heb vanaf mijn vijftiende gerookt en gedronken. En niet zomaar gerookt: Caballero zonder filter, Belga, Gitanes geel en blauw, Bastos, Gauloises zonder filter, later Gauloises blondes, Ducados, zware van Nelle, Javaanse jongens, Lucky Strike en diverse merken sigaren, die ik over de longen rookte als ik weer eens met sigaretten was gestopt. Mooie tijden waren dat, kijk maar naar deze heerlijke promo van de Bond der Tevreden Rokers: Lof der Tabak! 

Bon, ik heb alle reden om mijn longen niet te checken. Ik moet denken aan die hilarische scène in Le Fantôme de la liberté van Luis Buñuel. Jean Rochefort heeft een slechtnieuwsgesprekje bij zijn dokter gehad - uitgezaaide longkanker - en terwijl ze nog even naar de foto’s kijken, biedt de dokter zijn terminale patiënt een peuk aan en paffen ze er gezamenlijk vrolijk op los. 

Met mijn alcoholinname vanaf mijn 15e zal ik de lezer niet meer lastig vallen, al is het wellicht aardig om op te merken dat ik tijdens mijn verblijf in Nijmegen, begin jaren tachtig, een jaar lang alleen maar campari heb gedronken. Echt líters! Eerst de rode, en later de witte. Gewoon puur, zonder tonic of ander bruiswater, want ik ben nou ook weer niet zo gay dat ik die rommel ga lengen. Ik dronk Campari vooral in het legendarische café De Plak. In Nijmegen, dat tijdens carnaval Knotsenburg heet, vond toentertijd een invasie plaats van boerenkinderen uit Limburg en Brabant. Driekwart bezocht café De Plak en werd daar binnen een etmaal fanatiek nicht en pot, opgehitst door de homofiele punkband Tedje en de Flikkers, wereldberoemd in Nijmegen door hun hit Ik ben een hoer. Ik heb best wel veel geschreven over die geweldige band en een paar jaar geleden werd ik door de twee nog levende bandleden benaderd. Die zijn een setje en wonen nu in Amsterdam en of ik langs wilde komen voor een kopje thee uit een porseleinen kopje van Wedgwood en met friandises uit de P.C. Hooft. Oh ja, ik heb ook nog een jaar Pernod gedronken, een heel jaar alleen maar bruine rum, in mijn prille tienerjaren heel veel vieux en ook nog een jaar alleen maar rode port maar daar kreeg ik een opgeblazen kop en een vette pens van.

0% in het Stamcafé

Holyhead, Wales. Mijn uitgever Otto Wollring is met zijn auto overgekomen uit Nederland, vanavond pakken we de veerboot naar Dublin. In Caergybi (de Welshe naam voor Holyhead) wil je dood noch levend gevonden worden. De belangrijkste economische activiteit in de stad was een aluminiumfabriek. Die sloot in 2009, 400 medewerkers verloren hun baan. 

Het lijkt wel of de cholera en de pest zijn uitgebroken in Holyhead, zo leeg zijn de paar straatjes. Alleen bij de diverse bookmakers valt enige beweging waar te nemen. En ik zag een junkie-stelletje rond onze auto scharrelen. Holyhead is een topplek om aan de heroïne te gaan: en ik maar denken dat er hier niets te doen is...

Enige lichtpunten in dit spookdorp: de laatste boot naar Dublin, Dawn French werd hier geboren en er zit een verrukkelijk Thais eethuisje, met vrolijke meiden in de keuken. Bij mijn weten helaas geen ladyboys, maar desalniettemin is het personeel balsem voor de ogen, na de freakshow die ik vandaag zag passeren in deze shallow gene pool. Uiteraard regent het pijpenstelen, de boot gaat pas vanavond laat. Dan maar naar de Holland Inn. Ik drink al drie dagen geen druppel. Goeie timing, en gezellig voor mijn uitgever. Het bacchanaal met mijn maat Neil Syson van The Sun en correspondent Patrick van IJzendoorn heeft mij de das omgedaan. Tijdens zo’n drinkgelag rook ik zo twee pakjes sigaretten op, en de naweeën daarvan zijn de volgende dag nog erger dan de kater. Alsof mijn bek vol zit met dode vogels. Piepende longen, overal pijn, die gepaard gaat met een oprechte doodswens. Daar zit ik dan, in de Holland Inn, met een cup of tea, te midden van een verzameling comazuipende Onslows en hooligans. Otto drinkt uit solidariteit warme chocomel en ze moeten wel denken dat we een truttig homosetje zijn. Ik begin maar wat te lullen over de honderden voetbalsjaals die aan het plafond hangen. Alleen die van Ajax zit er niet bij, wel die van Vitesse, Feyenoord, Heerenveen en PSV. Ik kan tegen het geteisem natuurlijk wel gaan roepen dat Bert Vuijsje, de gewezen bobo van de Volkskrant en de Haagse Post, mij de Bukowski van de Algarve noemt, maar daar trapt dit volk niet in terwijl ik aan mijn thee slurp. Ik word altijd een beetje verlegen van zo’n compliment van ome Bertus omdat het een te grote eer is. Ik word echter liever met schrijver John Fante vergeleken en lees zijn Ask the dust, Dreams from Bunker Hill en Wait until spring, Bandini nog regelmatig. 

Begin jaren tachtig kleefde op mijn oude Underwood-tiepmasjien een sticker met de tekst Bukowski for president, kado gekregen bij de aanschaf van een stapeltje prachtig door Black Sparrow Press uitgegeven werken van "Buk". Het plakplaatje stimuleerde niet, want mijn eerste boek kwam pas 26 jaar later uit. Even ten goede van Bukowski: hij was een groot liefhebber en kenner van klassieke muziek en literatuur, een man met een zeer verfijnde smaak. Bukowski werd - net als ik - altijd geframed als een pathetische zuiplap en dat komt door de journalistiek. Kijk maar naar dit wanstaltige, larmoyante portret  dat de Belgische televisie van hem maakte. De interviewer is een geparfumeerde drol, een sneue circus-poedel, het draait allemaal om hem, en ik vraag me nog steeds af waarom Bukowski, die steeds geïrriteerder raakt, gewoon niet de kop van de romp van die stomme Vlaming afscheurde.

Met een gerse Ramadan-uitsmijter!

\

Woensdag 15 maart

Weet je wat een Rotterdammer het mooist van Mokum vindt

Da's de laatste trein naar Rotterdam, dat weet het kleinste kind

Hij vindt Amsterdam wel aardig maar hij doet een dubbele moord

Voor z'n metro, z’n tunnel en voor Feyenoord

Voor z'n metro, z’n tunnel en voor Feyenoord 

Ach, leefde Dorus nog maar. 

De zon scheen zowaar even in Roffa, tussen twee sneeuwbuien door. Maar wat is is hier teringduur, het lijkt 020 wel. Even een meerzaden landbrood, twee bakkies pleur en iets zoets bij bakkerij Jordy aan de Nieuwe Binnenweg: 15 euro. Da’s niet zo gers. 

Een simpel biertje op een Rotterdams terras: 3.80.  Een tjauw min moksi meti bij een willekeurige Suri op de Nieuwe Binnenweg: 14 euro. Dertig gulden en 85 cents!

Waar betalen al die mensen het van?

De verkiezingsspecial (zometeenstraks livestreamtopic/stamcafé)

Vliegen van Faro naar Zestienhoven voor de presentatie van mijn boek de Boze Blanke Man in jazzkroeg de BIRD in Rotterdam, tijdens het derde Bullebal. Op luchthavens borrelt mijn misantropie op als zwaveldioxide in een vulkaan. Uitgelaten en dronken groepjes golfers. Sneue stelletjes met krijsende baby's. Nerveuze, bijna hulpeloze bejaarden bij de veiligheidscontrole, in de weer met schoenen en broekriemen. 

Het veiligheidspersoneel zal mij ongetwijfeld ook tot de bejaardencategorie rekenen, ook al zie ik mijzelf als een puber. Een puber in een aftakelend lichaam, dat dan weer wel. Dat meewarige gebruik van de term 'bejaarden' heb ik van mijn moeder. Ze was dik in de zestig en ging, terwijl haar lijf was gesloopt door de kanker, “bejaarden” en “oudjes” helpen. 

Er zit een groot verschil tussen passagiers naar Eindhoven, Amsterdam of Rotterdam. Op de vluchten van Faro naar Rotjeknor vaak matjes, campingsmokings met Feyenoord-embleem en van die typische Leo Beenhakker-regenjassen met ceintuur. Brabo’s op de vluchten van Eindhoven naar Faro zie er vaak uit als Brabo's: Mantafahrers dus. En gebronzeerde Amsterdammers zouden het liefst in een reetveter naar huis willen vliegen.

Ondanks al deze narigheid in de vliegtuigen van de prijsvechters drink ik niet meer in de lucht. Omdat ik vermoedelijk iets onder de leden heb heb dat aan ADHD gerelateerd zou zijn, wil ik nogal eens rommelig en chaotisch zijn. Met drank wordt dat een chaos. Eens vloog ik van Teheran naar Amsterdam, met een tussenstop in Parijs. Ik had veertien dagen drooggestaan in Iran en zette het op een zuipen bij Air France. In het gewoel in het vliegtuig verloor ik mijn boarding pass voor de vlucht naar Amsterdam en moest ik voor een tiet geld een nieuw ticket naar Amsterdam kopen bij Air France. 

Wat die ADHD betreft: als kind was ik nogal "apart" en op de Veluwe werd je in de jaren zestig meteen afgeserveerd als een debieltje die naar de LOM-school moest. Het is een familiekwaal, dat drukke. Mijn moeder werd door haar familie in de inrichting geparkeerd omdat haar broers haar gek vonden. Vooruit, ze had wat psychoses gehad en liep wel eens in haar blote bips over straat, maar wie heeft dat niet gedaan? 

Ik heb met mijn moeder verschillende kinderpsychiaters bezocht en werd geobserveerd en getest als een resusaapje in de laboratoria van TNO. Eerst was de diagnose "hyperactief", daarna werd ik MBD'tje: Minimal Brain Damage. Uiteindelijk werd dat ADD, dat suggereerde althans een ex die chirurg was in het AZM in Maastricht. Op haar aandringen heb ik mij laten testen op ADHD in Vijverdal, het gekkenhuis van Mestreech. De psychiater zei voorafgaand aan het loodzware onderzoek dat ADHD helemaal niet bestond en dat ik het dus vermoedelijk niet had. Ik vertelde hem over de zes kinderen van mijn zus. Vijf daarvan waren door de huisarts op de ritalin gezet terwijl ze nog piepjong waren. Het waren hoogstens wat drukke kinderen en dat is normaal in zo’n groot gezin. Ik zei tegen de ADHD-dokter dat het een samenzwering was van de farmaceutische maffia. Hij zweeg wijselijk. Het werd een loodzwaar onderzoek dat weken duurde, maar ik had toch niks te doen. De uitslag was zoals de dokter had voorspeld: geen ADHD. Wat ik dan wel heb? Geen idee.

Medronho in het Stamcafé

Latertje geworden gisteravond en ik heb een spijker in mijn kop. Au au. Een dagje op campagne met Thierry Baudet is geen kattepis. [Afgelopen zaterdagavond ging] de reportage plus interview online, rond een uur of 10. Ik ga dan al om 9 uur naar bed, met de dekens over mijn hoofd getrokken. Noem het struisvogelpolitiek, maar ik ben bang en huiverig voor de reacties, want die zullen wederom niet mals zijn. Ik kijk nog het meest op tegen de zondagmorgen, als ik op un momento dado toch die verdomde laptop open moet klappen. Er is een meneer, ene Nonkel Frituur, en die schrijft altijd de meest verschrikkelijke dingen over mij, dat ik een alcoholische, pathetische, zielige junk ben en dat ik niet kan schrijven. Dan is mijn hele dag naar de kloten. Wat beweegt zo iemand, vraag ik mij steeds af, waarom wil iemand mij zo kwetsen? En waarom leest hij werkelijk alles van mij? Ik weet natuurlijk ook wel dat die knul zeer vermoedelijk nog bij zijn mama woont en op zijn zolderkamertje met dakkapel de hele dag zit te fappen op kinderporno, of dat hij op een assurantiekantoor werkt in Dronten en graag ook een echte schrijver had willen worden, maar hij weet mij toch steeds weer keihard op mijn ziel te trappen. Ik moet hier boven staan, ik weet het, maar dat is donders lastig. Gelukkig word ik altijd gesteund door juffrouw Linda Duwbak. Zonder haar bijstand was ik allang teruggekeerd naar de Volkskrant, waar lezers gelukkig niet kunnen reageren op columns. 

Enfin, na het optreden van Thierry Baudet in restaurant SemiXO in Lagoa bij Reggie zitten afborrelen. Reggie woont in de buurt van Lagoa. Hij heeft mij horen kreunen (ik zal de lezer niet lastig vallen met een beschrijving van mijn diverse pijnen, maar hier geldt wederom het adagium: als je na je vijftigste op een dag wakker wordt zonder pijn ben je dood) toen ik zojuist uit de dood herrees. Mijn maatje zegt dat ik een glaasje medronho bij mijn bakje koffie moet nemen. De kater dus bestrijden met nog meer alcohol, in de vorm van een vloeibaar ontbijt. That’s what friends are for.