Geenstijl

De verkiezingsspecial (zometeenstraks livestreamtopic/stamcafé)

Vliegen van Faro naar Zestienhoven voor de presentatie van mijn boek de Boze Blanke Man in jazzkroeg de BIRD in Rotterdam, tijdens het derde Bullebal. Op luchthavens borrelt mijn misantropie op als zwaveldioxide in een vulkaan. Uitgelaten en dronken groepjes golfers. Sneue stelletjes met krijsende baby's. Nerveuze, bijna hulpeloze bejaarden bij de veiligheidscontrole, in de weer met schoenen en broekriemen. 

Het veiligheidspersoneel zal mij ongetwijfeld ook tot de bejaardencategorie rekenen, ook al zie ik mijzelf als een puber. Een puber in een aftakelend lichaam, dat dan weer wel. Dat meewarige gebruik van de term 'bejaarden' heb ik van mijn moeder. Ze was dik in de zestig en ging, terwijl haar lijf was gesloopt door de kanker, “bejaarden” en “oudjes” helpen. 

Er zit een groot verschil tussen passagiers naar Eindhoven, Amsterdam of Rotterdam. Op de vluchten van Faro naar Rotjeknor vaak matjes, campingsmokings met Feyenoord-embleem en van die typische Leo Beenhakker-regenjassen met ceintuur. Brabo’s op de vluchten van Eindhoven naar Faro zie er vaak uit als Brabo's: Mantafahrers dus. En gebronzeerde Amsterdammers zouden het liefst in een reetveter naar huis willen vliegen.

Ondanks al deze narigheid in de vliegtuigen van de prijsvechters drink ik niet meer in de lucht. Omdat ik vermoedelijk iets onder de leden heb heb dat aan ADHD gerelateerd zou zijn, wil ik nogal eens rommelig en chaotisch zijn. Met drank wordt dat een chaos. Eens vloog ik van Teheran naar Amsterdam, met een tussenstop in Parijs. Ik had veertien dagen drooggestaan in Iran en zette het op een zuipen bij Air France. In het gewoel in het vliegtuig verloor ik mijn boarding pass voor de vlucht naar Amsterdam en moest ik voor een tiet geld een nieuw ticket naar Amsterdam kopen bij Air France. 

Wat die ADHD betreft: als kind was ik nogal "apart" en op de Veluwe werd je in de jaren zestig meteen afgeserveerd als een debieltje die naar de LOM-school moest. Het is een familiekwaal, dat drukke. Mijn moeder werd door haar familie in de inrichting geparkeerd omdat haar broers haar gek vonden. Vooruit, ze had wat psychoses gehad en liep wel eens in haar blote bips over straat, maar wie heeft dat niet gedaan? 

Ik heb met mijn moeder verschillende kinderpsychiaters bezocht en werd geobserveerd en getest als een resusaapje in de laboratoria van TNO. Eerst was de diagnose "hyperactief", daarna werd ik MBD'tje: Minimal Brain Damage. Uiteindelijk werd dat ADD, dat suggereerde althans een ex die chirurg was in het AZM in Maastricht. Op haar aandringen heb ik mij laten testen op ADHD in Vijverdal, het gekkenhuis van Mestreech. De psychiater zei voorafgaand aan het loodzware onderzoek dat ADHD helemaal niet bestond en dat ik het dus vermoedelijk niet had. Ik vertelde hem over de zes kinderen van mijn zus. Vijf daarvan waren door de huisarts op de ritalin gezet terwijl ze nog piepjong waren. Het waren hoogstens wat drukke kinderen en dat is normaal in zo’n groot gezin. Ik zei tegen de ADHD-dokter dat het een samenzwering was van de farmaceutische maffia. Hij zweeg wijselijk. Het werd een loodzwaar onderzoek dat weken duurde, maar ik had toch niks te doen. De uitslag was zoals de dokter had voorspeld: geen ADHD. Wat ik dan wel heb? Geen idee.

Harry chatte wel eens met me, hij wilde van Spanje naar de Algarve verkassen en vroeg mij om advies. Ooit hadden we een fittie: Ik kende veel mensen die voor zijn IDTV hadden gewerkt, en Harry was nogal slordig met betalen. Ik schreef daar een verhaal over in de Groene. In de kop stond: Dagobert Duck-tv. 

Harry belde woedend hoofdredacteur Martin van Amerongen. De Winter verkeerde in de veronderstelling dat ik van het oude volk was en hij kon mij daarom niet als een ras-antisemiet afserveren. Dus hield hij tegen Martin een tirade over Joodse zelfhaat. Martin bromde dat Scrooge McDuck een combinatie was van Ebenezer Scrooge en een Schotse naam (Schotten zijn immers gierig) en dat Walt Disney natuurlijk een rare snuiter was die Hitler een toffe gast vond, maar dat hem in deze geen antisemitisme kon worden verweten. 

Een stukje uit mijn verhaal: 

Het leek zo leuk. IDTV was de alternativo onder de tv-producenten. Tot Harry de Winter, de baas van de club, zich in de slag om de tv-massa’s wierp. Nu dreigt hij als eerste in die slag ten onder te gaan. Al wordt hij er niet armer van. Oud-medewerkers omschrijven IDTV als een typisch produkt van de jaren zeventig: een vriendelijk clubje vrijbuiters dat zelfstandig programma’s wilde maken. Gesjeesd economiestudent en voormalig diskjockey Harry de Winter, de man achter IDTV, beroept zich er altijd op vriendschappelijk met zijn personeel om te gaan en noemt zichzelf graag anti-autoritair, progressief-liberaal en bovenal informeel. De Winter haat pakken en gaat prat op zijn spijkerbroek, casual overhemd en gilet. Hij vestigde de naam van IDTV met producties als Pleidooi, Taxi, Lingo, Triviant, De connaisseur en Hitquiz. En hij werd in één klap steenrijk toen hij de rechten van Lingo wereldwijd verkocht. Maar aan het succes kwam dit jaar abrupt een einde. Eind mei werd de werknemers van IDTV verteld dat er wegens tegenvallende omzetten drastisch gereorganiseerd moest worden. Bovendien is de concurrentie tussen de televisieproducenten een ware slijtageslag. Vooral sinds Pleidooi wordt IDTV gezien als een kwalitatieve en alternatieve produktiemaatschappij. Van zijn eeuwige rivaal Joop van den Ende en diens pretfabriek heeft De Winter geen hoge pet op. Tegen NRC Handelsblad zei hij: ‘Endemol-programma’s als Het spijt me en De lief en leed-show zijn voor mij onacceptabel. Dat is vaak een tentoonstelling van zielige mensen. Door dit soort programma’s, gemaakt voor de grootste gemene deler, wordt in kringen waarin ikzelf wortel nogal op het medium tv neergekeken: het is ordinair.’ Dat verhindert IDTV echter niet Endemol-achtige producten als Man oh man en Op de wallen op de markt te brengen. Geld verdienen lijkt ook De Winters belangrijkste bezigheid. Van den Ende is de nagel aan De Winters doodskist. Tussen de twee is het nooit meer goed gekomen sinds Van den Ende aan het einde van de jaren tachtig de Playbackshow voor De Winters neus wegkaapte. De Winter heeft laten vastleggen dat IDTV nooit verkocht mag worden aan Joop van den Ende. De Winter werd voor vijf jaar algemeen directeur van de CVI. Volgens de Volkskrant zal hij over die periode dertig miljoen ontvangen. De Winter in Vrij Nederland: ‘Ik stond laatst ook al in zo'n overzicht van Quote, de rijkste mensen van Nederland, dat weer gretig werd overgenomen in de bladen. Dat is vervelend en bovendien onzinnig. Alsof ik een berg cash geld ontvang. Zo gaat dat niet. Het zijn ingewikkelde deals met opties en aan winst gekoppelde bonussen, et cetera. Ik krijg nu een Dagobert Duck-imago, waardoor allerlei types op me af springen die willen dat ik investeer of aan hun goede doelen schenk. Die berg is er voorlopig alleen op papier.’

We hebben het jaren later bijgelegd. Dat Harry's herinnering tot een zegen mag zijn.

Rotterdam is de stad van mijn jeugd. Ik werd er vaak door familie opgevangen als mijn moeder weer eens in een inrichting zat en stond op Zestienhoven te wachten op Feyenoord met de Europacup, in 1970. 

André van Duin was, is en blijft mijn grootste Rotterdammer aller tijden. De bandparodist had net een reuzehit met Wonderkind en een Rotterdamse oom verklapte mij dat André met zijn vriend in een molen aan de Rotte woonde. Toen al. Ronnie Tober, Herman Stok, Albert Mol en Jos Brink zoenden in die tijd nog met meisjes op de dansschool. Als een gek fietste ik de Rotte af want ik wilde stickers van André. Mijn leven bestond toen uit stickers en speldjes want het Grote Rukken was nog niet begonnen. Sigarenbandjes en postzegels vond ik niet cool. André's levenspartner deed open, in een openvallende, spierwitte badjas. Of ik verder wilde komen voor een glaasje ranja want meneer Van Duin zat nog in bad. Ik wees de uitnodiging vriendelijk maar resoluut af. Badjas gaf me honderd knalgele promostickers van de komiek. Ik werd spontaan verliefd op Dré en ben inmiddels de voornaamste kenner van zijn indrukwekkende oeuvre. Van Duin is een cultheld naast wie zelfs Tommy Cooper, mijn andere idool, verbleekt. Een poosje geleden las ik op een schimmig blog dat de humor van Van Duin typisch rechts, seksistisch & racistisch is: de hele voorgeconcipieerde riedel die je verwacht van de staatsruiveniers van de Nederlandse humorjihadgestapo.

Een ander idool, Gerard Cox, heeft een wekelijkse column in de Oud-Rotterdammer, die samen met de Havenloods tot mijn favoriete gratis huis-aan-huis bladen behoort. De column - waar Gerard niet echt veel tijd in steekt - van deze week gaat over Cox’ vriendschap met Reve. 

Hoe het met u is weet ik niet (heeft u in de gaten dat ik met deze beginzin ontwijk dat ik met “ik” begin, en nou is het al met al vijf keer “ik”, maar alla) maar het weer heeft grotere invloed op mijn humeur dan ik wel eens zou willen. Een paar grijze dagen achter elkaar stemmen mij droevig tot neergeslagen. Nedergeslagen zou Gerard Reve schrijven als ie nog leefde. Maar hij ligt al weer jaren bij een Belgisch stadje met ’n tuin op z’n buik. Ik heb een keer met hem gewerkt, toen regisseur Rob Touber “de Grote GerardReveshow” maakte voor de televisie. Reve was een gekke man, briljant maar gek, een combinatie die wel vaker voorkomt. Ik was toen nog een tamelijk knappe jongeman en hij begon onmiddellijk “werk van me te maken”, voor de gein natuurlijk, maar wel vermoeiend. Hij probeerde me uit de tent te lokken met rechtse praatjes, waar ik toen nog furieus tegen in ging. Ik herinner mij dat we het hadden over den Uyl en Geertsema, de laatste was een welgedane VVD-er, waar Jan Blokker (oh oh, wat zijn er toch veel mensen dood) over schreef dat ie praatte “met een mond vol grind”. En die twee in verband met voetbalsupportersgepeupel. “Kijk”, zei Reve, “den Uyl zou met ze praten, maar Geertsema zou op ze schieten”, en dat bedoelde hij in het voordeel van Geertsema. Een mooie uitspraak van Reve is: “Ik ben een groot schrijver, maar ik laat me er niet op voor staan”. Dat is net een stukje geestiger dan Mulisch die zei: “Ik ben een groot schrijver, daar helpt geen moedertjelief aan.”

Veel herinneringen aan Rotterdam. De stad voelt als een warm bad. Hier, hier en hier. Volle bak tijdens het Bullebal in jazztent. Veel Bekende Rotterdammers. Rob Muntz presenteert. Mijn maatje Sylvain Ephimenco houdt een vlammend vertoog tegen woke. Ephimenco verdedigde mij ooit in Trouw tegen de doldrieste hetze van Sybren Kooistra tegen mijn lieftallige persoontje. Kooistra, de spindoctor van GroenLinks en Klaver, bombardeerde de hoofdredactie van de Volkskrant met haatmail, waarin hij – niet eens abonnee van de Volkskrant – mijn ontslag eiste. Stante pede! 

Ephimenco: “Ook ik sta op de zwarte lijst van Kooistra net als bijvoorbeeld Volkskrant-columnisten Martin Sommer, Max Pam en Arthur van Amerongen. Hij associeerde die publicisten met alt-right en ‘oude witte mannen’ die ‘extreem-rechtse ironie’ bedrijven. Hij neemt het hoofdredacteuren van bovengenoemde kranten, die hij met de racistische formule ‘oude witte welgestelde mannen’ neerzet, kwalijk dat ze een podium aan columnisten op zijn zwarte lijst bieden. Columnist Van Amerongen krijgt van hem een speciale behandeling: hij zou ‘racistische drek’ via de Volkskrant verspreiden en wordt tot zijn spijt (ondanks Kooistra’s rapportage aan de Volkskrant-hoofdredacteur) toch gehandhaafd. Op twitter noemt Kooistra columnist Van Amerongen een ‘cultuurracist’ en ‘ontolerant’ (sic) tuig. De GroenLinkse ‘strateeg’ smeekte op 5 december in kapitale letters impliciet om het hoofd van de publicist: ‘Hoe krijgt hij nog door die media betaald? Hoe?’”

Zijn boek Twaalf Incorrecte Verhalen wordt uitgegeven door mijn uitgever Ezo Wolf. Andere, gerenommeerde uitgeverijen zagen het manuscript niet zitten. Vermoedelijk te veel werk voor hun sensitivity readers.

Over sensitivity readers gesproken: Arie Pos, de biograaf van Gerrit Komrij, leverde deel 1 van de biografie in bij De Bezige Bij en de gevoeligheidslezeres van dienst ging hakken en slopen. Zo stond er: Komrij las veel homoliteratuur. Dat werd: Komrij las veel literatuur. Gerrit bezocht in Amsterdam veel homokroegen werd: Gerrit bezocht in Amsterdam veel kroegen. De de-homoseksualisering van Komrij dus, door de woke mafketels. Over zijn graf heen. 

In de BIRD werd ik geïnterviewd over de Boze Blanke Man door mijn goede collega Han van der Horst. Zulk samenheulen levert mij nog vileinere reacties op dan mijn omgang met Martin Bosma of Sam van Rooy van het Vlaams Belang, maar ik ben net als Eddy Wally: ik hou van alle mensen.

De hele dag op bed gelegen.

Presentatie van de Boze Blanke Man in Antwerpen, in de Brabobar, met onder andere Peter Tapijt, een begrip in Rotjeknor, en mijn uitgever Otto. Zijn auteur Sylvain Ephimenco zit bij WNL op Zondag, met John van der Heuvel (ook Ezo Wolf) en Mark Rutte. Eerste druk Ephimenco is diezelfde dag nog uitverkocht. 

Na de presentatie doorgezakt in danscafe Beveren, met een van de allerlaatste Decap-orgels van België. Ik zat hier met Gerrit Komrij (het was zijn lievelingskroeg) en Bert Brussen, kort voordat het met Ger heel snel bergafwaarts ging. 

Daarna terug naar Rotterdam. Laat geworden. Dit dagje gaat zich wreken. Lichamelijk.

Hersteldag. In bed met Luther: The Fallen Sun. Een soort bizar aftreksel van James Bond. Heerlijk onnozel vermaak, met een bizar einde. Luther rijdt in autootje in Dover. Een paar minuut later rijdt hij met hetzelfde autootje door een landschap van sneeuw en ijs. Noorwegen of IJsland. Even gegoogeld: IJsland dus. Hoe is hij daar gekomen vanuit Dover, zonder de boot te hebben genomen?

Twiet van de dag. Het aantal likes is een aardige indicatie van de populariteit van de D66-regenten en de arrogante parelkettingen (die oorbellen!) die de gewone burger op alle mogelijke manier het leven zuur maken.

Op naar de Tweede kamer, interview met Caroline van der Plas voor Europese Patriotten, de aflevering van 18 maart. Ik heb haar twee jaar geleden met Rob Muntz geïnterviewd voor Corona Ontbijt TV. We waren de eerste die haar interviewden, ze begon er meteen over. Muntz komt uit Nunspeet, ik uit Ede. Keihard Veluwe. Brommers kiek’n en mettertijd net als de mannen van Normaal een hele gezonde afkeer ontwikkeld van Amsterdam en grootstedelijke arrogantie en fratsen. 

Caroline heeft het razend druk, toch maakt ze tijd voor mij vrij. Ik zit tussen Sven Kockelmann en Floor Bremer. Ik heb een half uur, het wordt drie kwartier. Als we de fractiekamer uitkomen, staat Floor daar duidelijk gepikeerd te dribbelen met haar cameraman. Ik schiet in de lach. De haatcampagne tegen Caroline en BBB is nu schaamteloos losgebarsten in de Volkskrant. Hier en hier. De onafhankelijke journalist Marcia Luyten (Buitenhof) spuit haar vitriool: 

Wat door BoerBeerputBelang uitgekiend wordt gepresenteerd als simpele vragen van Caroline en voor iedereen te begrijpen antwoorden, is giftige scepsis in een kwetsbaar democratisch systeem.

En clickbaitkabouter Schimmeldwerg: 

Nu het monster zich tegen haar keert, zal Van der Plas beseffen met welk vuur ze heeft gespeeld. Ze zal inzien dat door het klakkeloos overnemen van extreem-rechtse riedeltjes, bijvoorbeeld over asielzoekers die boeren verdrijven, niet alleen haar kandidatenlijst wordt bevolkt door bedenkelijke types, maar ze ook de kiem heeft gelegd voor haar eigen onveiligheid. Als buitenstaander zou je kunnen denken dat het prima is dat populisten elkaar de tent uitvechten, maar wat hebben we eraan als het totale aantal zetels voor extreem-rechts gewoon blijft doorgroeien? Nederlanders hebben deze week rechts van de VVD keuze tussen proleet-rechts (BVNL), nationalistisch-rechts (PVV), boeren-rechts (BBB), kleinburgerlijk-rechts (JA21) en het fascistische FvD. Bij elkaar opgeteld gaat dat naar de 30 procent, waarmee populistisch-rechts de grootste politieke stroming van Nederland is.

En in Tubantia (dezelfde eigenaar als de Volkskrant) waar gewezen Mager Mannetje Daan Bonenkamp nu de scepter zwaait, krijst Nathalie Baartman: "Als je als politieke partij drie B’s nodig hebt om stotterend te verkondigen dat het iedere dag b-b-beter wordt, twijfel je zelf ook aan deze leus. En terecht. Niemand is gebaat bij de BBB. Geen boer en geen boom. De BBB is de blindedarmontsteking van het CDA."

Wat een schaamteloze aanval van de kartelkranten, nota bene in de Tubantia, die vooral wordt gelezen in Oost-Nederland, waar de BBB de meeste aanhang heeft. 

Daarom beken ik kleur vandaag: hup Caroline!