Geenstijl

0% in het Stamcafé

Holyhead, Wales. Mijn uitgever Otto Wollring is met zijn auto overgekomen uit Nederland, vanavond pakken we de veerboot naar Dublin. In Caergybi (de Welshe naam voor Holyhead) wil je dood noch levend gevonden worden. De belangrijkste economische activiteit in de stad was een aluminiumfabriek. Die sloot in 2009, 400 medewerkers verloren hun baan. 

Het lijkt wel of de cholera en de pest zijn uitgebroken in Holyhead, zo leeg zijn de paar straatjes. Alleen bij de diverse bookmakers valt enige beweging waar te nemen. En ik zag een junkie-stelletje rond onze auto scharrelen. Holyhead is een topplek om aan de heroïne te gaan: en ik maar denken dat er hier niets te doen is...

Enige lichtpunten in dit spookdorp: de laatste boot naar Dublin, Dawn French werd hier geboren en er zit een verrukkelijk Thais eethuisje, met vrolijke meiden in de keuken. Bij mijn weten helaas geen ladyboys, maar desalniettemin is het personeel balsem voor de ogen, na de freakshow die ik vandaag zag passeren in deze shallow gene pool. Uiteraard regent het pijpenstelen, de boot gaat pas vanavond laat. Dan maar naar de Holland Inn. Ik drink al drie dagen geen druppel. Goeie timing, en gezellig voor mijn uitgever. Het bacchanaal met mijn maat Neil Syson van The Sun en correspondent Patrick van IJzendoorn heeft mij de das omgedaan. Tijdens zo’n drinkgelag rook ik zo twee pakjes sigaretten op, en de naweeën daarvan zijn de volgende dag nog erger dan de kater. Alsof mijn bek vol zit met dode vogels. Piepende longen, overal pijn, die gepaard gaat met een oprechte doodswens. Daar zit ik dan, in de Holland Inn, met een cup of tea, te midden van een verzameling comazuipende Onslows en hooligans. Otto drinkt uit solidariteit warme chocomel en ze moeten wel denken dat we een truttig homosetje zijn. Ik begin maar wat te lullen over de honderden voetbalsjaals die aan het plafond hangen. Alleen die van Ajax zit er niet bij, wel die van Vitesse, Feyenoord, Heerenveen en PSV. Ik kan tegen het geteisem natuurlijk wel gaan roepen dat Bert Vuijsje, de gewezen bobo van de Volkskrant en de Haagse Post, mij de Bukowski van de Algarve noemt, maar daar trapt dit volk niet in terwijl ik aan mijn thee slurp. Ik word altijd een beetje verlegen van zo’n compliment van ome Bertus omdat het een te grote eer is. Ik word echter liever met schrijver John Fante vergeleken en lees zijn Ask the dust, Dreams from Bunker Hill en Wait until spring, Bandini nog regelmatig. 

Begin jaren tachtig kleefde op mijn oude Underwood-tiepmasjien een sticker met de tekst Bukowski for president, kado gekregen bij de aanschaf van een stapeltje prachtig door Black Sparrow Press uitgegeven werken van "Buk". Het plakplaatje stimuleerde niet, want mijn eerste boek kwam pas 26 jaar later uit. Even ten goede van Bukowski: hij was een groot liefhebber en kenner van klassieke muziek en literatuur, een man met een zeer verfijnde smaak. Bukowski werd - net als ik - altijd geframed als een pathetische zuiplap en dat komt door de journalistiek. Kijk maar naar dit wanstaltige, larmoyante portret  dat de Belgische televisie van hem maakte. De interviewer is een geparfumeerde drol, een sneue circus-poedel, het draait allemaal om hem, en ik vraag me nog steeds af waarom Bukowski, die steeds geïrriteerder raakt, gewoon niet de kop van de romp van die stomme Vlaming afscheurde.

De ellende voor mij begon eigenlijk bij Rob Hoogland, die ooit schreef:

‘Choniqueur van de zelfkant vanuit de Algarve... ontroerend en soms zelfs hartverscheurend. Arthur van Amerongen is de Nederlandse Charles Bukowski alleen dan grappiger.’ 

De enige schrijver (of vrij naar Ischa Meijer: autreutel) die echt in aanmerking komt voor de eretitel De Nederlandse Bukowski, is Anja Meulenbelt. In haar magnum opus Vrouwen en Alcohol (Sara/Van Gennep, 1994) wordt meer gezopen dan in Under the Vulcano van Malcolm Lowry. Bovendien is Meulenbelt een tijdgenoot van Vuijsje en liggen haar geschriften oom Bert wellicht wat beter dan mijn lichtvoetig proza. Anja for president! Voorlopig sta ik tot mijn groot ongenoegen nog steeds in de Rolodex van menig vaderlands redactielokaal, bij de B van beroepsalcoholist. Pieter Waterdrinker vertelde me eens dat ik een Slavische ziel heb, terwijl ik volgens mij een Keltische ziel heb. Hoe zielig het ook moge zijn: in een vorig leven, tot afgelopen zondag, was ik een typische binge drinker. Maar het is niet alleen mijn deerniswekkende lichamelijke toestand die mij noopte tot deze spontane geheelonthouding: de niet aflatende stroom van kritiek op mijn romantisch bedoelde literaire schrijfsels - een ode aan het volle leven, in de geest van de godin Hedone - op de GeenStijl heeft mij pijnlijk getroffen. Veel reaguurders zouden zo kunnen aansluiten bij de Women’s Christian Temperance Union (WCTU) en hun lijflied: 

“The Demon of Rum is about in the land,
His victims are falling on every hand,
The wise and the simple, the brave and the fair,
No station too high for his vengeance to spare.

O women, the sorrow and pain is with you,
And so be the joy and the victory, too;
With this for your motto, and succor divine,
The lips that touch liquor shall never touch mine.”

Otto en ik vluchtten de pub uit toen er steeds meer hitsige mannen om ons heen kwamen staan en er een Deliverance-achtig, broeierig ‘squeal like a pig’-sfeertje ontstond. We hadden geen zin om het snoepje van de week te worden in het vermaledijde Holyhead. We reden naar het South Stack Cliffs RSPB-natuurreservaat, waar het volgens het internet zou moeten wemelen van de puffins: papegaaiduikers. Die hadden net een dagje vrij genomen. Wel was er een vrijwilliger die in Elin's Tower, een spookachtig Victoriaans gebouwtje op de rand van een klif des doods, met een verrekijker naar de zee zat te koekeloeren. Hij ratelde maar door en hij had zo maar kunnen figureren in Bad Taste van Peter Jackson. 

Het is middernacht als we aankomen in de haven van Dublin. Omdat ik abstineer, hoefde ik gelukkig geen tax free alcohol te sjoppen op de booze cruise naar Dublin. Geen drank, dus ook geen Dublin. Onder het genot van een kopje thee lees ik op internet waar James Joyce, Oscar Wilde, James Joyce, James Toner, Bram Stoker, James Joyce, Patrick Kavanagh, W.B Yeats en Brendan "drinker with a writing problem" Behan zich vol lieten lopen. We rijden door naar hotel Kilmore in Cavan op het platteland. De volgende dag heb ik daar een ontmoeting met Justin Barrett, een ietwat omstreden politicus met een geheel eigen kijk op het Iers patriottisme.

Vierde dag zonder drank en sigaretten. Na het interview met Justin Barrett doorgereden naar Warrenpoint, waar we slapen in de Flagstaff Lodge, alias de Fagshag. Ieren houden van gezelligheid: overal hoogpolig tapijt op de vloer, tot in de badkamer, bont behang aan de muur, felle kleuren, overal lampjes en de kachel op de hoogste stand. Ze hebben zelfs een woord voor hun gezelligheid: teolaí. Dat betekent zoveel als warm, cosy & comfortable. Kom maar daar maar eens om in Portugal, met de meest ongezellige kroegen van Europa. Die schitterende, typisch Portugese treurigheid verdient een prijs. Het kan mij niet naargeestig genoeg zijn en daarom kijk ik graag naar de films van Aki Kaurismäki en Jean-Pierre Melville, luister ik altoos naar het verzamelde werk van Tom Waits en Jeff Buckley en verslind ik de verhalen van Luigi Pirandello en Heere Heeresma, en met name diens Zwaarmoedige Verhalen voor bij de Centrale Verwarming, De Avonden van Reve uiteraard en geniet ik van de intens duistere schilderijen van de Brits-Portugese kunstenares Paula Rego en Anselm Kiefer. 

Ik had bedacht dat het interessant zou zijn om voor Europese Patriotten een reis langs de grens tussen Ierland en Noord-Ierland te maken. Maar wat zijn heden ten dage de grenzen van ons verenigd Europa eigenlijk? Wie bepaalt die? Zo heb ik ooit geprobeerd een aardrijkskundige novelette te schrijven over het middelpunt van Europa. Dat is niet Frans Timmermans. Er zijn maar liefst vier oorden die claimen het geografisch middelpunt van Europa te zijn: Radžiuliai in Litouwen, Rachiv in Oekraïne, Suchowola in Polen en Kremnické Bane in Slowakije. Het enige dat deze vier non-descripte en vooral treurige Oostblok-gehuchten verbindt: een ziekelijke zucht naar toerisme, panty’s, oploskoffie en harde valuta. Het is toch op zijn minst verdacht dat de koninklijke astronoom Szymon Antoni Sobiekrajski in 1775 bepaalde dat Suchowola, notabene het geboortedorp van zijn schoonmoeder, het geografisch middelpunt van Europa moest worden? De afstand van Bakoe naar Cabo da Roca in Portugal, het meest westelijke punt van Europa, is maar liefst 6500 kilometer. En het Poolse Suchowola moet dus in het midden liggen? Trap niet in de grenzeloze expansiedrift van de megalomane eurocraten in Brussel. Albanië, Azerbeidzjan: wat wordt het volgende EU-land? Bongo Congo, Kamanga of Taka-Tukaland? Zo doet de mohammedaanse operette-republiek Azerbeidzjan vrolijk mee aan dat ordinaire Eurosongfestival én aan de diverse Europese voetbalcompetities. Het einde is zoek. 

Het verhaal over onze heroïsche Odyssee langs de grens staat komende zaterdag op GeenStijl, en dat is voor de lezer dus afgelopen zaterdag. Ik spel alle reacties en regelmatig vis ik er handige tips en adviezen uit. 

Een bloemlezing: 

Roos: "Wijn na bier geeft plezier, Bier na wijn geeft venijn" Dit voert terug naar de middeleeuwen, waar het gepeupel bier dronk en de rijken wijn. Wijn na bier betekende dus dat je was gestegen op de maatschappelijke ladder. Bier na wijn was voor degenen die een free fallin' maakte.

Unsinkable Sam: Wederom een prachtig reisverhaal over Ierland, en het idee om de hele EU/UK border van Oost naar West en dan omhoog richting Derry te rijden, van waaruit de Noordkust (Bushmills and Giant Causeway) en dan de prachtige route direct langs de Noordoost kust te nemen richting Belfast. Wel de buitenwijken in om de area’s en murals met eigen ogen te kunnen zien, daarna terug naar de stad voor een pintje in een authentieke pub. Overigens was de echte Sam’s z’n laatste levensjaren woonachtig in het Old Sailorhome in de stad. Enfin, ik volg het verhaal met verhoogde aandacht.

MickeyGouda: Eens, Sam. Arthur levert hiermee wederom een mooi reisverhaal af. Hoewel hij onmiskenbaar belezen en bereisd is, is hij bepaald geen snob en schuwt hij het banale niet. Dat siert hem en houdt de literair-uitgedaagden - zoals ondergetekende - bij de les. Ik zou de redactie wel willen adviseren om standaard een eigen plek voor hem te reserveren, zodat hij voor de 'recensies' niet langs alle kroegpraat hoeft te scrollen.

Zapata10: Oh het zijn de Ieren die ons nationalisme geleerd hebben. Van to hell or to Connaught tot aan John Moore 1798 aan wiens graf ik gestaan heb in Castlebar, tot aan Éamon de Valera en Michael Collins. Oh de geest van het nationalisme, dat wat mensen kan verbinden tot aan een grotere dimensie, een hoger streven. Een identiteit. Weggegooid voor een leeg D66 verhaal wat over niets gaat en nergens toe leidt. D66’ers pissen op de graven van onze voorouders en verpatsen de grond waarin onze kinderen eens mogen rusten. Voor wat? U mag het raden.

De onvolprezen Nonkel Frituur: De Engelsen hebben de bezetting georganiseerd, maar de bezetters waren (en zijn) hoofdzakelijk Schotten, die zich voor de Engelse kar lieten spannen. Het vooruitzicht om iets gratis te kunnen krijgen is altijd voldoende om een Schot of een Hollander in beweging te krijgen. En daarom zijn nagenoeg alle Noord-Ierse bezetters van Schotse origine. De Engelsen gaven aan elk van hen de toestemming om een hele boerderij met landerijen in te pikken, en daar zagen die zure, protestantse gierigaards natuurlijk geen graten in. De Engelsen hebben het spel smerig gespeeld, maar zonder die Schotse kl***zakken was het hen niet gelukt.

Zapata10: Helemaal mee eens, nonkel Frituur, maar dan nog was het Engels beleid. Overigens was er van Schots home rule weinig meer over na het pak slaag wat Bonny prince Charles had gekregen en er restte de Schotten dan ook weinig anders dan anderen maar de knoet te laten voelen. Maar ze waren slechts voetvolk. Al vanaf de tijd van onze William, en naderhand Cromwell, was het toch echt de harde Engelse laars die de Ieren naar Connaught schopten. Neemt inderdaad niet weg dat Nederlanders en Schotten maar wat graag moordpartijen en plunderingen uitvoerden, zo vanaf 1550. Als het maar goed betaalde. Holy shit, Rutte was er al in 1550.

Kijk, dat is nog eens handige informatie, die ik dus niet zelf bij elkaar hoef te sprokkelen.

Ik koop in Pettigo, dat doormidden worden gesneden door een onzichtbare grens, twee kranten: the Donegal Democrat en de Donegal News. Ik kan echt genieten van zulke oerdegelijke kranten, en met name de overlijdensadvertenties verslind ik. Het belangrijkste nieuws in de twee kranten: een paasconcert van de Vengaboys en verder belachelijk veel nieuws over een mij volstrekt onbekende sport: Keltisch voetbal. Gaelic football is een teamsport en balspel, met kenmerken van zowel voetbal als rugby. Het wordt voornamelijk in Ierland gespeeld. Alhoewel het spel al eeuwen bestaat, werden de regels aan het eind van de 19e eeuw door de Gaelic Athletic Association (GAA) vastgelegd. Er bestaan verschillende competities voor mannen en vrouwen en er bestaat ook een Europees kampioenschap, dat in 2012 nota bene in ons Maastricht plaatsvond.

Rob Hoogland wees mij op een interview met moeilijke-bril-Belg en marketeer Peter Vandermeersch, die in alle stilte CEO is geworden van de Ierse afdeling van Mediahuis. Vandermeersch verwacht dat gedrukte dagbladen binnen de komende zeven tot tien jaar uitgefaseerd zullen worden en vertelde in het This Week-programma van RTÉ dat Mediahuis zich voorbereidt om een

"digital only"-bedrijf te worden.

"We zullen waarschijnlijk enkele zaterdag-, zondag- of weekproducten drukken, maar tijdens de week zal print overal verdwijnen, in heel Europa."Hij zei dat een plan om het aantal abonnementen op de nieuwswebsite Independent.ie tegen het jaar 2025 te verhogen van de huidige basis van 70.000 tot 100.000 waarschijnlijk niet ambitieus genoeg is. "Daar moeten we sneller groeien", zei hij. "In drie jaar tijd zijn we van nul naar 70.000 gegaan, maar als we de honderdduizenden mensen die een krant kopen willen vervangen, moeten we naar 200-250.000... in de komende vijf tot zeven jaar." Rob Hoogland roept dit al jaren, en ik beweer al geruime tijd dat Trouw, fout na de oorlog, geruisloos zal moeten fuseren met de Volkskrant. 

Reis langs de grens van Donegal naar (London)Derry. Allereerst nog even wat kiekjes gemaakt in Bundoran, volgens internet hét surf-eldorado en het kinderparadijs van Ierland. Het is vooral een dooie boel in Bundoran, dat mij doet denken aan Blackpool tijdens de pest. En stinkend duur! Snel door naar Noord-Ierland! 

Ik ben door Jan en alleman gewaarschuwd: als je in een pub ‘Londonderry’ zegt tegen een dronkenlap van Sinn Fein of de IRA, word je aan stukken gesneden of levend gekookt. Wat een kinderachtig volkje zeg.

Wie mij herkent op de foto van Schoolbank, krijgt een VVV-geschenkbon van 5 gulden. Ooit schreef ik in mijn column voor de Volkskrant: Ook ik was ooit een terrorist. Op die chr. MAVO Beukenlaan in Ede, vernoemd naar ingenieur A.H. Beuken die onder andere de Muur van Mussert in Lunteren bouwde, zette ik tijdens een barre winter in het holst van de nacht de verwarmingsketel uit zodat we de volgende dag ijsvrij kregen en ik dientengevolge de held van alle meisjes was.

Van directeur Komdeur moest ik, terwijl hij mij martelde, opbiechten dat ik een terrorist was (het waren de hoogtijdagen van de PLO). Anders mocht ik de MAVO niet afmaken. Ik weigerde aanvankelijk maar zwichtte omwille van mijn carrière. 

De hoofdredacteur kreeg toen een boze brief van Jan Kijlstra aan de Hoflaan in Ede:

Een columnist heeft veel vrijheid, en dat moeten we ook vooral zo houden. En op columnisten reageren is dan ook eigenlijk niet erg zinvol. Maar als een columnist, zoals Arthur van Amerongen, historische feiten vermeldt moeten die natuurlijk wel kloppen. In zijn "Ik was terrorist" van 12 februari 2019 lees ik: "Op de chr. MAVO Beukenlaan in Ede, vernoemd naar ingenieur A.H. Beuken die onder andere de Muur van Mussert in Lunteren bouwde...". Mogelijk dat Arthur iets te relaxed was door het ene of andere genotsmiddel, of dat de jaren beginnen te tellen (of de combinatie daarvan), maar dit is onzin, De Beukenlaan is vernoemd naar de boomsoort, in de nabije omgeving zijn meerdere naar een boomsoort vernoemde straatnamen te vinden, zoals Acacialaan, Eikenlaan en Lindelaan, Die naamgeving dateert van vér voor de komst van de Christelijke ULO (de latere MAVO) aan de Beukenlaan. En de bouwer van de Muur van Mussert was de huisarchitect van de NSB, Mart Jansen.

Nog even voor de volledigheid: ik heb uiteindelijk in een jaar de avond-HAVO gedaan aan het Joke Smit-college in Amsterdam, en werd vervolgens via een loodzwaar colloquium doctum toegelaten aan de Universiteit van Amsterdam, waar ik uiteindelijk summa cum laude afstudeerde in de Semitische Talen, de islam, de geschiedenis van het Midden-Oosten en genderstudies.

Derry/Londonderry. In ons vorige hotel had de receptioniste geroepen dat daar de aardigste mensen van heel Ierland wonen. Ik ken het vooral van de burgeroorlog, maar ook van de muziek. The Undertones, met Teenage Kicks! Eigenlijk is dat een vreselijk nummer, maar het ramt zo lekker door. Ik heb precies hetzelfde gevoel met andere nummers van Feargal Sharkey, de zanger van de Undertones. Die zuigen, schuren, rammelen maar beklijven. En eigenlijk is het wel een coole gast, als ik zo naar zijn loopbaan kijk. En That Petrol Emotion komt trouwens ook uit Derry! 

We zitten in het Holiday Inn Express, in het hart van de stad, vlakbij de Foyle-rivier, met zijn door de EU betaalde vredesbrug. Het zou vandaag 24 graden worden maar het is slechts 15 graden, met een ijskoude wind en regelmatig gemene regenbuien. Ik had er meer van verwacht. De stad is intens treurig. Junks in een portiek naast de ingang van het hotel. Veel restaurants zijn om onbekende redenen gesloten. Zonder alcohol is Derry niet te doen en ik trek mij terug in het hotel, met veel thee en melk. Otto is de deur uit, fotootjes maken. Als hij terugkomt, brult hij: je gaat nu mee naar de bioscoop aan de overkant, naar John Wick deel 4. 

We zijn, op vier lijkbleke jongetjes van hoogstens twaalf met enorme bekers popcorn en cola na, de enige bezoekers. Wel ligstoelen!

De reclames voor de hoofdfilm gaan over SOA’s, kanker, Alzheimer en verder zijn bijna alle acteurs in de andere filmpjes van kleur. Je kan veel zeggen over Derry, maar niet dat het een exotische, inclusieve stad is. De film duurt drie uur, goeie meditatie. Heerlijk geweld, minimaal vijfhonderd doden en John Wick gaat eindelijk dood. Politiek-incorrect, a far cry van de laatste James Bond, waarin alle leidinggevenden van James zwart, lesbisch, mohammedaans, gehandicapt en homo waren.

Derry-Belfast. Ik word saaier en saaier zonder alcohol. Nu al een week van de blauwe knoop. De toerist uitgehangen op Causeway Coastal Route. Dat is nog een heel gedoe. De wandeling is flink, gelukkig gaat er een busje naar die stomme spekgladde stenen. De hotel in Belfast zijn peperduur, en allemaal volgeboekt, van het Hilton tot het Holiday Inn. Bizar. Gemiddelde prijzen vanaf de 200 euro. Belfast zal ongetwijfeld hip zijn, maar ik vind het vooral een deprimerende stad. De murals zorgen voor wat kleur, maar het is een en al droevigheid. Alles gaat al vroeg dicht op zaterdagmiddag. Wat moet ik in godsnaam in het Titanic museum… Uiteindelijk komen we bij Heather terecht, de eigenaresse van the Altahammond House. Een soort reuze poppenhuis, met een hoog teolaí-gehalte.

Boot naar Schotland. Altijd de telefoon uit op de ferry’s van Tena Lines! 

Want: 

Passengers on Stena Line ferries are being warned to turn off their mobiles or face crippling charges that could see a 20-minute phone call cost £60. The Scandinavian company, which runs 11 ferry routes around the British Isles, operates a mobile phone service that takes over once the ferry has left port, but charges users up to £3 a minute to make calls. The service, provided on Stena's behalf by a firm called Maritime Communications Partner (MCP), works in the same way as overseas roaming. Once the boat is two miles offshore the service is switched on and most phones on board will automatically pick up the signal. Stena Line says it has no influence on the pricing of mobile calls onboard as this is based on agreements between the mobile operators and MCP.

We komen in het pikkedonker aan en vinden met moeite een hotel. De nachtportier is dronken. Hij heeft maar 1 kamer, met een tweepersoonsbed. Dat vinden jullie vast gezellig, fluistert hij. Hij zegt nog net geen “bloody faggots”. Otto barricadeert de deur. Als ik uit een raam kijk, zie ik de hotelier from hell in een raincoat of horror met een bijl zwaaien.

Een week van de drank af. Meditatieve chill in de Schotse hooglanden. Uitgever Otto trakteert. Op 1 voorwaarde. Ik moet vanaf vandaag elke maand een novelette schrijven, een jaar lang. Oplage 100, gesigneerd en gepreegd. Het betreft hier een wurgcontract. Deel 1 komt in juni uit: Moord in Moncarapacho. Deel 2 in juli: de aangekondigde zelfdoding van een aan lager wal geraakte Nederlandse schrijver in het gehucht Aldea Marim. *Und so weiter, und so weiter. *

Was ik maar een echte schrijver geworden.