Geenstijl

Medronho in het Stamcafé

Latertje geworden gisteravond en ik heb een spijker in mijn kop. Au au. Een dagje op campagne met Thierry Baudet is geen kattepis. [Afgelopen zaterdagavond ging] de reportage plus interview online, rond een uur of 10. Ik ga dan al om 9 uur naar bed, met de dekens over mijn hoofd getrokken. Noem het struisvogelpolitiek, maar ik ben bang en huiverig voor de reacties, want die zullen wederom niet mals zijn. Ik kijk nog het meest op tegen de zondagmorgen, als ik op un momento dado toch die verdomde laptop open moet klappen. Er is een meneer, ene Nonkel Frituur, en die schrijft altijd de meest verschrikkelijke dingen over mij, dat ik een alcoholische, pathetische, zielige junk ben en dat ik niet kan schrijven. Dan is mijn hele dag naar de kloten. Wat beweegt zo iemand, vraag ik mij steeds af, waarom wil iemand mij zo kwetsen? En waarom leest hij werkelijk alles van mij? Ik weet natuurlijk ook wel dat die knul zeer vermoedelijk nog bij zijn mama woont en op zijn zolderkamertje met dakkapel de hele dag zit te fappen op kinderporno, of dat hij op een assurantiekantoor werkt in Dronten en graag ook een echte schrijver had willen worden, maar hij weet mij toch steeds weer keihard op mijn ziel te trappen. Ik moet hier boven staan, ik weet het, maar dat is donders lastig. Gelukkig word ik altijd gesteund door juffrouw Linda Duwbak. Zonder haar bijstand was ik allang teruggekeerd naar de Volkskrant, waar lezers gelukkig niet kunnen reageren op columns. 

Enfin, na het optreden van Thierry Baudet in restaurant SemiXO in Lagoa bij Reggie zitten afborrelen. Reggie woont in de buurt van Lagoa. Hij heeft mij horen kreunen (ik zal de lezer niet lastig vallen met een beschrijving van mijn diverse pijnen, maar hier geldt wederom het adagium: als je na je vijftigste op een dag wakker wordt zonder pijn ben je dood) toen ik zojuist uit de dood herrees. Mijn maatje zegt dat ik een glaasje medronho bij mijn bakje koffie moet nemen. De kater dus bestrijden met nog meer alcohol, in de vorm van een vloeibaar ontbijt. That’s what friends are for.

In de Algarve wemelt het van de expats die al bij zonsopgang beginnen te zuipen. Ouwe Nederlandse alcoholisten roepen dan: ja maar, die Portugezen drinken toch ook gezellig een borreltje bij het ontbijt. Jawel, maar dat zijn vissers die hele nacht verkleumd op de woelige baren voeren, die drinken een neutje na het werk en gaan daarna naar bed. In vrijwel elke taal bestaat een variant van ‘de haar van de hond'. De vader van Rob Hoogland zei: de hond die je gebeten heeft, moet je ook genezen. De Duitser drinkt een Konterbier, de Deen een reparationsbajer en de Chinees (toch al behept met een afwijkend enzymsysteem ADH ofwel alcoholdehydrogenase) verzuipt de kater met het ‘drankje dat je ziel terugbrengt’. 

Ik hou het bij een paar bakjes koffie want ik moet nog drie verhalen tikken vandaag, en ik heb nog een hele reis voor de boeg. De treinen staken en dus moet ik met de bus. 

Op het busstation van Portimao blijkt de eerstvolgende bus naar Faro pas over drie uur te gaan. Daar zit ik dan, met mijn kater, moederziel alleen op het deprimerende station. Ik ben helemaal klaar met het openbaar vervoer. Stom dat ik geen rijbewijs heb. Nooit de tijd gehad om dat te halen. 

Mijn ouders hadden geen auto (mijn moeder zakte zeven keer, mijn vader heeft zelfs nooit geprobeerd het rijbewijs te halen) en we reisden hoofdzakelijk per trein. Door heel Nederland, maar ook bepakt en bezakt naar de Ardennen, het Zwarte Woud, de Harz en de Alpen. Onze vakanties waren altijd in de bergen want pa hield niet van de zee. De schaarse keren dat we naar Zoutelande in Zeeland gingen, bleef hij koppig in driedelig pak op het strand zitten, met als enige concessie het uittrekken van zijn schoenen en sokken (met sokophouders). Heel soms stroopte hij met lichte, maar waardige tegenzin zijn broekspijpen op en liep hij een stukje met mij door de branding. Dan monkelde hij plotseling, met die eeuwige sigaar in zijn mond: ‘Kijk Tuurtje, dat zijn cumuluswolken. Morgen regen, we treffen het maar weer met het weer.’

Ik was net als mijn ouders altijd een fervente treinreiziger en heb heel Europa doorkruist in mijn jonge jaren, van Helsinki via Belgrado naar Athene en via Brindisi door Lissabon. Ik las treinreisboeken van Charles Dickens, Émile Zola, Paul Theroux, Marcel Proust, Graham Greene, Thomas Hardy, Patricia Highsmith en Bob den Uyl en ik geloof nooit zo in het waarheidsgehalte van de ontmoetingen met heel bijzondere mensen die door de uiteenlopende auteurs worden beschreven in hun reisboeken. In het vliegtuig komt er altijd net op het laatste moment – terwijl ik mij al rijk had gerekend met de lege stoel naast me – een kamerolifant binnen gestampt die al tijdens het taxiën zijn levensverhaal begint te vertellen en na een uur en drie gin-tonics onschuldig als een baby en snurkend als een varken op mijn schouder in slaap valt. Als er geen stakingen zijn, reis ik graag met de Algarve-boemel en de snelle trein van Faro naar Lissabon (nog geen drie uur, amper 20 euro voor een enkel). In de rijdende bar kan je lekker zitten zuipen en naar de kurkeiken staren, en als je een drol moet kakken, is er een brandschone wc waar je bij wijze van spreken je pastel de nata van de bril af kan oppeuzelen. De conducteur straalt nog waardigheid en macht uit. 

Onze Limburgse klimaclown Frenske wil dat het klootjesvolk veel minder gaat vliegen en veel meer met de trein gaat reizen. Zelfs internationaal. Nou kan ik al voor een paar tientjes van Faro naar Zestienhoven vliegen, maar als ik met de trein van Faro naar Nederland reis, ben ik een godsvermogen kwijt voor een expeditie van ruim twee etmalen - om nog maar te zwijgen over het peperdure, mensonterende treinvoer - en loop ik ook nog een gerede kans beroofd te worden door struikrovers uit het voormalige Oostblok en uit Barbarije. Die spuiten gewoon gas in de slaapcoupé, ergens in Frankrijk, en dan mag je nog blij zijn dat ze je je onderbroek en je sokken laten aanhouden.

Ik heb voor de zekerheid even uitgezocht wat het kost, want ik zit me toch te vervelen op dit kankerbusstation en ben me te pletter geschrokken. De meneer van het blog: zoals in de tabel te zien is, kost een enkele reis per trein (en bus) van Amsterdam naar Faro ongeveer €326,00. Tel hier nog een paar euro bij op voor de metro/taxi van Paris Nord naar Paris Gare de Lyon en je komt uit op zo’n €330,00. Besluit je niet direct te emigreren, zal je helaas nog eens hetzelfde bedrag moeten uitgeven om weer thuis te komen. Alsof je een emmer leegschudt! En daar komt nog vreten en drinken bij. 

Na twee uur wachten arriveert de bus. Die doet er anderhalf uur over naar Faro, waar ik de bus pak naar Villa Vischlugt. Car heeft krachtsoep gemaakt er er is niets geneeskrachtiger dan die drie honden die naast mij liggen te snurken.

Hele dag gewerkt aan het verhaal over Forum. Ik heb het gesprek met Baudet uitgetikt, een teringwerk. Daarna maak ik er een monoloog van. 

Zoals ik schreef in Annus Horribilis: De zeldzame keren dat de loonslaven van het Vlaamse mediakartel een “extreem-rechtse” politicus interviewen, zijn de vragen dermate deugend en kritisch dat er sprake is van zelfpijperij en -befferij. Bovendien zijn de vragen twee keer zo lang als de antwoorden. Maar de lezer is geen kleuter die belerend moet worden en als een debiel behandeld moet worden door de gedachtenpolitie van de MSM. 

Ik mail het stuk naar Baudet, en krijg een bericht terug: “Teleurstellend om te lezen dat je werkelijk geen woord hebt begrepen van wat ik je probeerde te vertellen”. Ik heb wel voor hetere vuren gestaan en antwoord dat hij de dingetjes die ik niet begrepen heb maar moet aanpassen. Uiteindelijk blijkt er geen groot verschil tussen mijn versie en zijn versie.

Alarmerend stuk in het Algemeen Dagblad! Miljoenen Nederlanders hebben te veel vet op hun lever, maar er is een oplossing. Ongemerkt hoopt zich bij miljoenen Nederlanders, en zelfs al bij kinderen, steeds meer vet op in een veelzijdig orgaan: de lever. De gevolgen liegen er niet om. Maar je kunt je eigen ‘zuiveringsstation’ gelukkig ook weer schoon krijgen, schrijft het AD. 

Tijdens mijn verblijf in de Detox van de Jellinek in Amsterdam, kreeg ik meer agitprop over de gevolgen van alcohol dan mij lief was. 

Uit mijn dagboek: De smaakpapillen van alcoholisten werken niet meer zo goed, leerde ik tijdens de medische voorlichting, daarom kruiden wij ons eten zo scherp mogelijk. Normaal gesproken negeerde ik alle berichten over de lichamelijke gevolgen van drank, maar dit keer was er geen ontkomen aan. Op het schoolbord hing een kaart met de ingewanden van de mens. De hulpverleenster wees ernaar en dreunde de gevaren van alcohol op: ‘Als je drinkt is er een vergrote kans op bronchitis, longontsteking en tuberculose. Een maagslijmvliesontsteking kan een maagbloeding veroorzaken, te herkennen aan pikzwarte ontlasting en bloedbraken. Er is verband tussen alcoholgebruik en kanker van de mond, keel, het strottenhoofd en de slokdarm. Beschadigd leverweefsel kan leiden tot levercirrose, waardoor de lever kleiner wordt. Levercirrose geeft een grotere kans op leverkanker.’ Via de Jellinek kon je Antabus en andere medicijnen krijgen, die de zucht naar alcohol tegengingen. De nette man tijdens het eten: ‘Ach, ik heb een poosje Antabus geslikt maar op een gegeven moment dronk ik er gewoon doorheen. Je krijgt in het begin een kop als een boei en je wordt strontmisselijk, maar daarna valt het wel mee.’

Ondanks de fysieke malheur heb ik nog een preek getikt over de geweldige Syp Wynia en ben ik mijn volgende reis aan het plannen voor Europese Patriotten. Nigel Farage in Londen, en nationalistische, eurosceptische en seperatistische bewegingen in Wales, Ierland, Noord-Ierland en Schotland. Dat zal ze leren, die toetsenbordridders die mij zo plagen. Strijdend en globetrottend zal ik ten onder gaan.

Met moeder de vrouw naar de markt in Olhão geweest. Daarna op bed, vergezeld door de hondjes, een prachtig boek gelezen van Gerolf Annemans: De ontvoering van Europa. Ik heb Gerolf geïnterviewd in het Europees Parlement, het interview verschijnt op GeenStijl komende zaterdag 11 maart. 

Ik was een klassieke boekenwurm maar door dat verdomde internet lees ik steeds minder. Voor mijn odyssee der zelfbevlekking een spontane aanvang nam, gebruikte ik het bed hoofdzakelijk om te lezen. Vanwege wereldpijn leed ik tijdens mijn jongelingschap aan chronische slapeloosheid. Handjes boven de dekens Tuurtje, fluisterde mama als ze de kandelaar uitblies. Het goede mens wist wel beter want zodra ze haar kont had gekeerd, greep ik naar de knijpkat en las ik mij suf onder de lakens. Piloot Biggles, Snuf de Hond en die hitsige knullen van de Kameleon gidsten mij steeds weer veilig naar het einde van de peilloze nacht. Een klassieke boekenwurm was ik dus. Merkwaardig genoeg wordt zo’n vriendelijke knager in het Portugees, Spaans en Frans heel onaardig bibliotheekrat genoemd. Ik vind een worm net iets sympathieker dan een rat. Denk maar aan de gusano rojo in de mezcal of aan Wimpie Lintworm van de legendarische kinderboekenschrijver Richard Scarry. Mijn eerste verslaving was aldus een feit: leesjunk. Remco Campert noemde het eetlezen, dat close-readen van vlapakken en dozen gestampte muisjes. Bij ons thuis was er ook nog eens sprake van schijtlezen. Papa las Dick Bos en Tom Poes op de plee en ik spelde er zelfs de etiketten van Glorix. Ik mocht alles lezen indachtig het motto ‘onderzoekt alles en (mijn Statenvertaling schrijft ';' ipv 'en', dat mag ook, maar ';' is wel mooi compact en statenbijbelgetrouw.) behoudt het goede’, tot ons gezinnetje verscheurd raakte en opa en oma de opvoeding overnamen. Ze gingen meteen over tot de confiscatie van De liefde van Bob en Daphne. "Die smeerlapperij moet het land uit!" hoor ik grootvader nog briesen. Niet veel later kocht ik uit wraak de Chick en de Candy en begon de reeds genoemde odyssee. Dodebomenporno maakte uiteindelijk plaats voor cyberporno maar het Grote Lezen bleef, zij het steeds minder. Ik geniet, met een vergeeld boekkie, een knisperend pak kranten, koffie en neutjes op een terras aan de Atlantische Oceaan. Noem mij maar ouderwets. Op de vlooienmarkt van Fuseta koop ik literatuur per strekkende meter. Ik heb inmiddels alles van Heere Heeresma en Herman Pieter de Boer, twee helden van me die zeer geliefd zijn bij de Nederlandse expats hier. Verder hou ik me niet zo bezig met de vaderlandse bellettrie. Ik ben dan ook blij dat ik niet ben uitgenodigd op het Boekenbal komende vrijdag, want ik word doodongelukkig van provinciemeisjes van fortysomething die van hun uitgevers ondeugende verhalen moeten schrijven en krijsen: kijk mij toch eens lekker gek doen, met mijn uitgedroogde verboden pruim! Ik fap nog liever op een tweedehands deeltje Bob en Daphne van Nederlands eerste pornograaf Han B. Aalberse, de Nederlandse Henry Miller (proest). 

Een van de meest verdrietig momenten in mijn leven was het leeghalen van het ouderlijk huis na de dood van mijn vader. Mama was het jaar daarvoor overleden. Niemand wilde pa’s indrukwekkende bibliotheek hebben. Vroeger kon je tijdschriften en boeken deponeren in een Rode Kruishuisje langs de weg maar die kon ik niet in vinden in Veenendaal, of ze bestonden al niet meer. Het enige boek van antiquarische waarde was een oude statenbijbel met leren kaft en gouden sloten. Die ging naar mijn zus. 

Voor de leken onder de lezers: de Statenvertaling (of Statenbijbel) is de eerste officiële Nederlandstalige bijbelvertaling, die rechtstreeks uit het oorspronkelijke Hebreeuws, Aramees en Grieks werd vertaald. De opdracht voor de vertaling werd in 1618 gegeven op de Synode van Dordrecht; de Staten-Generaal werd gevraagd de vertaling te betalen. De Statenbijbel is de basis van de Nederlandse taal, zoals de King James Bible dat is voor de Engelse taal en de Lutherbibel voor de Duitse taal. Mijn taalgevoel heb ik volledig te danken aan het Goede Boek, dat ik lang vervloekt heb, en aan mijn ouders die beiden boekenwurmen waren. Ik vind het onvoorstelbaar dat er hedendaagse Nederlandse auteurs en autreutels zijn die nog nooit ook maar één blik in de bijbel hebben geworpen en of dat nou uit dédain, domheid of wokeness voortkomt, dondert niet: ik vind het schandalig. 

Boeken bij het grofvuil zetten vind ik bijna net zo erg als het verbranden van boeken. Ik kon pa’s bibliotheek ook niet meenemen want ik leefde uit een koffer. 

Het enige dat ik kon doen, was op een waardige manier afscheid te nemen van de boeken die pa maar ook mij hadden gevormd. Ik heb een hele dag, avond en nacht in het ouderlijk huis gezeten en alle boeken door mijn handen laten glijden. Ik was knetterstoned, anders had ik het niet volgehouden, en heb zitten janken als een kind. Het was deels zelfbeklag en deels pathos maar behalve de krokodillentranen waren er ook echte tranen: ik was wees geworden.

Doomsday. Ik sla de laptop open en kijk naar de reaguursels onder mijn stuk over Thierry Baudet. Het meest pijnlijke is dat veel reaguurders denken dat de monoloog van Thierry mijn tekst is! Ik heb de beste man een uur geïnterviewd en de tekst letterlijk uitgewerkt. Schiet de boodschapper maar dood! 

Neem nou deze reactie van Zeeman73: 

Het is eigenlijk vreselijk cliché en elke week hetzelfde wat de schrijver produceert.

Hij vertelt waar hij is en wat hij doet. Hij ontmoet een BN'er, vaak een politicus, of een buitenlands politiek figuur. Dan beschrijft hij het gesprek. Het geheel vaak doorspekt met clichetermen waarmee grappig politiek rechts politiek links en de rest van de wereld beschrijft. Maar eigenlijk gaat het altijd over de schrijver zelf. Dagboek van een narcist. Het biedt eigenlijk nauwelijks informatie, interessante standpunten of kritische reflectie.

En deze van Nonkel Frituur dan! 

Smaken verschillen. Voor mij is het zattemanspraat en navelstaarderij van een aan lager wal geraakte journalist.

Maar anderzijds vind ik het een goed idee om er Baudet naast te zetten. Zo komt Arturo er toch nog goed uit. Dat is alsof je een Belg fotografeert met een koe ernaast. Het eerste wat opvalt is de intelligente blik in de ogen van de koe.

Beste_Landgenoten citeert mij: 

"met de cryptofascisten van D66 en de Pol Pot-groupies van GroenLinks is veel gevaarlijker voor 's lands toekomst dan een kabinet met de VVD, PVV, FvD, JA21 en BBB." Ah dus dat vindt hij echt. Dus dan reis je de hele wereld over, je ziet alles, je lult met iedereen en dan is dit je conclusie. Wappies aan de macht.

Maar die meneer Beste_Landgenoten heeft mijn citaat helemaal uit de context gerukt! Er stond namelijk: Als ik nu nog een column in de Volkskrant had, zou ik schrijven: een kabinet - laten we het Kabinet-Kaag 1 noemen - met de cryptofascisten van D66 en de Pol Pot-groupies van GroenLinks is veel gevaarlijker voor 's lands toekomst dan een kabinet met de VVD, PVV, FvD, JA21 en BBB. Die column had dan meteen op 1 gestaan bij best gelezen*, boven een column van Sander “clickbait” Schimmelpenninck, waarin hij Jeroen Pauw voor moffenhoer uitscheldt omdat mijn goede vriend in het verleden “extreem-rechtse” politici had uitgenodigd in zijn talkshow (volgens de nanobengel). *

Gelukkig ook een lieve reactie van Aleon: Weer mooi stuk. Ik kan me in bepaalde zaken wel vinden maar in heel veel niet, bij Baudet. Dat daar gelaten wil ik wel een lans breken voor het werk van "De Don". Ik betreur het dat zijn columns zo laat geplaatst worden en er dan een 12-uurs limiet is voor reaguursels. Sinds zijn vorige column weten we dat hij de reacties niet alleen met kritische, maar ook met angst en beven doorspit. Ik denk dat er veel meer reacties zouden komen als men langer kan reaguren, iets wat ik Arthur van harte gun.

Ik mis vaak de termijn en ben dan helaas te laat, zullen anderen ook wel last van hebben denk ik. Bovendien is het nu zaterdagavond, zijn veel lezers geoccupeerd en ook zondagochtend vroeg zal er niet veel aandacht zijn. Plaats de werken van don Arturo op een wat handiger tijdstip en verleng de reactietermijn voor zijn columns alleen tot 24 uur. Dus Geenstijl, doe ff wat extra voor het beste paard van stal zou ik zeggen.

De zondvloed is uitgebroken. Het regent onafgebroken in de Algarve. Toch twee keer met de honden naar het strand en de zoutpannen geweest, in poncho en regenlaarzen. Ik voel me net de visser in  I Know What You Did Last Summer. De hele Ria Formosa is één grote modderglijbaan en ik breek een paar keer bijna mijn nek. Dat kan ik er nog wel bijhebben, bij de gebroken rugwervel (Th 12) en de gebroken schouder. Het zit zo: op het strand voor mijn hut zwerft altijd een roedel onaangepaste honden. Er heerst een soort wapenstilstand tussen die beesten en de mijne, maar op een dag ging het mis. De kleine Matcha ging in de aanval, vermoedelijk om het baasje te beschermen, en al spoedig rolde er een kluwen woeste honden over het strand.

In een nanoseconde parafraseerde ik William Burroughs: beware of whores who say they don’t want money. The hell they don't. Never interfere in a dogfight. 

Toch moest en zou ik met gevaar voor eigen leven Matcha gaan redden, maar ik had Tita en Jamba nog aan de lijn. Het noodlot sloeg toe want ik struikelde en viel keihard op mijn ruk- en schrijfarm. Dus maar aan de proletendrugs aspirine en ibuprofen. Na vijf dagen ging ik toch maar naar de kliniek in de shopping mall van Olhão. En jawel: een enorme barst in het schouderbot. Ik kon niet slapen door het helse lichaamsleed, zoop een fles brandy leeg en mijn hele leven kwam voorbij in een zeer korte B-film die oneindig werd herhaald. "Is dit alles?!" dacht ik. En toen, radeloos als Saul onderweg naar Damascus, bad ik: lieve Heere Jezus, laat de pijn verdwijnen en dan ga ik als tegenprestatie iets heel anders doen met mijn leven, en vergeef me deze fles brandy, die was echt niet ingecalculeerd maar het is de schuld van Matcha die ik immers moest beschermen. Het resultaat van het gebed: een gebroken rugwervel en nog een gevarieerd pijnpakket op de koop toe. Dank u, Allah.

Frenske, de moddervette Icarus die zo graag naar de zon vliegt maar zijn vleugeltjes houden het niet meer. De Duitse auto-industrie kotst onze klimaatclowntje uit.

Een voorproefje van mijn interview met Gerolf Annemans, aanstaande zaterdag op GS, in de serie Europese Patriotten. Gerolf houdt niet zo van Frenske.

Annemans: 'De autoindustrie zegt dat ze de Green Deal niet meer kunnen volgen en de lidstaten weten dat ze het individueel vervoer van hun kiezers gaan aantasten als ze doorgaan met deze quasi-religieuze onzin. Frans Timmermans gaat nog door op het elan dat hij onder Juncker had: dat van Dauphin, van kroonprins. Hij dacht zelf dat het zou lukken, zich wentelend in het applaus in Straatsburg, na het gebruik van wat talen in een toespraak. Het fanatiekste applaus tijdens zijn speeches kwam van de Groenen, dus daar ging hij op af. Hij geloofde op den duur zelf in de verheerlijking die hij zelf had opgezet. Zijn ijdelheid wordt enkel afgeremd door de omvang van zijn lichaam, dat hem saboteert in zijn wereldbeeld vol energie en gezondheid. Tot hij inzag dat hij opzij was geschoven door Frankrijk en Duitsland, als mogelijke voorzitter van de Europese Commissie. Frans knalt nu met volle gewicht tegen de werkelijkheid aan. Maar de werkelijkheid trekt zich niets aan van Dauphin. Timmermans dacht echt dat hij kroonprins van het Europese niveau was en dat niets hem kon tegenhouden. Ook de Nederlanders geloofden in de de propaganda van de MSM. Ze dachten dat Spitzenkandidat democratisch gekozen zou worden, maar in de praktijk komt die altijd uit de EPP. De sluwe Macron wilde Spitzenkandidat Manfred Weber echter helemaal niet omdat hij daar geen vat op had, en omdat die geen Frans spreekt. Dat is altijd de banale redenen. 

Laat mij een kutweek vrolijk afsluiten met het Rotterdamse boekenbal aanstaande vrijdag 10 maart, dat ik samen met mijn uitgever Ezo Wolf organiseer.

Mijn grote vriend Han van der Horst zal mij aan de tand voelen over de Boze Blanke Man. Toegang gratis en mijn uitgever Otto Wollring geeft drie exemplaren van De Boze Blanke Man weg, gesigneerd en gepreegd. Mailtje naar bullebal@yahoo.com! Ik verricht de loting!