Het nieuwe jaar is begonnen. Feest dus. Gefeliciteerd met het EU voorzitterschap! Gefeliciteerd met de inwerkingtreding van het EU-Verdrag! Wut? Juist in Oekraïne is het EU-Verdrag in werking getreden tegen alle democratie in. Een slap in the face voor de strijders der democratie van GeenPeil. Porosjenko kondigde het natuurlijk al aan tijdens zijn bezoek in Nederland dat het Verdrag er sowieso komt. Het Verdrag is niet geratificeerd door alle lidstaten, maar het treedt al in werking. Europa laat Nederland links liggen. Hoezo democratie? Eerder in december gaf de Europese Commissie al een positief advies voor visum-vrij reizen voor Oekraïne. Het land zou de ‘goede kant’ op gaan, behalve op de aanpak van corruptie. Laat dat nou net het punt zijn waar de zittende regering weinig aan doet, ondanks al haar grootspraak. In het subsidiesponsje De Correspondent leest u dat er ‘hoop’ is om de corruptie aan te pakken. Onzin. Die ‘hoop’ was er tijdens de Majdanprotesten in Kiev eind 2013, maar nu er maar weinig vooruitgang lijkt, is die ‘hoop’ allang verdwenen. De Correspondent laat kennelijk bewust weg dat de ‘pro-Europese’ premier Arseniy Jatsenjoek van corruptie wordt beticht. De Volkspartij van Jatsenjoek heeft zich zodanig beschadigd door alle corruptiebeschuldigingen dat het niet meedeed met de lokale verkiezingen op 25 oktober 2015. Er zijn oproepen om Jatsenjoek te doen aftreden en te vervolgen, samen met enkele van zijn partijgenoten. Het gebeurt echter niet.

Er woedt nu al meer dan een jaar een van de bloedigste oorlogen in Europa. Europese politici willen de ernst er niet van inzien, dus ondanks al het geweld verlegt het haar grenzen tot aan de Oekraïense frontlinies. Gewoon omdat het kan. Niet over nagedacht. Er wordt niet over gesproken om het 'Europese project' maar voort te bouwen. Over de rug van duizenden slachtoffers. De oorlog in het oosten van Oekraïne is een vies spelletje. Oekraïne wijst de vinger naar Russische betrokkenheid vanaf dag één dat er in Donetsk gewapende rebellen de stad gingen overnemen. Het zou een Russisch project zijn. De Russen en de separatisten hebben dat altijd ontkend, en daar zit zeker ook wat in. Toen na de Majdanprotesten in Kiev er een (illegaal) referendum werd gehouden op het toen nog Oekraïense schiereiland de Krim, kreeg men in Donetsk en Loegansk (de andere grote stad in het oosten) hoop. Ze wilden niet meedoen aan het Europese project van Oekraïne. Logisch ook, want het gebied in Oost-Oekraïne bestaat uit veel burgers die meer op hebben met Rusland dan met Europa. Familie, vrienden, vele geschiedenissen lang maakten zij deel uit van de Russische identiteit en dat werd flink verstoord toen van november 2013 tot en met februari 2014 werd geprotesteerd in de Oekraïense hoofdstad, met als gevolg dat president Janoekovitsj werd afgezet en vluchtte. De president die een grote achterban had in de oostelijke gebieden van Oekraïne.

Het was weer ouderwets gezellig in de Rada (het Oekraïens parlement). Premier Arseniy Jatsenjoek werd (in het homofobe parlement) bij zijn ballen vastgepakt door een lid van Porosjenko’s partij, Oleg Barma. Gewoon omdat er nogal wat onvrede is over de corrupte Jatsenjoek die de functie van premier nog steeds bekleed en hij de ene corruptie beschuldiging na de ander om zijn oren krijgt geslingerd. In een geciviliseerd land was hij allang vervangen en berecht (een hoge straf weer niet, want klassenjustitie in het geciviliseerde westen), maar in Oekraïne niet. In een geciviliseerd land wordt er in het huis van de democratie niet gevochten, maar in Oekraïne wél. (En in een geciviliseerd land word je wél vervolgd als je het woordje ‘minder’ voor een niet-blanke bevolkingsgroep zet). De uit Georgië verbannen ex-president Michaël Saakasjvili tovert elke week wel weer een nieuw stukje bewijs uit zijn hoed dat de verdenking op Jatsenjoek versterkt of dat er weer iets nieuws bijkomt. Het zijn soms de buitenlanders die al het werk doen in Oekraïne en je zou denken dat het werk van Saakasjvili enigszins gewaardeerd wordt. Niemand anders doet het namelijk! Niets is minder waar. Tijdens een vergadering van het Oekraïense kabinet (waar Saakasjvili, gouverneur van de Odessa provincie ook bij was) liep de spanning wéér hoog op. Minister van Binnenlandse Zaken Avakov noemde Saakasjvili een ‘klootzak’. Saakasjvili noemde Avakaov een ‘lul’. Dat ging een tijdje door tot de heet geboterde Avakov maar een glas water in het gezicht van Misja te gooien. Zucht. Doe eens normaal man!

Joe Biden, de vice-president van Amerika (die andere grote bondgenoot van Oekraïne), was afgelopen week in Oekraïne. Niet om druk uit te oefenen op de Oekraïense maffiaregering zodat ze als de sodemieter Neerlands cultureel erfgoed moeten teruggeven, maar om diezelfde maffiaregering erop te attenderen dat ze de corruptie "die Oekraïne als een kanker kapotmaakt" moeten aanpakken. Al sinds het aantreden van chocoladeboer Porosjenko roepen westerse leiders dat het land de corruptie moet aanpakken, maar echte vooruitgang boekt Porosjenko’s regering niet. Westerse regeringen staan aan de zijlijn en blijven roepen dat de corruptie moet worden aangepakt, maar het blijft bij woorden. Pas als het EU-Verdrag écht in werking treedt, dán pas wordt er écht vooruitgang geboekt. Of zo.

Dat Oekraïne een corrupt oligarchenlandje is behoeft geen uitleg. Waarschijnlijk wist u dat wel. Toch lonkt er ergens ook een lichtpuntje: de jonge generatie. Zij zijn de toekomst van het land die de corruptie en de economische hervormingen moeten gaan tacklen de komende jaren. Wat in het Westen echter vaak wordt verzwegen, is dat Oekraïne een vooral jonge, hoogopgeleide en ondernemende bevolking kent die echt wel heel graag hard willen werken, maar de mogelijkheden en goede salarissen blijven door het staatskapitalisme uit.

Het was de week van de Oekraïense leugens, bedrog en propaganda. Dat terwijl de Oekraïense oligarch president Petro Porosjenko een bezoekje aan Nederland bracht. In het Nederland van liberale Europese normen en waarden mocht Porosjenko zelfs een lezing geven over Europese democratie. Wat weet die man nou van Europese democratie. Het begrip democratie kent hij niet eens. Hij zit zelf op de Oekraïense troon, juist door het niet zo nauw te nemen met een democratische rechtsstaat. De afgezette Janoekovitsj zag allicht meer heil in Rusland dan Europa, maar het was geen dictator zoals velen hem noemen. Janoekovitsj was namelijk democratisch verkozen. In een goed functionerende democratie zouden er tegen het einde van de ambtstermijn van Janoekovitsj nieuwe presidentsverkiezingen komen. Op een geciviliseerde manier, zoals we dat onder andere in de Europese Unie kennen. Noem het gerust "Europese democratie" of "Westerse democratie", maar dat Porosjenko de scepter zwaait over Oekraïne is in geen enkel geval op een democratische manier gebeurd. Dat Porosjenko juist een lezing geeft over Europese democratie laat zien hoe arrogant en Europa-blind hij is, want (nogmaals) hij weet NIETS van democratie.

Terwijl Europa in de greep is van wat mohammedaanse gekkies die uit naam van Allah liberale, ruimdenkende, jonge mensen hebben afgeslacht in Parijs, gaat de terreur in het oosten van Oekraïne gewoon door. Geen IS daar, gewoon blanke, Slavische volken die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Sinds 1 september is er weer een nieuw staakt-het-vuren gaande dat, net als de eerdere twee, uiteindelijk weinig voor lijkt te stellen. Heel even leek het einde van alle bloedige oorlogsterreur in zicht te komen, nadat het wekenlang stil was aan de Oekraïense frontlinies. Rusland-analisten zagen een verband met de Russische interventie in Syrië. Je vraagt je natuurlijk ook af in hoeverre het Kremlin genoeg dollars roebels heeft om aan twee actieve oorlogen deel te nemen. De wereld kijkt naar Poetin’s interventie in Syrië, spreekt er schande van dat Russische gevechtsvliegtuigen mogelijk de (door Amerika gesteunde) oppositie bombardeert (iets wat Poetin wederom keihard ontkent) en een een-tweetje doet met de Syrische dictator Assad. Het bloed dat nog steeds in Oost-Oekraïne vloeit krijgt niet de aandacht die het zou moeten krijgen.

“Een historische week in Oekraïne” noemden Oekraïense media het. De week waarin een tiental wetten door het parlement heen gesleurd moet worden om visum-vrij reizen mogelijk te maken voor Oekraïeners naar het geciviliseerde Europa. Alles ter voorbereiding van de inwerkingtreding van het Associatieverdrag tussen Oekraïne en de EU. Dat er een referendum komt, betekent immers niet dat bepaalde delen van het verdrag al ingevoerd worden. Of nou ja, zolang de Oekrauiense politiek dat wil, want die hebben daar nogal een andere kijk op. De tien wetten die door het parlement heen moesten bestonden uit anti-corruptiewetgeving, het ontnemen van immuniteit rechters en parlementariërs en anti-discriminatiewetgeving dat homoseksuelen niet gediscrimineerd mogen worden op de werkvloer. Tja, en dat laatste, slikken de grijze pakken in het Oekraïense parlement met een behoorlijk zuur gezicht.

Oekraïne is een geweldig land en het verbaast me dat zo weinig buitenlandse toeristen dit land bezoeken. Dat er een oorlog in het oosten van het land woedt, betekent niet dat het hele land (bijna twee keer zo groot als Duitsland) gevaarlijk is. Ik was deze week in het zuidelijke Cherson (niet te verwarren met het door tokkie gajes verpauperde Griekse Chersonissos), zo’n twee uur rijden van het door Rusland geannexeerde schiereiland de Krim. De rivier de Dnjepr eindigt in Cherson waarna het uitmondt in de Zwarte Zee. Het zonnetje scheen, felblauwe lucht, en het was tijd om eens goed na te denken. Met mijn iPad in de handen ging ik zitten op de top van een heuveltje met de intentie om een boek (e-book) te lezen. Ik kon mijn ogen echter niet van de mooie, haast eindeloze rivier houden. De stilte, op wat zwerfhondengeblaf na dan. Aan de overkant van de rivier liggen eindeloze velden en moerassen. Honderden kilometers verder woedt er een oorlog. De overkant van de rivier leidt in de richting van het kille oosten van Oekraïne. Dit is de rivier die het land in twee delen heeft gesplitst. Al voordat er meerdere oorlogen werden gevoerd in dit land.

De groeten uit Cherson trouwens. En van deze lieve baboesjka. pic.twitter.com/KfVNdBDOOK

— Stefan Huijboom (@SHuijboom) 4 november 2015

Petro, Wat heb je er toch een puinzooi van gemaakt in die anderhalf jaar dat je president bent van dit verscheurd en zowat failliete landje. Veel woorden en weinig daden. Je woorden zijn voor Brussel kennelijk meer waard dan daden. Als Oempa Loempa’s geloven de grijze pakken in Brussel je op je heilige chocoladewoord en door al haar expansiedriftfetisjisme wordt er vanuit de Europese zetel alleen maar positief gereageerd op de ‘ontwikkelingen in Oekraïne’. Maar, die lui in Brussel hebben schijnbaar een plaat voor hun kop. Dat bleek maar weer tijdens de lokale verkiezingen van 25 oktober jl. Je rechterhand, premier Arseniy Jatsenjoek, durfde al niet met zijn Volksfrontpartij mee te doen aan de verkiezingen. Logisch ook. Een premier die van corruptie wordt beticht, wiens politieke vriendjes van corruptie worden beschuldigd, dus ja, dan doe je ook niet mee aan corruptievrije verkiezingen in het niet door corruptie geplaagde Oekraïne. Toch? In die o zo mooie zuidwestelijke havenplaats Odessa ging alles goed. Toch? Of nee, niet juist! In de stad van je nieuw aangestelde gouverneur Michael Saakasjvili was een en al sprake van fraude. Er waren berichten dat burgers betaald kregen als ze op een bepaalde partij zouden stemmen. Wel op voorwaarde dat ze een foto maakte met hun smartphone op wie ze stemden. Tegenwoordig kunnen zelfs armoedzaaiers in Oekraïne een goedkope kutsmartphone kopen met een nog kuttere camera, maar je begrijpt mijn punt. Fraude! Corruptie! Net als je goede vriend Arseniy, die door het stof moet gaan door alle corruptiebeschuldigingen. Ahfijn, niet dat ik daar moeite mee heb. Maar pak die lokale corruptie dan óók aan. Wel fair tegenover Arseniy, want nu is hij de kop van jut.