Vergeleken met Nederland, het land van lichte zeden waar mohammedaanse pedo’s nog steeds hun minderjarige kindbruidjes uit het puin van Aleppo naar AZC Woerden over kunnen brengen alwaar ze worden opgewacht door bleekscheetjes in bivakmutsen, is Oekraïne, het land van lekkere wijven (klik) en voetbalhunks (klik), ook best een keihard land voor de tere zieltjes onder ons. Verzorgingsstaat? Sociaaldemocratische babyboomers die vechten voor jouw sociale rechten van andermans geld? Nee, dat bestaat hier niet. Hier werk je je de tyfus voor een kutsalaris totdat je er letterlijk dood bij neervalt. Daar waar in Nederland de werkloze liever een bezoek aan het UWV brengt dan een baan aanneemt dat onder zijn of haar niveau ligt, gebeurt dat in Oekraïne anders. Als de verzorgingsstaat je in de steek laat, heb je ook weinig keuze anders dan je vrieskoude ballen uit je broek te werken. Goede vriend Aleksander is waar menig bijstandstrekker in Nederland een voorbeeld aan kan nemen (let je op Frank van der Linde?). Ik ontmoette Alexander bijna een jaar geleden in een bar waar ik met wat vrienden een wodkaatje biertje deed. Alexander werkte in deze bar en we raakten wat aan de praat (mijn vrienden zaten op een Oekraïens kippetje te jagen en omdat ik daar niet op val, ben ik maar wat met de barman gaan kletsen, enfin). Mijn naar wodka bier stinkende bek viel open van verbazing toen Alexander vertelde dat hij zes (maar als het kan het liefst zeven!) dagen per week werkte in drie verschillende bars in Kiev. En hij had een rechtenopleiding gedaan. Geen werk als advocaat / jurist / griffier / of weet ik veel wat je met die opleiding kan doen. Gewoon geen werk. Nergens. Simpel zat; Alexander had geen financieel vangnet (zoals de meerderheid van de Oekraïeners) en moest elk baantje dat hem werd aangereikt wel aannemen, of ‘ie dat nou leuk vond of niet. Thuiszitten op de bank en je hand ophouden zit er niet in. Ja, het kan wel, maar dan krijg je omgerekend het minimuminkomentje van 60 euries in je handen geduwd en zelfs in Oekraïne kan je daar niet van rondkomen. Gelukkig voor Alexander verdient hij naar Oekraïense maatstaven zeer goed (600 euries naar eigen zeggen), maar of ie daar gelukkig mee is met zeven dagen per week ploegen en zweten, durf ik niet te zeggen. Wat ik wel weet is dat hij hoopt dat Oekraïne ooit EU-lid wordt. "Dan pas zijn er mogelijkheden voor ons, de jongeren, in dit land", aldus Alexander. En hij staat hier niet alleen in natuurlijk. De jongeren dromen van Europa.

Het is niet onopgemerkt gebleven: GeenPeil heeft een landelijk referendum afgedwongen. Maar de grootste uitdaging moet nog komen, namelijk de opkomstdrempel van 30 procent halen die nodig is om een geldige uitslag te genereren. GeenPeil kiest daarom voor een opkomstcampagne waarin we alle kiesgerechtigde Nederlanders oproepen om van hun democratisch recht gebruik te maken om een stem voor of tegen het EU associatieverdrag met Oekraïne uit te brengen. Omdat we niet vertrouwen op de eerlijkheid van Den Haag, noch op de scherpte van de Nederlandse journalistiek, om fair & balanced te berichten over onze nieuwe Europese buren in Kiev, hebben we een columnist aangetrokken die tot aan het referendum iedere week ongefilterd zal berichten over het leven, de politiek en de maatschappelijke situatie in Oekraïne. Dit is zijn eerste bijdrage. Wie is er nou eigenlijk ‘extreemrechts’? GeenPeil of die corrupte boel in Kiev?Toen op 14 oktober de Kiesraad bekendmaakte dat het GeenPeil referendum over het EU-verdrag met Oekraïne er komt (lang leve de democratie!) druppelde de berichtgeving van de internationale pers binnen. Bloomberg sprak zelfs van hoe GeenPeil de relatie tussen de EU en Oekraïne zou kunnen verstoren. En zie dat vervolgens maar eens uit te leggen aan de Oekraïense pers. Een vriend van mij in Kiev las het nieuws ook. Hoewel ik deze goede jongen hoog heb zitten, moest ik wel even twee keer lezen wat hij me schreef. "Ik wist niet dat er extreemrechtse Poetinflikkers in Nederland woonden", schreef hij me. De knaap voegde er nog aan toe of ik ook bij het ‘extreemrechtse Poetinflikker-kamp’ hoorde. Want ja, ‘wie niet voor ons is, is onze grote vijand en heult met Poetin’. Eerder zette Oekraïne nog een zootje journalisten op een ‘zwarte lijst’ omdat ze 'een gevaar voor de nationale veiligheid vormden’. Op die lijst staan ook enkele Spaanse journalisten, ontvoerd door IS, die nog nooit eerder een stap hebben gezet op Oekraïense bodem, maar dat terzijde. Op die lijst stonden ook journalisten van de BBC, evenals Russische journalisten (maar daar maakt niemand zich in het ‘vrije Westen’ zorgen over). Na wat druk op chocoladeboer president Porosjenko verwijderden de Oekraïense autoriteiten de BBC journalisten van de lijst, maar enkel omdat Oekraïne de "banden met Europa niet wilde verstoren" (kuch), en niet omdat ze persvrijheid nou zo belangrijk vinden. Hé, zie ik daar een overeenkomst met Rusland? Want ook dáár moet je je bek houden als je kritiek hebt.