Nee, er is nog niet alles gezegd en geschreven over de (verdronken) bootvluchtelingen. Ja, er is schande gesproken over de vorm van de discussie, want dobbernegers zijn ook mensen. Een enkeling stelt zijn huis beschikbaar – waarom in hemelsnaam? Onder een brug wonen ook dakloze mensen, van het soort dat je kunt verstaan nota bene. Neem die dan in huis! Hebben wij mensen een morele verplichting om de andere mens te helpen? Zelfs ik ben geneigd om daar bevestigend op te antwoorden. Niemand echter die het lef heeft om de fysieke grenzen van die morele verplichting te verkennen. En niemand die het lef heeft om toe te geven dat het leed in de straat tastbaarder is dan dat om de hoek, laat staan over de grens. Maar gelukkig is er nog altijd een Volkskrant-columnist. Nooit te beroerd om een moreel oordeel te vellen over de ander. Mensen zoals Peter Middendorp, die door de ander te beschrijven – in casu een vrouw met een mening en een journalist met een moral fag missie – menen buiten de discussie te blijven, willen niets liever dan wijzen op hun eigen superieure houding. Maar ja, hoe doe je dat, zonder al te veel opzien?

Hij is niet mijn favoriet maar vooruit: van een chauffeur mag je niet teveel verwachten. Op tijd zijn, voorzichtig rijden en me met rust laten: veel meer eisen heb ik niet. En me iets over Turks-Armeense verhoudingen vertellen. “Daar heb ik toch niets mee te maken!” grijnst hij zijn tanden bloot. “Politiek? Pfff. Nee. Ik heb vier taxi’s, Fiat Doblo’s. Maar ik ga er een weg doen, ik wil een Volkswagen.” De merknaam ontgaat me. Bovendien heten die wagens allemaal anders in Turkije. Whatever. Nu is het natuurlijk de vraag wat een doorsnee Nederlander weet over de geschiedenis der Nederlanden en de rol van Duitsers, Vlamingen, Spanjaarden en Engelsen dus tja, waarom ik verwacht dat een chauffeur en godbetert de eigenares van een schoonheidssalon me wijzer kan maken over een vermeende genocide, joost mag het weten. Behalve dan dat de Turkse geschiedenis een jonge is: de republiek Turkije bestaat pas sinds 1923 (nog geen 92 jaar).

Na de gijzeling in een café in Sydney toonde de Australische premier Abbott al dat hij ballen had. Zonder pardon kondigde hij aan dat radicale moslims en zij die een gevaar voor de Australische veiligheid zouden kunnen vormen, hun paspoort kwijt kunnen raken. Op zich niet zo gek, als je bedenkt dat je zelfs geen voedsel, fruit, beesten of anderszins soort van levende wezens het continent mag indragen wegens te gevaarlijk. Best gek dat een radicaal dan wel welkom zou zijn. Nope, de Aussies laten zich niet gek maken. Niet door Britten, en al helemaal niet door moslims. Na het paspoort van moslims afpakken dingetje heeft Abbott nog wat bedacht: ouders die hun kinderen niet laten inenten, krijgen geen kinderbijslag - omgomgomg wat een briljant idee is het eerste wat je als kinderloze denk. Nog beter zou het zijn om ouders die hun kinderen niet inenten, uit de ouderlijke macht te plaatsen – want niet inenten = kindermishandeling - maar goed, dit is een begin. Het tweede wat je denkt is: shit. Dat kan niet in Nederland. In Nederland staat het geloof boven elke vorm van rationeel denken. Boven elk mensenrecht. Boven discriminatie.

Sta je dan als volwassen man aan wildvreemde mensen te vragen of ze willen opsodemieteren. Wat een treurigheid: pic.twitter.com/ODCdC4gidB

— Harald Doornbos (@HaraldDoornbos) April 4, 2015

Dat mijn persoonlijke mening over oorlogscorrespondenten niets anders is dan mensen die liever ergens een kogel vangen in plaats van nog langer tijd besteden met familie, partner en vrienden in Nederland, doet natuurlijk niets af aan de kwaliteiten van zo’n man. Vooral niet aan die van Harald Doornbos, de man die mij ooit om de een of andere reden Eva Braun noemde. Ebru, Eva: whatever. Gelukkig is er geen moral fag verloren gegaan aan Doornbos. En dankzij Twitter mag iedereen meegenieten van de objectiviteit van een hedendaags journalist. Die zich opwindt over wat een Belg in België doet. Filip DeWinter, baas van het Vlaams Belang, ging op 3 april de straat op ergens in België en vroeg aan islamieten of ze niet liever terug zouden gaan naar huis. En dan niet het huis in de buurt maar het huis waar ze vandaan komen. Aangezien je islamieten dag in dag uit hoort janken over hoe slecht het hier in - en waarschijnlijk in België nog slechter - een redelijke vraag zou je denken. Maar ja. Zeg Filip DeWinter. Zeg Vlaams Belang. Zeg Moslim. En de Harald Doornbosachtigen denken maar een ding: “Wat een treurigheid.”

SP-voorman Emile Roemer heeft zo zijn momenten. Vanochtend kwam er bij WNL zomaar ineens een gedachte uit, die élke Nederlander met hem deelt behalve zijn collega's die het tot de ministerraad geschopt hebben. Je zou je bijna afvragen of wij nou zo slim zijn of politici zo dom, maar dat soort retorische vragen zijn voorbehouden aan voetbalcoaches. Je hebt er ook niets aan: we kunnen het allemaal wel met Roemer eens zijn maar veranderen doet er toch niets. Zeker niet in de financiële sector. En al helemaal niet bij de ABN AMRO.

Iedereen en z’n moeder verbolgen over het feit dat Mohammed zich moet invechten in Nederland. Over het feit dat de MinPres zoiets zegt – over Mohammed. Dat die Mohammed gewoon een Nederlandse staatsburger met stomme ouders is die hun kind Mohammed noemen, heeft niemand het. Vrijwel elke puber die een Mohammedachtige naam heeft, is in Nederland geboren uit ouders, van wie er tenminste één in Nederland opgegroeid is. Een ouder die zijn/ haar hele jeugd zijn naam heeft moeten spellen, moeten uitleggen waar die naam vandaan kwam, moeten kiezen tussen het land van zijn ouders en het land waar ‘ie woont, moeten uitleggen wat ‘ie wel/ niet eet en waarom niet, moeten aanhoren dat ‘ie Nederlands moest spreken. Ouders die vreemdelingen waren in Nederland. Die zich hebben ingevochten – dat heeft de MinPres best goed begrepen. Die ouders zijn late dertigers, begin veertigers. Met banen. Stemrecht. Partners. En kinderen.

Vroeger, toen huizen nog oprijlanen hadden, het stuk weg langs de stoep gratis was en twee auto’s per huishouden een vanzelfsprekendheid, deed het er allemaal niet aan toe. Achteloos zette je de auto ergens neer. Geen haan die er naar kraaide, ruimte zat en gratis bovendien. Tot de parkeermaffia wakker werd en de melkkoe die auto heet aan het infuus gelegd werd; het geldlekinfuus. Wie nog opkijkt dat parkeren op sommige plekken inmiddels zes euro per uur kost, is de afgelopen jaren niet in de Randstad geweest. Het feit dat wij die euro’s over onze schouders gooien en braaf de Parkline aanzetten, toont de ware aard van de Hollander: als een kikker die gekookt wordt ondergaan we het geldbloeden. Geen centje pijn – heus. Want echte irritatie zit ‘m in iets totaal anders dan de kosten. De echte irritatie heet mede-autobezitter. Mede-autoparkeerder. Mede-pauper die geen oprijlaan tot zijn beschikking heeft en net als ieder ander zoekt naar een plek in een stad die beroofd is van parkeerplaatsen. En die in tegenstelling tot ondergetekende niet kan inparkeren.

Andermans kinderen zullen me werkelijk aan m’n reet roesten en als ze afreizen naar China om kapitalistje te spelen zal het me jeuken, als ze afreizen naar Afrika om koloniaaltje te spelen zal het me jeuken en als ze afreizen naar Syrië om jihadistje te spelen zal het me ook jeuken. Als ze maar gelukkig zijn hé? Niet mijn kinderen. Niet mijn bloed. Niet mijn toekomst. Niet mijn trots. Niet mijn drama. En zeker niet degene die ooit op een dag mijn billen zal mogen vegen. Not gonna happen. Maar de afgelopen weken probeert de een na de ander mij ervan te overtuigen dat kinderen die naar Syrië afreizen om jihadistje te spelen op een bepaalde manier ‘gered’ moeten worden. Want het zijn kinderen.

Terwijl de koers die de VVD houdt in geuren en kleuren wordt toegelicht in de Telegraaf van dit weekend – je zou er bijna een abonnement op dode bomen voor nemen – gaat het een stuk verder in de krant over belangrijke zaken. Echt belangrijke zaken: diversiteit. Lees de column van Anne Gram. Vooral over het gebrek aan diversiteit. Ook zonder wetenschappelijk onderzoek kun je stellen dat de top van het bedrijfsleven bestaat uit blanke mannen. Uiteraard is er wel onderzoek naar gedaan: slechts 12% van de besturen bestaat uit vrouwen. En dus heeft de overheid in al haar wijsheid al jaren geleden besloten dat er een quotum ingesteld moet worden: in 2016 moet 30% van de raden van bestuur en commissarissen uit vrouwen bestaan. Ook een niet-raketgeleerde kan concluderen dat dát niet gaat lukken.

Geminacht, mishandeld, verkracht en vermoord worden omdat je vrouw bent: ik wil er niets mee te maken hebben. Vrouw-zijn betekent wereldwijd het onderspit delven; in onze westerse wereld op een andere manier dan in nog achterlijkere gebieden van de aardkloot. In Nederland hebben we het relatief goed – vrouwen worden onderbetaald maar hey, we hebben wél recht op twaalf jaar alimentatie bij scheiding. Je kunt niet alles hebben. Afgelopen week verscheen dit op m’n Facebook startpagina, en ondanks dat mijn Turks ver achterblijft bij dat van Frederike Geerdink, draaide mijn maag zich om. Toegegeven: ik kende niet alle woordjes. Ik kende niet alle uitdrukkingen. Laat staan dat ik de hoofdrolspelers ken anders dan de opperislamist Recep Tayyip Erdogan, President van Turkije. Maar dan weet je eigenlijk al genoeg. En omdat genoeg niet voldoende is, toch het woordenboek erbij gepakt. En de vrouwonvriendelijke uitspraken van de sleutelfiguren uit de Turkse politiek onder elkaar gezet. AKP kamerleden, AKP ministers, AKP burgemeesters, AKP politiechefs, AKP journalisten en artiesten.