Lekkere symboolpolitiek weer: Netanyahu roept joden uit Europa op naar Israël te emigreren. Omdat emigreren zo makkelijk is. Omdat je spullen oppakken, je gezin verhuizen, je bestaan achterlaten en met nul, zonder iets in een vreemd land aan te komen, te aarden en verder te leven zo vanzelfsprekend is. Tuurlijk, als je in een oorlogsgebied woont, in een totalitair regime leeft, is elke kans die je krijgt om weg te gaan een gouden. Dan ga je zelfs met 300 man in een rubberen roeibootje de Middellandse Zee op. Maar emigreren uit Europa? Waar geen oorlog is, relatieve welvaart heerst, gelijkheid en vrijheid in alle opzichten in de wet is vastgelegd? Voor iedereen? Dat is het equivalent van tegen een bankdirecteur (zeg: Zalm) zeggen dat ‘ie z’n baan moet opgeven omdat eten afhalen bij de voedselbank gratis is. Gestoord.

Het zijn aftandse banken, die Pathé de Munt heeft neergezet in de hal. Ze moeten ergens uit een depot zijn opgediept. En waarom ook niet? Bij gebrek aan beter ga je er toch op zitten. Telefoon erbij en wachten tot je naar binnen mag om je film te bekijken. Nog voor ik in de gaten had dat er iemand erbij kwam zitten, rook ik het. Een frisse bloemige geur. Iets wat je niet verwacht in een bioscoop met een aftandse bank. En dus zei ik er wat van: “Wat ruik jij lekker.” De bloemige geur kwam van een hoofddoekje af die blij verrast reageerde: “Dank je. Ik weet niet eens wat het is, ik mix altijd alles.” De autist in mij weet dan voldoende: mixen?! Van merken en geuren? Einde conversatie. Totdat er een aarzelend “Volgens mij ken ik jou...” volgt. Nou, daar gaan we dan hé? “Ik had nooit gedacht, echt nooit dat jij een compliment aan iemand als ik zou geven.” En dan begint het leuk te worden. “Want?” “Nou gewoon, ik had laatst een column van je gelezen. Over Albert Heijn. Ik dacht, als zij mij ooit tegenkomt, nou dan doet ze me wat aan…” “Want?” “Nou over wat je schreef, over hoofddoeken. Dat je er tegen bent.” Tja. De vraag is natuurlijk wat die mensen denken dat ik ga doen. Slaan? Onthoofden? In de fik steken? Zo ben ík niet opgevoed. “Weet je waar ik tegen ben? Dat ik in Nederland het gevoel krijg in Saoedie-Arabië te wonen. Ik heb álles tegen de hoofddoek, álles tegen mensen die ze dragen maar nog veel meer tegen mensen die vinden dat het normaal is om in Nederland zes kassa’s met zes hoofddoekjes te bemannen. Als er zes kerels hadden gezeten had ik het ook kut gevonden. Kijk om je heen: we zijn hier in een bioscoop. Als hier alleen vrouwelijk personeel zou zijn, of alleen mannelijk: dat zou je toch ook niet normaal vinden? ik was gisteren in het Rijksmuseum, bij de Late Rembrandt persbijeenkomst. Alle experts waren mannen. Alle zes! Het is 2015, ik vind dat niet normaal. Heb ik ook wat van gezegd.” Ze zweeg. Alsof het kwartje viel. “Ik vind het afgrijselijk dat vrouwen een hoofddoek dragen; verwacht van mij geen begrip. En wat ik nog afgrijselijker vind is dat onder het mom van diversiteit, de boel omslaat naar een mono-cultuur die de afspiegeling van de Nederlandse samenleving onwaardig is.” Ze knikte. Zei dat ze het begreep. Ik ging naar mijn film. En vraag me nog steeds af wat ze dacht dat ik haar zou aandoen als ze mij ooit zou tegenkomen.

Was het adrenaline of puur amateurisme, dat NOS finest afgelopen donderdag in geuren en kleuren een boekje opendeden over hoe je zonder pasje maar mét geweer het gebouw in kunt komen, waar onder andere het NOS journaal wordt opgenomen? Adrenaline of puur amateurisme, dat NOS finest afgelopen donderdag uitlegden dat pasjes, sluizen en dubbele draaideuren allemaal geen effect hebben, als iemand met een klappertjespistool aanbelt? En was het adrenaline of puur amateurisme, dat NOS finest afgelopen donderdag zonder enige terughoudendheid berichtte dat het een klappertjespistool was, dat die dingen ‘op internet’ voor een paar tientjes te krijgen zijn en dat het bezit strafbaar is omdat ze zo op echte geweren lijken? Het eerste wat je te horen krijgt als je beveiligd wordt – écht beveiligd hé, niet van dat amateuristische gedoe maar beveiligd door brede mannen die pistolen mogen dragen – is dat je met niemand over je beveiliging mag praten. Niemand.

Aangezien een beetje moskee in verkiezingstijd de favoriete hangplek van de PvdA is, was het dit weekend al bal: Aboutaleb was de vooruitgeschoven post en heeft in Rotterdam wat islamieten streng toegesproken. Briljante move: nu ff streng doen voor de bühne. Over een week of vier zieltjes stemmen ronselen. Je kunt er de klok op gelijk zetten dat journalistiek Nederland de komende week pavlovend over Aboutaleb heen hangt. De man heeft weer zo’n briljante daad gepleegd en heeft zijn ROT OP nog 'ns ff uitgelegd aan de mannen met baarden, die hun vrouwen onderdrukken, hun kinderen opvoeden tot jihadisten en PvdA stemmen. Pavloven dat Aboutaleb met zijn 'ferme taal' direct tegen het kabinetsbeleid is ingegaan. Het bestaat wel, een flinke PvdA’er! Het bestaat wel, een flinke Nedermarokkaan!

De Albert Heijn is een prachtige mini-samenleving. Jongens vullen de vakken, de meisjes zitten achter de kassa en al naar gelang de locatie en omvang van de winkel, is de managerT een jong broekie in een pak. De jongens zijn allemaal Nedermarokkaantjes of –Turkjes, achter de kassa zitten krullekoppen die door een hoofddoek in bedwang worden gehouden. De managerT is een kaaskop. Zijn rechterhand meestal een meisje al dan niet met hoofddoek, die met sleutels van kassa naar kassa loopt. Het is afgrijselijk. Zes kassa’s: zes hoofddoekjes. Ja, niemand die Albert Heijn zal beschuldigen van discriminatie. Totdat je opeens in Albert Heijn Museumplein komt. Hoogblonde jongetjes die hun zinnen net zo uitspreken als ik, helpen je bij het vinden van spullen. En van de zes kassa’s, wordt er slechts één bemand door een hoofddoek. Er loopt gekleurd personeel, je zou bijna denken dat het een afspiegeling van de Nederlandse samenleving is. Waarom Albert Heijn, kan dat niet overal? Waarom Albert Heijn, lijkt het personeelsbestand van jullie vestigingen in Amsterdam-West gerecruteerd in het midden oosten?

De hele wereld in rep en roer vanwege een gekkie op twitter. Er stond een agent aan de deur. Er belde een mevrouw van de terrorismebestrijding. En een mevrouw van Twitter. Ze stoorden bij de herontdekking van mijn favoriete hobby: Lego. Of ik aangifte wilde doen. De mevrouw van Twitter stond ik vriendelijk te woord: nee, maar succes ermee. De mevrouw van de terrorismebestrijding stond ik beleefd te woord: nee. De agent mocht niet binnenkomen en kreeg het NEE! op straat te horen. Hij bleef vriendelijk. Gaf zijn telefoonnummer. Ligt inmiddels bij het oud papier. Natuurlijk doe ik geen aangifte.

Toen banken nog handelden volgens hun taakomschrijving, was er de NMB. Er werkten meneren in pakken die aan het MKB kredieten verschaften; hun slogan was ‘de NMB denkt met u mee’. Er was ook nog een andere bank: De Postbank. Elke Nederlander had er wel een rekening lopen. Op een dag gingen de twee banken samen. Nederland vond dat maar een raar verhaal, twee zulke uiteenlopende banken die samengingen maar oké, de meneren zouden het wel snappen. Niet veel later kwam er nog een bedrijf bij: Nationale Nederlanden. Het geheel ging ING heten en lijfde steeds meer verzekeraars in. Heel Nederland kon zien dat het nieuwe credo (groot groter grootst) gedoemd was om te falen, behalve bestuurders en politici. Tegen de tijd dat het kaartenhuis in elkaar zakte, had ING zo’n 105.000 medewerkers. Tegenwoordig is ING een schim van wat ze ooit geweest zijn. Er werken nog maar 16.000 mensen en een nieuwe reorganisatie is al aangekondigd.

Lamyae is iemand op Twitter, die daarnaast voor BNR werkt, opiniestukjes schrijft en op tv mag komen brabbelen als het over allochtonen gaat. Lamyae is een hoofddoekje, maar pas op, dat mag je van veel blanke Hollanders die haar kennen niet zeggen (in 3-2-1- op Twitter...). Ze is namelijk meer dan dat. De grap is dat iemand met een hoofddoek nooit meer is dan een hoofddoek. Iemand met een hoofddoek zal altijd aangeduid worden als ‘die met die hoofddoek’ – ook door mensen die wél onderdeel uitmaken van de grachtengordel. Dat zijn diezelfde mensen die vinden dat Wilders te ver is gegaan met zijn minder-minder-minder uitspraak. Die praten zogenaamd niet in termen van hoofddoekjes. Nu zal Lamyae aan jullie reet roesten (en eerlijk gezegd ook die van mij) maar gisteren was zo’n dag die gegeseld werd door mildheid. Een blik op Twitter bracht daar verandering in. Lamyae klaagt in een monoloog over de beeldvorming van allochtonen door Nederlandse media. Door haar collega’s dus. Allochtonen worden alleen opgetrommeld als allochtoon, nooit als expert. Gered van de gesel der mildheid door het gejank van een hoofddoekje – beter wordt het niet. Vriendelijk advies is hier op z’n plaatst. Tenslotte is dat kind nog jong en wie haar foto goed bekijkt, ziet dat ze eruit ziet als een bekeerde Hollander: blank met lichte ogen. Zelfs als onder die hoofddoek donkere krullen vandaan zouden komen, zou ze het allochtoonschap zo van zich af kunnen schudden. Maar eerlijk: hoeveel kans zou zo’n dertien in een dozijn uiterlijk dan hebben in de media? Nee, zelfs de kwestie Perdiep Ramesar toont dat het loont om afwijkend te zijn. Een allochtoon krijgt tenminste nog werk, zeker als ‘ie zich opstelt als allochtoon. En dan ook nog klagen?! Iemand moet zo’n hoofddoek uitleggen hoe het werkt, en heus het kan in 140 tekens:

Briljante bananenrepubliek leven we toch in. Beetje het volk wijsmaken dat er sprake is van een potentiële kabinetscrisis, die tot een kabinetsval en verkiezingen zou kunnen leiden. Ja, theoretisch. Ja, beeldtechnisch. Maar verder: sensatiesymboliek. En duurbetaalde politici die samen met journalisten voor de bühne een kersttoneelstuk opvoerden. De schande is niet dat politici over elkaar tuimelden maar dat journalisten het spel meespeelden. Voor kamers en deuren postten om 'verslag' te doen. Waarvan in hemelsnaam?! Analyses tikten, standuppers voorbereidden en godbetert volgens een tweet zelfs kerstliedjes zongen voor politici in plaats van te doen waar ze voor betaald worden: ons, het volk, lezers, kiezers, belastingbetalers vertellen dat PvdA’ers voor de lol aan het dwarsliggen waren - omdat het kán. Dat de VVD nog eerder zichzelf zou opheffen dan het kabinet te laten vallen. Dat Schippers never nooit niet zou opstappen, want thuiszitten is ook best saai. En vooral dat de beperking van de vrije artsenkeuze er hoe dan ook, na hoeveel nachten brabbelen dan ook, doorheen gejast zou worden. Twee nachten journalisten ontduiken is een formaliteit. Onderdeel van het spel. De derde dag treedt de vermoeidheid in en wordt er een einde gebreid aan het theater. Maar geen journalist die dat vertelde.

Achter elke politicus van het jaar zit een persvoorlichter. Maar ondanks dat de nulzessen van veel politieke voorlichters op de site van de desbetreffende ministeries staan, lijken ze nog steeds niet goed te weten wat hun enige taak is: de telefoon opnemen. Een persvoorlichter die dom is waant zich machtig: negeren is ook een vak en niet iedereen is nou eenmaal belangrijk genoeg om te woord te staan. Denkt zo’n persvoorlichter. Een goede persvoorlichter daarentegen houdt iedereen te vriend. Pakt die telefoon op – óók als je per ongeluk aan het broekzakbellen bent na middernacht – en weet met non-informatie iedereen gelukkig te houden. Een goede persvoorlichter geeft je het gevoel je te hebben geholpen terwijl ze je van het kastje naar de muur stuurt. Hoewel het vooralsnog in de peilingen niet naar voren komt, zitten de beste persvoorlichters bij de PvdA.