Geenstijl

Het zijn aftandse banken, die Pathé de Munt heeft neergezet in de hal. Ze moeten ergens uit een depot zijn opgediept. En waarom ook niet? Bij gebrek aan beter ga je er toch op zitten. Telefoon erbij en wachten tot je naar binnen mag om je film te bekijken. Nog voor ik in de gaten had dat er iemand erbij kwam zitten, rook ik het. Een frisse bloemige geur. Iets wat je niet verwacht in een bioscoop met een aftandse bank. En dus zei ik er wat van: “Wat ruik jij lekker.” De bloemige geur kwam van een hoofddoekje af die blij verrast reageerde: “Dank je. Ik weet niet eens wat het is, ik mix altijd alles.” De autist in mij weet dan voldoende: mixen?! Van merken en geuren? Einde conversatie. Totdat er een aarzelend “Volgens mij ken ik jou...” volgt. Nou, daar gaan we dan hé? “Ik had nooit gedacht, echt nooit dat jij een compliment aan iemand als ik zou geven.” En dan begint het leuk te worden. “Want?” “Nou gewoon, ik had laatst een column van je gelezen. Over Albert Heijn. Ik dacht, als zij mij ooit tegenkomt, nou dan doet ze me wat aan…” “Want?” “Nou over wat je schreef, over hoofddoeken. Dat je er tegen bent.” Tja. De vraag is natuurlijk wat die mensen denken dat ik ga doen. Slaan? Onthoofden? In de fik steken? Zo ben ík niet opgevoed. “Weet je waar ik tegen ben? Dat ik in Nederland het gevoel krijg in Saoedie-Arabië te wonen. Ik heb álles tegen de hoofddoek, álles tegen mensen die ze dragen maar nog veel meer tegen mensen die vinden dat het normaal is om in Nederland zes kassa’s met zes hoofddoekjes te bemannen. Als er zes kerels hadden gezeten had ik het ook kut gevonden. Kijk om je heen: we zijn hier in een bioscoop. Als hier alleen vrouwelijk personeel zou zijn, of alleen mannelijk: dat zou je toch ook niet normaal vinden? ik was gisteren in het Rijksmuseum, bij de Late Rembrandt persbijeenkomst. Alle experts waren mannen. Alle zes! Het is 2015, ik vind dat niet normaal. Heb ik ook wat van gezegd.” Ze zweeg. Alsof het kwartje viel. “Ik vind het afgrijselijk dat vrouwen een hoofddoek dragen; verwacht van mij geen begrip. En wat ik nog afgrijselijker vind is dat onder het mom van diversiteit, de boel omslaat naar een mono-cultuur die de afspiegeling van de Nederlandse samenleving onwaardig is.” Ze knikte. Zei dat ze het begreep. Ik ging naar mijn film. En vraag me nog steeds af wat ze dacht dat ik haar zou aandoen als ze mij ooit zou tegenkomen.