Geenstijl

Andermans kinderen zullen me werkelijk aan m’n reet roesten en als ze afreizen naar China om kapitalistje te spelen zal het me jeuken, als ze afreizen naar Afrika om koloniaaltje te spelen zal het me jeuken en als ze afreizen naar Syrië om jihadistje te spelen zal het me ook jeuken. Als ze maar gelukkig zijn hé? Niet mijn kinderen. Niet mijn bloed. Niet mijn toekomst. Niet mijn trots. Niet mijn drama. En zeker niet degene die ooit op een dag mijn billen zal mogen vegen. Not gonna happen. Maar de afgelopen weken probeert de een na de ander mij ervan te overtuigen dat kinderen die naar Syrië afreizen om jihadistje te spelen op een bepaalde manier ‘gered’ moeten worden. Want het zijn kinderen.

Collega Paternotte heeft de diverse politieke meningen van kopstukken keurig op rij gezet. De een blaft, de anderen bijten – much ado about nothing. In het FD komt Ferdinand Grapperhaus ook met een menig. Een geleerde mening. De meester is advocaat, hoogleraar arbeidsrecht en kroonlid van de SER – je kunt er dus voor het gemak van uitgaan dat mr Grapperhaus zelden een islamitisch gekkie van dichtbij heeft gezien, laat staan dagelijks meemaakt tot wat voor terreur dit volk in staat is (hint: het komt in de buurt van de krijsende buurkinderen in een willekeurige Amsterdamse woonwijk op een zonnige dag). Zijn theoretische mening klopt: de misdadigers zijn Nederlanders, die moeten zich ten overstaan van een Nederlandse rechter volgens de Nederlandse wet verantwoorden voor hun daden. De misdadigers moeten dus niet sterven maar terugkomen naar Nederland, waar de meester het debat aan wil gaan over de pluspunten van de Nederlandse samenleving met deze in Nederland geboren moordenaars. En ja, dat ‘moordenaars’ daar neem ik maar alvast een voorschot op. De theorie is prachtig. Maar de praktijk is anders. Ten eerste omdat misdadigers annex moordenaars hier wegkomen met wat uurtjes schoffelen: hier, hier en hier . Ten tweede omdat deze moordenaars in de dop in Nederland geboren jongens en meisjes zijn die heus wel weten hoe gaaf het hier is. Hoeveel vrijheid we hier genieten. En dat niet waarderen, het juist veroordelen en ervoor kiezen om af te reizen naar burkaland om met stenen, sikkels, seizen en kalashnikovs anderen om te leggen. Tja, hoe plat, onintelligent, egoïstisch, gemakzuchtig, kortzichtig, hatelijk dat ook mag klinken: die kids jeuken me nog minder dan alle andere kids. Die kids mogen wat mij betreft zelf op islamitische grond de dood vinden. Die kids hoeven van mij niet ook nog eens op kosten van de Nederlandse overheid (= belastinggeld!) gerepatrieerd te worden om hier een begrafenis te krijgen. Maar ondanks dat we in Nederland allemaal in dezelfde mate vrijheid van meningsuiting hebben, is de doelstelling bij het spreken van een columnist een andere dan die van een premier. De columnist reageert op haar leefomgeving, haar dagelijkse lijden over de teloorgang van de Nederlandse jeugd en daarmee Nederland. De premier staat te springen om zetels. Zetels die hem in het torentje houden.