Geenstijl

Terwijl de koers die de VVD houdt in geuren en kleuren wordt toegelicht in de Telegraaf van dit weekend – je zou er bijna een abonnement op dode bomen voor nemen – gaat het een stuk verder in de krant over belangrijke zaken. Echt belangrijke zaken: diversiteit. Lees de column van Anne Gram. Vooral over het gebrek aan diversiteit. Ook zonder wetenschappelijk onderzoek kun je stellen dat de top van het bedrijfsleven bestaat uit blanke mannen. Uiteraard is er wel onderzoek naar gedaan: slechts 12% van de besturen bestaat uit vrouwen. En dus heeft de overheid in al haar wijsheid al jaren geleden besloten dat er een quotum ingesteld moet worden: in 2016 moet 30% van de raden van bestuur en commissarissen uit vrouwen bestaan. Ook een niet-raketgeleerde kan concluderen dat dát niet gaat lukken.

Het vreemde is dat niet alleen mannen tegen een quotum zijn, maar ook vrouwen. 'Geef vrouwen de kans om zichzelf te bewijzen ipv een excuustruus te worden' is een veelgehoorde opmerking. Gevolgd door: 'Het is toch veel leuker om benoemd te worden vanwege je talent dan vanwege je geslacht?'. Tja. Het is een variant op zeggen dat geld niet gelukkig maakt, terwijl je genoteerd staat in de Quote500. Toegeven dat vrouwen uitgesloten worden, dat vrouwen elkaar óók uitsluiten is not done - het is namelijk best makkelijk als enige vrouw, Neelie Kroes heeft haar carriere daaraan te danken. Hoewel er ook een kentering in loyaliteit plaatsvindt: best schattig zoals de media-vrouwtjes Eva Jinek de hand boven het hoofd wordt gehouden terwijl Rutger Castricum met dezelfde kijkcijfers wordt weggehoond. Hoewel, schattig? Zeg maar gerust karikaturaal. Om nog maar te zwijgen over de talenten waarmee vrouwen als Lieke, Nikki, Jojanneke en hoe de blondies allemaal ook mogen heten, hun timeslots op tv krijgen. Ze kunnen vast iets, maar of dat iets met een ‘t’ begint en op ‘alent’ eindigt? Maar respect voor hun succes. Dat dan weer wel. Bij vrouwen in de media gaat het duidelijk om iets anders dan de kijkcijfers. Als de kijkcijfers belangrijk waren geweest, waren Knevel en Van den Brink wel gebleven. De vraag is hoe de ene vrouw het niet, en de andere vrouw het wél voor elkaar krijgt om bobo’s in haar te laten investeren, zowel in de persoonlijke ontwikkeling als in de technische. Zolang het antwoord daarop ‘haarkleur’ is, ben ik voor het vrouwenquotum.