Geenstijl

Schijnt een lampje op een duister beleid

Mensen zijn geen nummers, maar als u ze wel zo bekijkt, komt u enkele opvallende details tegen als het om ons migratiebeleid gaat. Zo werkt onze verzorgingsstaat als een omgekeerde welvaartsmagneet: de succesvolle migranten die bijdragen aan de schatkist hebben de neiging weer te vertrekken, terwijl de migranten die juist geld kosten blijven plakken. Dat blijkt uit een rapport van onderzoeker Jan van de Beek die graag prijskaartjes op migratiedingen plakt. Iets dat de huidige politiek weigert te doen, waardoor we weten dat we weliswaar miljarden euro's aan binnenstromers kwijt zijn, maar niet hoeveel het de samenleving echt kost. Nu hadden we geen Van de Beek nodig om te beredeneren dat arbeidsmigranten uit Noord-Amerika vooral geld opleveren en asielmigranten uit Afrika voornamelijk een kostenpost zijn, maar het is fijn dat iemand het een keer met cijfers kan onderbouwen. Dat betekent uiteraard niet dat we op iedere migrant een kosten-batenanalyse moeten loslaten of dat we alleen nog financiële bijdragers moeten toelaten, maar het is wel fijn om de financiële gevolgen van beleid in kaart te brengen. Nu zullen de mag-ik-dan-bij-jou'ers stellen dat dit rapport geen officiële overheidsberekening is en daarom niet te vertrouwen, maar dat is natuurlijk het hele probleem. In een politieke wereld waarin vrijwel alles tot op de cent wordt berekend, begroot, nagerekend en aanbesteed is het asielbeleid plots de uitzondering waarin "de waarde van mensen niet in geld is uit te drukken". Het migratiedebat is een brede discussie, maar die valt alleen te voeren als alle details op tafel liggen. Tot die tijd doen we maar wat en ontdekken we de prijs pas als achteraf de rekening geserveerd wordt.