Geenstijl

Pride...

Jason Bhugwandass (24), Amsterdammer van het Jaar 2021. Bekend van en bij Jeugdzorg. Hoop meegemaakt en staat nog steeds overeind, waarvoor niets dan lof. Zoals altijd zijn we begaan en gematigd in de trans-discussie, vooral als het jongeren betreft. Onze reserves hebben dan ook niets te maken met het tonen van Jasons borstamputaties, zoiets is heus niet ongepast in de aanloop naar de Amsterdam Pride van 30 juli tot 7 augustus. 

De moeite ligt bij het - in context van de Pride - zo demonstratief tonen van de littekens van extreme, structurele automutilatie met een scherp object op armen en schouder. Tuurlijk, dat hoort óók bij Jason. Maar Pride is een viering van eigenaardigheden rondom seksualiteit en identiteit. 

Door tegelijkertijd met de viering van Jasons genderidentiteit de littekens op z'n armen en schouder zo ostentatief te laten zien, ontstaat de suggestie dat die littekens evenzo gevierd mogen of zelfs moeten worden. Dat verschuift de doelpalen toch weer een stukje verder, en het is bovendien echt maar zeer de vraag of littekens van zulke extreme zelfbeschadiging op een vierende, trotste toon getoond zouden moeten worden. Wat bevordert dat precies?

Niet onopmerkelijk trouwens, Kai (21) uit die NOS-repo over transjongeren die onbegeleid aan de zelfmedicatie gingen, kwam ook al uit de jeugdzorg. (...).