Geenstijl

Het was zondag in het zuiden. Niks aan de hand

Toch enigszins geschrokken van de vele heftige reacties, was de gevoelde noodzaak om ons tot de dichtstbijzijnde IKEA te bekeren om een vrome zondag te vieren - zoals men in het vaderland ook zo trouw placht te doen. De stap van een Portugees crackhuis op vrijdag naar een Zweedse zelfbouwboer op zondag is echt niet heel groot en als je moest kiezen tussen de linksgedraaide vegan balletjes van de confectiebouwkeet of een tourist trap in het afvoerputje van de zelfbeheersing, was het nog niet direct een gelopen race voor de balletjes van faux gehakt. "In Nederland mogen ze blij zijn dat de IKEA-bistro's nog gesloten zijn", wilde Arthur maar zeggen.

Desalniettemin zijn de nationale quarantaineregels dit weekend verlicht voor bezoekers uit Nederland. Ook al toonde Erik de Vlieger, een lokale ondernemer in bouwgrond en vakantiebewoning, zich een dag eerder tijdens een meer dan uitstekend sushi-bachanaal op de boulevard van Cabanas om begrijpelijke redenen uiterst content met de vooruitzichten van glimmend aluminium vol vinexvliegers die de Portugese luchtwegen opnieuw zouden bevolken, het haalt toch een zekere recalcitrante spanning uit de reis. Bovendien moesten de voorraden proviand ook gewoon worden aangevuld, wat nog eens een calvinistisch argument er bij gaf om de pinksterzondag een gewetensvolle invulling te geven. Aldus geschiedde.

In het ontspannen gezelschap van iemand die het leven al lang uitgespeeld heeft, toerden we over de binnenwegen richting Portimão, langs het Beverly Hills van de Algarve in Vale do Lobo. Puissante panden van postmoderne signatuur (veel glas, tinten grijs en staalconstructies) tussen gelandschapte golfbanen, de bewoners gans onzichtbaar en op enkele Britten na die op weg waren naar hun tee-off nog nagenoeg vrij van toeristen, geduid door een expat die zich een uur later met zijn meegekregen boodschappenlijstje in de Aldi schichtiger gedroeg dan in een drugspand op vrijdagavond.

De verleidingen onderweg waren eveneens talrijk, maar we wisten ze te weerstaan. Hoewel het nog tamelijk wat moeite kostte om een jonge zwerfhond, die de auto vol anticipatie aan zag komen glijden, aan de kant van de weg te laten staan. "Mijn hart huilt, maar ik ben ook praktisch ingesteld", verklaarde de bijrijder bijkans met een snik in de stem. "Menselijk leed laat me volkomen onberoerd. Ik heb wel eens een vrachtwagen vol dooie Talibanstrijders gezien, net na 9/11. Benen samengebonden om ze in hun rigor mortis geen ongeschikte houding voor hun kist te geven. Ik dacht alleen maar 'Mooi, one for the team'. Maar met dieren ben ik een zacht ei. Boeren hè, die verzuipen hier een pup. Janken man. Janken."

Via andere binnenwegen, langs het thans verlaten en in onbruik geraakte Estádio Algarve van het EK2004, koersten we terug richting de Praia don Arturito. Langs een kerk, voor wat het waard is en zonder te stoppen, maar hoe dan ook bijtijds terug in de strandvilla om getuige te zijn van de glorieuze road trip van Max Verstappen over de lommerrijke dorpsstraten van het Franse eilandstaatje van Prins Albert.

"Mooi dagje zo toch? Ga je d'r nog wat mee doen? Wel toch? Kom op man, schrijf het op. Pak ik nog een paar biertjes. Ff pissen eerst." Arthur hoef je geen reddingsboeien toe te werpen. Die heeft genoeg aan zijn honden.