Tevens StamCafé

Ik was helaas nog nooit op de Zwarte Cross. Wel deed ik mee aan de Dakar Rally en bezocht ik een paar keer de concentração de motos in Faro, het grootste brommertreffen van Europa dat bezocht wordt door 20.000 easy riders. Het festival vindt dit weekeinde plaats, op een enorm terrein vlakbij de luchthaven van Faro. Zondagmiddag is de grote parade door de stad en die is best spectaculair. De eerste doden vielen gisteren. Niet door bendegeweld, maar gewoon door een botsing. Mijn personal trainer Rui (dankzij hem ben ik van 98 kilo naar 84 kilo gegaan, bedankt voor de complimenten) heeft donderdagavond al zijn tentje op een strategische plek op het terrein gezet en keert zondagavond pas weer terug naar zijn vriendin in Olhão.

We kijken even naar het nieuws:

Een biertje doet anderhalve euro en ook het eten kost geen drol: lekkere kip piri piri en flapjes zwijn van de houtskoolgrill voor 5 euro, kom daar maar eens om bij Lowlands, met peperduur veganvoeder. En verder zijn er lekker ordinaire strippers en is er veel heavy metalmuziek, dus helemaal comme il faut. Ik heb geen brommer en zelfs geen step en ging gewoon met de bus naar het festival. Deze editie sla ik over omdat mijn verloofde in Nederland is en ik op de hondjes moet passen. Dat zijn mijn kinderen en die laat ik nooit langer dan vier uur alleen.

Ik postte gisteren deze twiet en dat was vragen om ellende.

(Tevens StamCafé, met gratis blokjes cheddar, chorizo & witte wijn)

Uitgerekend Wierd Duk, die ik afgelopen zaterdag nog op GS in het zonnetje zette, reageerde schamperend: Gefeliciteerd, werkt goed die Ozempic!

Nou kan de heer Duk natuurlijk ook niet weten dat ik al sinds eind februari keihard aan het afvallen ben, notabene op een geheel natuurlijke wijze en zonder gemene rotdrugs die vrijwel mijn hele leven al hebben verwoest. Ozempic is namelijk een levensgevaarlijke dope waar je binnen de kortste keren een Chet Baker-bekkie en kanker van krijgt.

Onze man in Olhão met Thierry Baudet op campagne in de Algarve. Deel 8 in De Reeks

Toen ik nog mijn wekelijkse, zeer goed gelezen column had bij de Volkskrant, werd mij vaak gevraagd: je maakt alleen maar grapjes over D66 en GroenLinks. Waarom nooit eens over Thierry Baudet en Geert Wilders? 

Nou, zei ik: dat doen vrijwel alle 48 collega-columnisten bij de Azijnbode al, om nog maar te zwijgen over de 431 andere juichaapjes, bazenpoepers, sokpoppen, buttplugs, buklaven en roeptoeters van de MSM, die in opdracht van de drie Vlaamse mediabaronnen al een dagtaak hebben aan het slopen van de PVV en het FvD, met hun doorzichtige en voorspelbare agitprop-cursiefjes. Moet ik dan ook nog eens een onbetamelijke, dampende drol uit mijn eigen reet kakken op die grote mestvaalt der inkthoeren? Bovendien, geliefde hoofdredacteur, wil ik mijn goede contacten met drs. Martin Bosma, professor Cliteur en mr. Theo Hiddema niet in gevaar brengen. Ik moet nog wat langer mee. 

As ik nu nog een column in de Volkskrant had, zou ik schrijven: een kabinet - laten we het Kabinet-Kaag 1 noemen - met de cryptofascisten van D66 en de Pol Pot-groupies van GroenLinks is veel gevaarlijker voor 's lands toekomst dan een kabinet met de VVD, PVV, FvD, JA21 en BBB. 

Die column had dan meteen op 1 gestaan bij best gelezen, boven een column van Sander “clickbait” Schimmelpenninck, waarin hij Jeroen Pauw voor moffenhoer uitscheldt omdat mijn goede vriend in het verleden “extreem-rechtse” politici had uitgenodigd in zijn talkshow (volgens de nanobengel). 

Hoofdredacteur Pieter Klok verweet mij talloze keren dat ik niet hoffelijk was in mijn column. Dan antwoordde ik altoos: en die Tourette-kabouter van je dan! Die scheldt iedereen schuimbekkend verrot, masturbeert op minderjarige prinsesjes van Oranje, knabbelt zonder enige schaamte de tarrels uit het poepertje van Kaag en maakt ruzie op racistische grondslag met jullie enige columniste van kleur, die met dat enorme gebit. Daarnaast is Kabouter Clickbait ook nog eens een wandelend uithangbord (sandwich dwarf) voor het grootkapitaal.  En zolang hij jullie narratief (lees: oekaze) hanteert - pro Eu, pro Zelenski Superstar, pro Marion Koopmans, pro D66/GroenLinks, pro woke, pro dwergen met transgender die met een dildo in hun reet optreden op kleuterschooltjes, pro klimaatwaanzin, pro Frans Timmermans, pro NPO, pro Ipsos en anti alles wat buiten de grote stad A. woont - heeft hij carte blanche van jou. Tfoe!

Het was zondag in het zuiden. Niks aan de hand

Toch enigszins geschrokken van de vele heftige reacties, was de gevoelde noodzaak om ons tot de dichtstbijzijnde IKEA te bekeren om een vrome zondag te vieren - zoals men in het vaderland ook zo trouw placht te doen. De stap van een Portugees crackhuis op vrijdag naar een Zweedse zelfbouwboer op zondag is echt niet heel groot en als je moest kiezen tussen de linksgedraaide vegan balletjes van de confectiebouwkeet of een tourist trap in het afvoerputje van de zelfbeheersing, was het nog niet direct een gelopen race voor de balletjes van faux gehakt. "In Nederland mogen ze blij zijn dat de IKEA-bistro's nog gesloten zijn", wilde Arthur maar zeggen.

Desalniettemin zijn de nationale quarantaineregels dit weekend verlicht voor bezoekers uit Nederland. Ook al toonde Erik de Vlieger, een lokale ondernemer in bouwgrond en vakantiebewoning, zich een dag eerder tijdens een meer dan uitstekend sushi-bachanaal op de boulevard van Cabanas om begrijpelijke redenen uiterst content met de vooruitzichten van glimmend aluminium vol vinexvliegers die de Portugese luchtwegen opnieuw zouden bevolken, het haalt toch een zekere recalcitrante spanning uit de reis. Bovendien moesten de voorraden proviand ook gewoon worden aangevuld, wat nog eens een calvinistisch argument er bij gaf om de pinksterzondag een gewetensvolle invulling te geven. Aldus geschiedde.

“Je mag alles opschrijven wat er gebeurt. Je mag me fotograferen als ik crack rook. Denk je dat ik iets te verbergen heb?”

Arthur van Amerongen laat het leven een beetje aan anderen over. Als hij ogenschijnlijk zonder te kijken luid pratend en gebarend vlak voor een rijtje geparkeerde, door de zoute lucht geschuurde auto’s niet besluit om voor het ongelijke stoepje te kiezen maar midden op het verweerde asfalt van het dorpsstraatje te gaan lopen, moet een bevoorradingsvrachtwagentje met logo’s van Coca-Cola op de witte rolzeilen flink remmen om de waggelende schrijver niet tegen de grond te bumperen. De bestuurder en zijn bijrijder, beiden met de mondkap op de kin, kijken op een gelaten manier geërgerd terwijl ze achter Don Arturito aan rollen.

De Volkskrantcolumnist heeft op dat moment aan de met asbakken, boeken en sigarettenpakjes bezaaide buitentafels van zijn strandwoning al een handvol miniflesjes Sagres naar binnen getikt en we zijn rond het middaguur op weg naar een liquid lunch in een strandbar in Fuseta, tien minuten ten noorden van zijn Villa Vischlugt op de Praia dos Covacos.

Later op de dag zal hij verklaren dat hij die vrachtwagen heus wel aan zag komen. Als dat waar is, anticipeerde hij dus bewust dat de chauffeur bijtijds zou remmen. “Ik heb altijd al een engeltje op mijn schouder gehad. In Irak, Israël, Paraguay, op de Veluwe, in Amsterdam en in de Algarve.” Maar waar hij ook is, als een ander niet oplet, kan Arthur zomaar dood zijn.

Voordat @Mowikan, een Nederlander die in de buurt verblijft, ons ophaalde voor de lunchafspraak in Fuseta, hebben we eerst na twee koppen koffie en twaalf half afgemaakte anekdotes Jamba uitgelaten op de praia. Terwijl de hond poept op het strandje waar talloze krabbetjes tussen het wier langs de waterrand rennen, heeft Arthur al met plechtig enthousiasme verklaard dat het ‘een warm dagje’ wordt. “Veel koud bier drinken dus. Oh, dit is trouwens mijn privéstrandje.”

Noem het een saniteitssafari

Iedereen heeft z'n breekpunt. Dat je denkt: dat eeuwige gezever over smoelbeschermers, het microgmanagen van terrastijden, de manier waarop een mild ijdele maar toegewijde jonge ondernemer voor wat wisselgeld onder de DPG-drukpers wordt gesmeten om de aandacht van 5 miljard euro aan kwijtgeraakte VWS-bonnetjes af te leiden en natuurlijk Hugo de Jonge, steeds maar weer Hugo de Jonge, om met die pedant prekerige frikkentoon die al anderhalf jaar niet bij z'n schoenen, waxkapsel en gezichtsbruinende zalf past over je neer te buigen over wat je allemaal niet mag.

De Jonge, die wordt bijgestaan door opruiende Telegraafheadlines over zogenaamd asociale vliegvakantievierders, minuut-tot-minuut liveblogs van de NOS over de meest recente bijwerkingen van ieder vaccin (gevolgd door berichten vol grote vraagtekens en dito zorgen over waarom mensen toch zo vaccinatieschuw zijn ineens), de dagelijkse RIVM-stombola die geduid wordt door statistici die het leven als spreadsheet beschouwen en dan hebben we het nog niet eens over zaaddodende fieldlabsongfestivals van de NPO waar de krampachtigheid het enige is dat gevierd wordt. 

Hoeveel fotospreads met vermoeide, door maskers gestriemde verpleegstersgezichten wil je nog zien, hoeveel GGD-gepruts kun je nog aanhoren en hoe lang is de zever van door de regels getrechterde geraniumburgers nog te verdragen, voordat je gewoon in de auto stapt en kijkt hoe ver je komt? Noem het een vroege oprisping van midlife. Noem het een vleesgeworden conference Youp van 't Hek ("Vroeger. Dan stapten we gewoon in. En gingen we naar PARIJS! RRrjRrRRjjjRWWRj!!"). Maar het werd tijd voor tanken, oliepeilen en een toertocht. Omdat het kan.

Bestemming: het bedevaartsoord, natuurlijk, van Don Arturo op het strand in de Algarve.

Dienstmededeling. Mooie gasten maakten mooie shows voor de NPO want wel grappig dus niet Policor. Gelukkig is het 2017 en hebben we die teringbende in Hilversum niet meer nodig om demense in de huiskamer te voorzien van ROFLOL. Daarom is de Inburgerking nu terug. Robbie Muntz, Arthur van Amerongen en Willem Davids gaan nu leuk doen met een podcasts. Kapotgrappig oud materiaal staat ook gewoon gratis en voor niets voor nu on de lijn. LUISTER DAN!

Meer aanprijzings via de Algarviaanse wonderboy Arthur van A.:

De Inburgerking is uit zijn graf herrezen, krotenkokers!

De legendarische show won in 2004 de Nipkowschijf radio (de Zilveren Reissmicrofoon) en als dank trok de NPO de stekker uit het programma vanwege majesteitsschennis, blasfemie en grappen over etnische minderheden. Rob Muntz was helemaal klaar met de showbizz en werd succesvol entrepreneur, Arthur van Amerongen verdween via Brussel in de jungle van Zuid-Amerika en spoelde jaren later weer aan in de Algarve en Willem Davids droeg het Zwitserlevengevoel uit en ging tevens door als gevreesd jurylid bij internationale documentairefestivals. Twee jaar geleden maakte het trio de documentaire ‘Lachen met Kanker‘ die op het nippertje de Prix Europa niet won.

Een 20-delige serie over Rotterdam (alle drie de heren hebben hun wortels in die wereldstad) werd van de tafel geveegd door de zendercoördinatoren omdat ze meer wilden doen rond het thema ‘Lachen met invalide, lesbische, zwarte muzelvrouwen.’ “Dan doen we die teringshow over Rotjeknor godverdomme toch zelf”, brulde Muntz en sloeg zijn bureau aan diggelen.

Vanaf maandag 4 september pleurt de Inburgerking iedere dag een uitzending in de ether. Alles aangaande Rotterdam komt aan de orde: Jaap Valkhoff, Pierre van Duijl, De Dopegezinde gemeente, Gerard Cox, Joke Bruijs, Jules Deelder, Bep van Klaveren, Radio Rijnmond & Jack Kerklaan, de hoeren van Katendrecht die er niet meer zijn, Feyenoord, Sparta en Excelsior, Johnny Hoes en Lee Towers, Martin van Waardenburg, André van Duin, Tiny & Lau (luister enkele jingles), Paul de Leeuw, Loes Luca, de Sambalman, Pietje Bell en natuurlijk veel over etnische minderheden die immers de stad hebben verdedigd tegen de Duitse vijand en Rotterdam tot een economisch Wirtschaftswunder hebben gebombardeerd. En uiteraard veel aandacht voor het milieu want dankzij de islam krijgt Rotjeknor een geheel autovrije binnenstad en dat is zelfs de Duitsers niet gelukt. Enfin, u hoort van ons!