Geenstijl

Noem het een saniteitssafari

Iedereen heeft z'n breekpunt. Dat je denkt: dat eeuwige gezever over smoelbeschermers, het microgmanagen van terrastijden, de manier waarop een mild ijdele maar toegewijde jonge ondernemer voor wat wisselgeld onder de DPG-drukpers wordt gesmeten om de aandacht van 5 miljard euro aan kwijtgeraakte VWS-bonnetjes af te leiden en natuurlijk Hugo de Jonge, steeds maar weer Hugo de Jonge, om met die pedant prekerige frikkentoon die al anderhalf jaar niet bij z'n schoenen, waxkapsel en gezichtsbruinende zalf past over je neer te buigen over wat je allemaal niet mag.

De Jonge, die wordt bijgestaan door opruiende Telegraafheadlines over zogenaamd asociale vliegvakantievierders, minuut-tot-minuut liveblogs van de NOS over de meest recente bijwerkingen van ieder vaccin (gevolgd door berichten vol grote vraagtekens en dito zorgen over waarom mensen toch zo vaccinatieschuw zijn ineens), de dagelijkse RIVM-stombola die geduid wordt door statistici die het leven als spreadsheet beschouwen en dan hebben we het nog niet eens over zaaddodende fieldlabsongfestivals van de NPO waar de krampachtigheid het enige is dat gevierd wordt. 

Hoeveel fotospreads met vermoeide, door maskers gestriemde verpleegstersgezichten wil je nog zien, hoeveel GGD-gepruts kun je nog aanhoren en hoe lang is de zever van door de regels getrechterde geraniumburgers nog te verdragen, voordat je gewoon in de auto stapt en kijkt hoe ver je komt? Noem het een vroege oprisping van midlife. Noem het een vleesgeworden conference Youp van 't Hek ("Vroeger. Dan stapten we gewoon in. En gingen we naar PARIJS! RRrjRrRRjjjRWWRj!!"). Maar het werd tijd voor tanken, oliepeilen en een toertocht. Omdat het kan.

Bestemming: het bedevaartsoord, natuurlijk, van Don Arturo op het strand in de Algarve.

Olhão, bijna het zuid-westelijkste puntje van Europa. Vijf landen door, spontaan dus zonder pcr-test (al snel 250 euro pp voor een retourtje), bijzonder ontheffingen, vaccinaties of digitale Groene Passen met QR-codes die je gezondheidsstatus aan je bewegingsvrijheid moeten koppelen. Of gáán koppelen, in een abnormaal dat onder de zachtst denkbare dwang en onder veel te gewillige instemming al is genormaliseerd.

Ff wegwezen dus. Niet te veel inlezen in wat wel of niet mag, niet luisteren naar spookverhalen over Franse gendarmes die bij tolpoortjes op buitenlandse kentekens loeren en enkel gewapend met een paspoort en het zinnetje "Ik ben EU-burger en heb derhalve het recht me vrij te verplaatsen en vrij te verblijven op het grondgebied van de lidstaten" in te stappen en gewoon te gaan. De stilstand duurt al veel te lang in de allersaaiste crisis die oNzE gEnErAtIe ooit heeft meegemaakt.

Nederland is sinds eind vorig jaar stilletjes gestopt met altijd maar thuiswerken. Het aantal files neemt gestaag toe, maar zonder al te veel oponthoud wordt vanaf Amsterdam om acht uur de Belgische grens overgestoken bij Breda, richting Ring Antwerpen. De Nederlandse kentekens zijn ontelbaar, politie of anderszins controle is nergens te bekennen. Op de matrixborden geen woord over corona. De gevreesde Ring, die slingert om het Sportpaleis, is druk maar goed begaanbaar. Ook hier nog genoeg thuiswerkers om stroperigheid tegen te gaan. Werken bij Gent geven wat slingers, versmallingen en remlichtjes, maar om tien uur kruist Belgenland bij Kortrijk over in het Noord-Franse Roubaix, richting Lille. Waar in maart de snelweg nog tot één rijstrook werd teruggebracht en zwaarbewapende politie streng in auto's tuurde (maar niemand staande hield), vermelden nu enkel de matrixborden dat je een negatieve pcr nodig hebt om Frankrijk in te mogen. Et alors?

Niemand, echter, die er naar vraagt en nog voor lunchuur ligt vliegveld Charles de Gaulle al aan de linkerkant, begint de périphérique en glijdt Parijs voorbij. Dwars door het midden, druk maar geen stilstand om slechts drie kwartier later aan de zuidkant van de Seine begint de vrije weg door De Rest van Frankrijk. De avondklok is precies vandaag opgeschoven van 19:00 naar 21:00 uur en dat geeft net genoeg tijd om San Sebastián, net over de Spaanse grens, als einddoel in de navigatie te programmeren. Want daar is de horeca gewoon open. Na Parijs nog steeds veel Nederlandse kentekens: C-Max'en, Opel Grandlands en een enkele Citroen DS7 verraadt de gemiddelde leeftijd van op de Loire of Dordogne koersende Nederboomers. Geprikt en gemazzeld laten ze zich de toegang tot hun tweede huis niet ontzeggen. Oude mensen vliegen niet, jonge mensen rijden niet meer.

Tot Bordeaux nog steeds niemand die om pcr-testen vraagt. Wel veel machines die om geld vragen voor toegang tot brede wegen door het tamelijk saaie midden van Frankrijk, waarop om de haverklap afgeremd moet worden voor werkzaamheden. Tot Bordeaux echter ook weinig verkeer, waaronder steeds minder Nederlanders. Pas in de avondspits van de Zuid-Franse havenstad is het voor het eerst filerijden. Daarna is het even double time maken om via Bayonne de grens met Spanje te halen: om tien minuten vóór avondklok is Baskenland bereikt, een half uurtje later na krap 1400 kilometer in 15 uur de baai van San Sebastián, waar zwemmers het water uit komen en meteen een mondkapje op doen.

In de buitenlucht zijn die ondingen verplicht en werkelijk iedereen houdt zich er aan, maar waar je in Nederlandse hotels je schone pen in een apart bakje 'gebruikt' moet gooien na één krabbel, geloven ze het in Spanje allemaal wel zodra je ergens binnen bent. In de hotelbar mag ie af zodra het bier is geserveerd. In tegenstelling tot Frankrijk - waar ze het afraden - is doorreizen door Spanje geen probleem en een pcr-test niet nodig.

De volgende ochtend, stipt om 08u30 uitgegaapt, volgevreten en met een groen appeltje voor onderweg en nog 1200 kilometer te gaan, valt op hoe absurd de mondkapregel is. Op een eenzame A62 tussen Palencia en Valladolid wandelt een vrouw over een voetbrug van niks naar nergens, gesluierd met de sociale orders van de pandemie. Een tamelijk idioot gezicht, zeker als je bedenkt dat ze in het eerstvolgende restaurante het lapje binnen weer af mag doen. De horeca in de meeste delen van Spanje is nauwelijks gesloten geweest. Alleen de wegwerkers lijken te weigeren, maar die steekproef is klein: in tegenstelling tot Frankrijk zijn de wegen zeer goed, de tolprijzen laag en de versmallingen voor werkzaamheden schaars. Het schiet goed op, over vrijwel lege wegen waar buiten het vrachtverkeer slechts één Zwitserse Citroën met autopech en één bejaarde Nederlandse Peugeot de Spaanse kentekens afwisselen op de Autopista.

Voor Sevilla hard rechtsaf, over slechter wordende wegen richting de Puente Internacional del Guadiana, Portugal in. Land vijf. Nog slechtere wegen, nog steeds geen controles. Officieel moet je 14 dagen in quarantaine na aankomst, maar wie komt dat controleren? Mondkapjes ook hier in de open lucht, maar eveneens alle horeca open. De Villa Vischlugt van Don Arturo staat op het strand, bij een licht briesje en 28 graden. Het ruikt naar 's werelds beste medicijncocktail.

"Goed dat je er bent man. We moeten op wijnsafari!"