Noem het een saniteitssafari

Iedereen heeft z'n breekpunt. Dat je denkt: dat eeuwige gezever over smoelbeschermers, het microgmanagen van terrastijden, de manier waarop een mild ijdele maar toegewijde jonge ondernemer voor wat wisselgeld onder de DPG-drukpers wordt gesmeten om de aandacht van 5 miljard euro aan kwijtgeraakte VWS-bonnetjes af te leiden en natuurlijk Hugo de Jonge, steeds maar weer Hugo de Jonge, om met die pedant prekerige frikkentoon die al anderhalf jaar niet bij z'n schoenen, waxkapsel en gezichtsbruinende zalf past over je neer te buigen over wat je allemaal niet mag.

De Jonge, die wordt bijgestaan door opruiende Telegraafheadlines over zogenaamd asociale vliegvakantievierders, minuut-tot-minuut liveblogs van de NOS over de meest recente bijwerkingen van ieder vaccin (gevolgd door berichten vol grote vraagtekens en dito zorgen over waarom mensen toch zo vaccinatieschuw zijn ineens), de dagelijkse RIVM-stombola die geduid wordt door statistici die het leven als spreadsheet beschouwen en dan hebben we het nog niet eens over zaaddodende fieldlabsongfestivals van de NPO waar de krampachtigheid het enige is dat gevierd wordt. 

Hoeveel fotospreads met vermoeide, door maskers gestriemde verpleegstersgezichten wil je nog zien, hoeveel GGD-gepruts kun je nog aanhoren en hoe lang is de zever van door de regels getrechterde geraniumburgers nog te verdragen, voordat je gewoon in de auto stapt en kijkt hoe ver je komt? Noem het een vroege oprisping van midlife. Noem het een vleesgeworden conference Youp van 't Hek ("Vroeger. Dan stapten we gewoon in. En gingen we naar PARIJS! RRrjRrRRjjjRWWRj!!"). Maar het werd tijd voor tanken, oliepeilen en een toertocht. Omdat het kan.

Bestemming: het bedevaartsoord, natuurlijk, van Don Arturo op het strand in de Algarve.