Geenstijl

Het lijkt wel alsof de belastingdienst niet is aangesloten op het riool, en de bagger continu door de draaideuren naar buiten stroomt.

Na tienduizenden illegaal afgeperste gezinnen waar beide ouders werken, gaan we direct door met honderdduizenden mensen en hun inkomstenbelasting. Elke week komt er een nieuwe lading lijken uit de kast, iedere keer groter, de gifbeker is nog lang niet leeg.

U bent ondertussen moe van dit fiscale geneuzel, u zult niet verder lezen, totdat u zelf wordt uitgemolken. Het CAF-systeem is snel en simpel: bombardeer zonder onderzoek en zonder bewijs een grote groep mensen tot fraudeur, en begin direct met grote bedragen op te eisen met grove dwangmiddelen. 

Slachtoffers hebben meerdere jaarsalarissen moeten overmaken. Toen ze naar een infoavond kwamen, keken ze om zich heen, en voelden zich Rosa Parks die nog achterin de bus zat. Aan de huidskleur konden ze al aan elkaar zien dat de algoritmes van de fiscus een radicaal raciaal spoor volgen. De pakkans voor blanke mannen daalt steeds verder, wat het foute algoritme alleen maar meer bevestigt, waardoor dit steeds verder volhardt in zijn toepassing.

Artikel 1 van onze grondwet wordt altijd monumentaal opgehangen op het Binnenhof en politiebureaus, als fallussymbool van politieke correctheid. Ondertussen trekken getinte mensen blauwe enveloppen open die nergens op gebaseerd zijn, met een fiscaal en financieel doodsvonnis. Verweren is kansloos, je weet niet waartegen, hoe, waar of wanneer.

Die mensen zitten jarenlang door geldgebrek gevangen in hun eigen huis, terwijl ze voor minder dan het minimumloon moeten blijven werken. Een gedetineerde heeft meer rust, tijd en zekerheid. Die krijgt tenminste nog drie maaltijden per dag, te horen waarvan hij verdacht wordt, en voor de zitting een compleet strafdossier en een advocaat.

De Belastingdienst weet niet meer wie er echt gefraudeerd heeft of wie alleen maar door op hol geslagen algoritmes zo is aangemerkt. Omtzigt was in 2013 al bezig blind automatisme te beperken. De belastingdeurwaarder die als beul het loonbeslag of executieverkoop mag uitvoeren, vaart blind op de door de interne organisatie aangeleverde informatie. 

Deze gehaktmolen vertrouwt erop dat foute beslissingen wel worden gecorrigeerd met bezwaren, schuldhulpverlening, sociale advocaten en gerechtelijke procedures. Dat is ongegrond. De slachtoffers zijn niet louter mensen die rechten hebben gestudeerd, zeven jaar administratie netjes bewaren en advocaten langdurig kunnen voeren met voorgekookte overzichten. 

Problematisch is de bewijslast. Binnen het strafrecht moet de aanklager bijna wetenschappelijk aantonen wat u gedaan heeft, en dat u opzettelijk dat gedaan heeft. Een hoge drempel, daarom is voor criminelen de pakkans gering. Binnen het civielrecht wordt gekeken naar het meest aannemelijke verhaal, waar zelfs vervalst of illegaal verkregen bewijs een zaak kan doen kantelen. Een soort juridische UFC.

Binnen het fiscaal recht is om praktische redenen de ontvanger verklaard tot een godheid die altijd gelijk heeft. Ze mogen met een brak gemotiveerde schatting komen en een aanslag opleggen, het is aan de burger om aan te tonen dat hij ergens niet gewerkt heeft of iets niet in bezit had. Bewijzen dat iets wel gebeurd is, is simpel. Andersom is bijna niet te doen, heeft u altijd een alibi?!

Zeker niet met een Belastingdienst die onduidelijk is. Die als er door Kamerleden, advocaten of slachtoffers informatie of regelgeving wordt opgevraagd, jarenlang niet reageert, en daarna komt met ordners die zwarter zijn dan Steven Brunswijk. Hier gaat niemand meer uitkomen, niemand weet wat er echt aan de hand is.

Dit gebrek aan strafrechtelijke vervolging geeft drie problemen. Ten eerste mensen die niets misdaan hebben, die op basis van postcode of afkomst geen extra controle kregen, maar ambtshalve tot fraudeur werden bestempeld en kaalgeplukt. Dat is de zielige groep. Ten tweede vind er geen gerechtelijke controle plaats of de geautomatiseerde voorselectie de juiste mensen aanwees. 

Ten derde ontspringen fiscale criminelen die bewust frauderen de dans. Naheffingen, loonbeslagen of executieverkopen raken hun niet, want ze zijn zoek of zijn een kale kip en bieden geen verhaal. Door gebrek aan vervolging klussen ze zwart bij om de beslagvrije voet van hun uitkering en toeslagen aan te vullen. Deze mensen leven als god in Frankrijk.

Belasting betalen is daarmee een keuze geworden. Multinationals vluchten ondanks Brexit naar Londen, mensen zonder scrupules vullen hun uitkering aan met nachtelijke activiteiten. De Belastingdienst probeert zo kosteneffectief mogelijk blind te innen en graaien, en verwart in haar scoringsdrift risicoprofilering met heterdaadjes.

Het is tijd dat politie en rechters pas collaboreren met de fiscus na het lezen en inhoudelijk beoordelen van alle stukken. Belastinginspecteurs mogen achter het bureau vandaan komen, risicovolle en risicoarme adressen bezoeken, gewoon gaan posten, keihard bewijs verzamelen en bij fraude doorpakken totdat een fraudeur vastzit. Grote fraudeurs zijn geen laaghangend fruit.

Dat is arbeidsintensiever, duurder en eerlijker.