Geenstijl

Deze shutdown heeft ruim veertigduizend Nederlanders gered

43 miljoen Amerikanen hebben in negen weken een werkloosheidsuitkering aangevraagd. Dat is een kwart van hun beroepsbevolking, meer dan de 37 miljoen gedurende 18 maanden tijdens de complete kredietcrisis. Een getal dat nog gaat stijgen, want 15 staten delen nog geen gegevens. Hun economische malaise komt vanzelf onze kant op.

Langzamerhand kunnen we schatten hoeveel mensen we met deze shutdown hebben gered. 2850 mensen hadden een intensive care bed nodig. Daarvan zijn er 814 overleden, 459 zijn herstellende maar hebben het ziekenhuis nog niet verlaten en 1276 hebben het ziekenhuis levend verlaten. Het harde werk in de zorg heeft via de IC ruim tweeduizend mensen gered, waarvoor hulde.

Ondertussen meet het RIVM via een steekproef bij enkele procenten van de mensen antistoffen. Groepsimmuniteit komt pas bij zestig procent, zonder al deze maatregelen was de IC-behoefte twintig keer zo groot geweest. Voor de groep die ook met de beste zorg komt te overlijden, verkort dat de lijdensweg, voor de groep die met de juiste hulp het net overleeft is dat levensgevaarlijk.

Omdat nooit in die mate in beademingsapparatuur, IC-verpleegkundigen of medicijnen voorzien kon worden, zou dat voor twintig keer ruim tweeduizend mensen fataal zijn geweest. Deze shutdown heeft ruim veertigduizend Nederlanders gered. Dat is driekwart van het Johan Cruijff Stadion. Voorlopig, want met een tweede, derde of zoveelste golf kunnen deze mensen alsnog sneuvelen.

De volgende vraag is, wat heeft het ons gekost? Ons Bruto Binnenlands Product is in de tweede helft van maart met procenten gedaald. Dit is niet alleen het gevolg van onze interne maatregelen, maar ook dankzij maatregelen bij onze handelspartners. De export daalde in maart met vier procent. De exportradar is over april en mei negatief. De gifbeker is nog niet leeg.

Het gaat jaren duren voordat het vertrouwen terug is, mensen weer hun laatste euro aan luxe verbrassen en geld weer decadent rolt zoals vanouds. Om deze schade deels te vergoeden en de economie in leven te houden was er een eerste noodpakket van 10 tot 20 miljard en een tweede van 13 miljard. In totaal leent onze staat 45 tot 65 miljard om dit en misgelopen belastingen te betalen.

Tientallen miljarden, tienduizenden mensen, het zijn getallen waarbij geen voorstelling te maken is. € 55.000.000.000 / 40.000 = € 1.375.000. Per voorkomen coronadode gaan we een miljoen driehonderdvijfenzeventigduizend euro lenen om een kwartaal aan economische depressie te overbruggen. Geld dat primaire banken verzinnen in een terminaal systeem.

Met de kennis van nu lijkt dat misschien wat overdreven en duur. Zeker gezien in 2014 al een plafond van € 80.000 per gewonnen levensjaar geopperd werd. Dan heb je gemiddeld 17 gewonnen jaren per voorkomen coronadode nodig om die norm te halen. Dat is volledig onmogelijk, de meeste slachtoffers zijn op leeftijd met onderliggende medische problemen.

Het virus is mild voor jongeren, en maakt weinig doden onder de beroepsbevolking. De permanente schade door littekenweefsel in de longen wordt voor het gemak door iedereen vergeten. Hulpverleners blijken in New York minder vaak het virus te krijgen dan de lokale bevolking. Beschermingsmiddelen zoals mondmaskers werken.

Welke maatregelen of risico's we nemen, en wat die mogen kosten wordt daarmee een beleidsvraagstuk. Wat een mensenleven waard is, is een ethische discussie. Eentje die zo ingrijpend is, dat die niet door ethici, maar door jullie gevoerd moet worden. Dit blijft een land geregeerd door het volk, niet door een toetsenbordridder.

Laten we de eerstvolgende keer dat een minister van gezondheidszorg zegt dat er geen geld beschikbaar is voor een behandeling van een baby, even terugdenken naar wat we vandaag allemaal voor elkaar overhebben om opa en oma in alle eenzaamheid ietsje veiliger oud te laten worden. De economie ligt stil, de schatkist wordt opengerukt, ondernemers krijgen in vertrouwen geld.

Als dat geld nu verzonnen, geleend en opgekocht door de ECB kan worden, waarom kan dat op andere momenten niet? Bestaat de schaarste echt? Of weigert iemand op een knopje te drukken? Voor mij maakt het niet uit of je de stekker er niet in steekt, of zoals Valentijn in de verfilming van De Kleine Blonde Dood er bij de kleine Mickey uittrekt. Het effect is hetzelfde.

Waarom moeten artsen nee verkopen, terwijl politici & bankiers spelen met geld?