Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 43, vandaag deel 44. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Vrijdag 19 augustus 2016

In ruim twee maanden tijd heb ik tien keer bijles gegeven aan de drie Turkse jochies. Het heeft me 550 euro rijker gemaakt. En een hele hoop energie armer.

Ze leren uiterst snel. Dat zeker. Het is alsof het eten van enorme hoeveelheden snoep en chips een positieve invloed op de intelligentie van deze kinderen heeft. Helaas heeft het ook forse invloed op het gedrag van de jongens. Het eerste uur gaat het nog wel, maar gedurende het tweede uur (nadat ze tijdens de pauze allerlei zoete zooi tot zich hebben genomen) wordt de situatie bijkans onwerkbaar. Eerst verliezen ze hun aandacht en al snel daarna krijgen ze onderling ruzie. Uiteindelijk keren ze zich gezamenlijk tegen mij en krijg ik werkelijk alles wat los en vast zit op me afgegooid. Speels, dat wel, maar desondanks toch uiterst vervelend.

Ik heb besloten om te stoppen met het geven van bijles. Nu ik binnenkort een basisinkomen ontvang, is werken niet langer nodig.

“Wat zegt U”, klinkt de accountmanager bij het bureau als ik haar aan de telefoon krijgt. “U wilt stoppen? Maar dan kan helemaal niet. U heeft een contract getekend waarin staat dat u minimaal vier maanden beschikbaar bent voor bijles. Dat is noodzakelijk omdat we willen voorkomen dat kinderen steeds nieuwe docenten krijgen. En, u heeft er pas twee maanden op zitten.”

“Sorry, ik weet het, maar ik heb de inkomsten niet langer nodig.”

“Als u echt wil stoppen, zijn we gerechtigd u een boete op te leggen van 15% van de gegenereerde inkomsten. Daar bent u van op de hoogte?”

“Jazeker. En dat is geen probleem. Verreken het maar met mijn inkomsten van deze maand.”

Zo lang ik maar niet langer bekogeld wordt met chips en snoep, vind ik het prima.

Maandag 22 augustus 2016

Simone wil nu toch echt dat ik ga kijken naar een woning bij haar in de buurt. De Begondebocht is niet goed voor mij. Het is er gevaarlijk, vindt ze. En vies.

“Elke week is er wel een incident,” zegt ze. “En een paar jaar geleden is er iemand doodgeschoten. Wist jij dat?”

“Mijn toren is relatief veilig,” werp ik tegen.

“Hoor jezelf nou Eren. Jouw toren is relatief veilig zeg je. Over je woonplek hoor je niet te zeggen dat het relatief veilig is. Het hoort veilig te zijn. En bovendien. Hoe zit het dan met die andere torens. Zijn die dan wel onveilig? Ze staan immers naast elkaar.”

Ik denk terug aan de cursus conflictbeheersing. Meebewegen. Dat moet ik nu doen. Dat is de beste strategie.

“Weet je,” zeg ik, “misschien heb je gelijk. Zo gauw ik weer een baan heb, ga ik serieus kijken naar een andere woning. Dan kan ik het me ook beter veroorloven.”

Na de lunch begeef ik me naar Bejaardentehuis “In den Wijk” voor mijn tegenprestatie. Het is de bedoeling dat ik een wandeling ga maken met een stel bejaarden.

Bij aankomst staat de begeleider al klaar. We zijn met zes mannen en drie vrouwen. Eén man is niet komen opdagen. Die heeft zich in de ochtend met hoofdpijn ziek gemeld.

Na enige commotie – enkele bejaarden ruziën over de route die we gaan lopen – beginnen we aan de tocht van een half uur. Aan beide armen heb ik een oude dame. Ze houden zich zo stevig vast dat ik pijn aan mijn armen krijg. “Voorzichtig met mijn armen hoor dames,” zeg ik. Maar in plaats van hun grip iets te verzachten, grijpen ze me nog steviger vast.

Het is een vreemd gezicht, een hele kolonne met bejaarden die zich stapvoets vooruit beweegt. Gelukkig is het een mooie dag. Warm, maar wel bewolkt. Vooraf was mij verteld dat de wandeling bij felle zon zou worden afgelast. In dat geval zouden we binnen bingospelletjes gaan spelen.

De dame aan mijn linkerarm heet Aatje, de dame rechts Geetje. Aatje is 82 en Geetje is 81. Maar ze schelen maar drie maanden hoor, vertelt Geetje. Beiden hebben hun man een paar jaar geleden verloren. Zonder gekke ziektes, vertelt Aatje. Ze waren gewoon “hartstikke oud”.

“En hoe bent u nou zonder werk gekomen?” vraagt Aatje vlak voordat we de vijver bereiken.

“Ik? Nou ja, mijn contract werd niet verlengd.”

“Deed u het werk niet goed?”

“Nee hoor,” zeg ik snel. “Er moest geld worden bespaard. Er moesten meerdere mensen stoppen.”

“Die besparingen ook altijd. Daar worden we toch niet blij van met z’n allen. Bij ons huis wordt ook steeds bezuinigd. Laatst nog, was opeens het aquarium verdwenen. Ook weer een besparing.”

Daarop zegt Geetje: “Wacht even Aatje, dat aquarium was even een dag weg omdat het gereinigd moest worden. Het staat er nu toch gewoon weer? Met mooie nieuwe vissen?”

Aatje knikt en zegt: “Dat is zo, maar het gaat om het idee.”

En zo praat het tweetal een half uur lang, totdat we het rondje rondom de vijver hebben afgerond. Binnen liggen appelflappen voor ons klaar. Als we willen, kunnen we ook een bekertje thee of koffie krijgen. Als dank. Maar ik bedank vriendelijk. De thee komt voorgetrokken uit een apparaat uit het jaar nul.

Vlak voordat ik weg ga ontstaat opnieuw enige commotie. Een oudere heer heeft voor de grap een appelflap op een stoel gelegd van een oudere dame die even naar het toilet was. Bij terugkomst is ze op de appelflap gaan zitten.

Ik zeg mijn groep gedag en wens ze nog een prettige dag. Geetje spreekt de hoop uit dat ik nog lang werkloos blijft, want dan ziet ze me misschien nog een keer terug.