Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 40, vandaag deel 41. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Donderdag 28 juli 2016  

In de vijfjarennota van de gemeente staat dat de cliëntgerichtheid door middel van innovatieve toepassingen moet worden vergroot. Cliëntgerichtheid is precies hetzelfde als klantgerichtheid. Maar aangezien de gemeente erin volhardt om uitkeringstrekkers cliënten te noemen in plaats van klanten, spreken ze van cliëntgerichtheid. Het rare is natuurlijk dat er bij de gemeente wel zogenaamde klantmanagers werken. Klantmanagers zijn verantwoordelijk voor het begeleiden van cliënten. Begrijpt u het nog?

Vanmorgen heb ik het woord “cliëntgerichtheid” ingevoerd op de website van de Dikke van Dale. Wat bleek? Het woord bestaat niet. De gemeente gebruikt in haar communicatie woorden die niet bestaan. Ik ga het tegen Hetty zeggen. Zo meteen heb ik een gesprek met haar via Skype. Inderdaad, via Skype. Dat is nou typisch een voorbeeld van cliëntgerichtheid volgens de gemeente. Eerder deze week heb ik per post (over innovatie gesproken) een toelichting ontvangen op de werkwijze van Skype. Ik heb de brief direct aangemeld bij de PostBrigade. Immers, ik gebruik Skype al jaren om te communiceren met familie en vrienden in Turkije. Een handleiding heb ik derhalve niet nodig.

Op het afgesproken tijdstip zorg ik dat Skype open staat. Om 11:00 precies belt Hetty. Ik accepteer haar als connectie waarna het gesprek start.

Hetty blijkt nog geen volleerd gebruiker van Skype te zijn. Alleen de onderkant van haar gezicht is zichtbaar. Klaarblijkelijk staat de webcam te veel naar beneden gericht, waardoor ik niet kan zien welk kapsel Hetty vandaag heeft. Een grote teleurstelling.

“Je bent niet helemaal in beeld,” begin ik terwijl ik naar mijn eigen webcam wijs.

“Is dat zo?” vraagt ze.

“Ja, ik zie je wel praten met je mond, maar je ogen zie ik niet,” zeg ik. Ze lijkt het te begrijpen. Ik zie dat ze met haar hand naar het scherm reikt en eraan trekt, waarna het beeld verbetert. Nu kan ik haar wel goed zien. Donker oranje haar, plat gekamd, met een kleine scheiding aan de linkerkant.

We bespreken de voortgang van mijn zoektocht naar werk. De baan bij Duzuzu Trading heb ik afgezegd. Verstandig, vindt ze. Desondanks is ze kritisch. Het aantal gesprekken moet omhoog, vindt ze. Het duurt allemaal te lang.  

Ik beloof beter mijn best te doen.  

Als het kwartier bijna voorbij is vertelt ze dat ze deze zaterdag twee weken op vakantie gaat. Bij vragen kan ik altijd contact opnemen met haar vervanger. Als ze vraagt of ik nog vakantieplannen heb, antwoord ik dat ik mogelijk een paar dagen naar Turkije ga. Geen probleem, benadrukt Hetty, zo lang ik het maar op tijd meld.

Vrijdag 5 augustus 2016  

“Ik wil je uitnodigen om met mij mee te gaan naar Turkije,” zeg ik terwijl ik mijn handen om de handen van Simone vouw. “Op mijn kosten. Dan hoeven we elkaar geen moment te missen volgende week.”

Simone’s mond valt open. “Echt? Meen je dat?”

Ik knik “Anders zou ik het niet zeggen.”

“Maar hoe betaal je dat dan? Toch niet van je uitkering?”

Nou, eigenlijk wel dus.  

“Ik heb altijd goed gespaard,” zeg ik. “En mijn geld wil ik graag aan jou besteden.”

Simone staat op, loopt naar me toe, en omhelst me. “Wat ben jij een schat! Echt superlief Eren!”

Twintig minuten later komen we tot de trieste conclusie dat het feest niet door gaat. Een vliegticket blijkt vrijwel onbetaalbaar te zijn geworden op de dagen dat ik vlieg. Meer dan duizend euro en dat vinden we allebei te gek. Zonde van het geld. Dan maar een keer uiterst luxe uit eten, stel ik voor. Simone knikt. Dat is beter.  

Dinsdag 9 augustus 2016  

Nederland biedt veel nadelen. Eén ervan is het weer. Zeker deze zomer. Het is een uitzondering als het een hele dag droog is. In Turkije speelt dat probleem niet. Daar is het vrijwel altijd droog. Maar, 42 graden zoals vandaag, is ook weer een beetje teveel van het goede.

Op het vliegveld in Turkije ben ik opgehaald door mijn oom en nu zijn we onderweg naar zijn huis. Ik blijf twee nachten bij hem slapen en daarna drie nachten in een hotel.  

Ik heb me voorgenomen om deze vakantie helemaal niets te doen. Lekker rondlopen, veel eten, echte Turkse thee drinken, slapen, en met mijn vader een bezoek brengen aan de Turkse aardappelen-professor. Het vooruitzicht op vijf dagen lang geen gedoe met de gemeente geeft een groot gevoel van rust.  

Mijn dagboek zal weinig tekst bevatten de komende vijf dagen, waarvoor excuses. Mochten er indrukwekkende zaken spelen, dan zal ik die ongetwijfeld aan het papier toevertrouwen. Maar ik ga ervan uit dat u als lezer geen interesse heeft in hoe ik eet, hoe ik slaap, en welke thee ik drink. Mocht u daar wel interesse in hebben, dan hoor ik dat graag. Dan ga ik dat voortaan bijhouden.

Woensdag 10 augustus 2016  

Vanochtend ben ik slecht wakker geworden. Opeens drong het tot me door dat ik vergeten ben om mijn verblijf in het buitenland te melden bij de gemeente.  

Het is geen bewuste keuze geweest om mijn vakantie niet aan te melden. Ik ben het domweg vergeten. Als ik mijn reis nu nog meld, ontstaat er vrijwel zeker gedoe.  

Ik besluit niks te doen. De kans dat ze ontdekken dat ik in het buitenland zit, is klein.