Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 34, vandaag deel 35. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Zaterdag 2 juli 2016  

Als ik het internetcafé binnenloop, probeer ik zo onopvallend mogelijk vast te stellen of er camera’s hangen. Wanneer ik niks zie, besluit ik door te zetten. Bij de balie van de zaak koop ik een ticket voor dertig minuten internet. Met het ticket in mijn handen loop ik naar een computer. Wanneer ik zit, schrik ik van mijn eigen weerspiegeling in de monitor. De capuchon van mijn vest zit zo ver over mijn hoofd, dat een gemiddelde Nederlander met recht zal denken dat ik op het punt sta een tasjesroof te plegen. Ik raak een toets aan waarop het inlogscherm verschijnt. Met de code die ik van de jongen achter de balie heb gekregen log ik in. Ik surf naar meldmisdaadanoniem.nl en klik op “start het online formulier”. Een veld verschijnt waarin ik in 700 karakters de misdaad die ik wil aangeven kan beschrijven. Goed, denk ik, aan de slag. Ik typ:

Goedemorgen, ik wil graag BTW fraude melden. Bij het bedrijf Duzuzu Trading wordt op grote schaal gehandeld in zaken waarvoor geen invoerrechten zijn betaald, bovendien wordt BTW in rekening gebracht bij klanten, die vervolgens niet wordt afgedragen. Ik heb signalen ontvangen dat dit op grote schaal gebeurt. Spil in de zaak is de heer Diekstra. Er is wel haast bij geboden. Een snelle inval zou verstandig kunnen zijn, al is dat natuurlijk aan U.  

449 tekens. Ruim binnen de limiet.  

Nadat ik op “inzenden” heb gestuurd leun ik achterover in de stoel.  

Het loopt. Nu hopen op spoedig optreden van de diverse instanties.

Maandag 5 juli 2016  

In een brief van de gemeente staat dat de klantmanagers actie gaan voeren teneinde hun eis voor een lagere werkdruk en hogere veiligheid kracht bij te zetten. Een week lang zullen ze de plichten van uitkeringsgerechtigden niet of nauwelijks controleren om daarbij hun eis voor betere werkomstandigheden kracht bij te zetten.  

Het is de laatste week van de ramadan. Over twee dagen is het Suikerfeest. Nu het einde in zicht is, voel ik me steeds beter. Het gewone leven gaat weer beginnen. Ik kijk uit naar de zaterdag. Naar mijn etentje met Simone. Reken maar dat ik stukken vlees laat aanrukken, ook al heeft ze het voornemen om vegetarisch te koken.

In mijn e-mail vind ik het aanbod van Duzuzu Trading. Diekstra biedt me een basissalaris van EUR 1800 met een bonus die per maand kan oplopen tot wel EUR 2000 als ik erin slaag om mijn targets te halen. Ik negeer het bericht vooralsnog. Misschien dat ik aan het einde van de week een reactie stuur. Ik kan altijd zeggen dat de e-mail aan mijn aandacht is ontsnapt. Of dat hij in de map met spamberichten is gekomen.

Woensdag 6 juli 2016  

Een Nederlander vertelde mij eens grappend dat het Suikerfeest is bedacht door tandartsen. Uiteraard onzin, maar in Turkije was de lokale tandarts waar mijn ouders en ik klant waren wel degelijk sponsor van het jaarlijkse Suikerfeest.

Ik ben geen frequente moskeeganger, maar voor het Suikerfeest maak ik altijd een uitzondering. Vanochtend ben ik met vrienden naar de moskee gegaan voor een gezamenlijk gebed. Ik heb twintig euro gedoneerd en daarna thee gedronken.

Rond het middaguur arriveer ik bij mijn ouders om samen met hen en mijn broers en hun gezinnen zoete gerechten te eten.  

Mijn moeder eet niet alleen tijdens het Suikerfeest Turks fruit, maar elke dag. Fruit is gezond, zegt ze. Ook als het Turks fruit is. Er zit honing in. En dat is goed voor je keel. En nootjes. En die zijn goed voor je darmen.

Het huis is versierd. Veel gouden en bruine slingers. Mijn broers en aanhang zijn er al. We omhelzen elkaar alsof we elkaar al jaren niet meer hebben gezien.  

“Eren,” zegt mijn vader als hij me ziet. Hij spreidt zijn armen en loopt op me toe. “Eren, wat goed dat jij er bent.” Ik pak hem stevig vast en zie dat mijn moeder op haar favoriete plek op de bank zit, vlakbij één van de twee mooie schalen met Turks fruit. “Ik en je broers willen je straks iets vertellen.”

“Oh,” zeg ik. “Wat dan?”

“Dat hoor je straks. Groet je moeder Eren, groet je moeder.”

En dat doe ik. Ik loop naar mijn moeder en omhels haar. Ze heeft de afstandsbediening in haar handen, maar de televisie staat niet aan. Ze weet dat ze geen televisie mag kijken totdat iedereen weer weg is. Soms denk ik dat haar hand ooit nog eens zal vergroeien met de afstandsbediening. Ze kan niet zonder. Twee jaar geleden deed hij het opeens niet meer. Toen waren de batterijen op. Terwijl mijn vader aan het werk was. Ze heeft toen in paniek 112 gebeld waarop de politie langs is gekomen. Voor een lege batterij.  

Een uur en een paar ons Turks fruit later vraagt mijn vader of ik hem wil volgen naar de keuken. Daar aangekomen begint hij in zijn handen te wrijven. Hij zegt: “Goed Eren. Luister goed.”

“Iets met friet?” vraag ik.

“Zeker,” zegt mijn vader glunderend. “Dit najaar gaat het echt gebeuren Eren. Wij gaan onze eigen patat op de markt brengen. Niet Turks fruit, maar Turks friet. Eerst in onze eigen zaken, maar daarna willen we ook via andere zaken en kanalen gaan verkopen.”

“Eigen patat papa?”

“Ja Eren, écht. We werken met een nieuw aardappelras. Uit Turkije.”

“Uit Turkije? Maar, hoe dan?”

“Dat ga ik jou nog vertellen Eren. Wij hebben jou nodig. Jouw broers en ik hebben alles in gang gezet, maar het is teveel werk naast ons normale werk.” Hij legt zijn armen op mijn schouders. “We hebben je nodig Eren. Wij kunnen dit heel groot maken. Wij. Samen.”