Geenstijl

Het gemak waarmee ontlastend bewijs tegen de wet in wordt achtergehouden is Nederland onwaardig.

Ivo Opstelten blijkt in 2011 en 2014, in beide Wildersprocessen aangestuurd te hebben op vervolging van Wilders. Een stap die vreemd genoeg mag, als Ivo dat netjes had gemeld aan de rechters en verdediging. Alleen dat deed Ivo niet. Ferd Grapperhaus ging verder op deze ingeslagen weg, hij kon zogenaamd geen schriftelijk bewijs vinden van de inmenging.

Ander schriftelijk bewijs verzweeg hij. Een overleg van 25 september 2014 werd niet genoemd, omdat er niet specifiek genoeg naar werd gevraagd. Dat tweede overleg tussen minister Opstelten en de voorzitter van het college van procureurs-generaal Herman Bolhaar was in zijn ogen na de beslissing tot vervolging en daarom niet relevant.

Het OM en de minister logen tegen de rechters dat er nooit overleg is geweest. Toen het tweede Wildersproces nog bij de rechtbank gevoerd werd, wezen de rechters het horen van ministers en topambtenaren af. Nu weten we dat die beslissingen totaal onterecht waren. Het gemak waarmee ontlastend bewijs tegen de wet in wordt achtergehouden is Nederland onwaardig.

Op vragen van RTL Nieuws bleek het ministerie van Justitie en Veiligheid en het college van procureurs-generaal zich in de meest vreemde bochten te wringen om deze vragen maar niet te beantwoorden. Met de kennis van nu is echt ranzig te lezen hoe deze twee partijen omgaan met de pers en de wet openbaarheid van bestuur.

Ook het eerste Wildersproces is besmet. In 2011 hoort een anonieme topambtenaar Ivo Opstelten in gesprek met secretaris-generaal van zijn ministerie Joris Demmink. Opstelten zei volgens de ambtenaar expliciet dat het OM Wilders moest vervolgen „omdat hij ons te veel voor de voeten loopt.” Daarbovenop heeft deze topambtenaar geen vertrouwen dat het OM zijn anonimiteit kan waarborgen, “er gaat te veel mis”. Daarmee serveert hij zijn werkgever dubbel af.

Deze Joris Demmink werd vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs in zijn strafzaken rond pedofiele verkrachting van twee Turkse minderjarige jongetjes. De twee slachtoffers wonen in Turkije en konden na al die jaren na dato niet meer hun verklaringen herhalen. Turkije werkte niet mee aan de rechtshulpverzoeken.

Maar zelfs als Turkije - als kandidaat-lid van de EU - netjes had meegewerkt zoals in verdragen is toegezegd, hadden de twee slachtoffers niet vrij kunnen verklaren. Nogal logisch, aangezien Nederland zelfs Ebru Umar geen veiligheidsgaranties kon geven in die regio. Die wonen in Turkije en weten dondersgoed dat ze niet vrij kunnen verklaren. Al vluchten ze zelf, er blijft altijd familie achter om de rekening te betalen.

Geert Wilders werd in het eerste Wildersproces voor ruim honderd uitlatingen vrijgesproken. Twintig pagina's aan dagvaarding, die nog aangevuld werd. Het was de spaghetti-methode, veel gooien, hopen dat iets blijft plakken. Ter contrast, het monster van Utrecht werd niet vervolgd voor zaken waarin geen DNA-bewijs was, ondanks dat de delicten op dezelfde manier, op dezelfde tijdstippen in dezelfde regio waren gepleegd.

Het doet ook denken aan de vele processen tegen Hans Janmaat. Hij werd toen veroordeeld voor uitspraken die tegenwoordig tot de consensus behoren. Iets wat zelfs magistraten bevestigen. Hij moest zijn juridische strijd om eerherstel bij het Europese Hof voor Justitie staken wegens een gebrek aan gezondheid. Wie politici vervolgt, vergeet dat de mening van hun electoraat oprecht is, in de basis wordt een gedachte vervolgd door de gedachtepolitie. De politicus is daarin alleen maar postbus voor de dagvaarding, een symbool om in de cel te plaatsen.

Ferd Grapperhaus kwam ook met een beproefde theorie waarom hij de Kamer niet in detail hoeft te informeren over deze affaire. “ambtenaren zich veilig moeten weten om onbelast informatie met elkaar en de politieke leiding van het departement te delen.” Met deze zinssnede wordt artikel 68 van de grondwet en de Wet Openbaarheid van Bestuur volledig kaltgestellt

Dezelfde methode werd door Wiebes en Mark Rutte gebruikt om het complete besluitvormingsproces rond het klimaatakkoord buiten het toezicht van het parlement te houden. Er worden gigantische plannen gemaakt om een volledige energietransitie te doen, zonder vooraf een planning of budget op te stellen. Of je nu voor of tegen bent, die manier van besturen is complete waanzin.

Wiebes ging nog een stap verder door te zeggen dat de betrokken ambtenaren en externe consultants niet vooraf wisten dat hun bijdragen weleens publiek zouden kunnen worden. Kennelijk betaalt het kabinet vorstelijke salarissen en uurtarieven aan “deskundigen” die onbekend zijn met artikel 68 van de grondwet uit 1848 en de Wet Openbaarheid van Bestuur uit 1980.

Betrokken bij besluitvorming rond honderden miljarden, maar verwachten dat er nooit over parlementair gedebatteerd wordt, academisch geanalyseerd of dankzij goede onderzoeksjournalistiek gepubliceerd. Deze manier van alles voor eeuwig geheim houden staat ieder leerproces en normale geschiedschrijving in de weg. Welkom in de post-historie. De periode waar de geschiedenis niet meer schriftelijk wordt vastgelegd.

Mark Rutte acht het noodzakelijk dat onafhankelijke onderzoeksbureaus eerst aan het kabinet rapporteren, en het kabinet daarna tijd krijgt een standpunt in te nemen. Het Kamerdebat start dan met een voorbereid kabinet tegenover een overvallen parlement. Die informatieachterstand komen de Kamerleden nooit meer te boven, en dan blijft het inhoudsloos ad hoc theater in soundbites, aangestuurd door achterkamertjespolitiek.

Mark Rutte geeft aan dat het politieke compromis alleen te vinden is, door in het geheim te overleggen. Hier zegt hij letterlijk dat achterkamertjespolitiek de enige weg is. De kiezer en parlementsleden worden op afstand gehouden. Rutte en Wiebes zeggen het echt in deze video.

Die methode zagen we deze week ook bij het pensioenakkoord. Klik de PDF maar open, en lees de titel bovenaan in uw tabblad. “ministerversie”. Er wordt gedaan alsof de polder nog bestaat, maar u krijgt alleen een versie die de zegen heeft van de betrokken minister. Niet de onderbouwing, niet hoe het akkoord tot stand is gekomen, niet de onderliggende rekenmodellen.

Het wordt daarmee in deze drie dossiers onmogelijk gemaakt om toezicht te houden op een besluitvormingsproces. Toezicht dat is opgedragen aan kiezers, rechters en parlementsleden.

Gelukkig is er gelekt, anders had Geert Wilders zich niet kunnen verdedigen.