Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 23, vandaag deel 24. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Maandag 16 mei 2016  

De dag begint slecht. Cor, eigenaar van het bedrijf dat handelt in beveiligers, heeft me gemaild. Zijn bericht begint met een excuus – hij had me al veel eerder willen mailen, maar er was wat gedoe geweest op kantoor waardoor de zaken vertraging hadden opgelopen – en gaat dan over in een aanbod. Cor wil dat ik zo snel mogelijk bij hem aan de slag ga. Hij heeft al diverse locaties waar ik per direct inzetbaar ben. Met mooie uren. Veel toeslag.

Cor heeft gelijk. Het is een mooi aanbod. Goed basissalaris met een prima toeslag voor uren die buiten de normale werktijden vallen. Maar het werk speelt zich grotendeels ’s avonds en ’s nachts af. En het werk brengt de nodige risico’s met zich mee. Maar dat is geen probleem, staat in het voorstel, want het bedrijf heeft “uitgebreide verzekeringen met uitgebreide dekking” waarvan de premie netjes door Cor worden betaald.  

Ik ben een waardeloze werkloze. Mijn inspanningsperiode is nog geen week voorbij, en ik heb alweer een baan. Althans, als ik dat zou willen. En dat wil ik niet. Ik wil werkloos blijven. Vrije tijd hebben. Een half jaar genieten van een welverdiende uitkering. Naar Turkije. Twee of drie keer. De hadj volbrengen. Tijd doorbrengen met Simone. Uitslapen. Laat naar bed gaan.

Als ik voor Cor ga werken, gaat dat allemaal niet door. Geen hadj. Geen Turkije. Dan heb ik die hele inspanningsperiode voor niks volbracht.

Een oplossing is er niet. Het is niet toegestaan om zomaar een aanbod af te wijzen. Als dat bekend wordt bij de gemeente, wordt mijn uitkering onherroepelijk verlaagd of zelfs stopgezet. En het wordt bekend. Cor weet dat ik als werkloze dit aanbod niet zomaar mag laten lopen.  

Ik sta op en loop naar het raam in mijn huiskamer. De zon schijnt al fel. Het doet me denken aan Turkije. Daar is altijd zon als je wakker wordt.  

Ik moet de boel rekken. Zo lang mogelijk. Elke dag is winst. En misschien lost het probleem zich dan vanzelf wel op.

Dinsdag 17 mei 2016  

In plaats van af te wachten, besluit ik om in de aanval te gaan. Ik ga Cor bellen en hem vertellen dat ik het domweg niet durf. Dat ik bang ben.  

Maar Cor krijg ik niet aan de telefoon. De vrouw die de telefoon heeft opgenomen vertelt me dat er een inval geweest bij het bedrijf. De politie heeft de administratie in beslag genomen. Cor is mee voor verhoor. Iets met belasting ontduiking. Voorlopig ligt het bedrijf stil.

Woensdag 18 mei 2016  

Ze blijven me lastig vallen, mensen die me werk willen geven. Vanochtend werd ik gebeld door één van de uitzendbureaus waar ik sta ingeschreven. Hebben een leuke klus voor me: tolk bij een reeks bijeenkomsten van een bureau dat economische samenwerking tussen Turkije en Nederland stimuleert. Om de meetings een succes te maken, willen de initiatiefnemers de aanwezige Turken de mogelijkheid geven om zoveel mogelijk in hun eigen taal te spreken. Volgens de intercedente zou dat de Turken opener maken en zo deals bespoedigen. Ik heb het meisje uitgelegd dat, indien ze zich zou verdiepen in de Turkse cultuur, zou weten dat die aanname geenszins klopt. Turken vinden het juist prettig om hun kennis van andere talen te etaleren. Een Turk die Engels spreekt, wil vaak Engels spreken.  

Ik zeg dat ik erover zal nadenken. Misschien kan het geen kwaad. Een beetje goede wil tonen.