Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 21, vandaag deel 22. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Woensdag 4 mei 2016  

Vandaag loopt mijn inspanningsperiode af. Ik heb aan alle eisen voldaan. Sollicitaties verricht. Ingeschreven bij uitzendbureaus. Informatie op werk.nl ingevuld. Tot een baan heeft het vooralsnog niet geleid, al ben ik de afgelopen weken behoorlijk lastig gevallen door uitzendbureaus. Volgens Mehmet bellen de uitzendbureaus na verloop van tijd niet meer. Gewoon een paar keer weigeren met een of andere smoes, dan zetten ze een kruisje achter je naam. Geen tijd meer aan besteden, betekent dat.

Mijn sollicitaties zijn over het algemeen goed verlopen, al willen twee bedrijven ondanks mijn gebrekkige CV met me praten. Een bedrijf dat beveiligers zoekt en een restaurant dat een Turkse gastheer zoekt. Ik heb besloten om in te gaan op de uitnodigingen, al was het maar om mijn goede wil te tonen aan klantmanager Hetty. De kans dat zo’n gesprek leidt tot een baan, acht ik nihil.

De beveiliger staat niet langer voor de deur van de gemeente. In plaats daarvan word ik welkom geheten door een groep blanke mannen met spandoeken staan te zwaaien. “Asielzoekers oprotten!” “Geen uitkering voor asielzoekers!” “Ga werken voor je geld!”

Onder luid gejoel stap ik het gemeentehuis binnen. Ik vraag me af waar de jongens de tijd vandaan halen om te protesteren zo midden op de dag. Eén van hen herken ik als mede-uitkeringsgerechtigde. Misschien moet hij maar eens gaan werken voor zijn geld.

Ik trek een nummertje en word even later ontboden in ruimte 8C, waar Hetty me welkom heet.  

“Nou,” zegt ze als we allebei zitten. “Heeft u nog last gehad van de figuren die voor de deur staan te protesteren?”

“Valt mee,” zeg ik. “Waar zijn ze boos over?”

“Omdat ze vinden dat hun uitkeringen worden ingepikt door vluchtelingen.”

“Ah, zodoende.”

“Ze staan hier om de week. Inmiddels ben ik er aan gewend.”

“Om de week?”

“Ja. Ze keren steeds weer terug. Maar goed, laten we het over iets leuks hebben. Uw inspanningsperiode is voorbij en voor zover ik kan zien heeft u aan alle verplichtingen voldaan. Correct?”

“Dat klopt,” zeg ik. “Komende week heb ik zelfs al twee gesprekken staan.”

Hetty drukt haar lippen op elkaar en knikt. “Met mensen zoals u zijn we altijd erg blij. U wilt niet weten hoe vaak we aan het einde van een inspanningsperiode direct al een sanctie moeten opleggen. Sommige mensen lijken wel bewust werkloos te willen blijven. Gelukkig doet u er wel alles aan om weer aan de slag te komen.”

Woensdag 4 mei 2016, middag  

Na even zoeken vind ik het telefoonnummer van Thijs Verkaaijen. Toen ik met hem op de middelbare school zat, was hij met niets anders dan muziek bezig. Droeg overal en altijd een koptelefoon. Tot grote ergernis van de docenten. Sinds enkele jaren heeft Thijs een eigen muziekstudio waar hij muziek produceert voor een heel diverse groep aan opdrachtgevers. Af en toe kom ik hem tegen in de stad. Nog altijd met een koptelefoon op.

Na het uitwisselen van enkele anekdotes over onze schoolperiode, vertel ik Thijs over Freek/Jamal/Jalil en zijn amateuristische obsessie met het produceren van rapmuziek. Ik vraag of hij wellicht iets voor hem kan betekenen.

Nadat ik heb opgehangen bel ik Freek en vertel hem dat ik iemand ken met een professionele muziekstudio. Iemand die hem graag een keer de fijne kneepjes van het vak wil laten zien. Iemand die misschien wel enkele beats met hem wil opnemen. Maar Freek weigert. Hij zegt: “Ik wil werken met vooraanstaande producers, niet met iemand waarvan ik nog nooit heb gehoord.”  

Vrijdag 6 mei 2016  

Morgen heb ik mijn tweede date met Simone. Ik vraag me af in hoeverre ik eerlijk tegen haar moet zijn.  

Ik wil zes maanden werkloos blijven.  

Ik wil dit jaar de hadj volbrengen.

Ik wil actief meedoen aan de ramadan.

Ik wil nog een week naar Turkije.

Ik hou van lekkere dikke stukken vlees.

Ik heb opnieuw een Volkskrant en een Telegraaf ingeslagen. Hoewel we tijdens onze eerste date nauwelijks over actuele zaken hebben gesproken, wil ik over voldoende munitie beschikken mocht Simone opeens onderwerpen uit het nieuws ter sprake brengen.  

In de Telegraaf gaat het deze keer niet over de vermeende borstvergroting van Bridget Maasland, maar over de eerste pasjes van het kind van Yolanthe Cabau van Kasbergen en Wesley Schneijder. De Volkskrant bericht over de mogelijke plannen van Donald Trump om president van de Verenigde Staten te worden. Enkele experts die aan het woord komen achten de miljardair niet alleen volstrekt kansloos, maar ook een enorm gevaar voor de stabiliteit van de wereld. Maar goed, zo eindigt het artikel, we hoeven ons nergens zorgen over te maken, want Trump zal de verkiezingen nooit winnen.