Geenstijl

Vrouwen die schrijven komen vaak niet echt heel veel verder dan hun make-upspiegeltje. Nu ook weer. Sarah Sluimer (koningin van de Amsterdamse inteelthyve) schreef een boek over een falend toneelgezelschap (in Amsterdam) maar het is geen sleutelroman over het Amsterdamse wereldje. Echt niet. Zeker niet. Vooral niet als de interviewer in dit hilarische verhaal de hele tijd vraagt of het écht geen zeikboek is over de Amsterdamse inteelt - terwijl het overduidelijk gaat over Toneelgroep Amsterdam en haar voormalige baas Ivo ten Hove, waar madame met slaande deuren is vertrokken. "Maar waarom zijn er dan zo veel biografische overeenkomsten met Van Hove?

‘Ik heb me helemaal niet in Van Hove’s biografie verdiept. Ik heb een personage bedacht en ben door gaan fantaseren.’" ****Werkelijk elke vraag in dit interview is: Sarah, waarom ben je toch zo'n stomme  trut en geef je niet gewoon toe dat je geen fantasie hebt en je dus je eigen kontgat hebt geleegd? Maar goed, daar zijn ze natuurlijk bij de Volkskrant te netjes voor, want daar zitten ze ook allemaal te kniften binnen de Ring. Herien Wensink droomt ook van een literaire carrière en zit nog bij hetzelfde agentschap als de uitgever van Sluimer (Oscar van Gelderen) en zijn vrouw - dus als je dan wat lelijks schrijft dan wordt het ongezellig op feestjes. Oh, en Sluimer was natuurlijk ook vaste columnis bij de Azijnbode, we waren het bijna vergeten - deze zomer mag u haar weer als zomercolumnist verwelkomen. 

En dan die kop erbij! Die foto's! De semi-artistieke gepoedel in een droog bad! Het is toch om te grienen. En dan gaan die vrouwtjes zich allemaal afvragen waarom dit soort narcistische boeken over de Reis naar het Middelpunt van de Navel niet verkopen en concluderen ze vast weer: het is omdat de Witte Man nog steeds aan de macht is. Schitterend toch, die literaire circlejerk? Ulieden de lezers boeien dit soort krabbelvrouwtjes natuurlijk geen vliegende neukhol, maar in hun make-upspiegeltje zijn ze allemaal Marie-Antoinette. Kunst mensen, dat gaat nog eens heel groot worden. 

Goed, we leggen dit nog even hier neer: 

### Een belangrijke rol in het boek speelt de actrice Elly, een kindvrouwtje van bijna 40 met een onvervulde kinderwens en een kolossaal vadercomplex – daar zou je heel goed een boosaardige karikatuur van Halina Reijn in kunnen zien.

‘Elly is het archetype van de actrice. IJdel en onzeker tegelijk, en volkomen afhankelijk van de goedkeuring van de regisseur, die een soort surrogaatvader wordt. Zo’n relatie tussen een kunstenaar en zijn muze komt veel voor. Ze kunnen niet zonder elkaar, en de relatie mag eigenlijk niet veranderen. Dat wil zeggen: de vrouw mag niet veranderen. Zo’n man als Leo kan veroudering en fysiek verval lang buiten de deur houden, maar de tragiek van de ouder wordende actrice is een wetmatigheid. Maar de relatie tussen Elly en Leo was eigenlijk geïnspireerd op die van Andy Warhol met Edie Sedgwick. Hij deed haar in de ban zodra zij een relatie kreeg. Toen ze een seksueel wezen werd, vond hij haar niet meer interessant. Overigens wil ik wel even benadrukken dat Elly bij mij het laatste woord krijgt. Ik gun haar een happy end, een einde aan haar eenzaamheid.’