Vrouwen die schrijven komen vaak niet echt heel veel verder dan hun make-upspiegeltje. Nu ook weer. Sarah Sluimer (koningin van de Amsterdamse inteelthyve) schreef een boek over een falend toneelgezelschap (in Amsterdam) maar het is geen sleutelroman over het Amsterdamse wereldje. Echt niet. Zeker niet. Vooral niet als de interviewer in dit hilarische verhaal de hele tijd vraagt of het écht geen zeikboek is over de Amsterdamse inteelt - terwijl het overduidelijk gaat over Toneelgroep Amsterdam en haar voormalige baas Ivo ten Hove, waar madame met slaande deuren is vertrokken. "Maar waarom zijn er dan zo veel biografische overeenkomsten met Van Hove?

‘Ik heb me helemaal niet in Van Hove’s biografie verdiept. Ik heb een personage bedacht en ben door gaan fantaseren.’" ****Werkelijk elke vraag in dit interview is: Sarah, waarom ben je toch zo'n stomme  trut en geef je niet gewoon toe dat je geen fantasie hebt en je dus je eigen kontgat hebt geleegd? Maar goed, daar zijn ze natuurlijk bij de Volkskrant te netjes voor, want daar zitten ze ook allemaal te kniften binnen de Ring. Herien Wensink droomt ook van een literaire carrière en zit nog bij hetzelfde agentschap als de uitgever van Sluimer (Oscar van Gelderen) en zijn vrouw - dus als je dan wat lelijks schrijft dan wordt het ongezellig op feestjes. Oh, en Sluimer was natuurlijk ook vaste columnis bij de Azijnbode, we waren het bijna vergeten - deze zomer mag u haar weer als zomercolumnist verwelkomen. 

En dan die kop erbij! Die foto's! De semi-artistieke gepoedel in een droog bad! Het is toch om te grienen. En dan gaan die vrouwtjes zich allemaal afvragen waarom dit soort narcistische boeken over de Reis naar het Middelpunt van de Navel niet verkopen en concluderen ze vast weer: het is omdat de Witte Man nog steeds aan de macht is. Schitterend toch, die literaire circlejerk? Ulieden de lezers boeien dit soort krabbelvrouwtjes natuurlijk geen vliegende neukhol, maar in hun make-upspiegeltje zijn ze allemaal Marie-Antoinette. Kunst mensen, dat gaat nog eens heel groot worden. 

Goed, we leggen dit nog even hier neer: 

### Een belangrijke rol in het boek speelt de actrice Elly, een kindvrouwtje van bijna 40 met een onvervulde kinderwens en een kolossaal vadercomplex – daar zou je heel goed een boosaardige karikatuur van Halina Reijn in kunnen zien.

‘Elly is het archetype van de actrice. IJdel en onzeker tegelijk, en volkomen afhankelijk van de goedkeuring van de regisseur, die een soort surrogaatvader wordt. Zo’n relatie tussen een kunstenaar en zijn muze komt veel voor. Ze kunnen niet zonder elkaar, en de relatie mag eigenlijk niet veranderen. Dat wil zeggen: de vrouw mag niet veranderen. Zo’n man als Leo kan veroudering en fysiek verval lang buiten de deur houden, maar de tragiek van de ouder wordende actrice is een wetmatigheid. Maar de relatie tussen Elly en Leo was eigenlijk geïnspireerd op die van Andy Warhol met Edie Sedgwick. Hij deed haar in de ban zodra zij een relatie kreeg. Toen ze een seksueel wezen werd, vond hij haar niet meer interessant. Overigens wil ik wel even benadrukken dat Elly bij mij het laatste woord krijgt. Ik gun haar een happy end, een einde aan haar eenzaamheid.’

Niet dat het niet lullig is voor iemand als Jelle B Curious. Maar die heksenjacht. Die hek-sen-jacht. Je hebt een keer iemand iets te lang aangekeken en je staat met een van hashtags gemaakte doornenkroon op je kop op het schavot van de Volkskrant te wachten op het oordeel van de nietsontziende bezoedelbeul Sarah Schuimer. Maar dan. De knieën hierboven zijn van de Britse journaliste Julia Hartley-Brewer en in 2002 kregen de knieën een aai van huidig minister van Defensie Sir Michael Fallon. Vijftien jaar later ophangen aan de allerhoogste Volkskrantboom dus, die superidioot!

ÓF:

"Mijn knieën zijn nog in orde. Ik zei destijds tegen hem dat als hij het nog een keer zou doen, ik hem in zijn gezicht zou stompen. Sindsdien heb ik geen problemen met hem. Dus effe normaal doen nou, mensen. Een man legde vijftien jaar geleden zijn hand op mijn knie en dat is nu voorpaginanieuws van de grootste krant van het land. Het is krankzinnig. Er gaan veel dingen mis in de wereld en een hand op een knie, vijftien jaar geleden, is niet een voorpaginaverhaal. Het is een heksenjacht. Dit land is compleet gek aan het worden."

Amen.

Uiteraard bemoeide literair Corrie-fee en algeheel Amsterdams bemoeimeisje Sarah Sluimer zich ook tegen de kwestie #metoo aan: in een pittig stukkie in De Volkskrant stelt ze drie zogeheten "White Knights" aan de kaak, mannen die het oh zo goed weten met de vrouwtjesrechten maar eigenlijk vooral woke doen om er zelf beter uit te zien en op de neukbaarheidslijstjes van de linkse dames te komen. Het typische gedrag van de Homo Sinistrus Domesticus: uiterst hard deugen maar vooral voor eigendunk en inzake dingen waar men zelf niet zoveel last van heeft. Het grappige is dat de gebruikelijke feministische echokamer, die normaal over zichzelf heen buitelt om sukken van elkaar ongelezen te retweeten met snedig commentaar als SLAY QUEEN en MANNEN WE MOETEN PRATEN, ineens helemaal stil is. De tweet van VK haalde maar een schamel aantal RT's van provincievrouwen en de luide twitterfeministen waren doodstil. Bloemlezinkje: toen het stuk dropte twitterde Anne Fleur iets over pillenfeestjes, was Justinedus nog aan het ranten over genderdenken bij medico's, had Anne Hardon ineens alleen nog maar aandacht voor haar gebit en kreeg Merediffff Greer het evenmin op haar heupjes over dit stuk. Alleen Aafke Romeijn twitterde vanochtend nog iets. "Wát een goede column van Sarah Sluimer. Als je weet over wie het gaat draait je maag helemaal om." Dat tweede zinnetje is natuurlijk de crux:  over wie gaat het? Komt het stukkie dan toch te dicht bij? Is activisme alleen maar leuk als het in grote lijnen gaat als "alle witte mannen zijn stom" en "boerka's zijn feminisme"? Is ineens de lol eraf als de heksenjacht in eigen kring wordt geopend? 

Want een heksenjacht, dat is het: Sluimer heeft in haar column die cryptisch omschreven mannen genoemd: Man 1, Man 2 en Man 3. Man 2 is een dead giveaway: Lykele Muus. Deugpost op feestboek die daarna op de Joop is doorgepaast. 1 is ook wel te achterhalen: boze tongen beweren dat het Jelte Nieuwenhuis is, acquirerend redacteur bij uitgeverij Atlas Contact. Ook twittert en feestboekt hij de ganse dag in het progressieve hoekje van de sociale media, typisch zo'n vent die posts van de Joop en de Azaanbode RT'd met "belangrijk". Ga maar na: werkt met Sarah aan boekies en heeft in Letterland al een reputatie van bepotelhobbies, het stalken op sociale media van schrijvende vrouwen alsook het nakken van den sos. Grappig genoeg durven de fopministen hem niet aan de schandpaal te nagelen: hij is immers een uiterst politieke uitgever die eigenlijk alleen maar vrouwen uitgeeft, progressieve en matig getalenteerde columnmuppets als Hanna Bervoets onder zijn hoede heeft en die tot overmaat van deug ook nog eens zijn best doet om kopvoddenliteratuur (meer bijvoeglijk naamwoorden. MEER!) en zwaar gekunstelde klimaatveranderingsromans (iewl, daar krijg je toch geen harde literaire lul van?) te pushen als nieuwe culturele standaard. Hij is dus duidelijk de go-to guy als je een met de tiet schrijvende aktivistiese deugmevrouw bent en je een boekje uitgeven wilt. Dat daar een beetje bepotel van onzekere provinciemeisjes met een Literair Idee hoort is allemaal "part of the game" in de Amsterdamse letterenbundel. Zouden de feministen zwijgen omdat ze hun eigen glazen niet willen ingooien? 

Grappig zeg, zo'n progressieve roeptoeter die toch ineens bij het aftrekken van het masker gewoon ook maar een foute man blijkt met weinig respect voor mijn, dijn en de seksuele grenzen van de vrouw. Goed, tot zover het exposé over man 1 en 2. Nu op naar 3. Flesje fictieve internetbubbels voor de Sherlock die nummer 3 weet te ontmaskeren!