Geenstijl

Dodenherdenking, bevrijdingsdag, Pim Fortuyn-dag. Het blijft een wrange sequentie. We missen je, briljante narcistische kale flikker die je bent. Het is er niet veel beter op geworden sinds je uitcheckte. Manifestaties van het vrije woord zijn contraterreur-nachtmerries geworden, je minder begaafde politieke neefje ontsnapte deze week nog aan de dood, onze grote Randstadsteden zijn ongeveer 15% islamitisch, de Nederlandse krijgsmacht is een misselijke grap en de EU is ons de baas. Ohja, je moordenaar geniet alweer een jaartje van de frisse buitenlucht. Eigenlijk krijgt niemand het over z'n lippen, maar je bent voor niets gestorven Pim. Niet voor vrijheid, maar door vrijheid. En dat spijt ons. History will not judge us lightly. Op 4 mei stond de elite die jouw moord ideologisch faciliteerde weer braafjes schijn-eerbiedig naar z'n tenen te staren, terwijl diezelfde elite de sluizen heeft opengezet voor islamitische andersdenkenden- homo- vrijheids- en jodenhaat. Met de hoofden nederig gebogen marcheren zij westerse verworvenheden zonder te knipperen van de hoogste en meest troosteloze flat naar beneden. Onlangs liepen we over de Airborne begraafplaats te Oosterbeek. De teksten op de grafstenen logen er niet om. Een parachutist van 18, Rest darling till we meet again, mum and dad. Zijn 23-jarige strijdmakker, He gave the greatest gift of all, His own unfinished life, Duty nobly done. En dan de vele stenen met het opschrift dat door merg en been gaat, A soldier of the 1939-1945 war, September 1944, Known unto God. Lichamen nooit geïdentificeerd, naam en daden nooit geëerd. Elke culturele millimeter die Nederland de subversieve elementen binnen onze maatschappij toestaat te veroveren, is een dikke lichtgroene herfstrochel op het graf van deze jongens, en op dat van Fortuyn. Op 5 mei trivialiseren en prostitueren wij de geschiedenis om onszelf te kunnen vertellen dat de jeugd voortaan over onze vrijheid waakt. En op 6 mei gaan we door met onze levens alsof vrijheid nou eenmaal het wetmatige en onvervreemdbare eindpunt van de geschiedenis is. Niet op GS. Want er smeult iets in hooiberg Europa. En wij weten dat de echte strijd niet wordt gevoerd op herdenkingen of tijdens rouwbetuigingen vlak na moordaanslagen. Nee, tussen het "JesuisCharlie'' en "Opdat we nooit vergeten" door, daar wordt stand gehouden of grond permanent ingeleverd.

Er is veel over geschreven, niet in de laatste plaats door Fortuyn. In alle bescheidenheid zouden wij hier graag nog een dimensie aan toevoegen, die tot nu toe nagenoeg onbelicht bleef. Waarin verschillen de westerse en islamitische cultuur nu zo wezenlijk? En waarom is het nu zo moeilijk constructieve debatten met moslims te voeren, zeker waar het VvMU in relatie tot hun profeet en dossier Israël betreft? Natuurlijk, de modale islamitische cultuur is narcistisch externaliserend, maar er speelt meer. Een tijdje terug legde Arnold Karskens bij WNL de vinger op de zere plek. "Het maakt in de islamitische wereld helemaal niet uit wie er gelijk heeft. Het gaat erom wie de sterkste is." Zie hier de essentie van de strijd die onze - en de komende - generatie moet voeren. Een gewelds-averse debatcultuur neemt het op tegen een fysiek georiënteerde krachtcultuur. Welk kamp wat dit betreft in het voordeel is, laat zich afleiden uit Bertrand Russell: War does not determine who is right - only who is left. Ongeacht hoe vaak men herhaalt dat de pen machtiger is dan het zwaard, het blijft een groteske leugen. De krachtcultuur en zijn onvermogen Dat het gelijk van Karskens zich ook toe laat passen op de islamitische culturen binnen Europa, valt af te leiden uit het feit dat het moslims maar zelden lukt sluitende gedachten te formuleren als het om wezenlijke dossiers als VvMU gaat. De poreusheid die zij hun eigen denkbeelden toestaan is schrijnend, en beperkt zich bepaald niet tot de maatschappelijke onderlaag van hun gemeenschap. Sterker nog, hoe meer vooraanstaand hun positie, hoe meer verwrongen en poreuzer hun denkbeelden soms worden. De realiteitstoetsing is volledig defect. Voorbeeldjes. Neem iemand als rapper Appa. Hij is een van de meest effectieve vertolkers van de islamitische onderbuik, en het aantal moslims dat hem onomwonden tegen durft te spreken op sleuteldossiers als de oorzaken van radicalisering, VvMU in relatie tot de profeet, Palestijnen, Israël en jodendom, is op een halve hand te tellen. Hij is meer dan een botte polemist: hij is de personificatie van wat veel Nederlandse moslims in hun woonkamers zeggen, en in de buitenwereld denken. Niet anders dan hoe boosblanke onderbuiken op Facebook zich op dezelfde manier uiten, maar dan in tegenovergestelde richting. Deze prominentie belet Appa echter niet tijdens toespraken te roepen dat men wel over hem praat, maar niet mét hem (0:28), en hoe hij van het publieke debat wordt buitengesloten (1:20), terwijl hij ondertussen voor elk denkbaar NPO debat wordt uitgenodigd. Hij vindt dat de wereld de islam en Koran vooral met fatsoen en respect moet behandelen, maar blèrt ondertussen wel "fuck the Talmoed" het publiek in. Ander voorbeeld. De boys van Al-Yaqeen, die een cartoonist gevaarlijk vinden terwijl ze weglopen met een Sheik die oproept kelen door te snijden en schedels te verbrijzelen. Het staat er allemaal echt: "Het frappante blijft: een haatcartoonist met duidelijke kwaad in de zin wordt uitgenodigd, met open armen ontvangen en zelfs als eregast onthaald. Maar imams die vredig prediken en bekend staan om hun hartverzachtende woorden, worden als haatimam bestempeld en de toegang tot Nederland ontzegd!" Of bijvoorbeeld de Britse moslimintellectueel Asghar Bukhari, die stelt dat tekeningen van Mohammed racistisch zijn en gemaakt worden omdat de gevoelens van moslims niet gerespecteerd hoeven te worden, omdat de wereld ze als niet 'mens' genoeg ziet. Of neem de brandbrief van het Samenwerkingsverband Moskeeën regio Haaglanden, die samen te vatten valt als: "Haatimams zijn liev, de term haatimam is zeer kwetsend en wij zijn de nieuwe joden." Nee, verdomme, dat zijn jullie niet, stelletje slachtofferrolfetisjisten. Kortom. Voorbeelden te over en de lijst blijft zich aanvullen. Al deze opvattingen zijn zo lek als de AIVD's Sheikwatch, maar ze worden uitgedragen alsof het Newton's onweerlegbare gravitatiewet betreft. Dit gebeurt niet omdat de uitdragers te dom zijn om een sluitend verhaal te formuleren. Het gebeurt omdat het ze in essentie niet interesseert of hun verhaal al dan niet sluitend is. Ze weten namelijk dat het niet uitmaakt of je verhaal sluitend is, zodra je de sterkste bent. Net als in het Midden-Oosten. En het Europese gedachtengoed blijkt keer op keer rekkelijk voor non-argumenten. Dat ook. In het Midden-Oosten wint niemand door gelijk te hebben, het gelijk is een detail van het discours. De islamitische cultuur is geen debatcultuur, omdat het rendement van effectief debatteren non-existent is. Daarbij komt ook nog de islamitische theologische invloed op het ontbreken van een debatcultuur, islam betekent immers letterlijk "onderwerping", maar daar gaan we nu niemand mee lastigvallen. Het is dan ook geen toeval dat er in de islamitische wereld alleen te kiezen valt uit seculiere of theocratische despoten. The good die young. Met in essentie exact deze kracht-boven-debat-mentaliteit staat de islamitische voorhoede in het Europese debat. Of ze zich hiervan bewust zijn? Kleine kans, ze stonden niet vooraan bij het introspectie-kraampje. De debatcultuur en zijn onvermogen Het westen is de onbetwiste uitvinder van de VvMU. En door dat vaandel hoog te dragen, culminerend in de technologische en industriële revoluties van de 18e en 19e eeuw, werd Europa de onbetwiste overlord van het afgelopen halve millennium. Ook kwamen in die vrije markt van ideeën de minst belabberde politieke bestuursvormen bovendrijven. Binnen die politieke cultuur werd debatvaardigheid rendabel, omdat het daadwerkelijke macht opleverde. Gaan we u ook allemaal niet uitgebreid mee lastig vallen, maar het boek Civilization van Niall Ferguson illustreert dit alles treffend. Sinds Nieuw Links' cultuur-brede "lange mars door de instituties" heeft een cultuur van pacifisme zich van het westen eigen gemaakt. Dit werd primair ingegeven door de "end of history"-doctrine, die voorschreef dat het nu wel klaar was met al die geschiedschrijving: "De liberale democratieën hebben wereldwijd gewonnen, tijd om te neuken." Ook Europa's militaire instituties waren niet immuun. De Spaanse veiligheids-expert Rafael Bardaji hield vorig jaar tijdens een conferentie een lezing, waarin hij stelde dat "Het gebruik van militaire macht in het westen van Europa niet meer te verkopen is. Soldaten willen niet langer doen wat ze eeuwenlang hebben gedaan." In 2002 'bezetten' Marokkaanse strijdkrachten het Spaanse Peter­selie-eiland, een rotspunt van 300 bij 500 meter in de Straat van Gilbraltar. Bardaji vervolgde. "De Nationale Veiligheidsraad van de Spaanse premier José María Aznar kwam in spoedzitting bijeen. De stafchef van het leger maande tot voorzichtigheid en adviseerde een diplomatieke uitweg. Geweld moest tot elke prijs worden vermeden. Zo'n standpunt verwacht je van ambtenaren op Buitenlandse Zaken, niet van de hoogste militair." Als zelfs de geweldbereidheid van militairen laag is, dan moet diezelfde bereidheid onder de civiele bevolking waaruit zij voorkomen, nog minstens factor 5 lager zijn. Het is geen toeval dat Nederlandse jongeren op bevrijdingsdag "We won't go to war" met Kensington mee stonden te zingen. Wat zal dat goed gevoeld hebben. "Ik ben van na de oorlog en dat wil ik graag zo houden," in een nieuw jasje. Concluderend Wij roepen hier heus niet op tot de drastische militarisering van onze samenleving. Maar wat waar is mag, en moet gezegd worden. Mocht dossier "Islam enz." ooit een kookpunt bereiken, dan zal dit niet in de vorm van een episch debat in de Stadsschouwburg Amsterdam zijn, tussen "Islamitische geleerden" en Hans Teeuwen, met Felix Rottenberg als debatleider. Dit is namelijk een strijd tussen twee andersoortige culturen, die hun geschillen op andersoortige manieren beslissen. En alle idealen ten spijt, verliezen grafiet en inkt het toch van Full Metal Jackets en Hollow Points. Niet alleen Nederland, maar heel Europa moet zichzelf opnieuw uitvinden, of met de beste bedoelingen verdwijnen in de mist van de geschiedenis.