Geenstijl

(Ga met uw muis over de foto voor bijschrift)

Daar ik eind 2002 mijn eerste stappen op het Binnenhof zette, heb ik de zaterdag overleden Wim Kok als minister-president nooit ontmoet. Op een enkel handje op een of andere inmiddels vergeten post-premierborrel en een kort telefoongesprek over iets anders na heb ik dus het hele feest van een PvdA-premier in het Torentje gemist. Toch bleef de geest Kok over het Binnenhof hangen vanwege de nasleep van de moord op Pim Fortuyn.

De commissie die onder leiding van Harry van den Haak - voormalig president van het Gerechtshof in Amsterdam - onderzoek deed naar de moord kwam namelijk eind dat jaar naar buiten met zijn conclusies. En die waren niet mals.

Zo bleek dat Fortuyn tot zijn dood 25 keer was aangetast ‘in zijn fysieke integriteit’. De overheid wist ondertussen van 14 dergelijke gevallen of had daarvan moeten weten. De incidenten waren niet ernstig, maar voldoende reden om de lijsttrekker van passende beveiliging te voorzien. Wat dus niet was gebeurd.

Wat was de rol van toen nog minister-president Wim Kok daar in? Het rapport is daar erg summier over en het lijkt er op dat de commissie de rol en verantwoordelijkheid van Kok bewust in het midden laat. Dat zit zo.  

VVD-lijsttrekker Hans Dijkstal heeft onder meer in de Commissie voor de Inlichtingen- en Veiligheidsdiensten (de Commissie Stiekem) meermaals gezegd zich zorgen te maken over de veiligheid van Fortuyn. Ook heeft hij Wim Kok gevraagd actie te ondernemen. Kok zou volgens Dijkstal hebben geantwoord dat minister van Binnenlandse Zaken Klaas de Vries (PvdA) contact had opgenomen met de politie in Rotterdam. 

Kok zelf echter, stelt in het rapport zich tegenover Dijkstal alleen in algemene termen te hebben uitgelaten over de beveiliging van Pim Fortuyn. Van den Haak heeft vervolgens niet de moeite genomen uit te zoeken wie nou de waarheid sprak: Dijkstal of Kok? Maar zo wel de pijnlijke vraag ontweken over hoe het nu precies zat met de verantwoordelijkheid van de minister-president.

Enfin, over de doden niets dan goeds, nietwaar?