Eh... doe je toch je oren dicht?

Het Concertgebouw leek op de goede weg toen de Joods-Israëlische zanger werd ontcanceld met een sneu compromis waar de Joodse gemeenschap het maar mee moest doen en en waar de Joodse gemeenschap het maar mee deed - zo is de Joodse gemeenschap. Daarmee leek alles opgelost en iedereen blij. Maar dat was buiten de medewerkers van het muziekhuis gerekend, die willen helemaal geen Joods-Israëlische zanger horen, die vinden het compromis verschrikkelijk, voelen zich verraden en sturen daarom een jankbrief naar de directie met daarin een hoop geklaag over de bewoordingen van het CIDI en het CJO en een boel zure tranen omdat de Palestijnse gemeenschap helemaal niet gevraagd is gevraagd naar hun mening over Joodse deuntjes (ja sorry maar rot lekker op naar Paradiso of zo). Gelukkig voor de jankerds wil de directie hier nu over ""in gesprek"" en wordt de hele kwestie voor de vorm nog even ""beladen"" genoemd. ZUCHT MENSCHEN.

Ja doei

Nou. Concertgebouw-baas Simon Reinink mocht in Nieuwsuur tegenover een uitstekende Wollaars nog effe een rondje huilie huilie doen over de 'ongekende ingreep' die hij als Concertgebouw heeft moeten doen. U weet wel, een bordje timmeren voor de hoogste officiële zanger van religieuze liederen van de staat Israël, om hem later met tegenzin via een geitenpaadje toch maar te gedogen. Niet vanuit morele of ethische retrospectie maar: "Omdat we zagen wat voor controverse in de samenleving dit met zich mee brengt." Tsja. De Volkskrant maakte er ook al van: 'omstreden Israëlische voorzanger'. Nou omstreden omdat wat, omdat hij toevallig Israëlisch is, omdat Israël een actieve dienstplicht kent en omdat hij bij de IDF een louter religieuze en niet beleidsbepalende functie heeft? Omdat zélfs als hij een beleidsbepalende functie zou hebben dat eigenlijk ook niks zou moeten zeggen, en zélfs als het wel wat zou zeggen het nog steeds heel raar is dat wij (in casu: een artistiek centrum) in ons veilige Nederland moreel scheidsrechtertje spelen over een existentiële oorlog van een land waar we kennelijk niks van snappen? Omdat we niet begrijpen wat een krijgsmacht betekent in en voor zo'n land, wat er broeit in een door de holocaust getekende en door antisemitisme geplaagde gemeenschap, wat het is op te groeien als luchtalarmen en schuilkelders nooit ver weg zijn, hoe het moet voelen om omgeven te zijn door schurkenstaten en -actoren die nog niet zo lang geleden een ongekende massamoord op je onschuldige landgenoten hebben gepleegd?

Maar die oorlog, daar gaat het zo'n Reinink helemaal niet om joh. Het gaat om die 'controverse in de samenleving' en z'n larmoyante zinnetje: "We konden het niet goed doen." Het gaat om de angst voor agressief pallie-activisme, voor extreemlinkse verfsmijters en keffiyahkrijsers die je, met wat gewillige media in hun kielzog, letterlijk en figuurlijk kunnen besmeuren. Het gaat erom dat Reinink na een paar vergadersessies met wat andere achteruitkijkspiegelkijkers ervoor heeft gekozen dan maar die brave concertjoden (die het Concertgebouw immers niet zullen onderkalken) te offeren, ten faveure van de stokkenhorde. Bestuurskamerlijke Rode Lijn-capitulatie, noemen we dat. En als je de redenering van Simon Reinink volgt is iedere Jood verdacht. Ook als je inhoudelijk niet betrokken bent bij de oorlog, ook als je afstand bewaart, er geen mening over hebt of er geen uitspraken over doet. IDF? Moordenaar! En dan hoeft er maar iemand wat te roepen, of een of andere gare Annet een boosaardig mailtje te sturen, of iemand een enge tweet te plaatsen, en de kettingreactie komt op gang en zo'n blauw pak staat in de hoek van de bestuurskamer krampachtig in z'n broek te poepen. Besloten bijeenkomsten, alleen maar omdat er Joden komen. We moeten er kennelijk maar aan wennen.

Voor Joden toch niet verboden

Amsterdamse cultuurhuizen kun je natuurlijk niet zomaar binnenvallen, maar daar krijg je soms wel zin in als je ziet hoe selectief er wordt omgegaan met welke geluiden er wél en geen probleem zijn. Lang leek het erop dat de jaarlijkse chanoekaviering in het Concertgebouw te Amsterdam niet door mocht gaan, omdat het Concertgebouw erop stond dat cantor Shai Abramson daar niet zou optreden. Hij is namelijk ook de vaste voorzanger van de IDF, en daarmee dus MEDEPLICHTIG aan alles wat er in Gaza gebeurt. De organisator hield de poot stijf en het Concertgebouw zette daarop een streep door het Joodse feestje. TOT NU. Na grondig overleg tussen het cultuurhuis en het Centraal Joods Overleg is er een COMPROMIS gevonden: in de middag vindt een chanoekaviering 'voor iedereen' plaats zónder Abramson, 's avonds twee concerten 'voor genodigden' waar de oMsTrEdEn voorzanger wel mag voorzingen. Da's mazzel!

Soep van de Week in Het StamCafé

Mijn foto van de week is die van Hans Teeuwen, Frits Barend en Ronnie Naftaniel die gedrieën staan te protesteren voor het Concertgebouw. Het heeft iets aandoenlijks en ook iets dappers, om daar in dat Hollandse pokkenweer te gaan flyeren. Frits, die vandaag 78 wordt, heb ik de laatste tijd regelmatig van dichtbij meegemaakt omdat zijn boek Mijn Voeten Staan Scheef bij mijn uitgeverij Ezo Wolf verschenen is. Ik was bij de presentatie van dat boek in het Joods Historisch Museum en schreef in het kader van de hasbara: Deze onverbiddelijke pageturner is het persoonlijke relaas van Frits Barend, die in dagboekvorm vertelt over de periode van na de 7 oktober-pogrom en wat voor invloed dit had op de Nederlandse samenleving en op zijn eigen leven. Van de Jodenjacht in hartje Amsterdam, zijn korte carrière als musicalster en het incident op het IDFA in Koninklijk Theater Carré tot de oprukkende Jodenhaat in Nederland. Maar goed, dit essay gaat nou eens niet een keer over mijn persoontje maar over Frits, Ronnie en Hans en hun zeer terechte protestactie voor het Concertgebouw, fout tijdens en na de oorlog. Ik woonde heel lang om de hoek van dat sacrale monument, dat wereldfaam heeft en door Paul McCartney bezongen werd in het nummer Rock Show op het album Venus and Mars uit 1975. In het refrein zingt hij: "If there's a rock show at the Concertgebouw / You've got long hair at the Madison Square / They've got rock and roll at the Hollywood Bowl / We'll be there, oh yeah." De verwijzing is een knipoog naar de Wings-tour van 1972, waar ze op 20 augustus in het Concertgebouw speelden.

WAT WILLEN WE? DUIDELIJKHEID OVER WAT ER GESPEELD WORDT!
WANNEER WILLEN WE DAT? NU!

Eerst kwamen ze voor het klimaat. Toen kwamen ze voor Lenny Kuhr. En nu dit. Hartverscheurende beelden uit de kleine zaal van het Concertgebouw waar pianist Nicolas van Poucke aanschoof voor een mopje Beethoven. En zoals dat gaat, die jongen komt binnen, je houdt als publiek je bek, die jongen gaat spelen (er zit vaak twee keer een soort pauze in en dan mag je juist niet klappen, dus sowieso even wachten tot er veel mensen beginnen te klappen) en daarna applaus. Maar niet volgens een aanwezige mevrouw die te lui was om even het programmaboekje te googelen en daarom plompverloren aan de 'maestro' vroeg wat ie eigenlijk kwam doen. Dat is dus wat je krijgt als je je morele ambitie loslaat, mensen van het Concertgebouw. Als iedereen naar binnen mag bij de elite onder het mom van inclusiviteit, waarom zou je dan nog bij de elite willen horen? Voor je het weet staat familieman Teun van de Keuken voor te dringen in de rij voor de garderobe en dan ben je geen tempel meer voor klassieke muziek maar gewoon een soort Paradiso met net iets warmer bier. Triest.

Heel normaal dit

Wat te doen op 16 en 18 mei in Amsterdam? Nou, in ieder geval niet naar het Belarussisch-Oekraïens-Israëlische strijkkwartet The Jerusalem Quartet in het Concertgebouw. Het Amsterdamse podium voor de verfijnde smaak heeft namelijk een streep gezet door de op die dagen geplande concerten. "Om de veiligheid van onze medewerkers, bezoekers en musici te garanderen heeft Het Concertgebouw ervoor gekozen de concerten van het Jerusalem Quartet op 16 en 18 mei geen doorgang te laten vinden. Het Concertgebouw is tot dit besluit gekomen vanwege aangekondigde demonstraties en de recente ontwikkelingen rond protesten in Amsterdam."

Het zou voor het eerst zijn dat het kwartet een stuk van een Israëlische componist zou spelen, Paul Ben-Haim (1897-1984). Het feest gaat niet door, want alles wat met Israël geassocieerd kan worden is entartete kunst of anderzijds onwelkom in onze hoofdstad. Dit betreft vrijwel altijd Joden, maar dat is heus en uiteraard TOEVAL. 

Onveilig of niet, wij houden niet van cancelen. HUP Jerusalem Quartet.

UPDATE 15/5: Het Concertgebouw stelt in een statement dat er nieuwe date worden gezocht waarop de afgelaste concerten wel (met extra veiligheidsmaatregelen) door kunnen gaan. Het kwartet zelf heeft ook gereageerd. "Capitulation to bullying and terrorism!"

Joehoe mogen die bejaarden rustig sterven terwijl ze naar Verdi luisteren

Toch nog even een graadje aandacht voor de Jongen met de Parels die te laf was zich vast te lijmen aan een of ander schilderij (want straf) en toen maar afreisde naar planeet Boomeropia (namelijk het Concertgebouw) waar hij door het Requiem van Verdi heen toeterde dat alle ijsbeertjes eraan gaan. Toepasselijk! Ten eerste viel die knaap al op bij de bewaking toen hij door de poort kwam, aangezien hij de eerste bezoeker onder de 40 jaar van heel 2022 bleek. Ten tweede boeit het die bejaarden helemaal geen zak wat er met de aarde gebeurt, want ze zijn toch al bijna dood. Derhalve werd deze schobbejak met pek en advocaat+slagroom uit het Concertgebouw geklootzakt. Nou ja, in ieder geval geen poging om schade toe te brengen aan spulletjes, en dat is al een hele prestatie voor de klimaatgekkies.

Saneer het.

Verdomme wat kan ze fluiten (serieus, kijk maar na de breek). En zo kijkt de NPO dus heimelijk naar de dragers van de cultuur die onze natie definieert. Ja, misschien praat ze wat vlot maar dat hoort nu eenmaal bij klassieke muzikanten kijk maar naar Ben Shapiro. Zo kijkt de NPO dus naar EXCELLENTIE in de dingen die ons binden. En nu is Nederland er klaar mee. Uit een zeer recente opiniepeiling op een redactie (N= 5) blijkt dat 100% van de nazaten van Michiel de Ruyter het mooi geweest vindt en we er nu echt iets van gaan zeggen. 

De Tele meldt hedenochtend dat het allemaal de schuld is van een spraakcomputer Die Alles Hoorde. "Tijdens het gesprek met blokfluitiste Lucie Horsch stond een spraakcomputer aan die bij een van de medewerkers de zin „kan je wat minder snel praten kutwijf” opving," en omdat de techniek voor niets staat tegenwoordig verscheen het pardoes op beeld.

De NPO reageert met "We bieden onze excuses aan voor de kwetsende opmerking die gisteravond als gevolg van een menselijke fout is verschenen in de teletekstpagina 888-ondertiteling van Op1. De NPO betreurt het voorval ten zeerste en heeft de betreffende redacteur hierop aangesproken," aldus damespraatjes.nl. De redacteur is hierop aangesproken? Nou, dat volstaat niet. We eisen dat ze een standbeeld van hem neerzetten zodat we het hoogstpersoonlijk omver kunnen komen trekken en er een standbeeld van Lucie voor in de plaats hijsen.