De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 18 (tevens: Stamcafé)

Het was Özcan Akyol, alias Eus, die mij inspireerde tot het schrijven van deze serie, die gebundeld zal verschijnen in het kader van de boekenweek 2023, met als titel Ik ben alles maar bovenal een boze blanke man**.** Het CPNB 'viert de pluriformiteit van onze identiteit' met het thema Ik ben alles en- u raadde het al - is geïnspireerd door de gendergekte die Nederland sinds jaar en dag in een wurggreep houdt. Ik zie het al voor me: een kale vrouw met een lederen pet, een forse knevel, een pielemuis van 30 centimeter (in slappe stand) en een met piercings behangen en met schroeven en pinnen doorboord scrotum, zal in het kader van de Boekenweek 2023 in hun blote gat voorlezen aan kinderen van 10 in de leeszaal van Zoutkamp. Na de lezing uit hun debuutroman 'Mijn Eerste Gangbang' zal Joyce de cursus 'Vuisten voor Beginners' geven. De ouders van de kindertjes wordt vriendelijk verzocht zelf een potje Crisco mee te nemen.

Enfin, Eus schreef in het voorwoord van mijn vrolijke literaire reisgids voor de Algarve: "Arthur is niet alleen een talentvolle scribent, humoristische man en begenadigd drinker, hij gedraagt zich ook steeds meer als de hofnar van extreem-rechts. Dat moet hij uiteraard zelf weten. Maar ik vind het zonde van de literatuur, want in de tijd dat hij Facebook en Twitter volkladdert met boutades over Frans Timmermans, Sylvana Simons en de mannenbroeders van Denk, zou hij ook aan een nieuwe roman kunnen werken, een sleutelboek dat norse mannen van zijn generatie een stem geeft."

Waarvan akte.

Dankzij Eus en zijn blurb op het omslag van mijn boek - Arthur van Amerongen is de hofnar van extreem-rechts - vlogen mijn boekjes als warme broodjes de winkel uit. Mijn levensmotto komt dan ook van de Ierse schrijver Brendan Behan: There's no such thing as bad publicity except your own obituary.

Even een spoiler alert: ik vind mezelf helemaal geen boze blanke man. Mijn huidskleur varieert van varkensroze tot gelig (hangt van de lever af) en wat mijn vermeende mannelijkheid betreft: als puber liep ik op pumps in de vleeskleurige corsetten van mijn moeder door haar walk-in closet te paraderen, nadat ik mijn broze lichaam eerst ritueel geplengd had met 4711 echt Kölnisch Wasser. Op de Ir. Mussert-MAVO aan de Beukenlaan in Ede was mijn bijnaam dan ook Odeklonje Billie en werd ik regelmatig in elkaar geslagen door de boerenjongens omdat ik een aambeienschoffelaar en een bruinwerker zou zijn. Ik was bovendien de enige knul op school zonder brommer en ik heb nooit het rijbewijs gehaald, dus over mijn mannelijkheid kan men redetwisten.

En tenslotte: ik ben echt nooit, maar dan ook nooit boos. Vroeger, heel vroeger kon ik nog wel eens driftig worden maar sinds ik in een schitterend natuurgebied vol roze flamingo's woon, aan zee, ben ik volkomen zen. Mijn alter ego is een Boze Blanke Man en dat is gewoon een literair trucje. In mijn ruim vijfhonderd columns voor de Volkskrant kon ik mij volledig uitleven in die rol. De Volkskrant is natuurlijk een perfect podium voor een Boze Blanke Man, en ik vind niets leuker dan GroenLinks-vrouwtjes en de Tupperware-sloofjes van D66 te stangen. Het was een beetje het Jan Blokker-effect. Nadat hij met slaande deuren was vertrokken bij NRC Handelsblad, ging hij bij de Volkskrant aan de slag als columnist en richtte hij zijn gespeelde woedeaanvallen volledig op sociale academie-types, met tuinbroeken en vieze baarden die in een stinkende woongroep verschimmelen.

Een columnist moet nooit voor de eigen parochie preken, zoals Peter Middendorp dat zeer recentelijk deed in zijn Volkskrant-column. Die ging een stukje fietsen op het platteland en voelde zich beledigd en buitengesloten door 'die omgekeerde vlaggen'. Die was dus duidelijk deugpunten aan het scoren en naar een aai over zijn knikker door de hoofdredacteur aan het solliciteren. Ik tikte mijn columns voor de Azijnbode nog net niet schaterlachend en schuddebuikend en ik vond het altijd een hoogtepunt als er naar aanleiding van mijn stukkies woedende brieven naar de redactie werden gestuurd. Daar deed ik het voor: brave GroenLinks-stemmers die tijdens het ontbijt helemaal op tilt sloegen, met het schuim op de baard, en mij in hun haatbrieven kwalificeerden als fascist, racist, islamofoob, misogynist, jodenvriend en wat dies meer zij. Mission accomplished.

Toen ik het met Rob Hoogland het Grote Foute Jongens Boek aan het schrijven was, kwamen we op het geweldige plan om Stella Bergkamp een bijdrage te laten leveren. Die aasde tien jaar lang op mijn plekje in de Volkskrant en krijste dat tevergeefs van de daken. Stella is het archetype van het tegen de menopauze aan hikkende GroenLinks-vrouwtje, deugend tot op het bot, humorloos (zoals bleek tijdens haar deconfiture bij Vandaag Inside) en nogal beperkt qua themata: tieten, kont, clit en het zo snel binnenharken van de socialite-status. En alles op met dat toontje: kijk mij eens ondeugend zijn, meiden. Stella de kei-gekste! Haar bijdrage aan het Grote Foute Jongens Boek was getiteld: Kleedkamerpraat voor het bejaardentehuis.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 17

Succesvolle Nederlandse romanciers prediken zonder uitzondering het narratief van kabinet-Rutte IV. Ze omhelzen onvoorwaardelijk Brussel en de EU, knuffelen de islam, waarschuwen voor de klimapocalyps die alleen maar voorkomen kan worden als iedereen braaf naar Holle Bolle Frenske (Vriend van de Literatuur) luistert, ze waarschuwen voor een dreigende volksoproer van het extreem-rechtse blanke falderappes, waarschuwen tegen de fascistische boeren op hun moordtrekkers en brullen dat Nederland per jaar makkelijk 100.000 alleenstaande mohammedaanse jongeren uit Noord-Afrika, Afghanistan en Somalië kan opvangen want da's goed voor de economie en een probaat middel tegen de vergrijzing, en bovendien de enige manier om een einde te maken aan de walgelijke witte suprematie van de Nederlandse gastheren.

Roomblanke schrijvers met het juiste narratief zitten dagelijks in babbelshows op de treurbuis, vullen alle kranten en weekbladen met hun voorspelbare en obligate prietpraat en winnen alle literaire prijzen met hun geëngageerde romannetjes. De jury's bestaan louter uit stoffige, insipide, non-binaire boekenwurmen van de Groene Amsterdammer en NRC Handelsblad, en het prijzenfestijn is één grote, schaamteloze circle jerk, een waar bukkakefestijn der staatsruiveniers. Het zal me niks verbazen als vice-premier Kaag binnenkort een Kulturkammer voor door D66 goedgekeurde auteurs in het leven roept, de Nederlandse versie van de Unie van Sovjetschrijvers.

Met weemoed denk ik terug aan dwarsdenkers als W.F. Hermans en Gerard Reve, die door hun eigenzinnige, niet-linkse opvattingen tot personae non gratae waren verklaard in hun geboortestad Amsterdam. Reve en Hermans waren schrijvers en polemisten van het niveau van mijn lievelingsschrijvers Louis-Ferdinand Céline, Curzio Malaparte, Jean Genet, T. S. Eliot, Ezra Pound, Ayn Rand, David Mamet, Gabriele d’Annunzio, Kingsley & Martin Amis, Christopher Hitchens, Theodore Dalrymple en Richard Dawkins.

Moskou aan de Amstel plaatste Reve op de zwarte lijst wegens zijn houding jegens apartheid. Zijn hilarische reactie: op die stad zou een atoombom gegooid moeten worden. W.F. Hermans werd hij door het stadsbestuur van Amsterdam tot paria uitgeroepen nadat hij op uitnodiging van zijn uitgever naar Zuid-Afrika was gereisd om lezingen te geven en over literatuur te praten. Hermans was geen voorstander van apartheid, maar een culturele boycot had volgens hem geen enkel nut.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 16

Da's geestig: ik googel Angry White Women en krijg louter artikelen over extreem-rechtse vrouwen en dus geen Amerikaanse versies van Asha ten Broeke, het Nederlandse boegbeeld van permanent boze, vette, hysterische, extreem-linkse blanke vrouwen zonder enige vorm van humor en zelfspot, die altijd getrouwd zijn met een witte sukkel die de afwas moet doen en die goed is voor het kwakje zaad dat nog meer boze blanke vrouwen op de wereld moet zetten (of boze blanke mannen, met enige pech).

Ene Karen is het boegbeeld van de boze conservatieve dames in de Verenigde Staten en er is een leuke handleiding: The Karen Guidebook: How to Become a Racist, Angry, Entitled, Obnoxious, Middle-Aged, White Woman. Verder klinkende titels als How White Women's Tears Oppress Women of Color, Trump's Angry White Women: Motherhood, Nationalism, and Abortion en WHITE WOMEN in the KU KLUX KLAN.

Je zou toch verwachten dat er allerlei materiaal zou opduiken over die superenge, spierwitte en lijkbleke "vrouwen" die je altijd ziet opduiken bij Antifa, Black Lives Matter, en Muslim Transgenders against Zionism, en andere gruwelspoken die je dagelijks tegenkomt bij de geweldige en vooral dappere Andy Ngô op zijn Twitter-tijdlijn. Inmiddels zijn Antifa en Black Lives Matters elkaars verklaarde vijanden en dat is logisch, want als je een zo'n enorme geile Black Panther in full gear ziet, dan weet je dat hij niks moet hebben van een genderverdwaasd paars piepkuiken met een platte kont en tieten als theezakjes. 

Amicus meus, inimicus inimici mei ("mijn vriend, de vijand van mijn vijand") is een mooie tegeltjeswijsheid maar meestal duurt zo'n monsterverbond niet lang. Dat zagen we al in Iran, waar de communisten, de studenten, de feministen en de vakbonden stonden te juichen toen Khomeini terugkeerde uit ballingschap. De ayatollah was koud geland of daar rolden de koppen van de progressieve krachten al in de bowling van de mohammedaanse beulen.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 15

Kijk, dit zijn nog eens klinkende verkiezingsleuzen!

DEMOCRATISCHE REVOLUTIE UITGEBROKEN!! AMSTERDAM IN STAAT VAN BELEG! GOEIEMORGE!!! DIT IS EEN STAATSGREEP !!! EEN DEMOCRATISCHE STAATSGREEP !!! DE REGERING IS AFGEZET !!! DE TOTALE STRIJDKRACHTEN STAAN ONDER BEVEL VAN ONZE NIEUWE PRESIDENT UW NIEUWE LEIDER MIKE BIBIKOV !!! BEVOLKING IN UITERSTE STAAT VAN PARAATHEID !!! DEN HAAG VERKLAARD TOT RAMPGEBIED !!! ALLE BEVOEGDHEDEN OP HET GEBIED VAN WETGEVING, BESTUUR, CONTROLE EN RECHTSPRAAK BERUSTEN BIJ DE REAGERING !!! NOODTOESTAND BLIJFT VAN KRACHT TOT NORMALISATIE VOLTOOID IS !!! UNIVERSITEIT BLIJFT GESLOTEN TOT KERNWAPENS HET LAND UIT ZIJN !!! (MAXIMAAL 6 WEKEN !!!)

Ik kende Mike von Bibikov uit het notoire café Confianaza aan het Kadijksplein, een schimmige Mokumse kroeg vol penose, temeiers en uiterst recreatieve gebruikers. Op een boogscheut stond het zeemanshuis, een tijdelijke verblijfplaats voor zeelieden. Praktisch om de hoek lag de de stinkende wietboot van Kees Hoekert, de grootvader van de nederwiet. Vaak stommelde hij binnen met anti-rookmagiër Robert Jasper Grootveld. Andere notoire stamgasten van Confianza waren Ramses Shaffy, Wally Tax en dus Mike von Bibikov, lijsttrekker van de Reagering, en bekend van megafoon, klappertjespistool en zijn verkiezingsleus 'Den Haag het land uit, te beginnen uit Amsterdam’. Verder bestond de klandizie uit over de barkrukken gezakte temeiers, Surinamers, kickboksers van diverse etnische komaf en de nodige drugsbaronnen. 'D'r zit hier minimaal duizend jaar lik', riep barkeeper Herman altijd met gepaste trots. Uitbater Ben was hasjdealer, beroepsgokker, slager en paardenfokker en kon met zijn pokerponem en stuntelige motoriek zo in een willekeurig seizoen van Fargo terecht.

Mike was een indrukwekkende verschijning, net als zijn vriendin Nina. Dat vindt Oud Zeikwijf ook, getuige deze hommage, met veel exclusief beeldmateriaal!

"Bibikov was geniaal als PR-man. Don Bierman (de oprichter van De Reagering) was geniaal als strateeg. Hij wist van zichzelf dat hij met zijn grijsmuizige voorkomen nooit enige indruk zou maken. Bibikov daarentegen had een charisma om de doden te wekken. Lang, mager, een neus als een mes, die eeuwige gleufhoed op zijn ernstige kop, de ouderwetse regenjas, het bruine stoffen koffertje in de hand, bulderend in zijn megafoon: hij maakte furore.”

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 14

Hoe fascistisch ben ik nou eigenlijk? Heil Houtkachel!

Toen ik eind december vorig jaar door GeenStijl werd weggekocht bij de Volkskrant, riepen mijn liefste vijanden in koor: je bent het mooiste en meest invloedrijke podium van Nederland kwijt en nu kan je die P.C. Hooft-prijs ook op op je vette Bierkeller-pens schrijven, eng alt right kereltje. Nare fascist! De zeer geleerde Erik C. Hendriks schreef over mij in NRC Handelsblad "Pas op voor columnist Arthur van Amerongen. Die man is levensgevaarlijk. Hij is de Nero van het schriftelijk vilein en zijn legioen van 50.000 Twittervolgers vormt een praetoriaanse garde."

Nou weet ik niet of Nero Claudius Caesar Augustus Germanicus een fascist was, maar ik vind het niet bijzonder vervelend om in één adem genoemd te worden met deze verlichte keizer, die eigenlijk heel ordinair Lucius Domitius Ahenobarbus heette. Onlangs werd ik zelfs uitgemaakt voor nazi omdat ik, net als iedereen in de Algarve, een houtkachel heb en het gebruik daarvan uitbundig propageer want zo’n snorrend kacheltje is gezellig, knus en huiselijk. Heel Afrika stookt op hout, maar daar hoor je GroenLinks, klimaatsmurf Greta Thunberg en Holle Bolle Frenske niet over, want: “wij kunnen veel leren van onze broeders en zusters in Afrika”.

Nazi en fascist zijn in Nederland tot containerbegrippen verworden, en als ik de mainstream media mag geloven, zit de Tweede Kamer vol met bruinhemden. Het Belgische dagblad De Morgen vroeg aan ene Léonie de Jonge hoe de golf van extreem-rechtse verkiezingsoverwinningen (Zweden, Italië) te verklaren is. Ik kende deze Nederlandse fascisme-expert niet maar ze schijnt dan ook vooral in obscuur-links Belgikistan berucht te zijn door haar bijdragen aan Het Observatorium, een 'onafhankelijke nieuwssite over hedendaagse vormen van fascisme en rechtsextremisme in België en internationaal' (waar ik ook nog nooit van had gehoord, maar ik woon dan ook in de Algarve, het poepertje van Europa). 

Léonie vindt dat een journalist vooral een activist moet zijn, een waakhond van de democratie. Aan De Morgen - de scribent van dienst hijgde van opwinding want de oneliners van de fopprofessor gleden er in als Gods woord in een ouderling - verklaarde ze de eclatante overwinning van Giorgia Meloni van de Fratelli d'Italia als het resultaat van twintig jaar normalisering van het fascisme: "Zowat overal in Europa werden uiterst rechtse partijen gemainstreamd door media en de andere partijen."

Kijk eens aan: extreem-rechts en het hedendaags fascisme zijn de schuld van de media! Als we er over zwijgen en een cordon sanitaire oprichten, gaat het vanzelf over.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 13

Mijn favoriete Amerikaanse comédienne, de vuilbekkende Joan Rivers, zei eens "Comedy is an angry white man's game. Even if you're Chris Rock or Joan Rivers, you're really an angry white man." Attenooije, wat was dat mens hilarisch.

En dat is er nou precies wat er mis is met de Nederlandse stand up comedy: in elke grappenmaker uit de stallen van BNN/VARA huist geen boze blanke man maar een Sylvana Simons, een Gloria Wekker of, nog erger, een Soundos El Ahmadi. Dominees van kleur, moralistisch tot op het bot en gespeend van humor.

Al Ahmadi schijnt een van de sterren van de Comedytrain te zijn geweest, maar dat was Raoul Heertje ook. De economieboeken van zijn vader voor de middelbare school waren grappiger, ik bedoel maar. Toen deze kleur- en geurloze klerk in de huid van mijn held Lenny Bruce kroop, was ik er klaar mee.

Het dieptepunt in de loopbaan van Soundos werd de afgelopen week bereikt bij Khalid & Sophie. En ik maar denken dat het niet nóg pijnlijker kon! Gemiddeld kijken 40.000 hersendode bankbintjes - op prime time! - naar Ik ga Stuk: Soundos El Ahmadi op zoek naar komisch talent.

Soundos moet wel geheimen (crystal meth, anale gangbangs, gerommel met restaurantbonnetjes) over bobo's van BNN/VARA bij zich dragen, een andere reden waarom ze maar op de treurbuis blijf verschijnen sinds ze er uit werd geschopt bij de De Wereld Draait Door, is er niet. Soundos is net herpes: je komt er nooit meer van af.

Dé exponent van de BNN/VARA humor is Dolf Jansen. Die is niet leuk (was hij ooit wel) omdat hij volstrekt geconformeerd is aan de eisen van de VARA-humorgestapo. Als Dolf een grap heeft gemaakt, rent hij als een speer naar Francisco van Jole van de VARA-Kulturkammer. Jole schreeuwt dan: die grap over die raketgeleerde uit Somalië vind ik kwetsend, kan daar niet iets geestigs over Wilders of Baudet voor in de plaats?

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 12

Dat was schrikken voor de Nederlandse media zeg! Eerst werden ze overrompeld door die 'totaal onverwachte' verkiezingszege van de fascisten in Zweden - dat gedroomde deugparadijs van edelsmurf Schimmelpenninck - en toen sprong in Italië ene Giorgia Meloni-Mussolini als een duveltje uit een doosje. Vroeger gingen deugmensen niet op vakantie naar Spanje vanwege dictator Franco, dus logischerwijs zouden Gutmenschen nu Italië moeten boycotten, en Zweden en Polen en Hongarije natuurlijk ook.

Dagblad Trouw, fout na de oorlog, kwam afgelopen maandag nog net niet met een inktzwarte voorpagina maar de hoofdredacteur riep wel een periode van drie dagen rouw uit. De meeste journalisten kwamen niet eens naar hun werk, zo doodziek waren ze van eclatante overwinning van de Camicie Nere.

Het voltallige vaderlandse hoernaille - van Vijfde Macht verworden tot de versleten buttplug van Rutte - kwam bijkans klaar van alleen al de gedachte dat Kaag de eerste vrouwelijke premier van Nederland zou worden, maar schreef powervrouw Marine Le Pen kapot en negeert als het even kan een uitstekende parlementariër als Fleur Agema. Vrouwen in de politiek deugen alleen maar binnen het narratief van D66 en GroenLinks, alles rechts daarvan is extreem-rechts en dus fascistisch.

Giorgia Meloni doet mij erg denken aan Mara Venier, de legendarische moderatrice van Domenica in van Rai Uno. Ik zat iedere zondagmiddag aan de buis gekluisterd want Domenica in was een geweldige mix van tieten, konten, kermismuziek, heerlijk Italiaans gekrijs en geschreeuw, stokoude mannen met geverfd haar in peperdure maatpakken (kereltjes waarvan je in Nederland meteen zou roepen: 'die is van de verkeerde kant en sterker nog, hij heeft het uitgevonden en verbeterd en iedereen weet het behalve zijn vrouw') en bovendien rolden ook nog eens de tussenstanden van de Italiaanse voetbalcompetitie over het scherm.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 11

De lijfspreuk van de Boze Blanke Man is natuurlijk: vroeger was alles beter. Die mantra is van alle tijden, getuige deze sketch van de vergeten grootheden Ton van Duinhoven en Dimitri Frenkel Frank. Het Grote Ongenoegen was een televisieserie met pareltjes als de Grijze Gehaktbal. 

Naarmate ik ouder word - het leven is als een rol toiletpapier: hoe dichter je bij het einde komt hoe sneller het gaat - denk ik als vermeende BBM'er ook wel eens dat vroeger alles beter was. Maar daar klopt natuurlijk geen biet van, want het Nederland van mijn jeugd was afgrijselijk, burgerlijk, strontvervelend en saai. Het enige vertier in de prille jaren zestig was een mogelijk nucleair bombardement door de Sovjet Unie. Dit schitterende filmpje van de overheid, met de angstaanjagende titel Als de bom barst, zou vandaag de dag zo weer kunnen worden ingezet door de veelvuldig onderscheiden oorlogsveteraan Sjoerd Rimmer Sjoerdsma. 

Elke Nederlandse burger ontving toentertijd een pakket in de brievenbus met daarin vier brochures met informatie over wat te doen bij een nucleair bombardement. De Koude Oorlog is in volle gang en de dreiging van de atoombom lijkt reëel. In de eerste brochure, met de titel 'Wenken voor de Bescherming van Uw Gezin en Uzelf', staat informatie over wat te doen bij een bombardement en fall-out (stof dat door een explosie radioactief wordt). De andere boekjes gaan over het geven van eerste hulp, welke voorraden van voedsel aangehouden moeten worden en een toelichting over bombardementen, atoombommen, falll-out en bescherming.

Wij hadden thuis een Eerste Hulp-kistje dat gebruikt kon worden als er een atoombom op de Vogelbuurt in Ede gedropt mocht worden. Er zat wat gaas in, een paar flesjes en een folder. En verder moesten we onder de trap gaan zitten als het moment daar was. Als reactie op al die onzin schreef Harry Mulisch het hilarische pamflet 'Wenken voor de bescherming van uw gezin en uzelf, tijdens de jongste dag'.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland - Deel 10

Arthur: Ha die Joost! Zeg, jij was destijds de hoofdredacteur van Vinyl, een geweldig en vooral toonaangevend iconisch muziektijdschrift. Vinyl lag op mijn nachtkastje, samen met Hitweek, OOR en de Muziek Expres. De kinderbijbel van Anne de Vries had ik met satanische kreten ritueel verbrand in de moestuin van mijn ouders. Tot mijn bekering tot de punk was ik eclectisch als de pest en woei ik mee met alle muzikale winden. Ik ben een typische traversée du désert. 

Met enige schaamte moet ik opbiechten dat mijn eerste singletjes Ben van Michael Jackson en Isabelle van Les Poppy's waren. Qua muziek was ik zo gay als de neten, denk ik met terugwerkende kracht. 

Omdat ik altijd met oudere hippies omging, draaide ik aanvankelijk veel lieve poezelige vriendelijke hippieshitmuziek. Sweet Smoke met Just a Poke bijvoorbeeld. En toen had ik nog een Molukkers-fase (je kent dat wel, bloedmooie meisjes in het kamp in Lunteren, altijd nasi en bami, hun stoere broertjes op paarse, verchroomde Yamaha's die Bruce Lee nadeden met wurgstokjes en mij beschermden tegen de naziboeren van de Veluwe) met veel Eagles en Doobie Brothers. 

Op de muur van de HEMA in Ede kalkte ik tijdens de kaping in de Punt RMS en Mena Muria, de wapenspreuk van de Republik Maluku Selatan. Wat dat inhield boeide niet want het ging me om die meisjes. Bij de Eagles hoorde een strenge Molukse dresscode van suède jasjes met slierten, soulbroeken met bespottelijk wijde pijpen, cowboylaarzen met klikkers en verzorgd lang haar. Schelden deed ik in het Maleis met een tempo doeloe-accent. Punk zou een einde aan dit alles maken.

Tussendoor was ik even disco,  maar ik kon nog steeds mijn woede en mijn Weltschmerz niet kwijt! En toen kwam de punk. Beng! Ik verfde mijn haar gifgroen en droeg zijden pyjamajasjes van mijn pa, en in mijn New York Dolls-fase droeg ik vleeskleurige Wehkamp-corsetten van mama. Jij was net als ik punk. Was jij ook zo boos als ik op de wereld? En hoe verklaar je dat Morrissey en John Lydon nu heerlijk rechts zijn, want deze aflevering van de Boze Blanke Man gaat natuurlijk over Boze Blanke Muzikanten. En dan heb ik het niet over Arlo en Woody Guthrie, Joan Baez en Bob Dylan. Veel te soft!

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 9

Laat ik er maar meteen inknallen met deze heerlijke, onbekend gebleven vrolijke carnavalskraker van een piepjonge Theo van Gogh!

En dan nu de serieuze kant van Theo. Ik ging op Blijburg aan Zee flitstrouwen met PvdA-politica Edith Mastenbroek en Theo van Gogh zou ons huwelijk inzegenen in de hoedanigheid van imam. Zijn preek zou gaan over de zegeningen van de multiculturele samenleving en de islam. In zo’n jurk dus, met een passend hoofddeksel. Mijn goede vriend Adjiedj Bakas, trendwatcher des vaderlands met een emigratie-achtergrond, had dat bedacht en het werd meteen een razend succes: Theo van Gogh als imam. De bijzonder ambtenaar van de gemeente Amsterdam was rabbijn Rob Oudkerk, die had net dat akkefietje op die afwerkplek aan de Theemsweg achter de rug had en het leek Edith en mij leuk dat Oudkerk een preek ging houden over huwelijkse trouw. Rob Muntz was televisiedominee, en mijn goede vriend Klaas Vos van de VPRO, die echt dominee is, zou een christelijke preek houden over de liefde. Enfin. Een week voor mijn bruiloft werd Theo afgeslacht.

Ik maakte met Rob Muntz het bekroonde radioprogramma De Inburgerking en we waren onderweg naar Hilversum om onze wekelijkse show te monteren. Toen hoorden we dat afschuwelijke nieuws. We hebben staan janken en gingen aan de slag. Robbie was Theo drie dagen voor de moord tegen toevallig tegengekomen op straat en maakte het laatste interview met van Gogh. "Ben je niet bang dat ze je gaan vermoorden, Theo?" vroeg Robbie. "Nee," zei Theo, "want ik ben de dorpsgek." Famous last words. Luister en huiver.